Ik voelde het al van tevoren in mijn knoken dat het niet zou lukken, alhoewel:  het grootste deel van de dag heb ik rustig aan de PC  foto’s van de verjaardagsfeestjes kunnen ophalen en in mappen zetten èn mijn blogtekstje schrijven èn wat in Harry Potter 1 lezen.

Ventje was een hele dag gaan werken in de bouw van zoon 2 en toen hij thuis kwam rond zes uur hebben we gegeten en ben ik  – nog steeds in mijn pyama - in de zetel gaan liggen. 
Ik ging nog een poging doen om Ice Age 2 te zien (ik maak een kindfase door):lol:

Tring tring … zoon 2 aan de telefoon : “ zeg mama er is een Britse kozijn van u naar u op zoek,  een zekere Derek uit Engeland!   Ik verwittig u maar,  want ik heb uw telefoon nummer doorgegeven en hij zal u waarschijnlijk bellen! Toedeloekes.” Verwonderd keek ik naar mijne zilveren,  want Derek is inderdaad mijn kozijn, mijn vader en zijn moeder zijn broer en zus (zie foto) en vroeger hadden we vrij veel contact,  maar de laatste tien jaar hebben we niets meer van hem of zijn familie gehoord.xml:namespace prefix = o />

Mijn fronsrimpels waren nog niet terug gezakt en inderdaad,  de telefoon ging en het was Derek.
“Hellooooo…. Long time no seeeeee!” klonk er opgewekt door de lijn.  
Waarop ik natuurlijk : “idem ditto, what a pleasure to hear from you again, where are you?”  alsof ik al geen vermoeden had. :-?

Nu moet ge weten dat hotel C op vijf minuten van ons huis ligt en dat weet hij heel goed,  want hij is hier vroeger heel dikwijls geweest.

Ik voelde het al aankomen, ‘k wou mijn tong afbijten maar kon niet.
Ik was nog steeds pompaf van al ons gefeest en  Herniaretta gaf nog flink van katoen,  maar wat doet ge op zo’n moment?   
Om tijd te winnen zei ik : “Hold on a moment Derek, I’ll have to talk to Mr. Silver first”. 

Hand op het mondstuk en voor alle veiligheid in ’t Vlaams mompelde ik :
“ ‘t is nie waar hé, nu wilt die dat wij naar het hotel komen,  maar ik kan nog altijd niet goed bewegen en ik heb mijne PJ al aan!   Doemme toch!” 

Waarop mijne zilveren : “vraag dan of ze naar hier komen hé, gewoon voor een klapke en een drinkske, ge kunt toch niet anders.”
Dus ikke : “ Euh…Hello Derek, fancy coming over here with your wife for a drink?”

Natuurlijk zei hij niet nee.  
Ik repte me zo snel mogelijk naar boven, PJ uit,  kleren aan, haren gekamd, vleugje parfum en wat lippenstift en ik was terug toonbaar.

Ik was net op tijd terug beneden toen de taxi arriveerde, die zal aan die héél korte rit niet veel verdiend hebben.

Verder verliep het zoals in de film wanneer je familie terugziet na een lange afwezigheid. 
Veel gekus en gewauwel zoals : “amaai gij zijt dik geworden” en nog wat omhelzingen en “hoe is’t met iedereen van de familie” etc.etc.

Mijne zilveren voorzag ze van drank toen plots kozijn Derek vroeg : “ (vrije vertaling) Hedde niets te eten want wij sterven van de honger!”  

Bij mezelf dacht ik chagrijnig : “ in zo’n chique hotel kunt ge toch altijd eten en op elke hoek in Antwerpen is een restaurant”, maar welopgevoed zoals ik ben zei ik :  “euh…ge hebt chance, ik heb gelukkig veel te veel eten gemaakt (ik wou de overschot invriezen),  dus al ge even tijd hebt zal ik het voor u opwarmen.”

Sakkerend slefte ik mankend naar de keuken,  mezelf verwensend dat ik niet assertiever was, ik moet écht dringend op cursus.

Ventje dekte de tafel voor hen,  want wij hadden al gegeten, ik verwarmde het eten, kletste het op een bord en serveerde het met evenveel vreugde als  Manuel van Fawlty Towers.

“Mnjam Mnjam … maar gij kunt lekker koken zeg,  evengoed als uw moeder vroeger! ” slijmde kozijn en ik herinnerde me toen dat hij bij ons moeder ook altijd zo plots verscheen en bergen eten verzette.

Enfin, mijn gevoelens waren heel tegenstrijdig. 
Aan de ene kant was ik blij hen terug te zien na zoveel jaren, langs de andere kant vond ik dat we enkel dienden als een goedkope tussenstop op de weg naar huis, maar misschien had ik gewoon een baal-dag zoals de Hollanders zeggen.

Het enige dat je met ver weg wonende familie gemeen hebt zijn je voorouders en je familiegeschiedenis,  dus ik nam de laptop en oude foto-albums zodat hij en zijn vrouw onze kinderen en kleinkinderen konden bewonderen.

We werden pas enthousiast toen de foto’s van onze gezamenlijke grootouders en herinneringen bovenkwamen aan de tijd van toen.

Een half vat wijn en vele flessen bier later  herinnerde hij zich zelfs nog dat hij mij had weten vertrekken als kind uit Engeland, hij had me, zo zei hij,  uitgezwaaid.  

Ik herinner me wel de treinreis, de Ferry en de aankomst, en zelfs de kleding die ik toen droeg, maar ik kon me hem met de beste wil van de wereld niet meer zwaaiend aan de vertrekkende trein herinneren.

Ach, misschien ben ik een beetje negatief, maar ik vind het niet leuk dat mensen je enkel maar kennen of weten wonen wanneer het hen past en voor hen uitkomt.

De aap kwam trouwens wat later uit de mouw toen hij langs zijn neus weg zei dat zijn zonen fervente bezoekers zijn van alle muziekfestivals, ook de Belgische en hij vroeg of ze dan eventueel bij ons konden logeren.

Ik sprong onmiddellijk over op een ander onderwerp en gelukkig was de taxi er vooraleer ik daar een antwoord moest op geven.

Misschien zijn hun zonen nu twee toffe twintigers,  maar momenteel is mijn leven druk genoeg.  
Ik zal er nog heel goed moeten over nadenken, er bestaan tenslotte jeugdherbergen en ze mogen altijd eens binnenspringen.  Ik zal ze desnoods zelfs een pintje en een boterham geven .

Voilà  - dat was dan mijn ‘pyama-rustdag’….

Ik denk dat ik de plaat die boven mijn voordeur hangt “Costaplenti” ga vervangen door  “De zoete inval”. :lol: