Francis Velleman en Julia Oosterbaan geven je een inkijkje in hun leven.
15-12-2010
Reisverhalen van Ciske en Lieke Velleman-Oosterbaan
Dag allemaal.
Eerst toch maar melden dat we al een website hebben waarop we de verslagen van onze reizen hebben gepubliceerd. Omdat we echter al onze vrije webruimte hebben opgebruikt openen we op seniorennet een blog waarop we onze verslagen verder kunnen blijven publiceren.
Wie ons niet kent kan al eens gaan kijken op http://home.scarlet.be/fantasia
We hopen binnenkort hier ons eerste verslag neer te poten. Dat zal er eentje zijn van onze reis naar Lviv (Oekraïne) in oktober 2010.
Naar jaarlijkse traditie zijn we met onze Davidsfondsafdeling dit jaar een stad gaan bezoeken. Geen Antwerpen of Brussel dit keer, geen Mechelen of Hasselt, nee, zelfs geen Aalst. We zijn naar Lviv geweest. En voor wie dat niet weet liggen volgt hier een korte wegbeschrijving.
Je zet je GPS op en volgt die blindelings tot je in de luchthaven van het Duitse Dortmund belandt. Je hebt immers via internet een vlucht geboekt van Dortmund naar Lviv, met een lagekostenmaatschappij. Wel oppassen, want dat lage kan zowel op kosten als op maatschappij slaan, al naar gelang de interpretatie van het ogenblik. Om maar te zeggen dat de vluchtprijs niet voor iedereen gelijk was.
De vlucht was dat echter wel, zodat we allemaal samen en op hetzelfde ogenblik landden in Lviv, Oekraïne. Daar werden we in een gebouw geloodst dat van buiten meer weg had van een Griekse tempel dan van een luchthaventerminal.
Er stonden en zaten wat beambten die onze passen controleerden en ons in moeilijk verstaanbaar Engels vroegen of we dr waren for business or tourist. Ik weet niet wat de anderen hebben geantwoord misschien zat er wel een of andere vrouwenhandelaar op het vliegtuig, want Oekraïne staat niet alleen bekend als de graanschuur van Europa maar ook als een land met bloedmooie vrouwen, al zullen die dan wel geen deel uitgemaakt hebben van onze groep Deeëffers, en nu heb ik het over de vrouwenhandelaars maar ik zei dat ik dr was als toerist, zodat ik het land in mocht.
Gelukkig hadden de andere leden van onze groep hetzelfde antwoord gegeven, zodat we even later met zn allen in de bus stommelden die ons naar ons hotel zou brengen. Onderweg kregen we in het Engels - al wat informatie van onze gids Diana die haar boog had ingeruild voor een imposante hoed.
We logeerden in het George hotel, geschreven Жорж, een van de oudste hotels van Lviv (1793). Het werd gebouwd in neo-renaissancestijl door de Oostenrijkse architecten Helmer en Felner. Zoals ze daar zelf zeggen komen de connoisseurs of beauty from all over the World er logeren. Ware woorden, waar ik mezelf in terugvind. We vernamen dat Honoré de Balsac er ooit verbleef maar dat het hotel sindsdien gelukkig gerenoveerd werd, zodat we een ruime slaap- met badkamer hadden en een flatscreen waaruit een massa onverstaanbaar Oekraïens kwam gerold.
Want wie denkt dat Oekraïeners en Russen dezelfde taal spreken heeft het echt wel bij het verkeerde eind. Het Oekraïens gebruikt ook het Cyrillisch schrift, maar het staat even ver af van het Russisch als het Vlaams van het Duits. Daar stonden Luc en Willy en ik dan met onze (beperkte) kennis van de taal van Poesjkin. Het is zelfs nog erger. Hier in het westen van Oekraïne hebben ze helemaal niet graag dat er Russisch uit je mond komt. De taal van de oude bezetter, weet je wel.
De volgende dag hadden we die talentegenslag al snel verwerkt met het uitgebreide ontbijt, waarna we onze eerste stappen in de stad waagden. We tapten er eerst wat geld uit de muur. Dat ging even vlot als bij ons, al kwamen er gelukkig grivnas uit en geen euros, want daar kun je in Lviv geen fluit mee aanvangen, of kopen. Een grivna is zowat een tiende van een euro of als je oud genoeg bent vier frank. Met onze zakken vol geld een kinderhand is gauw gevuld staken we voor de eerste keer sinds onze aankomst een straat over en belandden levend en wel voor het standbeeld van koning Danylo Romanovyck van Galicia (1205-1255), gekroond in 1253, de eerste koning van Ruthenia. Ruthenia is het Latijnse woord dat vanaf de 13de eeuw gebruikt werd voor de plaatsnaam Rus en bestond uit Belarus, Oekraïne, het westen van Rusland, stukjes van noordoost Slovakije en een smalle strook van Oost-Polen.
