‘Dit was me het dagje weer‘, zouden de Hollanders zeggen, ‘what a bloomin’ day’ denk ik zelf, want ik denk nog steeds in’t engels.

Ik ben vanmorgen heel vroeg opgestaan want zoon 2 ging Seppe vandaag naar ons brengen en vervolgens samen met zijn verwekker even tussen de plooien door profielen bevestigen aan de muren van ons bouwwerf ( onze slaapkamer) zodat ze morgen kunnen beginnen bezetten.
Vanmorgen dus, terwijl mijne zilveren nog steeds zalig bomen met stevige wieren lag door te zagen, belde zoonlief telefonisch om te vragen of hij Seppe al mocht afzetten om dan vervolgens boodschappen te doen, want de muizen vielen bij hen thuis dood in de kasten.
“Natuurlijk zoeteke, brengt Seppe maar en ga rustig uw boodschappen doen” zei ik tegen de derde vrucht van mijne schoot.

Seppe kreeg eventjes een aanval van ‘papa-itis’ toen zijn papa vertrok, ze hadden tenslotte weer een innige, zij het traumatische tijd, samen doorgebracht in een klein ziekenhuiskamer.
Nana beschikt echter over heel veel trucjes om mama’s en papa’s snel te doen vergeten en enkele nano seconden later zat hij lustig op het hotelbelletje te tingelen op de tapijt in de living.
Enkele seconden later besefte hij dat hij terug in de speelgoedgrot van het kerstmannetje was beland en hij was een half uur stil met het uitladen van elk stuk speelgoed dat we bezitten, en ik geef het u op een briefke,we hebben véél speelgoed.

‘t Moet wreed druk geweest zijn in de supermarkt want toen zoonlief hier kwam aanzetten met zijn werkgerief (de te bevestigen profielen) viel zijnen eurocent dat hij thuis zijn maatpak en toebehoren was vergeten - nodig wanneer je wat later op de dag ouder contacten op school hebt. Dus…. hij weer huiswaarts met zijn tuf tufke.
Gelukkig hadden we nu wel eten voor Seppe, die echter helemaal geen honger bleek te hebben.
Met moeite at hij een half kopje leeg om ons te plezieren maar de rest was bestemd voor de kindjes in de arme landen die geen eten hebben.

En toen kwam zijn papa terug : het plaatsen van de profielen kon beginnen. Mijn twee handige Harry’s togen richting bouwwerf boven en ik bleef beneden met Seppeke in onze nu heel chaotische living/keuken/speel/slaap-ruimte.
Ventje had er een reisbedje opengezet, want boven staat alles helemaal op zijn kop en ligt onder een centimeter stof.
Hoe ik dit huis nog bewoonbaar ga krijgen voor kerstmis is me een raadsel.

Gelukkig hadden we al uitgebreid gewinkeld in het begin van de week. Nu moeten we ons morgen of overmorgen nog enkel een weg banen door de massa’s laat-aankopers-volk voor de aanschaf van het bederfelijk eetwaar.

Toen Seppe rond half twaalf zich toch eindelijk overgaf aan Morpheus voor zijn middagslaapje in het geïmproviseerd living bedje, ging nana in ijltempo naar de badkamer om zich een beetje toonbaar te maken voor het reeds lang geplande middagfeestje van haar ex-bazin (die van het parfum fabriekje).

Ventje en zoon 2 konden rustig verder …euh… doen wat ze daarboven aan muren doen met profielen… en ik stoof met mijn tuf tufke door de vettige vervuilde smog-sneeuw richting Kontich om daar snel, snel een hapje te eten en een drankje achterover te slaan en in ijltempo een jaar bij te praten met mijn ex-collega’s.
Ik moest om twee uur terug thuis zijn, want dan moest zoon 2 vetrekken naar school en we durven ventje nog niet ‘helemaal’ vertrouwen met kleine kindjes sinds hij hun poepjes onlangs wou afkuisen met keukenpoetsdoekjes geïmpregneerd met javel, in plaats van baby wipes. Ach …en hij doet nog zo zijn best, het zit gewoon niet in zijn genen.

Een pieterig winterzonnetje deed ook zijn best om zich door de smog-sneeuw een weg te banen en ik vroeg aan ventje of we niet beter een wandeling maakten met Seppe. Verder werken aan de slaapkamer zat er toch niet in en Seppe is net op die leeftijd dat hij twee volwassen mensen voltijds kan bezighouden.
Dus, wijle weg… op stap met een heel goed ingeduffelde kleine in onze stokoude kinderwagen want zoon 2 was dit onderdeel van de babyverhuis wel vergeten, alsook , zo weze genoteerd, de oordruppeltjes en pijnstillers.
Seppe heeft de genen van zijn vader en grootvader. Zet hem neer, dek hem toe en hij slaapt. Gelukkig.
Toen we thuiskwamen van de wandeling wou hij weer niet eten en leek hij toch weer last te hebben van de oorontsteking.
Gelukkig belde net op dat ogenblik zijn mama om te zeggen dat ze thuis was.
Ik verschoonde Seppe, gaf hem een dikke zoen op zijn nu iets minder mollig buikje en zei ; “uw Mama’ke wacht op uw lieve schat met een poepsnoepje”.
Ik kreeg van hem weer zo’n lieve brede grijns en grootvader rijdt hem nu op dit ogenblik huiswaarts…..en nana… nana gaat ondanks al de rommel nu crashen in de zetel!