Vandaag onze “lazy day” voor we terug naar huis vertrekken.
We gingen maar om 9 uur ontbijten want de weersvoorspellingen waren niet fameus, het ging nog kouder zijn dan gisteren. Dit is de fout van Dorian, die persé ook langs Boston wou voorbij komen !
In tegenstelling tot gisteren werden we vlot bediend aan tafel en hadden we alle tijd van de wereld voor nog een extra tasje koffie.
Vandaag moesten we enkel de auto terug naar de Budget Rental doen en daarvoor hadden we al geïnformeerd aan de balie voor de hotelshuttle, dit was helemaal geen probleem.
Eerst nog vol tanken en dan naar de doolhof aan de luchthaven om het juiste autoverhuurbureau te vinden, dit is eigenlijk een stad op zichzelf.
Het stond zeer goed aangegeven en in no-time waren we onze Budget auto kwijt.
In de hal wisten we waar de shuttle ons terug zou komen ophalen, nog enkel een telefoontje naar het hotel en 10 minuten later stopte ons busje voor de deur.
Andere reizigers stapten op en af en onze donkere chauffeuse bracht ons naar ons hotel.
In de bar hebben we dan onze tijd wat opgevuld met computeren en/of lezen tot onze kamer verschoond was.
Lunch was er niet te krijgen in het hotel, dus met een koekje en een tas koffie moesten we wachten tot het diner na 17 uur.
Buiten klaarde de lucht op en de zon begon te schijnen, maar warm zag het er toch nog niet uit.
De border-passen voor de vluchten van United hebben we ook al op onze iPhones staan, waardoor het wat sneller gaat om in te checken aan de gate in de luchthaven.
Na een heerlijke maaltijd en het flesje wijn, gingen we nog een nightcap drinken aan de bar en voldaan gingen we terug naar boven om de valiezen in te pakken. Morgen hebben we tijd genoeg want de eerste vlucht naar Washington is maar om 14 uur.
Vanuit Washington vertrekken we dan naar Brussel om 16:45.
Diane had haar wekker vergeten op te zetten en we werden maar om 8 uur wakker. Oei … snel allemaal in de douche en naar het ontbijt. Nu wilden we eens vroeger opstaan om naar Boston te vertrekken.
Met het ontbijt moesten ze dan nog redelijk lang (15 min) wachten voor hun gebakken eitjes, ik had met mijn pancakes al bijna gedaan met eten !
Rond 9:30 u vertrokken we met de hotelshuttle naar de Logan luchthaven, waar we de metro moesten nemen naar Boston downtown.
Het zoeken naar de juiste tickets, heen en terug, was even een probleem maar een loketbediende kwam ons zonder problemen helpen, al was $11,60 x 2 voor hem een zware opgave.
De treinwachter op het perron vroeg waar we vandaan kwamen en zowat het enige dat hij wist was dat Stella het beste bier was. Ik vroeg en Heineken, en dat was kort en bondig “bah … that’s no beer … “it stinks” ! Hij moest er zelf mee lachen.
Het waren maar twee haltes maar de afstand speelde geen rol voor de prijs. We kwamen boven de grond bijna op de plaats waar we de trolley (hopon/hopoff) konden nemen aan het vertrekpunt, vlak bij de Marriott long Wharf.
Ik denk dat we een beetje van de orkaan Dorian vandaag hebben gekregen want het was koud en heel veel wind, aangenaam is iets anders !
Deze vernieuwde busje, vroeger waren ze in hout zoals in Estes Park, rijden een toer door Boston zodat we zowat alle bezienswaardigheden konden zien. Een al te praatzame chauffeur leidde ons door alle straatjes en over alle bruggen en vertelde bijna alle details van deze oude stad en nog veel meer. We besloten van eerst de volledig toer te doen en daarna zouden we wel beslissen waar we nog eens afstapten. Maar de toer duurde 2 uur en we moesten ook nog aan de haven lekker gaan eten !
We zagen dat de wind harder werd en zoeken naar het restaurant van vroeger aan de pier was een onbegonnen zaak. Omdat het zo koud was gingen we het eerste het beste restaurant dan maar binnen, “Legal See Food”, het was niet het eerste maar wel het beste, hetgeen later bleek !
Deze zaak zat bijna stampvol en veel gegoede burgers zaten er lekker te eten.
De prijzen waren navenant en we bestelden, per toeval, alle vier hetzelfde, “Cioppino”, een zeevruchten casseroll, maar dan één om u tegen te zeggen.
Ongelooflijk lekker en zeker meer dan genoeg, alhoewel een dessert er ook nog bij kon !
Nu moesten we de stad nog gaan verkennen en de chauffeur had ons gezegd dat er een glazen building was waar we op de 63steverdieping de skyline van Boston konden zien. Het is er allemaal maar “a few blocs away” maar met een slecht plannetje was dat niet zo eenvoudig. We gingen maar terug naar een opstapplaats van de trolley om de weg terug te vinden. Ondertussen was het al zo laat dat we de laatste trolley van 17 uur opstapten. Door het inmiddels drukke stadsverkeer, het is vrijdagavond, stonden we lang in de file en eer we aan halte 1, het begin, aankwamen was het al zes uur voorbij.
De metro was aan de overkant dus hier hadden we geen problemen.
Nog enkele minuten en de trein zou komen.
Aan de luchthaven moesten we de shuttle terug oproepen om ons te komen halen. Edy belt en enkele minuten later komt er een Hilton shuttle aan. Die stopt wij stappen op en voert ons naar de Hilton maar niet de onze, wij hebben Hilton Garden Inn.
Aan de balie van deze Hilton vragen we die van ons op te roepen en dat was helemaal geen probleem, het gebeurt heel vaak met die verschillende Hilton’s !
Thuis gekomen nog naar de bar voor onze pousse-café en we konden aan het werk met de foto’s en de blog.
Morgen doen we onze auto terug naar het verhuurbureau want overmorgen vertrekken we richting Belgenland en is ons feestje uit !
7 uur op, wassen, haartjes drogen en naar het ontbijt. Dit is tenminste een hotel met ruime eetzaal en … deze keer geen plastieken borden, bekers en plastieken mes en vork !! Als ze iets willen doen aan het milieu, dan kunnen ze daar al mee beginnen ! Iedere morgen waren dat vuilzakken vol met plastiek afval, waarom is dat nodig ?
Na een zeer uitgebreid en lekker ontbijt met goede pancakes en allerhande sausjes konden we vertrekken naar de whale-whatching in Salem.
Na een half uurtje waren we al ter bestemming langs de gewone wegen en door eigenlijk vuile stadjes. Salem leek tien keer groter dan 20 jaar geleden, Diane en ik waren er al eens geweest in 1997. We reden naar de haven, parkeerden de auto maar daar was helemaal geen whale-whatchers niet meer. We hebben het aan verschillende mensen gevraagd en die wisten van niets ?