Je kunt in het centrum van Lviv niet verloren lopen. De huizen zijn er laag en de kerken en kathedralen hoog, zodat je altijd wel een herkenningspunt vindt. En het centrum van al die herkenningspunten is de toren van het stadhuis dat in het midden van Rynok Square staat, het bekendste plein van de stad, omringd door 44 mooie huizen en met op iedere hoek een standbeeld. Poseidon staat er, net als zijn vrouw Amphitrite; Diana, deze keer zonder hoed en met boog; en Adonis waarin Willy een bloedverwant herkende. Als je de driehonderd en twee trappen van de toren beklimt krijg je als beloning een schitterend panorama van Lviv.
panorama van Lviv
Een ander herkenningspunt is ongetwijfeld de Svobodalaan die in het midden een brede verkeersvrije zone heeft. Later zullen we leren dat deze zone een belangrijke plaats inneemt in het sociale weefsel van de stad. Svoboda is niet voor niets het Oekraïense woord voor Vrijheid.
Lviv in groep
In de namiddag bezochten we de stad in groep. Diana was bij Adonis blijven plakken en had ons Svitlana gestuurd. Svitlana ontpopte zich al snel als een goede en welbespraakte gids, al droeg ze dan geen hoed. Ze gebruikte een bijna vlekkeloos Frans en toen ik haar op een onbewaakt ogenblik mijn vrouw keek de andere kant op vroeg waar ze haar Frans had gestudeerd bleek dat in de plaatselijke talenschool te zijn. Chapeau! Dus toch een hoed.
Ga er maar van uit dat Lviv een prachtige stad is die niet voor niets door de Unesco werd opgenomen als Werelderfgoed. De Dominicaanse kathedraal, de Latijnse kathedraal, de Boims kapel, de St.-Andreaskerk en de Armeense kerk, het Operagebouw Allemaal zonder uitzondering schitterende staaltjes architectuur die de geschiedenis van Lviv tot leven brengen, net als het apotheekmuseum dat gevestigd is in een apotheek die al sinds 1735 onafgebroken in bedrijf is.
kathedraal Maria Hemelvaart
Ik ga niet alle gebouwen en alle straten beschrijven. Dat laat ik aan een reisgids over. Maar aan de hand van de fotos zal de geïnteresseerde lezer toch een goed beeld hebben van deze mooie stad. Lviv is nu bij ons nog onbekend, maar daar zal in de nabije toekomst zeker verandering in komen. In 2012 is ze immers een van de steden waar het Europees kampioenschap voetbal wordt gespeeld.
Over pizza's en MacDonalds
Geen reisgids dus, maar toch wat anekdoten. Zo bezochten Julia en ik een pizzeria, waar alles mooi in het cyrillisch aangeprezen werd. En al ken ik dan geen Oekraïens, toch herkende ik enkele woorden die vrijwel identiek waren aan het Russisch, zoals ananas en paddenstoelen, tomaten en pepers. De combinatie was trouwens heel lekker, zodat ik besloot om mijn rekening bij te houden. Zo moest ik, als we nog eens een pizza kwamen eten, gewoon mijn briefje laten zien.
We zijn er inderdaad nog eens gaan eten, samen met Ingrid en Frank. Gewapend met mijn briefje ging ik mijn pizza bestellen. Naast me stond Frank, die in zijn beste Sheekspieriaans aan de toogjuffrouw om een Engelstalig menu vroeg en kreeg! Tot zover het nut van al die uren blokken op het cyrillische schrift k Had er beter aan gedaan mijn Indonesisch verder te vervolmaken. En voor wie zich afvraagt of ik ook Indonesisch spreek: natuurlijk. Zes woorden. De rest moet nog vervolmaakt worden.
Net als de GSM-kultuur heeft ook het fastfood zijn weg naar Lviv gevonden. In het stadscentrum telden we niet minder dan drie MacDonalds. Hoe MacDonalds in het cyrillisch geschreven wordt zie je op de foto hieronder.
Leopold von Sacher Masoch is in Lviv geboren. Ken je hem niet? Natuurlijk wel. Je kent toch ook de markies de Sade. Ah! Ja! Sade sadisme. Masoch masochisme. Inderdaad. Wel, er stond een ingenieus beeld van Leopold met heel wat pittige details waar ik het verder niet over heb omdat ik eigenlijk iets wou zeggen over het chocoladebedrijfje dat niet ver van dat standbeeld gevestigd is.
