|
helpende handjes bij het opzetten van tent ....
De zon was er gisteren wel, maar haar warmte was ze duidelijk vergeten in Zuid-Europa!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mijn mooie party tent stond nu netjes over mijn zwembad opgespannen, hier en daar hing er nog een pand te fladderen omdat ventje nog niet alles goed vastgemaakt heeft en ik trippelde met de elegantie van een baby-olifanten-fee blootvoets over het gras er naartoe en dipte mijn pinkie even in het water, klaar om te zwemmen.
Huh....mijn pinkie verschoot zich een ongeluk en kwam er donker mauve uit. Negentien graden buiten en negentien graden in het water!
Een ijzige wind blies nog door de kieren van de tent en ik kon met de beste wil van de wereld de moed niet bijeen rapen om int water te gaan om mijne zilveren een plezier te doen.
En nee Ludovicus, er zijn geen bovenflappen om de overtollige warmte te laten ontsnappen, ik overweeg integendeel verwarmingselementen rond het zwembad, en ja Pedro, alle onderdelen zaten erbij, geen slecht woord van ons over t Amerikaantje!
Toen ik dan maar overwoog om me uit de wind in mijn knuffelstoel te krullen met een goed boek, besloot de zon dan nog maar eens om voor de zoveelste keer piepedada te gaan en grote zwarte regenwolken kwamen overwaaien.
Wat zegt dan een normale vrouw op zon voorlaatste soldendag, nèt voor de braderij.
Juist : Kom shoeke, we vliegen er nog eens in, op zoek naar wintergerief!
Zoals jullie weten is mijn ventje nog een grotere shopaholic dan ik, dus een kwartier later liepen we al rond in de winkelstraat.
Ik heb niets nodig hoor, enkel een bus haarlak! zei ik vrij overmoedig.
Maar wie kan er nu weerstaan aan kleding dat 70% en 80% geprijsd staat? Ikke niet.
Maar ik heb me toch ingehouden en verstandig geshopt.
Ik heb deze keer donkere kleuren gekocht, zaken die ik in de herfst en de winter kan dragen.
En natuurlijk ook mijn buske haarlak!
We waren nog maar net thuis en ventje was de patatjes aan het schillen, toen we een paniek telefoontje kregen van schoonma.
Shaakie kom schnell, ich bin iel misselaaik, pfwtttt.... en de hoorn werd ingelegd.... het klonk zo alarmerend dat we alles lieten vallen en met twee als de wind naar schoonma vlogen, ze is tenslotte al 84.
Ze lag op de sofa uitgestrekt en zag er inderdaad uit alsof haar laatste ogenblik geslagen was.
Ze had haar huisdokter opgebeld en via zijn antwoord apparaat om een huisbezoek gevraagd.
Wat doe je nu op zon ogenblik?
We weten dat ze soms een heel hoge bloeddruk heeft en dan is er altijd gevaar voor een beroerte.
Ik stelde voor om onmiddellijk de 100 te bellen, maar daar wou schoonma niets van weten, toen had er bij mij al een belletje moeten rinkelen.
Neeje as maain oer gekeumen is oem te staarve, dan staarf ich, ich bin toch alt zei ze.
Ik zei haar, nog altijd vreselijk ongerust, dat men na een beroerte niet altijd stierf maar wel soms vreselijke complicaties kon krijgen zoals verlammingen.
Maar nee, ze wou en ze zou géén ambulance!
Toen maar terug haar huisdokter opgebeld en wonder boven wonder, de man was nèt thuisgekomen.
Ik drong aan dat hij onmiddellijk kwam en legde hem uit dat ze zo vreselijk ziek was, dat wij dachten dat een spoedopname nodig was.
Vijf minuten later stond de lieve, jonge, langharige hippie daar.
Een dokter die, ondanks zijn prille leeftijd, héél goed wist hoe hij oude mevrouwtjes moet aanpakken.
A good bedside manner zeggen ze dan in de Joekee.
Bloeddruk normaal, tikker normaal, alles normaal, schoonma fleurde op als een verwelkte tulp dat eindelijk wat fris water kreeg.
Haar misselijkheid werd met de minuut beter.
De dokter kon geen duidelijke diagnose stellen, misschien evenwichtstoornissen, misschien iets fout gegeten... hij zou woensdag na de middag voor alle veiligheid even terugkomen en nee, hij vond een ziekenhuisopname niet nodig, maar hij vond het wel niet raadzaam om haar alleen te laten.
Schoonma glunderde...
Mijne zilveren met zijn gouden hart heeft zich dan maar opgeofferd en is gisteren uit voorzorg bij zijn mama blijven slapen.
Vanmorgen was alles terug normaal zei hij, dus ik moet enkel voor vanavond wat eten voor haar klaarmaken, maar hij komt wel vanavond vast en zeker terug thuis slapen zei hij vervolgens heel kordaat !
|
En iets waar je gemakkelijk in hervalt...
