this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
22-10-2007
je zal het maar meemaken...
Neef, vierendertig jaar oud, heeft vorige donderdag een nieuwe heup gekregen. Vrijdag lag hij nog in bed. Zaterdag moest hij er uit en wat in de zetel zitten naast het bed aan het raam. Neef wordt na een kwartiertje zitten misselijk van de pijn en wil de verpleegster bellen....o jee...zeggen de Hollanders in zo'n geval.... het belletje hangt namelijk aan de andere kant van zijn bed aan het kastje. Neef kan zich amper bewegen, voelt zich doodziek maar heeft 'gelukkig' zijn GSM bij zich op de vensterbank bij het raam. Neef belt het ziekenhuis, vraagt naar de dienst waar hij ligt en vraagt dan aan de verpleging of ze hem aub uit zijn benarde positie willen komen bevrijden. Hulp kwam daarna gelukkig héél snel opdagen.... Stel je voor dat dit gebeurt bij een ouder persoon die geen GSM heeft....
Je zal maar ziek worden in een onderbemand ziekenhuis op een weekend.....
Reacties op bericht (8)
24-10-2007
De allereerste keer...
...dat ik geopereerd werd (miniscus en polscyste in één keer) kwam ik door tekort aan 1- en 2-persoonskamers op een 4-p terecht. Twee bedden waren al bezet (een oud besje die niet vaak wakker was en een jonge vrouw die nog suf was van de narcose). Voor die éne overnachting had ik daar geen bezwaar tegen. Tot ik een nieuwe buur kreeg. Een dement dametje met een heupfractuur en heel veel energie. Elke keer als de verpleging weg was wou ze uit bed. Dan belde ik en na een keer of 2 werden de onrusthekjes opgetrokken. Ik soesde even weg en plots hing ze op zo'n rekje te balanceren in een poging om te gaan lopen. Tijd om te bellen had ik niet, op 1 been en met mijn goeie arm heb ik haar vast gehouden, en dan een gilconcert georkestreerd (gelukkig waren de andere 2 intussen ook wakker). Man, man, man! Wat duren seconden soms uren!
De volgende ochtend kreeg ik eerst nog een drama te horen voor ik naar huis mocht. De jonge vrouw kreeg te horen dat beide borsten geamputeerd waren de dag ervoor. Ik vergeet nooit meer dat gehuil dat door merg en been ging.
Geef mij toch maar een 1-p kamer...
24-10-2007 om 10:58
geschreven door affodil
En biebieke was weg
Dag bojako, doet me herinneren aan mijn eerste hartoperatie. Moet er wel bij zeggen dat de verpleegsters hun best doen, maar altijd onderbemand, de witte woede is nog altijd niet uitgeraasd. Ook moet ik zeggen dat ik suikerziekte had, later maar te weten gekomen. Ik lag daar al een week zonder ook maar één dokter gezien te hebben. Op een morgen werdt ik echt misselijk, ging naar de balie en vragen of ze eens konden checken wat er juist mis was.Kreeg als antwoord, wij hebben momenteel geen tijd (4 uur in de morgen) Een uurtje later nog maar eens gaan horen, zouden iemand sturen met hartslagmeter. Om acht uur afwisseling van dienst, bericht niet doorgegeven, ze zouden weer eens iemand sturen. Om tien uur nog niemand, ben naar beneden gegaan in kamerjas en een taxi naar huis genomen, ik was in spoed opgenomen en had dus niet veel bij. Nu was dat heel simpel opgelost geweest,een prikje van mijn bloed, en het suikergehalte na kijken, te weinig,een flesje cola en de zaak was in orde gekomen.De huisdokter was kwaad, moest nog een tweede operatie ondergaan, ik wist van niets, gezellig hoor. Hebben lang op mij moeten inpraten eer ik terug keerde naar het hospitaal, had er een beetje mijn buik van vol, en trouwens nu nog. Zo bojako, groetjes van P.B.
24-10-2007 om 05:24
geschreven door peeters robert
23-10-2007
fluitje
Zal ik onthouden, als ik ooit nog eens de kliniek in moet hang ik een fluitje rond m'n nek... of zo'n ding om overvallers af te schrikken...
23-10-2007 om 22:11
geschreven door Myette
Niets
is zo zielig als een mens, die ziek is of lichamelijk afhankelijk van anderen, om welke reden dan ook.Heb zelf ook al een keer of acht onder het mes gelegen en als je daar ligt, word je daar echt niet vrolijk van, hoe je ook je best doet! Ik kies altijd voor een kamer met twee, en dat heeft een hoop voordelen, zoals ook al aangehaald door Louke.
En inderdaad, het zal je maar gebeuren, dan is dat harde roepen inderdaad snel over!
Is je ziekenboeg thuis al een beetje geslonken??
Knuf van
23-10-2007 om 21:43
geschreven door Michelly
*
Ik weet echt niet wat ik hierop moet zeggen, noem het maar
een acuut geval van onmondigheid. Het gebeurt mij niet vaak, en het goede
nieuws is, het gaat ook vlug weer voorbij. Maar je zult er maar mee zitten
wanneer men een weerwoordje van je verwacht. Ik heb echter hartelijk moeten
lachen met de commentaar van Ollie. Liefs, mus
23-10-2007 om 14:31
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
De weekend dienst is soms wel wat nipt. Ik heb zelf vier maanden in het ziekenhuis gelegen UZ Edegem maar moet bekennen dat dit op de afdeling waar ik lag, "Neurochirurgie" zo iets onmogelijk was. Ortopedie is weer wat anders, na een heup operatie moet de patient de tweede dag al uit bed en krijgt hij al een minimum fysio. Een kamer alleen is niet altijd een voordeel, zoals je ziet. Met twee, kan de andere voor je roepen of fluiten. Knuffel.
23-10-2007 om 00:57
geschreven door Ludovikus
22-10-2007
ollie toch!
de jongen kon haast niet meer ademen van de pijn laat staan roepen, mannen
22-10-2007 om 23:38
geschreven door bojako
In den tijd
voor de GSM zou een man van vierendertig heel hard geroepen hebben !
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Ik kies altijd voor een kamer met twee, en dat heeft een hoop voordelen, zoals ook al aangehaald door Louke.
En inderdaad, het zal je maar gebeuren, dan is dat harde roepen inderdaad snel over!
Is je ziekenboeg thuis al een beetje geslonken??
Knuf van