Dan maar door gereden naar Gloucester een tiental kilometers verder, dit stond aangeduid in een folder.
Daar waren we goed op tijd want om 13 uur ging er nog een boot en dit was de laatste en morgen varen ze niet.
Nog iets gedronken en om 12:30 u gingen we aan boord, een soort Flandria. De meeste mensen zetten zich bovenaan in het zonnetje om beter te zien, wij ook.
Na ongeveer een uurtje varen of 19 miles, zagen we de eerste dolfijnen in verschillende soorten, kleine en nog kleinere.
In de verte begonnen de eerste tekenen van bultruggen te komen. Ze spoten hun lucht uit de opening en doken weer onder. De boot leidde ons steeds dichter zodat we ze beter konden fotograferen. Ik weet niet hoeveel foto’s er toen zijn genomen, maar iedereen trok er maar op los met de hoop een mooie staart te zien.
Meer dan een uur bleven we daar dobberen en we verplaatsten ons steeds als de walvissen verder zwommen op zoek naar voedsel.
De zee was heel vlak en toch waren er na een tijd dobberen al mensen die zich misselijk begonnen te voelen, wij natuurlijk niet ! De kapitein verontschuldigde zich en besloot dan maar om terug te keren, we hadden genoeg walvissen en dolfijnen gezien en het was ook de hoogste tijd.
Met dezelfde vaart voeren we terug en onderweg hield hij de boot stil, want naast de boot had hij een “Sunfish” of Mola Mola gezien die deinde met de golven mee. Deze vissen wegen gemiddeld 1000 kg en omdat ze bijna bewegingsloos aan de oppervlakte liggen worden ze ook wel “Sunfish” genoemd.
Terug in de haven bedankte onze jonge biologe ons voor de interesse en met haar uitvoerige uitleg, was zij echt wel op de hoogte van al wat er in de oceaan leeft.
Eer we terug aan wal waren was het ondertussen ook al bijna18 uur geworden en besloten we in het “Top Side Grill” restaurant iets te gaan eten. We namen alle vier een casserole van zeevruchten en dit bleek een zeer goede keuze. Alhoewel we eerst nog zin hadden in een dessert is het er na de maaltijd niet meer van gekomen, voldaan …
Langs dezelfde weg reden we terug naar het hotel waar het om 17:30 u al behoorlijk druk werd, diegenen die uit Boston kwamen.
Nog een afzakkertje in de bar en dan naar boven want we hadden nog veel werk met de foto’s en de blog natuurlijk !
Morgen bezoeken we Boston, hopelijk met goed weer !
Met de airco was het nogal koud deze nacht en om 8:30 waren we aan het ontbijt met pancakes deze keer en een rustige sfeer. Niet dat we vlug moesten vertrekken want de Apple Store ging maar om 10 uur open hier niet zover vandaan in Albany.
De GPS wist het weer even niet maar we trokken toch naar de Mall (shoppingcenter) waar we onze keuzes gingen maken.
De zaak ging open om 10 uur dus dachten we daar één van de eerste aan te komen ! Niets was minder waar, de winkel stond al goed vol en de medewerkers vroegen ons een kwartiertje te wachten om tot bij ons te komen. Ondertussen konden we de juweeltjes al eens bewonderen en hadden we onze keuze al vlug gemaakt.
Een vriendelijk maar nogal snel pratende jonge dame stond ons te woord en al vlug waren onze oude iPhones al terug genomen en de nieuwe besteld . Nog een kleine formaliteit, het betalen, en de zaak was geklonken.
Met blozende kaakjes gingen we als trotse pubers met ons nieuw speelgoedje terug naar de auto op weg naar Boston langs de Highway.
Hoe meer we Boston naderden hoe drukker het werd en de 2 maal 3 rijvakken waren zeker geen overbodige luxe, uit de stad stonden ze zelfs stil.
Rond 15:30 u waren we met de nodige opstoppingen in de tunnels van Boston op onze bestemming, de Hilton Garden Inn ten oosten van Boston Airport.
We stapten uit onze auto en de hitte viel ons neer, 31°C wat een verschil met Albany. In de lobby van het hotel was het dan weer ijskoud door de airco, die op volle toeren stond te draaien, energie genoeg zeker !
Op de vijfde verdieping kregen we onze mooie kamer, de Hilton waardig !
Met onze nieuwe speeltjes hadden we meer dan werk genoeg en om 18 uur besloten we maar om in het hotel te blijven eten.
Ook daar werkte de airco zeer goed en aan de bar namen we onze cocktail als aperitief. Een sympathieke barman shakte onze cocktails met volle overgave en was fier met het resultaat.
Onze tafel aan het raam was al klaar maar we besloten toch maar ergens anders te gaan zitten omdat aan het raam de airco nog kouder was.
Onze diner keuze was perfect gekozen, want iedereen vond het geweldig lekker en ook de Californische wijn was super.
Een dessert kon er deze keer ook maar bij bij de mannen en deze waren eveneens subliem ! De vrouwtjes besloten maar geen dessert te nemen want naast ieder gerecht stonden de calorieën vermeld !
Tijdens het eten brak er een onweer los, nog nooit gezien … de regen viel met bakken uit de lucht alsof de orkaan Dorian even passeerde ! Even later scheen de zon was alles terug vergeten.
Aan de balie vroegen we wat info voor morgen, want morgen zou het weer goed zijn en konden we de whale watching in Salem proberen.
De avond vulden we nog met het installeren van ons nieuw speelgoedje, nog een laatste tasje koffie en dan naar bed.
Ons verlof loopt bijna op zijn einde en we trekken verder naar de oostkust.
Vreemd maar de ontbijtzaal was zo goed als leeg deze morgen, de Labour feestdagen waren hier ook achter de rug en misschien was dat de reden ?
Vandaag een rit van Niagara Falls naar Albany, de hoofdstad van de staat New-York, een 500 km die we maar via de highway gingen rijden, omdat in deze streek niet zoveel te zien is. Een vlak landschap op een hoogte van nog geen 200 meter, met naast de highway meestal moerassige velden. De GPS liet ons weer even in de steek en eens op de highway was onze Samantha er weer bij.
Enkele tientallen kilometers voor Albany passeerden we eerst Amsterdam en daarna Rotterdam, we waren precies naar huis aan het rijden ! Het verkeer werd drukker en de GPS gaf ons ingebrachte hotel aan.
De Hampton Inn Express, van de Hilton groep, was niet ver van de highway en op de 6deverdieping kregen we onze mooie kamer. De auto lieten we achter op de parking waar we de sleutel aan een bediende moesten afgeven, die de auto dan kon verzetten indien nodig.
We gingen op zoek naar een terrasje om iets te drinken en tussen de grote majestueuze gebouwen bestelden we een biertje in Café Parish, juist over het SUNY, Staat University of New-York. Een prachtig gerestaureerd gebouw dicht bij de Hudson rivier, waarvan de toren een kopie blijkt ze zijn van de hallen van Ieper !
