In Amsterdam moeten we ons heel erg haasten om de aansluitende vlucht naar Brussel te halen en het lukt nog net. Terwijl we aan de bagageband wachten gaan er al 2 telefoontjes naar Londerzeel met het goede nieuws dat we veilig aan grond staan. Maar de bagageband loopt zonder onze valiezen. Dus weer documenten invullen, nu voor verloren bagage, maar er wordt ons beloofd dat ze vandaag nog zal thuis gebracht worden. Dus bellen we naar onze Jan die al onderweg is en na een tiental minuten zijn we al op weg naar Grimbergen. De geur van verse koffie én pistolets én vers brood én . én kaas én croissants én . wat is dat heerlijk! En wat nog meer deugd doet .. de champagne staat koel! Bedankt Jan en Huguette, dit hadden we niet verwacht, maar deze ontvangst doet ons o zo goed!
In de Bergstraat staat alles fris-groen, het één al wat langer dan het andere en de krantenbak ligt vol. Na twee maanden komt er heel wat bijeen aan post, maar door de kinderen is het meest belangrijke al doorgegeven, dus dit pakket krijgt maar een vlugge blik.
Goedele komt onder de middag even dag zeggen maar ik zie ze nog juist in de auto, mijn afspraak bij de kapper is om 13 uur. Hier vinden we geen kapper op de straat en kost het wel iets meer van 0,20 euro!
De eerste telefoon komt uit Zaventem, onze bagage wordt thuisgebracht tussen 12 en 15 uur, dit probleem is dus al opgelost. Het uitpakken kan nu beginnen .
We brengen toch vlug een bezoekje in Londerzeel en de knuffels van de kleine mannekes zijn hartverwarmend. Ook oma is blij verrast als we haar s avonds opzoeken, nu kan ze weer op haar twee oren slapen, haar kinderen zijn terug thuis. Onze eerste Belgische avond is er eentje met Grimbergse wafels, gebakken door de broers ter gelegenheid van een mini-optreden van de harmonie ter ere van hun voorzitter en de nieuwe ere-voorzitter, onze Jan.
Het voelt goed weer thuis te zijn tussen de hele familie en de welkomstwoordjes op sms en mails van de vrienden.
En zal dit Chinees verhaal nog een vervolg krijgen? Wie weet .. !
Om 12 uur s middags moeten we onze kamer verlaten, maar de bagage mag in bewaring blijven en zodus hebben we nog een hele namiddag vrij. We kuieren nog een laatste maal doorheen de bruisende stad waar overal Indiërs ons aanspreken met 'copy-watches, tailors, ..... en aandringen om hun visitekaartjes aan te nemen. We willen vriendelijk zijn en zeggen, 'No, thanks', maar uitendelijk 'moeten' we ze stomweg voorbijlopen, anders geraak je er niet van af. We vragen ons toch wel af wie hier op in gaat, maar nog meer hebben we de vraag wie hier binnengaat in de juwelenwinkels waar de prijzen je om de oren slaan. Het moeten mensen zijn met heeeele dikke portemonnais, dat kan niet anders! Ook de jadewinkels kennen hier de prijzen, maar het is interessant ook om eens te zien uit welke stenen deze juwelen worden gemaakt.
Om 13u30 pikt Paul Lau ons op voor een laatste echte Chinese lunch. Hij is een oud-bekende Hongkonees en hier wordt de belofte gedaan van telkens weer contact op te nemen met mekaar, hetzij in Hongkong, hetzij in België.
Het water valt met bakken uit de lucht, het regent hier weer cats and dogs. We zijn dus nu echt genoodzaakt in de lobby van het hotel te wachten tot de shuttlebus ons ophaalt om 18u30 en ons naar de luchthaven brengt. Na een veertigtal minuten en het drukke verkeer trotserend worden onze valiezen op de weegschaal geplaatst en wat we vermoedden blijkt waarheid te zijn. Maar het is toch niet echt overdreven, in totaal 7 kg teveel. De lieve juffrouw geeft hier geen commentaar op en we zijn gerustgesteld. We zijn ingecheckt en we zijn zeker van onze terugvlucht. Om 23u05 stipt vertrekken we met de grote boeiing naar Amsterdam en we krijgen al direct de mededeling dat er veel bewolking is en dat de gordels moeten aanblijven. Door een sterke tegenwind zal de vlucht een twintigtal minuten langer duren en zullen we na 12 uur vliegen pas toekomen. Dit wordt een lange nacht . Erik slaapt 6 uur aan één stuk door, ik weet zelfs niet of ik een dutje van 2 uur heb gedaan. Maar het thuisfront lonkt ..!
