Mooi weertje, de terrasjes open, en verdorie, wat heb ik een dorst. Vooral een dorst naar weer eens gezellig kunnen samen zitten en een eindje weg kletsen, dus wat doe je dan?
Een date; dat moet nog eens kunnen, na al die tijd. Dat geeft bijna de zekerheid dat je makkelijk in gesprek blijft, want de ander weet zo goed als niets over jou, buiten datgene wat je toch moest vertellen om haar over te halen om elkaar eens te ontmoeten. Of ze een beetje spraakzaam is haal je wel uit de berichtjes die je elkaar stuurt. Komt er alleen “bedankt” retour, dan weet je het al, en daar hoef je echt geen energie in te steken, zeker niet met de prijzen van vandaag.
Maar, ik heb er eentje gevonden die wel lekker door kan ratelen en dat vind ikzelf wel leuk, want dan kan je zelf eens een beetje rustig aan de boel verkennen, en zien hoe ver ze zich bloot, figuurlijk dan, wil geven. Ja jongens, bloot op een terrasje, dat zou nooit goed komen.
We hebben de sjans van ons leven want het is zalig weer, zelfs zo lekker buiten dat we de lommerd opzoeken onder een breedgekruinde boom. Teveel zon op eigen kruin is immers niet aanbevolen bij mensjes van onze hoge leeftijd, zo vertellen de weermannen dat toch altijd. Ik heb ook geen zonnebrand crème op, dus , de lommerd in. Ik weet het, er zijn er die liever in de schaduw zitten, maar geef mij de lommerd maar, en dan liefst die van een fikse boom, zo ene die gepland is, een paus of vijf terug.
Ik neem een biertje en zij iets uit een klein flesje, speciaal voor vrouwen met een kleine blaas, en ja hoor, na twee nipjes gaat het al richting plaats voor kleine boodschap. Dat gebeurt die namiddag nog herhaaldelijk , en eigenlijk dacht ik nog, die had toch beter een katheter laten plaatsen met tweeliter reservoir. Doe daar een slecht geheugen bij en het was heel de tijd van “waar waren we nu weer gebleven?” Dan zei ik maar wat en we waren weer vertrokken tot de volgende noodstop.
Nu gaan er sommigen hier denken, die banoen haalt dat vrouwtje hier nogal eens neer, maar nee, echt, dat is helemaal niet de bedoeling. Ik kan toch niet zomaar wat gaan verzinnen om een blog te kunnen schrijven? Dat zou ik nooit durven, dus ik vertel het maar zoals het is gebeurd en daarbij, haar naam is puur fictief, dus …. Beetje saai misschien, maar ik heb me die dag wel geamuseerd.
Waarom voelde ze zich een beetje tot mij aangetrokken? Wel, ik zal dat op een zo bescheiden mogelijke manier ietwat uit de doeken doen, zodat de heren die deze blog lezen, hun profiel misschien een beetje in die richting aan kunnen passen, met gevolg dat zij ook wat meer onder een boom terecht komen. Welja, niet ene die op hen is gevallen natuurlijk, want dat wens ik bijna niemand toe.
Ze kon het op prijs stellen dat ik mijn verlangens goed wist te verwoorden, dat ik de hare heel goed begreep en er alles aan zou doen dat die vervuld zouden worden. Dat ik als “nonkel Bob gitarist”
haar een serenade kon brengen onder het raam werd ook zeer geapprecieerd. Dat ik niet op mijn rug ging liggen in geval van een schuifraam nam ze er wel bij. De vele complimentjes die ik haar voortdurend had toegegooid deden ook best hun deel van het werk, en dan mijn uiterlijk, daar kan ik kort over zijn; gezien mijn bescheidenheid ga ik daar dus niet verder over uitweiden.
Ze zocht, en laat ik haar Marie noemen, puur fictief, een man die wat meer tijd voor haar had dan de vorige kandidaten, die haar nogal hadden verwaarloost, zoals ze zelf zei, en ja, wie ben ik dan om dat niet te geloven. De mannen van Marie hadden niet anders gedaan dan gewerkt, en de laatste deed dat nog, hoe meer hoe liever, om in grote luxe te kunnen leven, en ja, zij mocht daar in delen, maar was er niet gelukkig mee. Nee, ze had dan toch liever een meer gewone man, ene die meer om haar gaf dan om grote sier. Geen zakenman die altijd bezig en bezet was, nee, gewoon iemand die wist dat je ook mocht stoppen met werken op een bepaalde leeftijd, en dat dan ook met bravoure deed.
Ik kreeg verdorie al helemaal de indruk dat ze mij de ideale man vond, maar naarmate het gesprek vorderde wijzigde ook de toon , en ik dacht, ja beste mevrouw, jij zoekt dus eigenlijk toch wel weer een man, net zoals deze waar je van ging lopen. Ik kon me best een stuk deftiger kleden zei ze, en ze bedoelde daarmee waarschijnlijk, in een maatpak of zo, zoals haar ex-zakenman. Ze wou ook weer niet te vaak samen zijn, want dat was ze echt niet meer gewend, en of ik haar wel de luxe kon bieden die zij gewend was, dat moest ik ook maar eens uitklaren, want een stapje terug zetten na al die “mooie” jaren, dat zag ze echt niet zitten.
Zo werd het alsmaar later, en het beeld alsmaar duidelijker. Zelfs de zon verschool zich uiteindelijk, als wou ze zeggen, banoen, ik zit er voor niks tussen.
Ik dacht, wat ben ik blij dat ik zo dadelijk weer naar mijn huisje mag, met mijn klein karretje. Daar mag ik gewoon blijven zijn wie ik wil zijn, en onderweg, zowat halverwege, kwam het zonnetje weer tevoorschijn, ik voelde haar warmte op mijn rechterwang, en dacht, ja maat, daar was je ook niet graag bij in de buurt he. De radio speelde “born to be wild” en ik dacht, je gaat je niet laten temmen he. Schonen dag mensen, en vooral...bijna echt gebeurd.
