|
Ooit dacht ik dat ik een prinsesje was, die door haar ouders bij mensen van eenvoudige afkomst ondergebracht was, om zo het echte leven te leren kennen. Tot de lessen geleerd waren, dan mocht ik weer naar huis.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nou ja, de lessen heb ik wel geleerd maar naar huis gaan was er nog niet bij.( Ik denk zomaar dat dat pas bij het verlaten van deze aarde zal gebeuren, maar dit terzijde)
Het gevoel van stiekum een prinsesje zijn heeft me eigenlijk nooit verlaten, al sprak ik er met niemand over, inclusief mezelf. Het bleef van binnen zoetjes in een sluimer slaap.
Pas toen zij geboren werd, merkte ik voor de eerste keer dat het voorzichtig wakker aan het worden was. Maar nog zweeg ik in alle talen, wat zou erover gezegd moeten worden?
Ik zag haar groeien, mooier worden met de dag. Ze kreeg een voorliefde voor prinsesjes, maar dan vooral de jurken en ik zweer, dat had ze niet van mij...
Belde me geregeld op: Kun jij voor mij 'de doornrozen' maken? En dan wil ik ook nog graag.. vul het allemaal maar in, elke Disneyprinses passeerde de revue, haar jurkenkast hangt nu al meer dan vol.
En op haar zevende verjaardag is het dan onverwachts gebeurd.. ben ik eindelijk toch uit de kast gekomen...Volkomen helder viel het op zijn plaats, geen speld kwam daar nog tussen.
Ik noemde haar al heel lang 'mijn prinses' en trok die dag de redenatie door.. dan moest mijn dochter toch de koningin wel zijn.. en dat betekende dat ik toch ook..ik durfde niet meer verder denken, maar een innerlijk, juichend prinsesje maakte het voor mij af.. Ze was natuurlijk met me mee gegroeid, wat dacht ik nou, jaren lang de koningin geweest, met vaste hand haar volk geleid. Nu mag je gaan genieten, jij bent nu: de koningin-moeder van het kleine spul.
"Dus vooruit, trek eindelijk die jurk eens aan, je weet wel die koninklijke, die je stiekum voor jezelf hebt zitten maken, met meters sleep en glitters overal.. vergeet vooral je kroontje niet en haal je hoge hakken.."
Volgens die logica was het dus helemaal niet vreemd dat ik even later uitgedost als een volwaardig lid van de koninklijke familie de auto instapte..(Ik checkte nog wel even bij mijn dochter of wij de enige visite zouden zijn, dit moest wel tussen mij en mijn kleindochter blijven.)
We haalden zoon twee op uit de stad. En even, heel even maar, keek hij een béétje vreemd, maar vertrok verder geen spier tijdens onze loop naar de verderop geparkeerde auto, hij is erger gewend..
Ik hoefde háár niets uit te leggen, mijn kleindochter prinses Luna had natúúrlijk een prinsessenoma..
Iets lastiger te overtuigen was die overvolle kamer met onverwachte en voor mij wildvreemde verjaarsvisite...
|
Ik ben Dorien