Geen wekker deze morgen! We ontbijten niet in het hotel maar in de straat en eten er spek met eieren en toast. Het doet ons meer en meer verlangen naar de Belgische tafel!
Een dagje Stanley doen we nu op eigen houtje, eerst met de MTR, de ondergrondse. In Hongkong is dat geen probleem want alles is hier ook Engelstalig aangegeven, maar het is nog gemakkelijker als een Nederlandse dame ons helpt om de juiste weg te vinden. Zij woont samen met haar Engelse echtgenoot en dochtertje in Australië en zijn nu hier om haar schoonouders te ontmoeten die hier werken. De wereld is echt toch klein geworden en afstanden met het vliegtuig van 12 uur en meer onderweg schrikt blijkbaar niemand nog af.
Eens op HongKong Island nemen we bus 40 en komen na bijna 3 kwartier rijden aan in Stanley, bekend om zijn grote markt en zijn strand. We vallen hier graag in herhaling en genieten van een Trippel van Westmalle en frieten met mayonaise en dat in een aangenaam zonnetje. Ondanks dat we al overtuigd zijn dat we overgewicht zullen hebben keren we terug met een aantal plastiek zakjes en lukt het ons toch om deze in onze valiezen te krijgen.
We kopen nu een uurtje internet en morgen zullen we trachten onze laatste mails te versturen van uit de luchthaven waar WiFi is. En vrijdagmorgen ontbijten we in Grimbergen. Bedankt Jan, je bent een goeie verstaander! Ik had nochtans alleen maar gezegd dat hij, vooraleer hij ons zal ophalen, voldoende tijd heeft om koffie te maken..
Om 08u30 is de bedrijfsauto daar om ons op te halen. Iris heeft er op gewacht en staat buiten om hartelijk afscheid te nemen en ons een goeie terugreis te wensen. En niet vergeten is er iets in Hongkong, dan kan je bellen naar Cara of Winnie, haar zussen die zitten te wachten om ons toch maar te helpen en te begeleiden. We bedanken haar nogmaals voor haar goede zorgen want het is zo, had ik haar niet gehad was ons Chinees avontuur eenmalig geweest. Dank zij haar kan ik nu mijn plan trekken in Sanxiang want zij heeft mij vaak gegidst en ja, onze dagelijkse koffie-klets, ik zou het nog eens kunnen missen.
De ferry naar HongKong vertrekt stipt om 10 uur en één uur en een kwart later hebben we definitief China verlaten. Na het doorlopen van de hele procedure met de paspoorten staan we in HongKong en we zoeken ons hotel op. We logeren deze maal in de Kimberleyroad in Hotel Empire. We zoeken altijd graag wat nieuw en nemen dus telkens een ander hotel, kwestie van iets uit te proberen. Onze kamer is op de dertiende verdieping, maar de hoogte went al vlug. Het is vandaag een echt wandelweer en we slenteren door de o zo drukke HongKongse straten. Nu is het eerst weer naar rechts kijken vooraleer over te steken, maar goed, het staat op de straat geschreven: look right en de rijrichting wordt nog eens duidelijk met een pijl aangegeven. In HongKong is het verkeer veiliger in die zin dat aan de regels van de verkeerslichten en de zebrapaden wordt voldaan en dat hier niemand de verkeerde rijrichting probeert. Maar het verkeer is wel een mierennest van vooral taxis en voetgangers, fietstaxis zijn hier verboden.
We sluiten onze avond af met een etentje in open lucht en het lijkt hier wel de vreemdelingenstraat. Vooral vele Italiaanse restaurantjes zijn hier verscholen achter de grote woonblokken. Dit moet je echt weten, anders zou je nooit die trappen naar boven nemen, maar we herinneren het ons nog van vorige keren.