Heerlijk helder Heineken. Je wordt dronken van teveel, krijgt een kater, spijt dat je je zo liet gaan, wat nooit meer zal gebeuren.
L'amour. Dito.
Zo is het toch vaak, en wie kent het niet? Telkens uit een ander vaatje willen tappen en elke keer weer dezelfde riedel. Er zijn er hier vast, mocht heel hun liefdesleven te boek gesteld worden, het zou onverkoopbaar zijn, wegens te dik. Ik kan met mijn deel ook best een vlieg doodslaan, en een hommel lukt ook nog wel, dus het valt allemaal wel mee, geen verbittering, geen zware rugzak, en dat laatste wordt voor ons iedere dag belangrijker. Licht reizen, weinig bagage, want de rug (lees geest)kan het niet meer hebben, dat gesjouw.
Dronken van een avond stappen, dat is een dagje uitzweten, en je krijgt weeral zin in een witgekraagde frisse gele.
Een kater na een liefdesflater kan wel eens veel langer blijven hangen, bij sommigen zelfs voor de rest van hun leven. Ze zijn bang om zich er nog aan over te geven, nippen lukt nog wel eens, om weer eens even de smaak te pakken te hebben, maar een flinke slok, nee, daar beginnen ze niet meer aan.
Wie is hier nu de schuldige kan men zich afvragen. Is dat degene die het glas vult, of degene die er van drinkt?
Op openbare dronkenschap staat een flinke boete, heb ik van horen zeggen, op dronken van verliefdheid staat een heel andere straf, toch voor diegenen die hun verliefdheid niet beantwoord zien. Die moeten allerlei complexen zien te verwerken, hun eigenwaarde weer opkrikken, zich weer het beste weten wat een ander maar van kan dromen, en dat duurt wel even langer dan een dagje met hoofdpijn.
Nu is het vast wel zo dat je op de duur ook wel een specialist wordt in die materie, dat je ook daar weer een dik boek over zou kunnen schrijven, maar wie zou het lezen, iedereen heeft al zo'n boek over zichzelf, en dat is dan al ruim voldoende ballast.
Ik ken mensen die nog nooit een kater hadden, niet van een biertje, niet van de liefde, maar waarschijnlijk, ik ben er haast zeker van, zijn die allen nog maagdelijk. Hebben die meer geluk gehad? Wie weet, want er zijn er waar een zeldzame postzegel, of het zilveren bestek uit erfenis, zoveel geluk brengen dat ze daar meer dan genoeg aan hebben. Die krijgen alleen een kater als er een tandje van de zegel stuk gaat, of er komt een krasje op het zilver, maar van een kras op hun zieltje zal het niet komen. Het zijn de mensen met een kogelvrij vest. Cupido mag zoveel pijlen afschieten als hij wil, 't is allemaal tevergeefse moeite.
Soms denk ik wel eens dat die laatste soort mensen stilaan het nieuwe normaal worden, en of dat beter is of slechter laat ik maar in 't midden.
Wie gaat er dan in de nabije toekomst de datingsites nog sponsoren?
Alles verandert met de tijd. Vroeger waren er de fuiven waar we elkander leerden kennen, de kuskesdans, discotheken met donkere hoekjes waar je een eerste zoen kon ontfutselen van je misschien toekomstige lief.
De rappe rups op de kermis, met de kap die toe ging, en waar je dan als bijna verloofd stel weer onderuit kwam.
't Is allemaal haast folklore geworden, net als de oude ambachten.
Straks bestaan er waarschijnlijk ook geen datingsites meer, maar misschien nog hier en daar een jaarmarkt, met tweedehands lieven, en wie weet gaat het daar dan wel per opbod. Er zullen er zijn die daar iemand kopen , mee naar huis nemen, dronken worden van geluk en binnen de kortste keer weer met een kater zitten door dat wat ze meebrachten , en zo herhaalt de geschiedenis zich toch steeds maar weer.
L'amour c'est comme la guerre. Of als een borrel, een rappe rups, soms prettig, soms niet.
Toch uw abo maar verlengen, of na dit epistel maar liever niet?
Er gaan de laatste jaren net zoveel koppeltjes uit elkaar dan er gevormd worden. Ondanks je zou denken dat het leven er makkelijker op is geworden dan vroeger, heeft men het nu weer moeilijker met elkander dan ooit.
Hier komen er alle dagen weer nieuwe vijftig en zestigplussers opdagen, de meeste gescheiden, sommige hadden dan weer de pech hun partner, die dan misschien juist wel nog heel geliefd was, te verliezen op veel te jonge leeftijd. Daar hield de lijm tot het niet langer kon, en daarmee zijn we al aan het onderwerp van de dag gekomen; welke lijm is de beste om twee partners het best en 't langst te verbinden.
Als kind leerde ik al dat je met een gekookte aardappel papier kon plakken, en dat gebruikten we dus als we een vlieger wilden maken. Later leerde ik dan ook de spreuk, “de liefde van de man gaat door de maag”, en ik moest meteen denken aan al mijn vliegers. Toen viel mijne frank ook en wist ik waarom ons moe alle dagen aardappelen voor onze pa maakte. Omdat die goed plakten. Jammer genoeg heb ik niet kunnen volgen hoe lang dat goed ging, daarvoor leefde onze vader niet lang genoeg.