Na ons biertje, voor Edy en Jeannine hun zo geliefde Guinness, wandelden we verder tot aan de rivier. Hier waanden we ons in de achterbuurt en besloten terug te keren op zoek naar een restaurant. Hoge en lage gebouwen van banken en kantoorgebouwen staan naast elkaar in alle stijlen, maar wel allemaal prachtig onderhouden. We passeerden het stadhuis en het gerechtsgebouw, maar restaurants die waren er niet te vinden.
De toer van de stad hadden we ondertussen al gedaan tot we terug aan ons hotel aankwamen en daar dan maar in het restaurant van het hotel binnengingen.
Dit bleek geen slechte keuze te zijn ! Een mooi interieur en we mochten aan de ronde tafel aan het raam plaats nemen, verder was er nog niemand.
Ik vroeg aan onze vriendelijke dienster waar eigenlijk het centrum van Albany was en ze zei dat het hier in de buurt was. Dus we hadden heel Albany al gezien, wij hadden het groter verwacht voor een hoofdstad !
Ons avondeten was voortreffelijk met lekkere Argentijnse wijn en het dessert ging er ook vlotjes binnen.
Morgen onze doorsteek naar Boston voor onze drie laatste dagen, maar eerst even langs de Apple Store passeren natuurlijk.
Goed maar weinig geslapen ontwaken we in ons hotel, het heeft hard geregend en het druppelde nog steeds buiten.
De toch redelijke grote ontbijtzaal zat vol en er heerste een beetje chaos. Het is hier nog altijd feestdag en deze drukte kon men blijkbaar niet aan. Er werd maar aangevuld, maar de Chinezen en de Indiërs hier in het hotel plunderden het op de kortste keren terug leeg. Gelukkig hadden we nog een tafel met drie stoelen bemachtigd, dus we konden al verder. Voor zo een groot hotel was de keuze voor het ontbijt ook niet al te groot !
Vandaag de Niagara Falls bezoeken, die hier vlakbij liggen, daarvoor moesten we enkel de brug over van het Grand Island naar het vaste land en dan 13 km westwaarts naar de watervallen.
Ondertussen was de lucht aan het opentrekken en begon het zonnetje te schijnen, koud was het zeker niet (23-25°C).
Met onze nieuwe auto reden we er zo dicht mogelijk naartoe en met de invalidekaart van Jeannine konden we parkeren op de enige nog vrije parkeerplaats vlak bij het park van de “Tree Sisters”, soms mag een mens al eens geluk hebben.
De vochtige waterdeeltjes dwarrelen door de lucht en het hevige geraas van het water is oorverdovend. We wandelen langs de Niagara rivier waar men duidelijk de versnelling van het water opmerkt. Met 285 m3water per seconde worden onderweg boomstammen meegesleurd en blijven ze tegen rotsen in de rivier hangen. Naarmate we verder naar de watervallen gaan wordt het natter en natter en drukker en drukker. Honderden mensen staan langs de relingen foto’s te nemen of willen vooral een selfie maken met op de achtergrond het opspattende water. De kapsels moeten eraan geloven en hoe dichter men kwam hoe natter natuurlijk.
Voor meer dan 20$ pp kon men nog natter worden en kreeg men een gele plastieken overjas en speciale slippers aan, om tot dicht bij de “Horsshoe” te komen. Of voor 46$ pp kreeg men 5 evenementen ! Op andere plaatsen was het dan weer een blauwe overjas om aan het andere gedeelte van de waterval te komen en zelfs met de boot tot tegen de waterval te varen. Langs Canadese kant was de bootvaart dan weer met een rode overjas, … , de commerce draait daar heel goed !
Kletsnat, zelfs met hun bescherming aan, lieten ze zich drogen in de zon aan de banken van de eetkraampjes.
In de shops was het een drukte van jewelste om toch maar een souvenier van dit schouwspel te kunnen meenemen, T-shirts en sweaters met opschrift gingen daar goed van de hand, maar ook sleutelhangers en andere klassieke dingen.
Alles is even indrukwekkend en groots dat men kan blijven foto’s nemen.
Zeker aan Canadese kant lijkt het nog meer op een kermis, waar een groot rad ronddraait of men kan met een deadride langs de watervallen rutschen. De bootjes met de rode overjassen vertrekken ook aan die kant om eens doornat te worden. Ondertussen vliegen de helikopters met grote snelheid en veel lawaai aan en af langs de watervallen. Uiteraard kan men een foto laten maken met als achtergrond een foto van het nachtelijke vuurwerk en de watervallen in verschillende kleuren !? Wie laat zich hier bedotten ?
Aan de overkant van de rivier ziet men de hoge gebouwen en hotels van Toronto, de rivier vormt namelijk de grens tussen USA en Canada. Vandaar moet het zicht nog beter zijn omdat men dan in de watervallen kijkt en niet er langs of erop.
Mijn batterij van de camera was ook bijna leeg en we besloten dan maar iets te gaan eten, het was al bijna 14:30 u.
We hadden geluk, de hemel was helemaal opgeklaard, de zon scheen en de temperatuur was reeds te warm om te wandelen.
Het viel ons op hoeveel Spaans sprekende Zuid-Amerikanen er rond liepen, vele dikke mensen en hele families Indiërs in hun lange gewaden, Aziaten dat waren we al gewoon.
Terug naar ons hotel na een prachtig spektakel, echt de moeite waard !
Nog even gaan zwemmen in het kleine, maar verfrissende binnenbad, een beker koffie met een koekje en we kunnen er weeral tegen. Honger hebben we nooit na een volwaardig middag- of avondmaal, want de porties zijn hier altijd rijkelijk gevuld.
Morgen rijden we door naar New-Yorks hoofdstad Albany en … daar is een grote Apple store !
Oeps …. Nog geen blog deze morgen … nee, nee, het vliegtuig is niet neergestort, we zijn zo laat in het hotel aangekomen (1:15u) dat het er niet meer van gekomen is !
Gisterenavond zijn we via het Visitor Center, hier vlak bij, nog met de shuttle bus naar het centrum gereden. De elken hadden zich verplaatst naar het andere kruispunt en trokken zich niets aan van het verkeer, zij hadden voorrang !
We hadden ’s middags al gezien dat er een Danisch ijssalon was, waar ze knapperige hoorntjes bakten en een uitgebreide keuze aan ijssmaken hadden. Dus met de shuttle stapten we bijna voor de deur af en bestelden onze keuze. Eén bolletje, maar dan wel op Amerikaanse maat, vulde de lekkere hoorn. Vier ijsjes kostten ons wel 28$, maar ze waren lekker !
In het stadje heerste een rustige sfeer en in de café van deze namiddag was er Live Music.
De zon was al achter de bergen en de avond viel in en we namen de voorlaatste shuttle (20:00u) terug naar huis tot aan het Visitor Center.