Spijtig wel dat we geen vrij internet hebben op de kamer, maar morgenavond kopen we één uurtje en dat voor 3 euro. Je kan ook internet krijgen per 24 uur en dat kost dan 10 euro, maar we zijn niet van plan een hele dag op de kamer te zitten en zijn al tevreden met één uurtje, voldoende om de mails te lezen en te sturen en de blog bij te werken.
Onze planning voor morgen is een dagje naar Stanley, dit is het uiterst zuidelijke punt van HongKong én aan de zee. We herinneren ons daar een terrasje met Belgische bieren en we gaan dus graag Belg zijn. We bereiden ons dus bewust voor op onze terugreis!
De valiezen zijn gepakt. Hebben we overgewicht? Dat zullen we pas weten als we donderdag in de luchthaven zijn, maar er is hier toch zoveel Made in China hé. Onze laatste dag hier is van zwaar bewolkt tot lichte regen en dat terwijl we lezen dat in België de zon schijnt. Ze is dus toegekomen, we hadden toch beloofd ze op te sturen! Lieve landgenoten, hou ze daar want we komen terug!
Ongelooflijk, de skype met de grote PC heeft weer gewerkt, al was het geluid en het beeld soms ver te zoeken. Toch nog niet helemaal stukken .
Iris brengt me enkele zelfgemaakte gebreide sjaals voor de dochter en de schoondochter maar of Goedele en Griet dit zullen dragen betwijfel ik een beetje. Het is echt op zijn Chinees! Maar kom, het is de geste die telt en ze heeft er toch wel wat tijd in gestoken. Ik vind het dan ook mijn plicht dit dankbaar te aanvaarden. En gelukkig dit weegt niet veel!
We sluiten onze laatste dag af met een gezamenlijk diner met Emily en nu alles is opgeruimd wacht ons nog één Chinese nacht en zeg nooit dat HongKong China is!
Morgen half negen worden de valiezen ingeladen en om tien uur vertrekt de ferry in ZhuHai naar HongKong. Ik mag niet vergeten iets in te nemen tegen zeeziekte ..!
Voor onze laatste zondag hier hebben we een Morning-thee met Mandy en haar gezin. Ik kan me nu niet indenken dat we volgende zondag met zn tweetjes in ons keuken zullen zitten aan een waarschijnlijk veel soberder tafel, maaaaaar heel rustig én met een boterham. Hier is echt wel heel veel keuze, maar toch tracht ik wel naar ons westers ontbijt. Ik vind dat onze keuken toch meer variatie biedt, hier is het altijd warm en gekookt, al is er wel een zeer ruim aanbod.
Op een groot plein hier in het centrum van Sanxiang is er elke zondag animatie voor kinderen zoals wij ons kermisattracties kunnen voorstellen, weliswaar in het Chinees en met lawaaierige muziek. Maar dit is kostelijk voor jan met de pet en meestal beperkt het zich tot toeschouwers. Die zijn er dan wel genoeg en aan de banken en tafels eten ze hun afhaalchinees. Hier wordt ongelooflijk veel rondgereden met eten en drinken want thuis koken is hier niet aan de orde. Ik denk dat de naam afhaalchinees hier echt op zijn plaats is.
Rond 18 uur hebben we een afspraak met een aantal mensen van Sunway, we nemen afscheid en doen dit op een gepaste wijze: samen eten!
Onderweg passeren we de brug waaronder dagelijks de kapper zit te wachten op zijn klanten, voor 10 cent kan je hier gekortwiekt worden en dat in de vrije natuur.
Bij het eten heb ik ze weer verlegd, mijn grenzen. Dit restaurant is gelegen heel afgelegen en we rijden eerst een aantal krotten voorbij en dan een aarden wegje in. Dit is de country-side van China! Toch zijn we hier niet alleen, een volle parking autos geeft weer dat het hier gekend is en dit voor de speciaal gebarbecuede kipbereiding. We maken een keuze uit een aantal groenten en die worden klaargemaakt in een reuzewok. Met een plastiek handschoen aan kunnen we de kip vastnemen want zoals je al weet, Chinezen komen niet met hun handen aan het eten op de tafel.
Na een uurtje stappen we weer op, zo is dat hier, gedaan met eten en weg. We zijn met 8 personen en het hele gebeuren kost ons 24 euro, 6 flessen bier inbegrepen.