Ik ben géén masochist: handgemaakte chocolade, daar kunnen ze me in alle omstandigheden moeiteloos mee verleiden. Eenmaal in dat etablis-sement kon je niet alleen zien hoe ze chocolade maakten, nee, nog belangrijker was dat je die ter plaatse kon opeten. Natuurlijk moesten we eerst aan de chocoladedeerntjes met handen en voeten uitleggen wat we graag wilden: een warm cacaodrankje. Het lukte tamelijk. Wat we elk voorgeschoteld kregen was een tas vloeibare zwarte chocolade die we met behulp van een klein lepeltje leeg mochten prullen. Lekker en voedzaam, zonder twijfel. Maar daar paste toch een koffie bij, en voor Julia een thee. Een koffie americano als je geen vingerhoedje wilt. En een pot muntthee waarin eerst pure chocolade werd in opgelost De hele pot chocolademuntthee kostte het equivalent van anderhalve euro, en je haalde er vier grote tassen uit.
In tegenstelling met andere dingen is eten in Lviv relatief goedkoop. De prijzen van kleren, schoenen en electronica liggen echter op hetzelfde niveau als bij ons. Uit nieuwsgierigheid ging ik een winkeltje binnen waar vrijwel uitsluitend mobiele telefoontjes verkocht werden en vergeleek de prijs die mijn geeëssemmetje bij ons kost met de ginds geafficheerde prijs: 29 euro hier en 52 euro ginds! Gelukkig zou het telefoneren zelf wél goedkoop zijn.
over kerkhoven en parken
Een kleine opmerking. In de meeste kerken en kathedralen betaal je als toerist een klein bedrag om binnen te mogen, een groter bedrag om er te mogen fotograferen en een nog groter bedrag om er te mogen filmen. Zo helpen we mee aan het onderhoud en de restauratie van de Kerk in al haar vormen en geledingen, of die nu Armeens, Orthodox of Romeins is.
Ik heb ginds ook voor de eerste keer in mijn leven betaald om op een kerkhof te mogen rondlopen. Ik kan het me bij ons moeilijk voorstellen. Maar t wás dan ook een kerkhof: driehonderd twintigduizend graven. Blijkbaar wil elke Oekraïner met een beetje standing er gaan liggen en niet meer opstaan. Je vindt er politiekers, componisten, operazangers, schrijvers, bisschoppen en graven in de graven. Vele ervan dragen een schitterend monument waarmee ze hun bewoner willen eren. Père la Chaise, maar dan in Lviv, waar het Lychakiv heet. Lychakiv is meteen ook een kerkhof voor Poolse en Oekraïense soldaten.
Het Lyckakiv kerkhof
* * *
Net buiten Lviv ligt een soortement Bokrijk, het Shevchenkivsky Park, waar het oude Oekraïne neergepoot staat. Vooral de houten achttiende-eeuwse kerk waar nog af en toe erediensten in gehouden worden is een schitterend gebouw.
Toen we het park weer verlieten stootten we op een groepje mensen in traditionele klederdracht. Ze waren naar het park gekomen om er een verloving te vieren. Op simpele vraag van onze gids Diana-met-de-hoed toverde iemand een accordeon tevoorschijn en begonnen ze voor ons te zingen.
Het eerste liedje herkende ik direct aan het refrein, omdat Diana het even daarvoor had gezongen bij het graf van de componist, Volodimir Ivasjoek. Gelukkig had ik mijn videocamera in de aanslag, zodat ik het allemaal op film heb. Het liedje heet Chevrona Ruta en is gebaseerd op een Karpatische legende. De ruta is een bloem die bij ons wijnruit heet en geel is van kleur. Maar tijdens de Midzomernacht verandert de gele bloem en wordt rood (= chevrona). Als een meisje die rode wijnruit vindt, zal ze haar hele leven lang geluk hebben. In het liedje zegt de dichter tegen zijn geliefde dat ze echt niet hoeft te zoeken naar de chevrona ruta, omdat ze haar geluk bij hem zal vinden.
Tijdens ons verblijf zijn we ook tweemaal op daguitstap geweest. De eerste keer gingen we de stad Zhovkva bezoeken, en het Krehiv klooster dat maar een twaalftal kilometer verderop lag. Uiteindelijk werd de volgorde van de bezoeken omgedraaid, en wel hierdoor.