Hobby lijm, Ja, ik hoor het al, dat kan nooit goed zijn, vooral niet die van de Action, maar deze keer gaat het over de hobby als lijm tussen twee mensen. Samen het bootje in om te zeilen, samen op de fiets, samen muziek maken, dat allemaal verbindt, maar is dat genoeg? Het zal best een heel eind helpen. Voor de zwemmers en duikers één raad, neem watervaste lijm.
Kinderen, dat blijkt ook een heel goed plaksel te zijn, zo lang ze nog klein zijn natuurlijk, als ze groter worden zijn ze soms ook weer de wig die alles doet splijten. De meesten groeien wel op zonder ooit last te verkopen, maar af en toe is er toch eentje bij die je 't liefst voor een lange tijd achter 't behang zou willen plakken, en dan raad ik aan om glasvliesbehang te gebruiken, dat is stevig, en de lijm lost ook amper.
Hoe ouder we worden , hoe meer we moeten zoeken naar de juiste lijm. Soms plakt er aan uw toekomstige partner ook nog van alles dat moeilijk tot niet te verwijderen valt, en of je dat er bij wil nemen is nog maar de vraag. Het kan een akkefietje zijn dat nog goed te camoufleren valt, maar 't kan ook een verdomd groot obstakel zijn, waardoor de drager er mank door gaat lopen, en niet hij alleen , maar alles wat je samen nog probeert op te bouwen.
Secondelijm; de naam zegt het zelf, het werkt maar heel even, misschien net lang genoeg voor een vluggertje, mits je daar de conditie nog voor hebt natuurlijk.
Ik heb een tijdje geleden alle lijm weggegooid, behalve mijn houtlijm. Nee, ik ben niet gestopt met snuiven, wegens nooit begonnen, maar ik geloof niet meer in al dat plakken. Wat komt dat komt, wat gaat, dat gaat. Net als het water van de zee. Je kan niets dwingen, niet met lijm , niet met ketens, alles zoekt zijn weg, onstuitbaar. Tot we stoppen met alles bij ons te willen houden zal het alleen maar moeilijker worden. Misschien kom je hier wel iemand tegen waar je aan blijft plakken, zo maar, zonder enige moeite, gewoon omdat het mag , en het zou best eens kunnen dat dat heel lang blijft duren, zonder dat er een drup lijm bij komt kijken. Liefde kan je nergens op plakken, ze zoekt zelf haar weg.
Als je hier lang op de site blijft plakken, dan ligt dat dus niet aan jezelf, maar dan ben je waarschijnlijk gewoon een zelfklever, maar soms is dat nog niet zo fataal, want die heb je ook weer in vele soorten. Je hebt er die geheid een leven lang goed blijven plakken, maar er zijn er ook, die jet net als memoblaadjes zomaar lostrekt, mits je een beetje voorzichtig bent. Die kan je dan nog makkelijk aan jezelf kleven en zijn ideaal voor hen die niet al te vast willen zitten.
Deze blog werd ingezonden zonder er een zegel op te plakken.
Je zou zo denken, wij leven hier in een democratie, we mogen zeggen wat we willen , en wat zie je dan hier op de site? Niemand zegt wat. Er zijn er hier heel veel die zich in dezelfde staat bevinden als een pas gemolken koe. Hun melk is op, er komt nog amper een letter uit.
Probeer dan maar eens een praatje te maken of een eerste contact te leggen. Ik heb het al zo vaak gehoord en zelf meegemaakt, en eigenlijk is het om jezelf krom te lachen.
Je schrijft een eerste berichtje, met een complimentje, want hoe breek je anders de eerste barrière, een vraagje, want dat lokt al iets sneller een antwoordje uit, en je belicht tenminste één van je goede kanten, iedereen heeft die toch wel mag ik vermoeden, en dan maar benieuwd naar het antwoord.
Dat antwoordje komt wel meestal, en ik kan vaak al raden wat er in dat berichtje te lezen valt.
“Bedankt”. Dat is het. Ze hebben vaak enkele hobby's en daar vraag je dan iets over, want over zo'n zaken praten bind je tot niets, meer vrijblijvend kan je haast niet praten, of het zou over het weer moeten zijn.
“Lekker weertje vandaag he”. “Bedankt”. Probeer daar dan nog maar eens een weerwoord op te geven. Het makkelijkst is dan altijd wel, “jij ook heel erg bedankt”.
Wat komen zo'n mensen op een datingsite doen vraag ik me dan af. Als je helemaal al geen sociaal gedrag meer kan vertonen, hoe moet je dan in godsnaam nog van 't straat geraken?
Het zou natuurlijk ook kunnen dat desbetreffende mensen het wel erg goed kunnen uitleggen, maar dat ze het gewoon vertikken, omdat jij niet van hun stand bent. Pas op, dat bestaat niet alleen in Indië , maar even vrolijk hier in het vrije westen. Er is de elite en er zijn de parias. Als de elite spreekt is het ook aangewezen om altijd zelf te spreken met één woord; “bedankt”.
België had ooit een schrijver waarvan werd gezegd,” hij leerde zijn volk lezen”.
Het wordt de hoogste tijd dat er ook eens iemand komt die zijn volk leert praten.
Wat ik me ook afvraag is hoeveel van die “bedankers” een betaald abo hebben. Als ze dat al hebben is het waarschijnlijk omdat ze willen tonen dat ze het kunnen betalen, of ze willen gewoon de site steunen, de enige plaats in heel de wereld waar ze nog enige aandacht krijgen, zo af en toe toch, want op de duur heeft iedereen, buiten de nieuwkomers hen wel door.
Misschien leest heel deze blog als een lichte beschuldiging, maar dat is het helemaal niet, het is gewoon een constatatie, een vastleggen van opgemerkte feiten, en misschien een lichte troost voor de velen die al zo vaak werden bedankt voor hun goede bedoelingen.