En zo zit onze laatste Chinese zondag er op en nu mag de week vooruitgaan. We zijn klaar voor de terugreis.
Een echte mooie lentedag in de voormiddag en een stralende zomerdag in de namiddag. Het wordt weer 30 graden in de zon!
We hebben heel goed nieuws en minder goed nieuws. Het heel goede nieuws is dat we van het reisbureau een mail hebben gekregen dat onze vlucht donderdag normaal doorgaat. Heel belangrijk!
Het minder goede nieuws is dat onze grote laptop het laat afweten en dat we ons nu moeten redden met de kleine pc. We zullen dus in kosten vallen als we thuis zijn.
Eens thuis zal ik me in het verkeer ook weer zeer sterk moeten aanpassen. Hier steek je de straat over waar en wanneer je wil, zebrapad of verkeerslichten, daar moet je hier geen rekening mee houden. Maar goed dat we hier zelf niet met de auto rijden, want ook in tegengestelde richting kan het hier en niemand die zich ergert.
Na een rustige tijd aan de vijver maken we onze gewoontewandeling voor de frisse apéritief. Hier worden we verrast door een uitnodiging om mee te gaan voor het dinner, en dus zitten we s avonds in een Thaiwanees restaurant met allemaal Thaiwanezen aan de tafel. De gerechten verschillen niet veel van de Chinese tafel maar de inrichting is modern en vooral heel netjes. De asbakken worden op de tafel gezet en sigaretten worden hier nog aangeboden. Het is vreselijk hoeveel hier in China nog gerookt wordt en dat door jong en oud en zowel meisjes als jongens. De sigaretten zijn hier nog spotgoedkoop en ze hebben vaak de gewoonte hun sigaret half opgerookt nog brandend op de grond te gooien; en dit zowel binnen als op de straat. Op roken is in China nog helemaal geen begrenzing te merken en tijdens het eten zit je dus vaak in de stinkende sigarettengeur. Leve dan onze Belgische restaurants!
De warme temperatuur houdt aan, maar ook het vochtgehalte blijft. De kleding, de vloer en zelfs de muren voelen nat en klam aan en dit is niet echt aangenaam. Blijkbaar zijn dit nu geen gewone weersomstandigheden en zeker niet omdat het toch al enkele dagen duurt. Maar de muggen hebben hun weertje wel .. en ze laten het graag voelen! In de namiddag wordt het droger en eindelijk zal ook de was kunnen drogen. Gisteren was het afwisselend heel zonnig of bewolkt, vandaag dan weer regen in de lucht. Zolang het gaat om regenwolken maken we ons nu al niet meer druk en we hopen dat de aswolk ondertussen ons ook geen parten meer zal spelen. De vakantiegangers naar Tenerife en Turkije kunnen vertrekken, dat is toch al goed nieuws. Voor ons is het probleem dat de corridor HongKong-Amsterdam met KLM over Noord-Europa gaat en dat dat gedeelte nog niet helemaal is vrij gegeven. Ondertussen hebben we contact gehad met Christine uit Walters reisbureau waar onze tickets zijn geboekt, daar volgen zij de vluchtgegevens uur na uur op en zij zal ons op de hoogte houden. Maar ondanks alles vertrekken we toch dinsdag naar HongKong, ons visum voor China vervalt na 60 dagen en we moeten dus het land verlaten. Gelukkig hebben we een visum met een multi-entry en kunnen we, indien nodig, China terug binnen. Nu beseffen we maar goed hoe afhankelijk we zijn van stempels en papieren en nog meer van de grillen van de natuur.
Iedereen is wel begaan met onze terugreis, dat merken we aan de reacties op mail. Vandaag stellen vreemden ons de vraag wanneer we een terugvlucht hebben, ah ja natuurlijk, ze zien dat wij niet van dit continent zijn. Zij moeten naar Parijs en in plaats van morgen zal het pas volgende week zijn. Toch nog problemen dan ..? Maar Erik raadpleegt de site van KLM op internet en dat vliegverkeer verloopt precies normaal. Ze zetten zelfs meer vliegtuigen in om de gestranden op te halen.
Hoe is het mogelijk! Twee verjaardagskaarten verstuurd van China naar Londerzeel zijn op de datum van de verjaardag toegekomen. Dat is gewoon fantastisch! Anderen hebben iets minder geluk, te vroeg of te laat ontvangen, maar zeker even gemeend.
