Nooit meer zei men
Gedicht ter nagedachtenis van deze loopgraven-oorlog
11 november : officiële dag ter nagedachtenis aan de eerste wereldoorlog van 14-18

Daar stond ik samen met mijn soldaten makkers
In de modder van de loopgraven te wachten
En plots hoorden we "en avant - en avant"
Komende van uit een verwarmd generaalskantoor
Vaarwel mijn geliefde vrouw, vaarwel mijn lieve kinderen

We klauterden uit onze loopgraven
Nauwelijks stak mijn hoofd uit boven de rand
Of we werden onthaald op kogels
Plots was er een groot gat in mijn voorhoofd
Vaarwel mijn geliefde vrouw, vaarwel mijn lieve kinderen

Ze noemden het de eerste wereldoorlog
Een oorlog waarin er geen rekening werd gehouden
Met ons Vlamingen ... wij waren slechts kanonnenvlees
Lijken op een stortkar om plaats te maken
Nooit meer ... nooit meer werd er achteraf geroepen

Maar nauwelijks twee en twintig jaar later
De tweede wereldoorlog noemden ze het
Niets dan puin en stof en verdriet
Een inferno gelijk ... waanzin
Nooit meer ... nooit meer werd er acheraf weer geroepen

Maar nauwelijks iets meer dan honderd jaar later
Geen kanongebulder, geen kogels meer
Maar een nog groter wapen .. angst genaamd
Een onzichtbare vijand, geschapen om ons pijn te doen
Vaarwel geliefde vrouw, vaarwel kinderen en kleinkinderen

Door Eddy Elyn