Als je iemand niet ziet zitten, durf het dan gewoon te vertellen, maar wees niet bang om een praatje te maken. Je krijgt daar echt geen puistjes van, als je een ietwat langer antwoordje geeft. Wat je er wel mee bereikt is dat je de andere kant in zijn waarde laat, dat je respect toont voor de medemens, ook al wil je helemaal geen deel uitmaken van diens leven.
Het is niet omdat je hier op een datingsite zit, dat iedereen die jou eens aanspreekt er op uit is om je te versieren, of iets deftiger, jouw hart wil veroveren. Nee, die ander heeft misschien gewoon uw profiel eens doorgelezen en stuitte daarbij op iets , een gemeenschappelijke interesse, waarover die wel eens wou praten, en dan stuurt die eerst zelf een vriendelijk berichtje, met de bedoeling van eens een leuk gesprekje te hebben over wat hun beiden zo leuk vinden, en dan krijg je “bedankt” in je bus.
Oooo, wat wordt een mens daar wijzer van. Je kan met een paar zinnen ook iemand duidelijk maken dat je zelf niet zo'n prater bent, of dat je hier niet zit om te praten, maar om te pralen, weet ik veel, maar dan weet die ander toch veel beter hoe de steel aan de haak zit. Ooit las ik een advertentie, “stelen voor alles”, waarbij ik de lieve mens liet weten dat stelen verboden was. Toen kreeg ik ook het zo bekende antwoordje terug, “bedankt”, maar deze keer vond ik dat toch wel vriendelijk.
Misschien komt er hieronder ook wel weer zo'n antwoordje te staan, het mag, maar bij deze zeg ik aan alle lezers die de moeite weer eens deden, “bedankt”.
Update: het kan nog korter. Ondertussen kreeg ik nog een “Yep” en zelfs een “ok”. Wie doet nog beter?
Een date versieren is tegenwoordig alleen maar moeilijker geworden. Of men is nog bang van corona, of men is bang dat er een wereldoorlog aan zit te komen en dan is het toch de moeite niet meer, of men is bang dat je, eens je in een relatie belandt, je veel sneller verouderd, en dan zijn er nog een rits redenen, maar laat ons het hier nu maar even bij houden.
Maar er is nog één soort afspraakjes dat het altijd goed blijft doen, nl. de klusdate, en aangezien ik altijd nog wat wil bijleren bied ik me nogal eens aan als helper. Is de koffie en het eten lekker, het werk niet te zwaar, dan durf ik gerust een tijdelijk kontrakt te tekenen, of zelfs eentje van onbepaalde duur, al moeten de voorwaarden dan wel extra goed zijn en de gastvrouw vlot van babbel en vriendelijk.
Zo samen klussen is dan ook nog eens de beste manier om iemand echt te leren kennen. Als ze bij de eerste tegenslag al een flinke vloek laten horen dan zit het wel goed. Dat zijn degenen die er toch echt voor gaan, over lijken als het moet. Mensen met weinig ervaring hoor je zelden een keertje vloeken, want bij hen ligt het niet aan die klote nagel die zo maar krom gaat wegens slecht metaal, nee, ze nemen de schuld volledig op zich en schamen zich in stilte.
Je zou ook al snel denken, wat kan een man nog leren van een klussende vrouw, maar vergis je niet, er zijn er die verdorie tien keer handiger en slimmer zijn dan de doorsnee man.
Zo was ik laatst wat latten op lengte aan het zagen, ja, ik mocht dat doen, want ze vond me een geweldige zagevent, dus de juiste man op de juiste plaats, en had ik er toch één lat bij die iets te kort was, maar daar had 't klusvrouwtje, en ik moet eerlijk zijn , ze moest er niet eens over nadenken, een prachtige oplossing voor. (ja, ik hou van korte zinnen, dat leest vlotter).
Ze zei, “als je nu aan de achterkant, daar hangt meestal toch teveel, de centimeters afzaagt die je vooraan mist, en je plakt die daar bij, dan is het opgelost. Kom, geef toe, hier is er niet ene die zo vlot zo'n goeie oplossing zou kunnen bedenken.
Als er kleine nageltjes ingeklopt moesten worden, dan mocht ik die, als amateur klusser, vasthouden, en zij sloeg ze er dan wel in. Ik moet je zeggen, dat lijkt op het eerste zicht makkelijk, maar 't is veel moeilijker dan je denkt. Ik lukte er herhaaldelijk in om mijn vingers onder de hamer te krijgen, wat volgens haar de grootste fout was van alle beginnelingen, en dat je zoiets alleen kon optimaliseren door oefenen. Kijk, zo'n lessen leer je niet uit de boekjes, dat moet je live ondervinden.
Soms denk je bij een uitnodiging, dat ken ik al , daar ga ik niets meer bijleren, maar dan draait dat toch weer heel anders uit. Zo had ik eens een klusdate met een lieve vrouw, ik kon dat echt niet weigeren want ze vroeg niet veel. Ze wou nl. Een paar stevige haakjes in de muur, met een degelijke plug, om daar enkele mooie fotokaders aan op te hangen. Probleem was, ze kon dat normaal wel zelf, maar ze had niet het geschikte gereedschap, en of ik dat wel had. Natuurlijk had ik dat allemaal, of bijna toch, want mijn vorige dates hadden telkens wat nieuw gereedschap vereist om te leren klussen, dus ik had al aardig wat gereedschap, waar zelfs Roger (wat je zelf doet , doe je meestal beter) wel jaloers op zou zijn. Dus ik zei, dat kom ik morgen wel even in orde maken Lies, maar toen ik er die dag aankwam en vroeg in welke muur ze die haken graag had bevestigd gezien was het antwoord, “ja banoen, dat is het nu net, die muur is het enige wat nog ontbreekt, maar de haakjes en pluggen heb ik al.