We waren nauwelijks uit het centrum van de stad toen we in een schitterende verkeersknoop terechtkwamen. Het ging zo snel vooruit dat de plaatselijke slakken over de raampjes kropen. Na een tijdje nagelbijten had onze chauffeur er duidelijk genoeg van en vroeg aan een bus die uit de andere richting kwam een richting waarin nog gereden werd om even stil te houden. Waarop die van ons doodgemoedereerd achteruit op de andere rijstrook begon te rijden, en aan een behoorlijke snelheid. We konden ons jolijt niet op tot gebeurde wat er moest gebeuren. De stop-stop-stop! van Ivo was de inleiding voor de klap waarmee het achterste van onze bus het achterste ramde van de bus voor hem. Of achter hem? Probeer dat maar eventjes aan je verzekeringsmaatschappij uit te leggen. In ieder geval was de klap voldoende om ons allemaal voor eventjes het zwijgen op te leggen.
Al bij al viel het nog mee. De papieren waren snel ingevuld zodat we weer op weg konden, richting centrum. Na zon kleine twee uur waren we dan ook weer op het punt vanwaar we vertrokken waren. Om de verkeersellende te omzeilen had de chauffeur immers beslist om eerst naar het klooster te rijden en daarna naar Zhovkva.
Het klooster in Krehiv ligt aan de voet van de Rastochya heuvels. Het werd in 1612 gesticht door monniken uit Kiev die zich vestigden in een grot dichtbij een heuveltop. Aan de fotos is te zien dat het zo gebouwd is dat het eventuele aanvallers kon afslaan. Binnen de muren staat een St.-Niklaaskerk en een houten kerk gewijd aan de Verheerlijking van Christus. Het is nu een theologisch seminarie.
Na een bezoek aan de St.-Niklaaskerk wandelden we naar het woud achter het klooster, waar we een bron bezochten met geneeskrachtig water. Over de bron is een koepel gebouwd zodat het water niet nat kan worden. Ik dronk ervan in de hoop te genezen van mijn zware verkoudheid. En dat gebeurde dan ook. Een week later was ik weer zo gezond als een blikje sardientjes.
Zhovkva
Dan op naar Zhovkva, waar al sinds de dertiende eeuw mensen woonden. In 1594 werd het Zolkiew kasteel gebouwd en werd de stad versterkt. In de 17de eeuw was het de residentie van de Poolse koning Jan III Sobieski, een naam die we straks nog eens gaan tegen komen. De bevolking bestond vooral uit Polen, Oekraïners en Joden. Voor Wereldoorlog II vormden 4.500 joden zowat de helft van de bevolking. Maar slechts enkelen overleefden de Holocaust. De synagoge werd in 1941 door de Duitsers vernietigd. Enkel de buitenste muren staan nog overeind. In 1951, onder Sovjet bewind, droeg de stad de naam Nestorov. In 1992 kreeg ze haar oude naam terug.
We zien er de St.-Laurenskerk, gebouwd in de 17de eeuw door een Italiaanse architect. Onder het sovjetbewind was de kerk een opslagplaats. Het stadscentrum van Zhovkva werd geklasseerd in 1994 en wordt nu volop gerestaureerd.
De Sint-Laureinskerk
En van de restauratie naar het restaurant, waar we de innerlijke mens die al een tijdje grommend met onze darmen rammelde kalmeerden, om daarna nog wat Zhovka te gaan opsnuiven. Toen onze gids dacht dat we alles gezien hadden wat er te zien viel reden we weer naar Lviv, de verkeersknoop tegemoet.
Zoals ik zei maakten we nog een tweede daguitstap, een tocht langs drie kastelen. Eerst reden we naar Olesko waar het kasteel Zolkiev staat. Hier werd koning Jan III Sobieski geboren. Deze Jan III Sobieski (16291696) wordt beschouwd als de laatste grote vorst van de Pools-Litouwse Unie. Zijn leven leest trouwens als een roman. Wie wilt kan het leven van Jan III Sobieski achter deze link terugvinden.
In de veertiende eeuw was het kasteel in Olesko een van de belangrijkste versterkingen van het land Rus. Later werd het een paleis voor de aristocratie en vanaf 1620 werd het herschapen in de Italiaanse Renaissancestijl. Koning Jan III zorgde ervoor dat er heel wat waardevolle stukken in terechtkwamen.
Tussen 1965 en 1975 werd het omgetoverd tot een museum. Er zijn honderden unieke schilderijen, beeldhouwwerken en andere kunststukken te zien, waaronder twee Brusselse wandtapijten. Je vindt er zelfs toiletten die voor hun tijd erg modern zullen geweest zijn, al zullen wij er nu misschien onze neus voor ophalen.
* * *
kastelentocht: het Pidhirtsi kasteel
Het tweede kasteel op onze trip was het Pidhirtsi kasteel, dat ooit een echt pareltje moet zijn geweest. Het werd in renaissancestijl gebouwd tussen 1635 en 1640 en behoorde toe aan de rijke Poolse familie Rzewuski, die ook al het kasteel in Olesko bezaten na de Sobieskis. Op het domein staat ook een barokke St.-Jozefkerk, gebouwd tussen 1752 en 1766. Het kasteel is leeg. Er hangen enkel tientallen zwartwit fotos waarop je een glimp kunt opvangen van de vroegere luister.