Daar liepen de elken zo maar over de drukke Highway terug op weg naar hun avondbestemming ergens aan de golf. Zonder straat verlichting zijn deze beesten moeilijk te zien en de auto’s verwittigden dan ook door te roepen “whatch out !”
Onze valiezen waren zo goed als ingepakt en om 23 uur gingen we slapen.
Deze morgen vroeg op voor het ontbijt en er was een pancake-toestel geplaatst in de ontbijtzaal, eindelijk !
Dit was dus een regelrechte ramp, de pancakes plakten aan de vorm en waren er zonder ze stuk te trekken niet af te halen. Was er iets met de temperatuur of te droge vorm, in ieder geval geen enkele pancake lukte, ook niet door de Mexicaanse serveerster die de prutserijen niet meer kon aanzien.
Nog de laatste voorbereidselen voor vertrek en om 9:15 u vertrokken we naar Denver Airport waar we de auto bij Alamo moesten afgeven. Het is maar 1,5 u rijden en dan waren we mooi op tijd voor onze vluchten naar Chicago-Buffalo.
Nog even voltanken en de auto afgeven was maar een formaliteit en met de bus werden we aan de ingang van United afgezet met onze bagage.
We hadden gisterenavond de borderpassen al op onze iPhones gezet, zodat we met de TSA Pre van United direct door konden om onze bagage af te geven en door de security te gaan.
Hier ook geen enkel probleem, Edy en ik werden wel nog eens afgetast, de dames mochten zo door.
We hadden nog tijd genoeg, dus zijn we bij “Pour La France” restaurant nog iets gaan eten voor de drie uur durende vlucht naar Chicago.
Onze Boeing 777-200 (3-4-3) stond op ons te wachten en heel ordelijk werd het vliegtuig gevuld, wij zaten naast elkaar in het midden op rij 36.
Even in de file naar de startbaan en 10 min te laat vertrokken we, met nogal wat turbulenties bij het opstijgen, naar onze volgende bestemming.
Mooi op tijd, lokale tijd 17 uur, landen we in Chicago waar de temperatuur heel wat lager lag dan in Denver met zijn 30°C.
In de luchthaven hadden we 4 uur de tijd voor onze connectie naar Buffalo (21:15u). Ruim de tijd dus om wat langs de winkeltjes te lopen en de innerlijke mens te gaan verstevigen. Na een lekkere pizza begaven we ons naar gate 21.
Mooi op tijd “bording” en in de regen vlogen we enkele minuten te laat met een Airbus A319 (3-3) naar Buffalo N.Y.
De korte en vlotte vlucht verliep feilloos, wachten op de bagage, de onze kwam redelijk vlug en dan naar Budget om onze nieuwe auto af te halen.
Terug met een zilver grijze Dodge Mini Van vertrokken we naar ons hotel op Grand Island in Niagara Falls, slechts een half uur van de luchthaven.
Het regende de hele tijd en in het pikdonker kwamen we in onze Holiday Inn aan waar we niet zo vriendelijk werden ontvangen.
Prachtige kamer met alle faciliteiten, een beetje uitpakken en naar bed.
Hopelijk verbetert het weer, want het verschil is groot met Denver !!
Deze morgen nu eens geen elken voor onze deur, zelfs geen beren.
Na het ontbijt ons rustig klaargemaakt om naar het Labourday-weekend te gaan hier in de stad.
Vermits wij juist logeren buiten de stad hebben we maar voor alle zekerheid de auto genomen tot aan de grote parking aan het begin van de stad. Iedereen heeft dat gedacht blijkbaar want de parking stond boordevol. Iets hoger op de berg aan de grote supermarkt vonden we nog een plaatsje omdat er iemand uit ging.
Dit weekend staat volledig in het teken van Labourday en wordt hier heel hard gevierd. In de hoofdstraat was het heel gedisciplineerd aanschuiven van alle soorten mastodonten van pickups en andere Amerikaanse sleeën met tussendoor de brullende motards.
Voor deze motards zijn er hier precies geen reglementen zoals bij ons. Meestal zitten ze met twee, man en vrouw, zonder helm, in een T-shirt en korte broek op de motor en maken ze zoveel mogelijk lawaai door heel snel op te trekken en dan aan het volgende verkeerslichten terug te stoppen … cowboys op de motor !
Alles mag in Amerika !
Tientallen kraampjes staat hier uitgestald met allerhande “handmade” producten, zoals juweeltjes, houtsnijwerk, de mooiste foto’s van het Wild Life en vergezichten en natuurlijk ook eetkraampjes. Alle modellen passeren hier de revue en waggelen hier van kraam naar kraam.
De lokale brandweer maakt van de gelegenheid gebruik van met een grote kraanwagen met in de top de wapperende "Stars and Stripes" het verkeer op te houden en met een grote brandweerlaars geld in te zamelen voor het goede doel. Iedereen geeft minstens één briefje en stapvoets rijden ze verder. In de winkelstraat kan men over de koppen lopen en de grote en kleine restaurants zitten goed vol.
Rond 11:00 uur gingen we iets drinken in een openlucht café, ze openden juist, en we hadden keuze uit wel 50-60 soorten bieren, zelfs Stella Artois stond erbij, geen Heineken ! In het kleine dorp Estes Park zijn al drie brouwerijen en er komt er nog één bij, zeiden ze.
Even verder was de halte van Free Hup-on-hup-off trolley. Een oud houten busjes kwam aangereden en we stapten op. De gepensioneerde chauffeur deed zijn zoveelste toer en onderweg stapten zeker tien “oversized” Amerikanen op. Met deze “overload” had hij heel wat meer moeite om de steile hellingen op te rijden, gelukkig was het maar voor enkele halten verder, waar ze uitstapten.
We kregen honger en zijn bij een Mexicaan “La Cabanã” gaan eten, grote porties met veel look, bonen, paprika’s en rijst met daarbij een Budweiser, lekker maar wel vettig !
De kudde elken van bij ons, stonden nu onverstoord in het centrum van de stad aan de verkeerslichten te grazen, tussen het drukke verkeer.
Bij aankomst terug thuis gaan we deze namiddag rustig in het zonnetje wat lezen en de foto’s behandelen en vanavond de bagage inpakken want morgen vertrekken we naar Denver voor onze twee vluchten naar de Niagara falls.
Op ons naburig golfterrein waren de elken ondertussen terug gekeerd van de drukte en lagen op de golf te herkauwen. De golfspelers slaan hun balletjes gewoon over de liggende elken, terwijl de Canadese ganzen het gras kort houden.
Via Booking.com hebben we gisterenavond onze volgende hotels nog geboekt voor Niagara Falls, Albany de hoofdstad van de staat New York en Boston, omdat we zagen dat de hotelkeuzes beperkter werden. Nu zijn we safe en beginnen we aan onze laatste week richting oostkust.