Kijk, dat zijn zo van die leuke momenten dat je toch weer wat gereedschap bij kan kopen om nog eens wat te leren, want ze zou me wel heel precies uitleggen hoe ze het had gewild.
Eigenlijk ben ik wel een geluksvogel dat ik zoveel ervaring op mag doen , gratis en voor niks, en er nog koffie met koekje bovenop krijg. Als ik nog enkele jaren zo verder kan doen, dan kan ik in mijn profiel ook nog eerlijk schrijven dat ik een ervaren klusser ben, en voor veel vrouwen, vaak ook nog de mooiste, is dat nogal eens het dingetje wat de doorslag kan geven als het draait om welles nietes iets met jou te beginnen. (Zo zei mijn lesgeefster toch, en daar ga ik echt niet aan twijfelen).
Straks mag het eerste hout gesnoeid worden in de tuin en mijn klusdate heeft gelukkig een erg grote tuin, waar heel veel te leren valt. Ze heeft me al wel enkele heel goede tips gegeven om het echt goed te leren. Zo is het ideaal om je eigen gereedschap te kunnen gebruiken, omdat je daar mee vertrouwd geraakt en dat is meteen niet alleen veiliger, maar het werktempo kan zo ook wat hoger gaan liggen. Het vraagt een deftige investering, maar dan heb je ook wat waarmee je overal mag komen helpen.
Volgens haar ben ik goed op weg om de ideale man te worden, wie had dat ooit durven denken? Ik heb al meerdere lesgeefsters gehad, en als ze me echt niets meer konden bijleren omdat bij hen al het werk was gedaan, adviseerden ze me om me te richten naar iemand met nog meer ervaring en voldoende klussen, waaruit ik dan weer enorm veel kon leren, ten voordele van mezelf en zo mezelf stilaan als een onmisbare partner op te werken voor mijn toekomstige.
Jammer genoeg ben ik niet gelovig, want mocht dat wel zo zijn, ik bedankte de Heer iedere dag op mijn blote knieën voor zoveel mooie kansen.
Mocht er hier nog iemand een leerling tovenaar willen aannemen, laat het me aub weten.
Potjandorie, wat een mooi weertje toch de laatste tijd. Nu alles weer volop begint te groenen moest
ik toch dringend weer eens de bossen in, al heb ik die niet helemaal gemeden tijdens de winter, verre van.
De bossen hier bij ons zijn nog echte bossen, niet zoals ze in de stad te vinden zijn, de bomen mooi op een rijtje naast de weg. Nee, hier staan ze in een wirwar dooreen, de mooie en minder mooie exemplaren, net zoals hier op de site. (heb ik van horen zeggen he).
Het is mijn gewoonte, om wanneer ik het bos in ga, van meteen naar een goede wandelstok te zoeken, want het is hier nogal bergop, bergaf, Je waant je soms echt in de Ardennen, en zo'n goeie stok helpt dan toch wel om recht te blijven in het mulle zand. Nu gooi ik die stok meestal weer weg voor ik uit het bos ben, want sprokkelen is verboden en er staan daar strenge straffen op, maar deze keer dacht ik, ik waag het er op en neem die mee want ik had een ideetje.
Wat ging er dan door mijn hoofd?
“Gooi eens een stok in het hoenderhok 50+”.
Dus beste hanen , kuikens en kippetjes, effe uitkijken, want 't kan aankomen.
Waarom die stok? Wel, om de volgende reden: wie neemt het spelletje hier nog serieus op? Doen de gratis leden die hier al jàààààààren rondhangen dat nog? En hoe zit dat met de betalende leden, die hier om de haverklap verdwijnen bij einde abo, om dan even later weer te verschijnen. Is dat vol nieuwe moed? Of zijn ze het hier zo gewend dat het na jaren te moeilijk wordt om definitief afscheid te nemen. Zo lang er leven is , is er hoop zij de boer en hij deed zijn kakske. Weer een hoop erbij.
Als je naar de succesverhalen kijkt, dan zijn dat bijna zo goed als allemaal verhaaltjes uit de tijd dat wij hier allemaal nog getrouwd waren. Wie leest er hier nog eens een berichtje van een vers gelukkig koppeltje dat elkaar hier vond? Er is zo al heel weinig te lezen hier tegenwoordig, zelfs op Things2share gaat het met een slakkengangetje. Ik mei leggen alle vogels een ei, maar hier zitten er al jaren te broeden op 't zelfde ei. Jongens, wat daar ooit nog uit moet komen, ik zou het echt niet weten. Volgens mij zijn de meeste van die eieren al versteend.
Ik weet het, 't is moeilijk, de sprong wagen, terwijl je er diep van binnen al zeker van bent dat je midden in de beek gaat belanden, maar we zijn groot he mannekes, en wie doet er ons nog wat?
Vroeger kreeg ik er nog een pak slaag bovenop als ik in de beek was gevallen en kliedernat thuis kwam. Na een paar kletsen van vader was ik zo al veel droger, die tikte het water gewoon uit mijn broek.
Maar nu, wat kan je nog gebeuren als je nu nat wordt? 't Is verdorie ook al lente, het water is al lang niet meer op zijn koudste.
Ik heb hier al de raarste sprongen gemaakt, telkens de dieperik in, maar wat geeft het? Wie niet meer durft te springen mist ook de pret van de overkant te halen. Je kan ook via een bruggetje, maar bruggen bouwen duurt jaren, zeker nu met al die milieuwetgeving en eco systemen die onberoerd moeten blijven.
