DE DIJKEN BREKEN...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Doler was een jaar of vijf. Hij vertelde Bor van die dag dat de boerderij tot leven kwam. De reden, begreep hij later, was niet zo leuk. Maar hij begreep wel dat mensen, mensen kunnen helpen.

Dit is wat hij Bor over die tijd vertelde:

Op een dag merkte Dolertje een meer dan gewone nervositeit op het erf. De radio stond de ganse dag aan. Stallen werden gekuist. De boeren uit het straatje kwamen bijeen en discuteerden druk. Doler ving flarden op en trachtte de dingen aan mekaar te knopen. Overal liep hij in de weg, ze zouden het hem later wel uitleggen…

Het was 1 februari 1953…

In het land net over de grens waren als gevolg van een hevige storm maar liefst 400 dijken gebroken en 1835 mensen omgekomen. Dolertje werd er stil van.

De dagen die volgden arriveerden bij de boeren in het straatje vrachtwagen na vrachtwagen met dieren die geen onderkomen meer hadden en geen weiden om te grazen.

Op een dag mocht Doler met zijn oom in één van de vrachtwagens mee om koeien te halen in het overstroomde gebied. Wat een machtige vrachtwagen was dat. Wat een avontuur!

Maar stilaan veranderde het landschap. De stemming in de camion die zich een weg moest banen door de drukte op de soms nog overstroomde wegen was gespannen. Beneden de dijken stonden huizen bijna helemaal onder water.

Zoiets had Doler nog nooit gezien. Op de plaats waar de koeien moesten opgehaald worden, zag hij tot zijn verbazing, grote sterke boeren wenen omdat ze alles verloren hedden. Dat vond Doler heel erg.

Maar zo kwam voor een tijdje de al wat stiller geworden boerderij van grootvader weer tot leven.

Dolertje leerde melken, koeien naar de wei brengen, reed mee met allerhande karren om voedsel voor de beesten op te halen…

Doler had de tijd van zijn leven. Maanden later in de lente gingen de beesten weer terug en dat vond hij minder leuk. "Ja " zei moeder " er is een tijd van komen en gaan".

Dat klonk wijs vond Doler, dat moest hij onthouden!