Het moet hier schitterend geweest zijn. Nu wordt het met mondjesmaat gerestaureerd, nadat het door de Sovjets als hospitaal werd gebruikt. Ik begin stilaan te begrijpen waarom ze in dit deel van Oekraïne geen Russisch willen praten.
* * *
het Zolochiv kasteel
Tenslotte reden we naar het Zolochiv kasteel dat in de jaren 1630 gebouwd werd als een echte citadel. In de 17de en 18de eeuw was het eigendom van de Poolse families Sobieski en Radziwill. Tijdens het Oostenrijks-Hongaarse rijk werd het omgetoverd tot een gevangenis, een situatie die onder Stalin alleen maar verergerde.
Naast het hoofdgebouw staat een mooi Chinees paviljoen, gebouwd in de 17de eeuw, dat nu volledig gerestaureerd is. Het hoofdgebouw wordt momenteel nog gerestaureerd, al valt er binnenin al heel wat te zien. Vanop de aarden wallen die het geheel omringen heb je een goed uitzicht op de natuur en op het stadje Zolochiv.
In de tuin staat een toeristenlokker. Het is een magische steen, gevonden in het woud. Er staan inscripties op in een onbekende taal. In het midden van de steen is een gat waar je je vinger kunt insteken en een wens doen. Als je je hand in de ene richting draait heeft die wens te maken met geluk en liefde, in de andere richting met geld. Je mag maar één richting kiezen: de goeie. En die bracht ons terug naar ons hotel in Lviv.
Heb ik al vermeld dat we om onze hotelkamer te bereiken honderd trappen op mochten? Er was wel een kleine lift, maar sportief als we ons voordoen lieten we die links liggen. Goed voor de conditie, al speelde ik toch een beetje vals: ik nam telkens twee trappen tegelijk, zodat ik er maar vijftig te doen had.
Ik moet jullie beslist ook nog wat vertellen over de Svobodalaan, die belangrijkste ader in het stadscentrum van Lviv.
In het weekend lopen er honderden mensen rond. Sommigen keuvelen, anderen betogen. Alle banken en bankjes zijn bezet met koppeltjes, of door groepjes spelers, of gewoon door jou en mij. Er wordt geschaakt op de ene bank. Op de andere bank is een dominospel aan de gang, of een damspel, of een kaartspel. En t is voor serieus, het gaat er soms hevig aan toe. We gaan op tussen de mensen en genieten van de najaarszon en van alles wat er rondom ons gebeurt.
Bruidjes en bruidegoms komen af en aan, opgejaagd door hun fotograaf die hen alle monumenten injaagt. Aan het plein voor de opera, daar waar de grote fontein haar waterballet danst, huren papas elektrische autootjes voor hun kleuters. Wat opzij staat een witte eindeloze limousine waarin de bruidjes even plaatsnemen voor de zoveelste foto. Op de motorkap staan een kroon en een Assepoesterschoentje.
De Svobodalaan is een warm, kloppend hart, een plek waar je graag bent en blijft, waar elke minuut die voorbijgaat een gewonnen minuut is.
* * *
Operatie opera
We zijn ook naar de opera geweest, naar Aida gaan zien, van Verdi. Zo konden we ons vergapen aan het schitterende gebouw waarvan de eerste steen gelegd werd in 1897 en dat nu wordt beschouwd als één van de mooiste operagebouwen van Europa. Het werd opgetrokken volgens de klassieke traditie, met Renaissance en barokke elementen. Het was het theater van de hoofdstad, want indertijd was Lviv de hoofdstad van de regio Halychyna die deel uitmaakte van het Oostenrijks-Hongaarse rijk.
Binnen staan we in een overweldigend decor van schilderijen en ornamenten, van beeldhouwwerken, marmer en goud. Alles is er mooi, zowel in de vestibule als in de hal voor de toeschouwers en in de spiegelzaal. We zijn er vroeg bij en zien de opera langzaam vollopen.
We zitten op de eerste rij, aan de orkestbak, en kijken en luisteren hoe de muzikanten zich opwarmen. Het is een kakafonie van krijsende violen, een regenboog van noten die uit diverse instrumenten buitelen. Straks - als de dirigent zijn plaats inneemt en met zijn toverstokje zwaait - zullen al die instrumenten en al die noten de stemmen ondersteunen die het tragische verhaal van Aida zullen zingen, een verhaal dat zich afspeelt in het oude Egypte.