Dagelijkse gewoontes, ontwaken, douchen, ontbijten en klaar maken voor de trip.
Behalve deze morgen … voor we wilden vertrekken stonden er verschillende elken (herten) vlak voor onze kamer. Snel fototoestel halen, maar ondertussen was de hele kudde vrouwtjes met één groot mannetje al op ons domein aan het grazen. Het golfterrein hier vlak naast deelde ook van de Wild Life, de “green” werd deskundig afgegraasd door een twintigtal onverstoorbare elken, die rustig tussen de auto’s en de bungalows flaneerden. Het dominante mannetje, met groot gewei, zorgde ervoor dat zijn kudde mooi bij elkaar bleef en tot voor onze kamer halt hielden. Het mannetje ging aan de BBQ hier vlak voor liggen en dit was blijkbaar het teken dat de anderen ook mochten gaan liggen.
Vanaf de highway kwamen vele mensen afgelopen om het “Wild Life” schouwspel te bewonderen. Voor één enkele elk stoppen zelfs onderweg om een foto te nemen en nu kwamen ze zo maar naar ons toe !
Deze dieren kan men, zeker van zo dichtbij, blijven fotograferen, maar we moesten ook nog een toer door het Estes Park doen vandaag.
De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig voor vandaag, maar met mooie witte wolken aan de blauwe lucht bij een temperatuur van 25°C in de schaduw, daar kunnen we toch best mee leven.
Via Highway 7 gingen we de hoogste bergweg van de Rocky Mountains zoeken, waarvan ik op internet had gelezen dat men met de auto tot boven de 14000 Ft kon rijden op een asfalt weg !
Niet zover hiervandaan stond de wegaanduiding voor de Longs Peak route. We draaiden die in en konden slechts op een onverharde weg tot aan de camping plaats rijden en verder ging het niet !
Blijkbaar heb ik me vergist, want als we verder in Allenspark informatie gingen vragen, bevestigde men dat er geen weg is en men de top van de Longs Peak, de hoogste berg van de Rocky’s, enkel kan bereiken via de Hiking Trail.
OK, niet dan … we reden verder de Highway 7 af en volgden deze prachtige vallei met pieken tot 2750 meter hoogte.
Onderweg namen we de afslag naar Wild Basin, ook een Nationaal Park. Over een onverharde weg reden we tot bij een Ranger die ons verplichte om de auto daar te laten en te voet verder te lopen, want de parkings verder waren vol.
De bosweg liep tot aan watervallen en de eerste lagen op zo een halve mile verder. Die halve mile werd al vlug wat meer en door het dichte bos, kwamen we niemand tegen. Diane verwachtte elk moment een beer maar buiten een eekhoorn hebben we niet veel wild gezien. We besloten na de eerste kleine watervalletjes toch maar terug te keren.
We reden verder richting Nederland ! Inderdaad Nederland bestaat ook in de USA.
Deze weg hadden we gisteren moeten nemen als onze GPS ons niet in de steek had gelaten.
In Nederland aangekomen was het broeierig heet in de zon en besloten we ons avondeten hier maar ’s middags te nemen, het was ondertussen ook al twee uur.
Mijnheer Peak, waarschijnlijk een vooroorlogse Hollander, heeft daar een restaurant geopend met de naam “James Peak Brewery Smokehouse”, daar gingen we eten.
De mannen bestelden een lokale pint en baked Wings, Jeannine ribbetjes en Diane Southern Belle (gerookte kalkoen).
De grote portie Wings waren voortreffelijk gebakken en redelijk pikant en smaakten overheerlijk. Zeer tevreden en meer dan voldoende verlieten we het restaurant en verdiende de serveerster een dikke fooi, waar ze blijkbaar zeer tevreden mee was.
De terugweg was dezelfde maar vanuit een ander oogpunt is het toch iets anders.
We waren redelijk vroeg thuis en in Estes Park waren er al voorbereidselen voor morgen bezig, voor het Labourday-weekend. Heel druk en de politie leidde iedereen maar rond want parkeren mocht daar niet meer en overal stonden tentjes opgesteld. Langs onze straat, Big Thomson Avenue, had ik ook op een parking een reeks oude auto’s zien staan en was er een autoshow aan de gang. Te voet ben ik dan enkele foto’s gaan nemen en wat blijven praten met de lokale bevolking die daar rond liep. Pareltjes van auto’s van in de jaren 1940-45 en ook andere.
Bij aankomst waren de elken allemaal verdwenen en was de rust terug gekeerd.
Na ons zo uitbundig middagmaal had niemand nog honger en waren we tevreden met een glaasje wijn, koffie en een koekje.
Morgen gaan we Estes Park, de stad zelf, eens uitkammen en hier de bezienswaardigheden ontdekken.
Gisterenavond na ons restaurant was het om 21 uur nog 23°C !
Deze morgen ontwaken op 2300 meter met de airco aan in de slaapkamer en dan nog te warm hebben, zo warm was het hier.
Het ontbijt in ons hotel was continentaal Light en zeker niet zo uitgebreid zoals we het graag hebben, maar goed, dat is goed voor de lijn.
Vandaag gingen we Estes Park bezoeken en hiervoor trokken we eerst naar het Visitor Center hier om de hoek. Twee lieftallige dames, gepensioneerde leraressen stonden ons te woord. Ze wezen ons de meest interessante plaatsen die we zeker moesten doen vandaag want morgen is het hier Labourday en dan is er meestal veel meer volk (alle winkels zijn dan wel open maar de mensen werken dan niet ?)
Ze wees ons in welke vallei we de Big Horns konden zien en in een andere vallei de Moose (eland).
In de verte zagen we de bergtoppen met de witte plekken sneeuw al opduiken en we klommen maar steeds hoger en hoger. Onmetelijke valleien begroeit met dennenbomen beklommen we langs, zoals altijd hier, prachtig onderhouden wegen. Op de voldoende uitwijkplaatsen konden we de natuur vastleggen op film en foto. We klommen tot boven de 3750 meter en stopten nogmaals bij een druk bezocht Visitor Center met de nodige toiletten op 11796 ft (3595 m) hoogte. Wat daar allemaal te koop wordt aangeboden, grenst aan het ongelooflijke, van T-shirts en pullovers over beeldjes van alle soorten dieren tot juweeltjes enz …
Wij namen een tas koffie en een broodje en voor mij nog een snoepkoek en we konden er weer tegen voor deze middag.
Big Horns hadden we niet gezien, wel marmotten die in wilde vaart de bergen af liepen naar de volgende rots dat wel.
We zaten al ver boven de boomgrens dus de vergezichten waren eindeloos. We daalden af en onze oren hadden werk om zich telkens aan de nieuwe hoogte aan te passen.
Moose zoals ze ook hadden beloofd kwamen we ook maar niet tegen maar ook geen ander wild tot we plots auto’s langs de kant zagen staan, dus meestal een goed teken, maar een Ranger was er ook al en verplichte ons om door te rijden.