Je hebt ook nog “meester mag ik over varen, ja of neen”. Maar je stapt pas in dat bootje als er aan de overkant iemand al een tijdje staat te zwaaien en roepen “kom maar af”. Ondertussen is het wel belangrijk van dat bootje te onderhouden, want het zou toch maar eens zo zijn dat “DE WARE”aan de overkant staat te zwaaien en jij , amper twee slagen van de kant al naar de bodem zinkt met heel uw kist vol goede voornemens en toekomst. Tja, dan is er ook nog “gaan met die banaan”, maar daar een verhaal bij verzinnen laat ik aan een ander over. Zoveel verbeelding heb ik nu ook weer niet.
Ja mensen, de zomer is weeral zo goed als voorbij, en wat voor een zomer. Het was al lang geleden dat we nog eens een echt Belgisch zomerweertje kregen , niet te klef , niet te droog, aangename temperaturen om je buiten bezig te houden, om 's nachts te slapen, wat wil een mens nog meer.
Goed, voor de zonnekloppers was het wat minder, maar mijne selder staat zo wat op vijfenzestig cm hoogte, dankzij al die malse regenbuitjes, en dat is toch belangrijker dan wat zonnebrand oplopen.
De horeca mocht weer open, en ik moet toegeven, het deed deugd om weer eens op een gezellig terrasje te zitten, en dat met een allerleukste vriendin, ontmoet op vijftig plus, ja echt, en al was er in het begin een akkoord, om het zuiver vriendschappelijk te houden, het is ons niet gelukt.
Kwam het door de Irish coffee's, of werd er wat anders in ons drankje gemengd, ik weet het echt niet, maar voor het akkoord op papier uitgewerkt was mochten we het weeral aanpassen.
Ja , zo doe we dat tegenwoordig. We onderhandelen bij een drankje en een hapje en we proberen er allemaal het beste uit te halen. Het is net of je onderhandelt een cao.
Nu hoor ik er hier en daar al eentje zeggen, “waar zit dan de romantiek?”. Wel, die staat op bladzijde twee, paragraaf vier tot en met zeven, en echt, het was een heel werk om het allemaal loepzuiver en wettelijk in elkaar te steken, maar nu zitten we wel voor vijf jaar goed, want zolang loopt zo'n overeenkomst, voor ze weer onderhandeld kan worden. Heerlijk toch?
Wij hoeven niet veel meer uit te praten, geen ruzie bij te leggen, nee, we houden ons gewoon aan onze overeenkomst, en daardoor winnen we zo weer veel uren van onbezorgd samen zijn.
Er is zelfs een rampenplan, iets wat onze regering niet kon bovenhalen bij de aanvang van de corona crisis, en je weet wat het resultaat was. Nee, een relatie moet je onderhouden als een goede huisvader, met zorg en voorzorg. Kom me niet vertellen dat zoiets allemaal zever in pakskes is, want zever wordt al lang in flessen verpakt, waarna het steriel bewaard wordt om er vaccins van te maken.
We hebben overwogen om onze overeenkomst publiekelijk te maken, maar ondanks de vele voordelen en inzichten die het u allen zou kunnen bieden, hebben we toch ook ingezien dat niet iedereen klaar is om dezelfde weg in te slaan. Er zijn er heel veel die nog altijd van mening zijn dat in de liefde alles vanzelf gaat, dat je daar niet mee bezig moet zijn , niks moet plannen of regelen, nee dat gaat volautomatisch. Als ze hier vijf jaar later nog op de site aanwezig zijn geloven ze dat nog altijd. Geen één lampke dat gaat branden, zelfs geen spaarlampke, nee ze blijven lekker in het duister zitten, in de hoop dat een ander ooit het licht wel aandoet voor hen.
Ik kan je al met zekerheid vertellen, dat is een goede instelling voor een mol, maar minder interessant voor ons, mensen.
Nu ik het allemaal zo goed voor elkaar heb, dankzij vijftig plus, de datingsite die u alles biedt wat je maar kan wensen, en dit aan een erg democratische prijs, , zou ik , naar het voorbeeld van enkele andere gelukkigen, nog een laatste boodschap kunnen plaatsen op Things2Share , om daarna mijn profiel af te sluiten, en hier stillekes te verdwijnen. Maar...iets houdt me nog even tegen. Ik ben het hier al zo gewend geraakt. Lekker geblokkeerd worden, een ambraske op T2S, een roddeltje , een “duimpje” voor dit of dat, je weet wel , zo allemaal van die dingen die je thuis ook beleeft, en waardoor deze site op de duur als een tweede thuis aan gaat voelen. Gelukkig kan je hier lid blijven aan , zei ik het al? Zeer democratische prijzen, en je mag zelfs gratis onder dak blijven hier, mits een paar milde restricties, de naam niet waard.
Toch zit het afkicken er aan te komen, en ik weet dat je dat zorgvuldig moet plannen, haast net zo zorgvuldig als onze relatie, maar het kan toch echt niet moeilijker zijn dan stoppen met roken, op pensioen gaan, of maar één pintje drinken op een terras. Puur op karakter gaat het wel lukken, en dan mag er weer eens een ander mijn plaats in nemen als blogger. Mijn laatste blog zit er aan te komen, hij is zelfs al geschreven. Dan kan ik nu eindelijk wat grappige kinderverhalen gaan schrijven, want al die serieuze schrijverij is eigenlijk niet mijn stijl.
Ook deze blog kwam weer tot stand zonder enige vorm van subsidies of reclame inkomsten.
Wij danken u voor uuuuuuuuuuuuuwwwwaaaaaaaaaaaaaaandacht.
Als ik nu eens een vlieg kon zijn. Wie heeft dat nog nooit gedacht? Je zou dan stilletjes op de schouder van hem of haar landen, om dan onbeschaamd mee te lezen wat ze elkander te vertellen hebben, via het scherm, live , in het begin,hier op de site, later ergens in een taverne of op een terrasje, wel gevaarlijker want daar riskeer je nog sneller een mep als je aan de tafel mee wil aanschuiven. Het gesprek na zo’n eerste date zou ook niemand willen missen.
