Mobilehomes (Campers) zo groot als autobussen komen en gaan.
Bij mezelf denk ik dan: voor dat geld kan je verdorie jaren in een vijfsterren hotel op vakantie, maar nee…net zoals bij mijn ventje stammen de eigenaars van die rijdende paleizen waarschijnlijk af van een rondtrekkend nomadenvolk.

In het voor- en na seizoen zijn de kampeerders wel bijna allemaal senioren.
Daarnaast zie je nog enkele jonge paartjes zonder kinderen en wat jonge gezinnen met kindjes die nog niet schoolplichtig zijn.
Maar de meeste hoofden die je ziet dobberen in het zwembad zijn of grijs of kaal.
Enkel de señora’s die hun borsten en andere lichaamsdelen hebben laten liften durven nog topless te zonnen. Wij, de niet-gelifte dragen een stevig badpak dat alles netjes op zijn plaats houdt.
Al een ganse week komt er een man, ongeveer van onze leeftijd, met zijn vrouwtje naar het zwembad.
Zij loopt heel traag en voorzichtig steunend op een rolkarretje.
De zachtheid en tederheid waarmee hij haar elke dag in en uit het zwembad begeleidt is ontroerend.
Wat moet je dan toch ongelooflijk graag kamperen, want als je gehandicapt bent moet het toch veel gemakkelijker zijn in een hotel of een appartement.

Gisteren zijn we naar de markt van Largentières geweest.
Ik ben nog steeds niet bekomen van de prijs van de tomaten.
Nu smaken tomaten in het zuiden altijd veel lekkerder dan thuis en vermits de zon hier altijd schijnt zouden ze spotgoedkoop moeten zijn. Maar nee hoor: voor één kilo vleestomaten was het 2 €, thuis betaal je maar 1€ per kilo.
Ofwel profiteren ze van de toeristen, ofwel is er hier een tomaten-ramp-plaag geweest. ’t was niet enkel op de markt, ook in de Intermarché waren ze zo duur.
Nooit gedacht dat mijn voorliefde om bij alles en nog wat tomaat te eten zo duur zou uitvallen.
Het dorpje zelf is prachtig, alles is er nog echt, de oude huizen, de smalle kronkelende straten, de mensen.
Je vindt er met moeite een gewone franse krant, laat staan een buitenlandse. Enkel de regionale krant wordt verkocht.

Eergisteren zijn onze vrienden (L+M) op bezoek geweest (zij logeren in een chambre d’hôte honderd km verderop). Na een uitgebreide maaltijd met de gepaste wijnen in het restaurant palend aan de camping, zijn ze nog laat terug vertrokken naar hun vakantieverblijf, honderd kilometer langs de kronkelende, onverlichte bergweggetjes, liever zij dan ik!

Vandaag is er niets meer te merken van de Mistral die gisteren weer vrij hevig toesloeg, maar ventje wil vandaag absoluut de omgeving nog meer gaan verkennen. We gaan een ambachtelijke olijfolie fabriekje bezoeken. Van olijfboom tot in de fles. Wedden dat we met een vat olijfolie terugkomen.
Ik kreeg wel de keuze: een wijn fabriekje of een olijf fabriekje!
Van het proeven van olijfolie gaan we niet dronken worden, dus ik koos bewust voor de olijven.
De bergweggetjes zijn hier levensgevaarlijk, zeker als je gedronken hebt.

Baden Powell II staat hier ongeduldig te trappelen op een (zo denkt hij toch) onopvallende wijze, dus ik zal maar voortmaken…

***
vooraleer te vertrekken wou ik toch nog even dit blogtekstje erop zetten, dus wijle even naar het zwembad, dan kon ik nog een frisse duik nemen ook.
We zetten ons neer en horen sirènes...ik zie een rookpluim in de verte.
Dan komt er een helicopter, nog wat sirènes en dan vliegt er een watervliegtuig over onze camping, richting rookpluim.
Bibieke zit natuurlijk met de bibber.  Onlangs op TV bijna heel Griekenland zien branden, laat ons hopen dat ze hier geen risico's nemen en de brand in de kiem proberen te smoren.
Ik heb ooit een overstroming in Spanje overleefd, ik hoop dat ik hier geen bosbrand hoef mee te maken. 
Lap, terwijl ik dit schrijf is er weer een watervliegtuig!!!!
Ze vliegen nu al met z'n vieren!
Ventje kan zijn olijven vergeten. 
Ik beweeg niet van deze camping tot we met zekerheid weten dat die bosbrand geblust is hoor.
Ik hou jullie op de hoogte.

Bange,bibberende (van de schrik) Bojako