We hoorden zeggen dat er één moose was met een kalf, dus besloten we maar om wat verder toch te stoppen waar het veilig was en te voet even terug te gaan.
Inderdaad in de verte tussen enkele bomen stond mama moose te grazen met aan haar zij haar kalfje. Met volle telelens konden we ze vastleggen.
We daalden verder af en onze GPS, die niet van de slimste is, heeft ons maar verder langs de grotere wegen verder geleid, foutief natuurlijk !
De ganse weg terug daar hadden we geen zin in dus volgden onze Samanta maar, want zo heet de stem.
Dit maakt dat we een zeer grote omweg hebben gemaakt maar wel goed konden doorrijden. Om 19:30 u waren we maar eerst thuis en aten we maar een broodje dat we onderweg hadden gekocht en koffie hebben we à volenté in de kamer !
Een mooie dag met beter weer dan het weerbericht had voorspeld, boven op de hoogste bergen was het natuurlijk wel iets frisser, maar daar hadden we de nodige truien voor bij.
Na een goede nachtrust met de airco aan zijn we, na een volle tankbeurt, vertrokken naar de Rocky Mountains via de Highway 71 voor een goede 380 kilometer.
Vermits we nog altijd in het Grassland gebied rijden, deze keer door het “Pawnee National Grassland”, veranderde er niet zo veel aan het landschap. Het was wel wat heuvelachtiger maar de prachtige betonnen wegen werden er niet minder eentonig op. Waar kan men in België tientallen kilometers rijden in één rechte lijn, wel hier kan dat voor 100 kilometer. Niks dan enorm grote weilanden variërend in kleur van dor tot hel geel van de gele zaden naar fris groen van het water sproeien. Tientallen kilometers geen huis te zien, laat staan een cafeetje of een rustplaats, zelfs geen benzinestation.
Naarmate we dichter bij Fort Collins kwamen zagen we langs de kant van de weg, koeienfarms van wel duizenden koeien die samengedreven werden door cowboys te paard en in vierkante rennen werden geplaatst.
Verderop tientallen koeien die in een soort cirkelvormige ren gezamenlijk werden gemolken, in Amerika is inderdaad alles “big” !
De temperatuur buiten stijgt tot boven de 30°C en we zoeken een picknick area nabij een meer om ons dagelijkse lunch en fruit te verorberen.
Aan Fort Collins naderen we de bewoonde wereld en vanuit het niets rijzen in de verte de besneeuwde bergen van de Rocky Mountains uit de grond !
Van Fort Collins naar Loveland wordt het wat meer industrieel en Loveland is tot hiertoe al de drukste stad die we zijn tegengekomen. Hier rijden we zelfs in files langs brede boulevards van verkeerslicht naar verkeerslicht. Is het misschien de nabijheid van Denver ?
Iedere keer we gaan tanken, moet de voorruit ontdaan worden van de insecten, die met een smak onze voorruit bevuilen, de voorbumper is niet om aan te zien !
Na de splitsing van Loveland naar Estes Park is het al veel rustiger en rijden we tussen de prachtige ruwe rotsformaties de bergen in. Van 1200 meter stijgen we, langs de snel stromende Thompson rivier naar 2500 meter, waar op verschillende plaatsen vissers hopen op een goede vangst voor het avondeten.
We zien links het “Lake Estes” liggen en rijden verder langs de Thompson Avenue naar ons hotel “Discovery Lodge” waar we vriendelijk worden ontvangen en we met uitpakken konden beginnen.
Estes Park is zeer gekend en druk, daarom hebben we hier vier dagen voor uitgetrokken.
Vanavond gaan we eten hier vlakbij in de hoofdstraat. Bij “Mary Rose’s“ moesten we 20 minuten wachten voor een tafel. We kregen een elektronisch toestelletje mee dat ons wel zou verwittigen als er een tafel vrij was. Inderdaad het trilde en we konden nog kiezen binnen of buiten ? De tafel buiten stond al heel de tijd vrij, waarom moesten we dan wachten ?
We bestellen ons eten en ook een fles Nero d’Avolo Siciliaanse wijn van de wijnkaart. De serveerster komt met de wijn, toont de fles en laat proeven. Ik vind de wijn OK en ze vult de glazen. We bekijken de fles en dit is helemaal geen Nero d’Avolo wijn, wel Siciliaanse. We roepen ze er terug bij en ze zegt “ja die rode wijn heeft allemaal verschillende namen, en dit is de Siciliaanse” ! Zij gaat naar de manager en komt na een hele tijd terug met de melding dat het dezelfde prijs is en dit de enige Siciliaanse wijn is die ze hebben ?? Ja … wijncultuur hebben ze blijkbaar ook niet !
Voldaan keren we terug naar ons hotel waar we nog een tasje koffie drinken en dan weer vroeg in bed.
De morgen wachten de prachtige Rocky Mountains op ons !
Zoals gewoonlijk fris gewassen, lekker ontbijt en de auto ingeladen en weg.
We verlaten Rapid City, na vier dagen, waar we in de omgeving heel veel hebben gezien. Vandaag richting Scottsbluff, waardoor we een stuk dezelfde weg moeten volgen, via Keystone, Rushmore en Crazy Horse waar we met een andere lichtinval nog even de presidenten kunnen fotograferen.
De dag begon al zonnig zonder wolken aan de hemel en een matige temperatuur.
We rijden nu via Hot Springs in Zuid Dakota over de staatsgrens naar Nebraska.
In Hot Springs nemen we even een stop aan het vroegere station met parkeren onze auto juist naast de “Jail”, hoe het er vroeger moet uitgezien hebben. In een lokale koffieshop stappen we binnen voor een tas koffie met een met bessen gevulde donut. De tafel naast ons zit een koppel met een overjaarse cowboy met krullende grijze snor en een schietklare revolver aan de gordel. Buiten wacht zijn antieke prachtig opgepoetste bruine driewiel Harley Davidson met speciale lederen zadel en reistas. De midlife-crisis droop er af !
De volgende 150 kilometer reden we voorbij Custer State Park en verder door een desolaat graslandschap. Het “Oglala National Grassland” is een streek waar enkel gras groeit en uitzonderlijk enkele bomen. In deze eindeloze vlakten grazen afwisselend kudde bizons en verspreid over de weiden tientallen zwarte koeien. Zo ver men kan zien niets dan grasvelden, men kan de ronding van de aarde bijna waarnemen !
Langs de Highway 71 zitten in het veld de vele kleine prairiehonden op hun achterste poten en steken hun kopjes uit nieuwsgierigheid in de lucht, schattig om te zien.