Nu moet het toch wel lukken zeker dat ik even geleden , bij het passeren van de Perseiden in de nacht van twaalf op dertien Augustus , veel vallende sterren zag, en alzo evenzoveel wensen mocht doen. Nu is het zo dat je, volgens de traditie, alleen kleine wensen mag doen als je een vallende ster ziet, maar aangezien ik er zoveel zag, dacht ik , ik bundel alles in één vraag, maar dan ook meteen een iets straffere.
Liefste ster, laat mij eens een paar dagen als vlieg door ‘t leven gaan. Wel eentje die kan lezen en de mensentaal begrijpt, uiteraard. Voor dat laatste bleef ik toen nog een uur langer op om die bonus aan vallende sterren nog mee te nemen, dus daar mocht wel iets tegenover staan.
Laat me, vooraleer ik verder ga , hier eerst al duidelijk en klaar stellen dat elke naam in mijn voor waar verklaard verslag absoluut verzonnen is, hiermee alzo hopelijk voldoende rekening te houden met de regels en wettelijke verplichtingen aangaande het bloggen . Hierbij verduidelijkend, wie deze blog leest doet daarmee vrijwillig afstand van alle rechtsplegingen en dergelijke die de bloggende vlieg ook maar enig nadeel zouden kunnen berokkenen. Kom me ook niet vragen hoe ik als vlieg alle verplaatsingen deed, want wegens staatsbelangen mag ik dat niet onthullen.
Daar gaan we;
Eerste dag; cursus vliegen zonder zoemen gevolgd. Heel belangrijk! Ook nooit landen op gevoelige lichaamsdelen, al zijn daar ook plaatsen bij waar je redelijk veilig zit omdat niemand je daar wil doodkloppen, uit zelfbehoud.
Ursula logt in en hé, een berichtje. Voor mij alleen denkt ze en spontaan springt ze recht en doet een dansje rond de tafel. Je zou voor minder. Er zijn in augustus 182624 berichtjes verstuurd op de site, waarvan er 182623 naar een zekere banoen gingen, en nu ook eentje naar haar.
“Dag Ursula, ik ben een levende man die u wil ontmoeten en versieren”. Wowww!!!! Versieren ook al, en ze denkt meteen aan die mooie maar te dure oorbellen, die prachtige ring met een kanjer van een diamant, ja ons Ursula wil zeker wel versierd worden.
Antwoordje dus; “dag John, ik vind het superlief van je dat je mij wil versieren, dus ik wil jou ook wel ontmoeten”.
Zie je, beste mensen, zo makkelijk is dat allemaal, en dan zijn er hier die beweren dat ze amper aan een date geraken. Dus, wat hebben we al geleerd vandaag? Wie beloofd van het vrouwke te versieren is al bijna zeker van een afspraakje. Maar, we gaan verder…
Na een paar saaie zinnetjes, het vermelden hier niet waard, hebben J en U al afgesproken waar en wanneer ze elkaar gaan ontmoeten en weet deze dat ook weer. Makkie….als vlieg.
De zon schijnt, de parasols staan open en ons datend stel zit al even gezellig te keuvelen. Zij heeft haar zoveelste glas wijn al binnen en John , die stiekemerd houdt het bij een alcoholvrij biertje. Zelf zit ik bovenin de parasol, lekker veilig mee te luisteren, en ja, nu Ursula een beetje tipsy wordt wil heer John zijn kans wel eens proberen te gaan en daar wil ik wel voor aanschuiven, dus ik vlieg, ja, dat doen vliegen, stillekes op zijn schouder, beetje achteraan, uit het zicht van Ursula, want ik ga zeker mijn leven niet in haar handen leggen.
“Wat zou je er van denken schatje, als we het feestje bij jou thuis verder zetten? “, en zijn stem klinkt als die van een marktkramer die zijn waren veel te duur wil verkopen. Verzin daar zelf maar wat bij, dat is best leuk. Ik dacht, jij onbetamelijke kerel, je verdient straf, en ik bijt hem stevig in de binnenkant van zijn oor. Pats !!! Even alle licht uit, wanneer zijn hand stevig op zijn oor beland, maar ik zit al veilig iets dieper.
“ kom schatje, we zijn hier weg, het is hier niet te doen met die vervelende strontvliegen”. Hoor ik dat goed? Noemde die mij nu net een strontvlieg? Mijn tweede beet gaat er nog steviger in en weer volgt er een flinke klap. Dat oor krijgt al een mooi kleurtje en die Sjonnie is al lekker boos op mij.
Ik vlieg maar van hem op en plaats me heel strategisch net boven het linkeroor van Ursula, en ja hoor, hij heeft me in de gaten en zijn hand gaat alweer de hoogte in voor een flinke mep, tot….
“ Hé man, ben je belazert !!! een vrouw willen slaan”, en het laatste woord galmt nog een beetje na als er een forse kerel achter Sjonnie deze bij zijn twee oren beet pakt en achterover van zijn stoel trekt. “ Lazer nu maar meteen op man , of je krijgt er nog een flinke dreun bij” zegt de superheld , en ja hoor , daar gaat hij, en zoveel tranen heb ik nooit gezien. Ursula, haar redder en ik hadden daarna nog wat fijne uurtjes samen, echt, maar dat is een verhaal apart, kinderen niet toegelaten.
Moraal van het verhaal; Wie naar vrouw en vliegen slaat, maakt vaak een ander heel erg kwaad.
Wie hier al langer dan een paar maand aanwezig is weet het; het is hier een gekkenhuis.