Nu is het seizoen van de durian aangebroken want overal liggen ze te koop. Durian is een eivormige Indonesische vrucht die tot 8kg zwaar kan wegen en een lengte tot 30cm. De durianboom kan tot 40meter hoog worden en de vruchten hebben een stekelige scherpe schil. Door zijn sterk geur schrikt het velen af en is de vrucht ook verboden op vliegtuigen en in hotelkamers. Dus .. ik weet ook niet hoe het smaakt!
Wat is me dat voor een weer! Het regent hier niet, het giet en het onweert en dat een ganse dag door. Rond 14u30 ben ik het binnenzitten beu en met mijn regenjas en paraplu trotseer ik de weinige regen op dat moment. Nog geen half uurtje later gaat die weinige regen over in een echte stortbui en mijn jas is van binnen zo nat als van buiten. Het is 25 graden en ik zweet me te pletter. Ik doe dus zoals de Chinezen en doe mijn jas uit, dat voelt al iets beter. Hier lopen de meesten nu met korte mouwen, blote benen en slippers aan hun voeten ondanks dat sommige plaatsen van de straten helemaal onder water staan. Ik denk dat ze nu herleven en dit weer liever hebben dan de zonneschijn van gisteren want toen droegen ze allemaal lange mouwen en lange broeken om hun huid te beschermen. En ook met een paraplu ..!
Als dit weer een weegave is van een tropische zomer dan zou ik bedanken om in die periode het Oosten te verkennen. Geef mij dan liever maar iets minder warm maar droog. En of dat nog niet genoeg is, ook de computer heeft rare kuren! Ik geraak niet meer op internet en kan dus ook niet skypen of mails lezen. Gelukkig rond 17 uur lijkt dit probleem opgelost, in de centrale is nu een update gebeurd.
In een mailtje uit de Gildenstraat vernemen we dat het gisteren een zomerse dag is geweest. De familie Giraud is er voor de eerste keer op uitgetrokken met de mobilehome; dat zal wel een hele onderneming geweest zijn met die drie klein pagadders. Maar Sep en Jomme hebben goed geslapen in de namiddag en Flint heeft zich uitgeleefd in de speeltuin. Een mooie dag dus . en de fotookes hebben we nog tegoed.
Vandaag de eerste schooldag na de paasvakantie, dus weer veel nieuwe gezichtjes in de peuterklas. Hopelijk zijn alle leerkrachten weer opgedaagd, of misschien zitten ze nog ergens vast op een vakantiebestemming door het vliegverbod. De spanning blijft stijgen, het vliegverbod houdt momenteel nog aan en de vulkaan blijft nog in leven, er kan dus nog van alles gebeuren.
Ik ben op zoek naar zaad van die lange bonen en moet dus naar die vuile markt verder weg want daar zijn allerlei zaden te koop. De verkoper ligt met zijn hoofd op zijn armen en slaapt denk ik. Na wat geroep schrikt hij op en met een pollepel wijst hij het zaad aan dat Iris vraagt, hij is eigenlijk te lui om zich te verzetten. Tot hij ziet dat ik er bij sta, hij is opeens klaar wakker en geeft een hele uitleg waar ik niets van versta. Ik betaal 20 RMB, dus 2 euro voor een pakje. Erik denkt dat hij hopstaken zal moeten zetten, zon lange bonen! Enfin, het proberen toch waard. Bij de nieuwkuis geef ik een broek van Erik af waar onderaan spatten op zijn die ik niet proper krijg. De man heeft een toverspuitbus en oeps, de vlekken zijn verdwenen; hij rolt de broek op en in een plastiek zak krijg ik ze terug. En wat moet ik betalen: niks! Ik moet de broek zelf nog wassen, hij wil er niets aan verdienen. Toch niet te geloven hé wat ik hier weer meemaak.
Het is een prachtige zonnige dag en op de middag wijst de thermometer bijna 30 graden aan, dus nog wat vitamientjes opdoen vooraleer we huiswaarts keren volgende week dat is toch ons plan!
Om half vijf word ik opgehaald en we dineren in ZhuHai samen met Andy en May, een meisje dat perfect Engels spreekt en zij is een sollicitante bij Sunway.