Het is het verhaal van de liefde tussen de Egyptische legeraanvoerder Radames en Aida, een Nubische prinses die de slavin is van de Egyptische prinses Amneris. Het is het verhaal van een onmogelijke liefde, die dan ook een tragische afloop kent. Aida en Radames worden vermoord en samen levend in één graf begraven. Aida zorgt voor veel oproer in Egypte als ze weer opstaat uit de dood. (Zo zijn er nog geweest.) De relatie tussen Aida, Radamas en Amneris wordt beschouwd als misschien wel de krachtigste liefdesdriehoek in de geschiedenis van de opera.
De acteur die Radames gestalte geeft moet zich al onmiddellijk bewijzen met lange meeslepende melodielijnen tijdens zijn aria Celesta Aida. Wat mij betreft lukt het niet helemaal. Hij lijkt me wat te oud om een geloofwaardige held en minnaar te zijn. En bovendien moet ik als ik hem bezig hoor onwillekeurige denken aan een klokkende kalkoen. Dat doet me om zijn leven vrezen, want over minder dan een maand is het Thanksgiving. Of vieren ze dat niet in de Joekreen? De andere hoofdrolspelers kunnen me wel overtuigen. Maar ja, hoe zou ik een oordeel durven vellen, ik die nauwelijks het verschil ken tussen een grote terts en drie okkernoten?
De scene waarin Amneris ontdekt dat Aida verliefd is op Radames heeft een sterk dramatisch contrast, omdat de rivaliteit van de twee vrouwen lijnrecht tegenover de feestelijke sfeer van de overwinning staat die verderop gevierd wordt. Het onzichtbare koor schreeuwt om de dood van de vijand, terwijl Amneris dreigt wraak te nemen op Aida, die de goden om vergiffenis bidt.
Amneris is zelf ook de gevangene van haar gevoelens als ze probeert de priesters om te praten en Radames vergiffenis te schenken voor zijn verraad. Hier schrijft Verdi één van zijn beste muziekstukken voor de mezzosopraan tegenover het koor van priesters. Pas op, k heb dat niet uitgevonden hoor. Het stond zo op Wikipedia.
Een overbekend fragment is de Triomfmars, waarvan het bekendste stuk hieronder te zien en te horen is.
Al bij al een meer dan geslaagde avond waar we nog een verlengstukje aan tricoteerden door allemaal samen een restaurant te overvallen, waarna we in triomftocht naar ons hotel marcheerden.
De dag daarna was het zondag. We genoten verder. De lucht bleef blauw, al was het koud. Lekker wandelweer dat onze voeten overal naartoe stuurde.
We vonden het Venetiaanse huis in de Heneral (zeg maar generaal) Chuprynskystraat nummer 50, we liepen toevallig langs de talenschool waar Svitlana waarschijnlijk haar Frans had gehaald en Diana haar hoed, we keken naar de fratsen van een eekhoorntje in het Ivan Frankopark en aten in een Schots(!) restaurant.
In de late namiddag zakten we af naar het huis waar Loubistok het beste van zichzelf zou geven. En al was er dan geen elektriciteit en werden we naarmate het uur vorderde nog enkel schimmen van onszelf, toch genoten we met volle teugen, eerst van het optreden en daarna van de vodka. Persoonlijk vond ik de pepervodka trouwens de beste, al mag je dat gerust met een korreltje zout nemen.
Snel een kort berichtje om te zeggen dat we goed aangekomen zijn. We hadden weer de nodige complicaties, en die begonnen deze keer al in Zaventem. Ons vliegtuig werd gecanceld zodat we niet over Atlanta maar wel over New York naar Costa Rica gevlogen zijn.
De temperatuur is hier overdag 26 graden maar het is wel bewolkt. Het hotel is heel typisch voor Latijns Amerika, dus het bevalt ons. De naam is El Rincón de San José.
Straks gaan we met iemand van het reisagentschap nog eens alles doornemen en daarna komt de vriendin van Sarah en gaan we beestjes kijken in de zoo of zo.
Het verslag van onze eerste dagen vinden jullie binnenkort op dit adres.
Groetjes aan iedereen van vijf gelukzakken. Francis
De dag van de heenvlucht was weer wonderlijk warrig. We gingen deze keer niet met onze auto of met de trein naar Zaventem, maar lieten ons rijden door een firma gespecialiseerd in het brengen en afhalen van mensen naar en van de luchthaven. Ze gingen ons komen oppikken om kwart voor zeven s morgens, waarna het busje richting Aalst zou rijden om Koen, Sarah en MaÏté op te halen. Niets te vroeg, dachten wij zo, maar goed, tenslotte zijn wij niet de professionals. Het busje was er maar om iets voor zeven, zodat we toch al een beetje kriebels in de buik kregen. Toen we uit Erembodegem vertrokken was het zowat half acht en begon de lange lijdensweg naar Zaventem. Ons vliegtuig vertrok om tien na tien. De vliegtuigmaatschappijen vragen hun passagiers om minstens twee uur voor vertrek daar te zijn. Dat gaf ons nog veertig minuten. Onmogelijk. Maar goed, anderhalf uur voor het vertrek zou ook nog wel gaan. Onderweg moesten we onze ETA echter steeds maar uitstellen. Het verkeer was zo intens dat elke willekeurige huisjesslak ons zou voorbijgestoken zijn als ze niet door een moto overreden was geweest. Het enige soelaas dat we kregen waren de kilometers na de brug van Vilvoorde die we in ijltempo aflegden. We klokten af om vijf voor negen, bleek van de spanning en met de billen al een tijdje strak tegen mekaar.
Toen we de vertrekhal binnenscheurden en op het grote bord tuurden om ons poortnummer te zoeken, vonden we onze vlucht niet. Lees dat nog maar eens. We vonden onze vlucht niet. Er stond geen enkele vlucht geprogrammeerd naar Atlanta, VS, onze tussenstop naar San José, Costa Rica. Verbijsterd begaven we ons naar de desk van Delta Airlines. De vlucht was een kwartiertje voor onze aankomst afgelast vanwege een technisch probleem. Alle passagiers werden overgeboekt op een vlucht naar New-York die zou vertrekken om kwart voor elf. Een springerige Deltavrouw in een iets te krap rood pak begon ons van hot naar her te jagen. We waren blijkbaar net op tijd aangekomen om toch nog mee te kunnen.
En toen maakte het vliegtuig naar New York vertraging, niet veel, maar een drie kwartier, maar toch. Ze waren er hierboven mee aan het spelen, dat was duidelijk. Eind goed, al goed. We arriveerden binnen het voorzien uurrooster op J.F Kennedy Airport en gingen door de immigratie, waar ze onder meer je vingerafdrukken nemen en een foto van je irissen nemen. Nee, dat zijn in dit geval geen bloemen. Nee , ook die van Van Gogh niet. We haalden onze bagage van de band en plaatsten haar even verder op een andere band die haar naar men ons verzekerde op het juiste vliegtuig zou zetten. Want nu zouden we niet meer met Delta maar met American Airlines naar Costa Rica vliegen. We namen de luchttrein die alle terminals van J.F.K. met elkaar verbindt naar terminal 8. Daar moesten we terug de strenge controle door. Er wordt in New York terecht niet gelachen met deze procedures. Iedereen moet bijvoorbeeld zijn schoenen uitdoen. De beambten blijven uiterst beleefd in alle omstandigheden op het irriterende af maar roels zijn roels. Durf er geen grapje over maken, of ze zetten je meteen op je nummer. Nee, aangenaam is het niet. Sommige mensen zouden voor minder hun transitvlucht via een ander land maken.
We arriveerden in San José rond acht uur s avonds. Onze bagage was er ook. Dan vlotjes door de immigratie en buiten drie kwartier wachten op de auto die ons gezelschap naar ons hotel zou brengen, het Hotel Rincon de San José. Onderweg maakten we het was ondertussen tien uur geworden kennis met de verkeersconfituur van de hoofdstad van het land. Deze traffic jam was wel minder intens dan die van Brussel, maar het kon toch tellen. De chauffeur vertelde ons dat de confituur veroorzaakt werd doordat ze een nieuwe brug aan het bouwen zijn. Net nu wij naar San José komen. Hoe halen ze het in hun hoofd.
In het hotel werden we opgevangen en naar onze kamers gesluisd via een labyrint van gangetjes en trapjes dat in geen enkel authentiek ouderwets hotel mag ontbreken. We ploften er onze koffers neer, haalden eruit wat erin zat, baden stort en vielen op ons bed neer. Er kon nog net een slaapwel af en toen zeilden we dromenland binnen.
Woensdag 16 februari 2011.
Onze jetlag zorgde ervoor dat we weer wakker werden rond half vijf. We geraakten niet meer in slaap. De weinige geluiden die het hotel maakte leken wel honderd keer versterkt te worden. Af en toe liep er een vroege vogel met zijn koffer te zeulen. De kofferwieltjes leken door mijn hersenpan te dreunen als waren ze bezig met het bombardement van Dresden. Er was maar één remedie voor. Opstaan. Veel te vroeg. Opstaan, douchen, je aankleden, wat op je laptop tokkelen en veel vroeger gaan eten dan je van plan was. In de kamer naast ons was het van idem dito. De heldere stem van Maïté vertelde ons dat het gezin Velleman-Monsieur ook wakker was. We zaten dan ook allemaal veel vroeger aan de ontbijttafel dan we gepland hadden.