Als je hier met mensen praat dan willen ze allemaal maar één ding, verliefd worden.
De ene is tevreden met een man die niet al te veel drinkt en weinig ambras maakt, de andere wil niks minder dan van haar stoel geblazen worden bij het aanschouwen van de adonis die haar in zijn omgeving wil dulden.
Men zegt altijd, het verstand komt met de jaren, maar is dat wel zo? Volgens de cijfers en statistieken gaat het helemaal anders en zou een spreekwoord zoals “het verstand gaat met de jaren” veel dichter bij de waarheid liggen en dan wordt het gedrag van de oude kipjes en haantjes hier ook al veel beter te begrijpen.
Wat zoeken de meeste hier eigenlijk dan wel? Volgens mij zijn er hier veel die af en toe een bevestiging nodig hebben dat ze er nog mee door kunnen, al horen ze natuurlijk nog veel liever dat het wel lijkt of ze net van de assemblagelijn komen.
Nu zijn er best nog heel knappe dames en ook heren bij de zestig en ook wel bij de zeventig-plussers. Een enkele van boven de tachtig kan ook nog op de tram met lager nummer,
maar zeg nu eens eerlijk, is het uiterlijk nog altijd het belangrijkste bij ons, doorleefde en ervaren mannen en vrouwen? Mijn ervaringen hier zeggen van wel.
Ik heb er al regelmatig aan gedacht om mijn pen een eigen account te geven, en ik ben er zeker van, mocht het hier toegelaten zijn, en ik mocht er ook nog een foto van plaatsen, dat mijn pen vlugger van ‘t straat zou zijn dan het manneke die ze altijd in de hand neemt.
Er zijn hier vrouwen van neem 1,55m die een man zoeken van minimum 1,85m. Alle dagen nekpijn verzekerd voor beiden, maar hij kan haar plafond schilderen zonder laddertje en dat is toch het belangrijkste nietwaar.
Slank en intelligent worden ook vaak in één zin gebruikt, alsof het synoniemen zijn van elkaar. Weeg je iets meer dan kan je alleen maar dom zijn, maar de meesten vergeten dat verstand ook plaats nodig heeft, net als goedheid en liefde. Waar laat je dat allemaal als je mager bent?
Potverdorie, als je iemand echt graag ziet, wat maken die kilo’s dan toch uit? Nee, dat kost later niet veel meer aan een begrafenis en je kan , mager of wat ronder, altijd wel in uw laatste woonst. Dat potteke zal zelfs niet vol zijn.
Hooggeschoolden zoeken iemand waarmee ze een diepgaand gesprek kunnen voeren. Mannekes, dat is zo’n cliché, daarvan slaat mijn dunne darm in achttien knopen. Wetenschappelijk gezien niet mogelijk, maar hij doet het toch maar. Je zou bij minder. Een diepgaand gesprek over hoe ver ze al gedementeerd zijn waarschijnlijk, en je houdt zoiets dan makkelijk een dag lang vol, buiten het moment dat je uw medicatie moet nemen uiteraard. Daarna begin je weer van voor af aan natuurlijk.
Je woont te ver! Ja, wel vijf straten, en dan nog geen al te lange, maar het is te ver, en als je dat op uw bord krijgt, geloof het maar, dan is het ook te ver, want die andere moet waarschijnlijk om de twee minuten naar ‘t toilet en hoe red je het dan op die afstand? Wildplassen is strafbaar, en de plastuit voor vrouwen is ook nooit ingeburgerd geraakt.
Je kan het zo gek niet verzinnen of de uitvlucht is al gebruikt geweest. Ik zou daarom heel graag nog eens wat originele afwijzingen lezen hier en daar, maar ze zijn zeldzaam. Je zou denken, er moet hier ergens op de site een pagina zijn waar alle tips staan om iemand te ontmoedigen, af te wijzen, of soms ook wel te vernederen.
Kom hieronder nu niet vertellen dat jij de enige bent die het hier allemaal wel heel serieus neemt, want er is zo goed als niemand die jou nog gelooft, en hoe meer jij uw best doet om de mensen hier te overtuigen, hoe sterker zij er in gaan geloven dat je het spelletje ook niet eerlijk speelt , dat je een avontuurtje zoekt, je eens een paar andere matrassen wil proberen, of eens goedkoop wil uit eten.
Nu zijn er hier, en ik weet dat uit heel goede bron, die vertellen dat de bloggers hier bijna allemaal
gefrustreerde zijn die er enkel op uit zijn hun gal te spuwen op alles, maar ik zeg je dit, ik ben een vrolijk en gelukkig mens, en ik schrijf hier enkel maar wat ik lees , ervaar en soms eens hoor . Trouwens, mijn galblaas werd al heel lang geleden verwijderd.
Velen zijn te zwak om hier te vertrekken, want ze kunnen een leven zonder vijftig plus niet aan. Al krijgen ze maar één duimpje per maand, dat is net genoeg om te overleven. Date is dope. Maar als je hier dan toch wil blijven hangen, trek dan je pen eens, schrijf eens iemand aan in plaats van enkel maar te zitten wachten. Probeer eens zomaar een babbeltje te doen met één of ander persoon die je wel aardig vindt.
Degenen die hier een abo betalen mogen ook niet denken, ik heb betaald , dus dat zit hier wel goed, ik vertrek hier binnenkort met een sjieke trofee. Met een toffee, wie weet, maar voor meer zal je toch echt uit de pijp moeten komen, op een deftige manier. En wie weet is die met die paar kilo meer toch een fantastisch persoon, en kan die met een lagere opleiding uren lang boeiend vertellen. Bekrompenheid houdt u tussen uw eigen vier muren, en reken er maar op dat men je hier op de duur doorheeft
