|
....stapje voor stapje wordt het beter!
Gelukkig maar hé! Toch denk ik dat ik deze ingreep serieus onderschat heb, kijkoperatie of niet, mijn lichaam heeft lang aangevoeld alsof het in twee gezaagd was en daarna terug aan elkaar gelijmd met superglue. :-)
Maandag late namiddag verliep het ontslag uit het ziekenhuis vrij chaotisch omdat mijn chirurg nog aan het opereren was en zijn handtekening was nodig op het ontslag document.
Na veertien dagen omringd te zijn geweest door de goede zorgen van dokters en verpleegsters was het ook een beetje benauwd om de stap terug naar huis te zetten. Ik had geen belletje meer om op te drukken in geval van nood ziet ge.
Met bibberende kniekes ben ik - mijn poep ondersteund door Mr. Silver - toch de trap opgeraakt naar ons echtelijk bed en hoewel we net een super nieuw bed hadden gekocht miste ik aanvankelijk de vele variaties van standen van mijn hospitaal bed.
Om naar de WC te gaan van de slaapkamer was het dan weer elke keer een halve trap naar beneden naar het tussenverdiep en ik weet niet waarom, maar ik moest er om de haverklap naartoe. Waarschijnlijk nog een gevolg van de blaasontsteking. Maar kom, ik zag het als een goede oefening.
Ik neem nog steeds antibiotica voor de andere infecties die men in het bloed en op de scan had opgemerkt. Omdat ik wegens de pijn (zie hierboven het doorgezaagd gevoel) niet diep genoeg inademde waren mijn longen onderaan wat ontstoken. Verder was er nog een ophoping van vocht rond de milt en onder de pancreas. Daarom mocht ik het ziekenhuis pas verlaten wanneer ik koortsvrij was.
Dinsdag en woensdag ging alles beter maar donderdag en vrijdag kreeg ik weer precies een klop van de hamer en heb ik bijna de ganse dag geslapen.
Ik heb me voorgenomen om te luisteren naar mijn lichaam: wanneer die me zegt: " SLAPEN! " wel dan doe ik dat. Ik ga niet de flinke uithangen wanneer het niet nodig is. Langzaam maar zeker komt alles terug goed als je maar wat geduld hebt.
Mr. Silver zorgt nu voor het huishouden, maar omdat hij nog geen ei kan koken hebben we vanuit het ziekenhuis via de sociale dienst een regeling getroffen met het Dienstencentrum achter onze hoek. Daar mag hij elke middag voor ons beiden een warme maaltijd afhalen. Weer een zorg minder. :-)
Vandaag is hij alleen naar zee vertrokken om onze caravan terug te halen. Zoon 1 en familie vertrokken vanmorgen ook naar zee voor een weekje herfstvakantie en zij gingen hem helpen met het versjorren van de caravan, want dat zag ik mezelf nog niet doen.
Aangezien ik me vandaag weer een beetje beter voelde vond ik het hoog tijd om even aan de computer te komen, dat was me tot nu nog niet gelukt.
Ik sta heel wat achter en moet veel mails lezen en ik ga nu ook even langs de blogjes om te kijken hoe het met mijn lieve blogvrienden gesteld is. Hopelijk is daar ook alles goed en aan de beterhand.
|
!!neem voor alles je tijd meisje , en dan komt het goed ! liefs
neem de tijd om helemaal op je plooi te komen,anders zou je wel eens een terugslag kunnen krijgen..en dat willen we niet zenne! Ik zou je vrijdag heel graag zien,maar luister toch maar naar je lichaam he! Dikke,dikke flodderkus!