Onderweg, zoals overal bijna, waren er wegenwerken om de reeds goed onderhouden wegen nog te verbeteren. We moeten stoppen, bijna altijd oudere dames die de veiligheid moeten waarborgen. Ze zegt dat we begeleid worden door een safetycar die juist kwam aanrijden; maar we waren maar alleen. Een pickup zet zich voor ons en we moesten volgen. Gedurende vele kilometers rijden we aan een snel tempo achter onze safetycar, helemaal alleen, op het vers aangelegde asfalt. We verminderde vaart en daar stond dan een andere dame met een stopplaat met een andere auto die de andere richting uit moest. Wij konden verder rijden en zij draaien en begon de terugweg met het andere slachtoffer ! Zo heeft iedereen wel werk natuurlijk !
We naderen Scottsbluff en het landschap veranderde in een meer heuvellandschap. Nog enkel kilometers en we zijn in Gering onze eindbestemming voor vandaag.
We checken in, installeren ons en gaan op zoek naar proviand voor de volgende dag. Eten doen we in het beste Grill-restaurant van de streek volgens onze waard, … en of het lekker was !
Goed geslapen, zelfs ik was bij de eerste gedoucht ! Vroeg naar het ontbijt waar dezelfde mensen ons al voor waren en ik mijn pancakes nu kon vullen met ahornsiroop, zwarte bessen en slagroom, heel lekker !
Onze eerste stopplaats was niet zover van Rapid City : “Bear Country USA”.
Alle lokale dieren worden hier getoond in hun bijna natuurlijk habitat in een prachtige omgeving. Door dit park moet men met de auto traag rond rijden, nooit uitstappen en de ramen gesloten houden, want de zwarte en bruine beren lopen er zo naast uw voertuig. Zo ook de wolven, poema’s, elken, rendieren, herten, … kunt ge van dichtbij gade slaan. Natuurlijk zijn hier heel wat foto’s genomen, zoiets komt men niet alle dagen tegen. Op het einde van de rit waren de kleine beren, zeker 12 stuks, ouder dan 6 maanden, in een groot omheind gebied gezet, waar ze konden stoeien en ongestoord konden spelen. Enkel in de maand mei mag men deze kleine troetelbeertjes, dan zijn ze juist 3 maanden, zelfs in uw armen houden … ! Nu waren ze al veel te groot, te zwaar en te gevaarlijk.
Zeer interessante uitstap en zeker de moeite waard.
Nu op weg naar Mount Rushmore Monument enkel kilometers verder, maar eerst gingen eens kijken naar de helicoptervluchten in Keystone. Volgens de brochures kan men voor 49$/pp een vlucht maken over Mt Rushmore. Dit wilden we wel graag eens meemaken. De GPS stuurde ons nog eerst verkeerd en uiteindelijk vonden we een afgelegen weg naar de helicopters. Hier bleek het dan over een korte vlucht over Keystone en een kijkje op de zijkant van de rots van de presidenten, één of twee hoofden zou men dan kunnen zien in profiel. Maar voor 105$/pp vliegen ze wel de volle vlucht errond. Dit vonden we maar bedriegerij en eigenlijk, nadien bekeken de prijs niet waard.
Vanop de highway kan men de vier hoofden al zien en we reden op de parking die ons werd toegewezen, parking 6, zoveel bezoekers lopen er rond.
Het patriotisme valt hier wel duidelijk op van de Amerikanen. Iedereen maakt selfies van hun helden presidenten die hun land zo hebben veroverd en waar op deze plek de goudkoorts begon ! De rots was eigenlijk een belangrijke spirituele plek voor de Lakota indianen, maar ook hier werden ze verdreven en kreeg de berg in 1885 de naam van een prominente advocaat Charles Rushmore uit New York.
De beelden zijn wel imposant en prachtig gemaakt en trekken jaarlijks miljoenen toeristen aan. Tot op heden ergeren de indianen zich hieraan en zijn zo zelf als reactie een eigen rots aan het uithouwen, met een beeltenis van een opperhoofd van de Lakota indianen, die veel groter zal zijn dan die van Rushmore, zelfs zal het het grootste beeld in de wereld worden, groter dan de piramide van Gizé !
We rijden nu naar dit Crazy Horse Monument slecht een 10 miles van Rushmore.
We rijden het park binnen en merken de beeltenis al van ver; 170m x 195m groot en de voorstelling van “Crazy Horse” zittend op een paard.
Sinds 1948 is men al aan het beeld begonnen en zal nog heel veel tijd en arbeid vergen … !
Omdat het park aan de indianen toebehoort, moet men hier extra voor betalen (30$) en telt het niet bij onze pas van de Nationale parken. Deze inkomsten zijn de enige opbrengst om het beeld te kunnen afwerken en het park in stand te houden. Hier heerst toch een andere sfeer bij de toeristen !
Ons volgend bezoek is het Nationaal Custer park, ook weer in de omgeving en in de Black Hills.
De bizons die men belooft aan de ingang hebben we in de weiden niet gezien maar wel de wilde muilezels onderweg, die zo uit de hand komen eten, dit staat ook vermeld in de brochure dat het mag. Bij de overgang naar een andere “loop” stond ineens een eenzame bizon te grazen.
Voorts een prachtig natuurpark met mooi aangelegde wegen en op het einde spitsige rotsformaties en een groot meer.
Op de terugweg begon het stilletjes te regenen en was er een koude wind. De temperatuur was ook niet zo schitterend bijna de ganse dag rond de 17°C, maar in de zon zeer aangenaam.
Het was al zes uur en besloten dan maar om onderweg in keystone te gaan eten, bizon en een frisse Budweizer.
Bij het binnenrijden van Rapid City zagen we een prachtige hel gekleurde volledige regenboog, knap om te zien.
Vanavond inpakken want morgen rijden we verder richting Denver, tot in Gering nabij Scottsbluff (een kleine 200 miles).
Het is wel onze rustdag maar het ontbijt is maar open tot 9 uur, dus moesten we toch vroeg uit bed.
Het Botticelli restaurant van gisteren staat dan wel hoger aangeschreven dan ons vorige restaurant hier in Rapid City, maar het eten vonden wij in Tally’s Silver Spoon toch beter.
Vandaag is het weer lekker warm buiten (30°C) en zijn we aan het buitenzwembad wat gaan luieren met een boek of een kruiswoordraadsel.
Na de middag hebben we dan inkopen gedaan in de naburige supermarkt voor onze voorraad drank, fruit en hapjes voor de volgende dagen onderweg.
Morgen doen we een toer in de “omgeving” naar Mount Rushmore, de Black Hills, Custer State Park en het Crazy Horse Memorial, het zal weer een mooi gevulde dag worden !
Onze hotels voor de volgende dagen hebben we ondertussen ook al maar via internet gereserveerd gezien de drukte overal : in Gering nabij Scottsbluff en dan vier nachten in Estes Park nabij Denver.
Goed uitrusten en we beginnen er morgen vroeg aan !
Het enige nadeel in ons hotel is de ontbijtzaal, eigenlijk ontbijtkamertje !
