we zijn nu reeds 3jaar verder en ik kan zeggen dat tijd inderdaad niet alle wonden heelt,waarschijnlijk genezen ze nooit helemaal.

ik ben ondertussen getrouwd met een hele lieve man marc en samen hebben we nog een baby gekregen,tom,hij is nu reeds 9maand en ik heb zijn zwangerschap vol angst doorstaan.

ellen en gino,wuiven voor het slapen gaan nog steeds naar een sterretje ,ze geloven nog steeds dat jij daar naar hun zit te kijken.

mijn gevoel is  dat er nog steeds een plekje open is dat er iemand onbreekt,een plaatsje voor jou mijn schat.

op elk formulier word jouw naam erbij gezet met een klein kruisje,je grafje word nog steeds bezocht ieder jaar als de blaadjes vallen.

voor mij ben jij mijn elfen kindje,mijn engeltje!

ik vergeet je nooit!

eindelijk na 3jaar heb ik het over mijn hart gekregen je dagboek te openen en de belangrijkste dagen uit te typen,ik voel nog steeds verdriet als ik dit lees.

ik heb eindelijk bereikt wat ik wou,ik heb er voor gezorgt dat mensen nu weten dat je bestaan hebt en nog steeds bestaat in mijn hart!

mischien ben ik geen schrijfster maar ik heb het geprobeert!

wat ik voelde,wat ik dacht,ik hoop nu dat mensen een beetje het zich kunnen voorstellen,hoe erg het is een baby te verliezen,mijn verhaal is er een uit duizenden,maar het is mijn verhaal en het is echt gebeurt!

ik dacht toen ik van jana in verwachting was dat ik nu mijn geluk had gevonden,een gezin,een liefdesband waarin je elkaar steunt,in goede en kwade dagen,helaas was de waarheid een klein beetje anders,neem je tijd om het te lezen,wil je praten?ik sta open voor al je vragen

heb je net als ik iemand verloren waarbij je bij niemand terecht kunt,kom langst en praat met me!

groetjes!