Om negen uur werden we opgehaald en naar het kantoor van ons reisagentschap gebracht. We kregen er een goede briefing over onze rondreis en bolden toen terug naar ons hotel. Even later verscheen Katina, de vriendin van Sarah, in de lobby. Katina is gehuwd met Tupac, een Costaricaan die tien jaar in Vlaanderen muziek studeerde in het conservatorium en onze taal spreekt als geen ander. Katina werkt in de Belgische Ambassade in San José. Even later waren we op weg naar het busstation waar we de bus namen die ons naar het INBioparque zou brengen, een natuurpark waar we zo verzekerde Katina ons heel wat van de Costaricaanse dieren- en plantenwereld konden ontdekken. Toen we uit de bus stapten kochten we aan een kraampje vier bakjes verse aardbeien voor een dollar!
Toen we voor de ingang van het park stonden konden we niets anders doen dan constateren dat het gesloten was. Daarop sprak Katina een van de parkwachters aan die ons vertelde dat ze gisteren besloten hadden dat het park voorlopig enkel en alleen nog op vrijdag, zaterdag en zondag zou open zijn. Er was wel een buslading toeristen binnen, maar dat kwam omdat die al voordien hadden gereserveerd. Katina haalde haar liefste glimlach boven en dat wil wat zeggen en kreeg de man zover dat hij er een tweede en een derde bijhaalde. Maar tevergeefs, niets mocht baten. Het park bleef voor ons gesloten. We waren net van plan dan maar af te druipen toen er nog twee jonge vrouwen arriveerden, een Costaricaanse en een Nieuw-Zeelandse, die van heel wat verder dan wij kwamen. Ze hadden diezelfde morgen nog gebeld naar het park en hadden te horen gekregen dat het open was. De vrouw toonde als bewijs het telefoonnummer op haar GSM. We voelden onze hoop weer een beetje oplaaien en mengden ons terug in de discussie. We merkten dat er even verderop driftig over en weer werd gebeld, en even later kwam het verlossende woord. We mochten het park in!
Dit zou bij ons dus echt niet kunnen. Om te beginnen zou er niemand zich in het hoofd halen om zomaar van dag op dag een park te sluiten. Bij ons zou dat minstens weken vooraf bekend gemaakt worden, desnoods via radio en televisie. Maar wat bij ons ook niet zou kunnen was dat er op zon beslissing een uitzondering zou gemaakt worden voor enkele bezoekers die het aandurfden om in discussie te gaan. We betaalden ons ticket en doken het park in. Het park dat we doordat het gesloten was helemaal voor ons alleen hadden!
We hebben er een drietal heerlijke uren beleefd. En we hebben er de schitterendste fotos gemaakt van tientallen leguanen, schildpadden, vlinders, een ijsvogel, een luiaard, herten. We hebben er rondgelopen in een prachtig landschap van bomen en struiken, van bloemen en vruchten. Kortom, deze eerste kennismaking met de fauna en flora van ons vakantieland was een schot in de roos. Terug in San José gingen we restauranten, met alles erop en eraan, waarna Katina voorlopig afscheid van ons nam. Morgenvroeg zien we haar weer, als we samen een vulkaan gaan bezoeken. En met die mededeling eindigt mijn verslag van de eerste twee dagen van onze reis. Wanneer het tweede stukje verslag het net zal opgaan, weet ik natuurlijk niet. Jullie dus ook niet.
Met onze zakken vol geld een kinderhand is gauw gevuld staken we voor de eerste keer sinds onze aankomst een straat over en belandden levend en wel voor het standbeeld van koning Danylo Romanovyck van Galicia (1205-1255), gekroond in 1253, de eerste koning van Ruthenia. Ruthenia is het Latijnse woord dat vanaf de 13de eeuw gebruikt werd voor de plaatsnaam Rus en bestond uit Belarus, Oekraïne, het westen van Rusland, stukjes van noordoost Slovakije en een smalle strook van Oost-Polen.
Leopold von Sacher Masoch is in Lviv geboren. Ken je hem niet? Natuurlijk wel. Je kent toch ook de markies de Sade. Ah! Ja! Sade
sadisme. Masoch
masochisme. Inderdaad. Wel, er stond een ingenieus beeld van Leopold met heel wat pittige details waar ik het verder niet over heb omdat ik eigenlijk iets wou zeggen over het chocoladebedrijfje dat niet ver van dat standbeeld gevestigd is. 