We waren niet te vroeg, ontbijt vanaf 6 uur … anders hadden we helemaal geen plaats gehad. Aan een klein tafeltje konden we met vier het niet zo uitgebreide ontbijt nemen. De meisjes zochten naar gebakken eitjes, maar dit was speciaal hier. Uit de koelkast haalden ze een plastiekverpakking met Cheddar erop vermeld en dit moest dan in de microgolf een omelet met cheddarkaas worden … en jawel het was eetbaar !
Om 9 uur sloot de ontbijt”zaal” en als laatste gingen we naar boven om ons klaar te maken.
Vandaag zouden we naar de Badlands gaan, dit is maar “just around the corner” en na een goed 1,5 uur autostrade (84 mijl) reden we het National Park binnen langs de Pinnacles ingang.
De Lakota Indianen noemden dit gebied “mako sica”, en de vroege Franse pioniers gaven het de naam “les mauvaises terres à traverser”; beide benamingen betekenen bad lands (slecht land).
Dit park beslaat een oppervlakte van 982 vierkante kilometer en is nog maar sinds november 1978 een Nationaal park.
De zeer grillige vormen van de zachte bijna mergelachtige grond zijn opgebouwd uit gekleurde lagen en zijn voornamelijk ontstaan door watererosie.
De erosie gaat nog altijd voort en geologen schatten dat Badlands over 500.000 jaar verdwenen zullen zijn. Tussen de rotsen groeien grassoorten , omdat de grond te droog is voor bomen maar te nat voor woestijn, ideaal voor grazende “Big Horn”schapen, prairiehonden en bisons.
In de verte zagen we een kudde “Big Horn”schapen grazen en onderweg één bison !
Dat deze streek vroeger van de Sioux indianen was, was duidelijk te zien in het Visitor Center in het park, alles was in het teken van de indianen.
Onze terugweg hebben we dan deels langs de secundaire weg genomen en daar kwamen we nog een kudde gaffelbokken tegen, een soort antiloop, die door onze aanwezigheid door de leider werden bijeengedreven en op de loop gingen.
In Rapid City aangekomen, even verfrissen op de kamer en dan op zoek naar een ijsje dat we verdient hadden. Voor vijf dollar heeft men al een serieus torentje ijs met keuze uit 24 smaken !
Vanavond gaan we dan eten in het Botticelli Italiaans restaurant dat we gisteren al hadden gereserveerd.
Morgen een rustdag inlassen en daarna zien we wel weer !
Vandaag een wat langere rit, dus verlieten we ons Hilton Hampton Inn hotel iets vroeger na een lekker ontbijt waar we door verschillende TV-schermen al op de hoogte werden gebracht van de stormen die vorige nacht in verschillende staten hadden huisgehouden. Vandaag rijden we van de staat Wyoming naar South Dakota, onze vijfde staat alweer (Utah, Idaho, Montana, Wyoming).
Het was niet zo warm en het was bewolkt. Onze eerste stop was Devils Tower vlakbij Sundance. De 365 meter hoge monoliet behoort tot een National Monument in de Verenigde Staten en wordt jaarlijks door een 4000 mensen beklommen. Oorspronkelijk hadden verschillende indianenstammen hier culturele banden mee en waren de namen ook verschillend.
Door een vulkaanuitbarsting, terwijl de lava afkoelde, ontstonden zeshoekige kolommen.
De oorspronkelijke bewoners van de streek hadden eeuwen geleden al een mythe over het ontstaan van de rots. Er zouden ooit zeven jonge meisjes zijn geweest die stiekem onder de sterren gingen dansen. Tijdens hun dans zouden ze zijn aangevallen door een beer. Toen ze vluchtten voor de beer kwamen ze op een rots terecht. Ze smeekten de rots om hen te redden. De rots zou daarop zijn gegroeid tot een hoge monoliet: Devils Tower. De zeven meisjes zouden zijn veranderd in de plejaden, een sterrengroep die enkele keren per jaar boven Devils Tower te zien is. De vertikale groeven in de rots zouden de nagelsporen van de beer zijn. In veel indiaanse namen voor de rots komt het woord 'beer' ook terug.
Gelukkig kwam de zon er terug door en konden we een wandeling maken rond de monoliet en enkele mooie foto’s maken.
Vlakbij het Park stopten we en overal kwamen prairiehondjes uit de grond gekropen tot bij de auto. Voederen was verboden stond aangegeven, alhoewel ze zeker kwamen bedelen. Ze zijn familie van de eekhoorns en laten een scherp geblaf horen.
Langs de autoweg reden we verder richting Badlands nabij Rapid City. Het landschap onderweg hadden we enigszins anders voorgesteld, veel woester, maar het waren brede velden met een heuvelend landschap.
Rond 16:00 uur bereikten we ons hotel in Rapid City, deze keer een Days Inn.
Rapid City is al een grotere stad met brede boulevards en veel activiteiten.
Voor we gingen eten , zakten we nog af naar de lounche voor een aperitiefje, waar we als buitenlanders hartelijk werden ontvangen, Belgen waren er nog niet zoveel geweest, wel Scandinaviërs, Denen en Zwitsers.
We wilden in een Italiaans restaurant gaan eten, maar zoals in veel Amerikaanse restaurants heeft men wachttijden en hier was het ¾ uur. We hebben het dan maar al voor morgen gereserveerd en we gingen op zoek naar een ander. In Tally’s Silver Spoon hadden we nog net een tafel voor vier buiten en was het zeker een goede keuze, lekker gegeten en om 20:30 terug naar het hotel !
Morgen zien we wel wat we gaan doen … we zijn in verlof !
Lekker geslapen en weer vroeg op. Alhoewel het hotel op een drukke baan ligt, hadden we weinig of geen last van het verkeer.
De ontbijtzaal was in een andere blok, door een giftstore in een achtergelegen soort museum met foto’s van oude presidenten. Alle was zeer verzorgd en werd geleid door twee oude mensen, die alles netjes aanvulden, lekkere pancakes …
Ook in de giftshop waren de diensters ook een stuk over de pensioenleeftijd !
Vandaag ziet het er weer prachtig weer uit en trekken we verder cowboyland in richting Buffalo.
Het landschap is volledig anders dan de vorige dagen, veel minder plantengroei en heel dor. We rijden uren door de zeer brede vallei en ontmoeten bijna niemand, af en toe passeert er eens een auto of camion. De temperatuur loopt op tot boven de 30°C.
Aan het Bighorn National Forrest zitten we in de bergen en klimmen we tot boven de 2900 meter. Het wegdek is veel beter dan in België zelfs op deze verlaten wegen en de weg kronkelt zo de hoogte in langs vele haarspeldbochten.
Onderweg komen we nog een meer tegen waar we eens gingen kijken, want er was ook een ski-oord.
Enkele kleine skiliften, een sneeuwkanon en een grote chalet, dat was alles, blijkbaar voor beginnende skiërs, het heette dan ook “Veteran’s Cove” … dat zegt genoeg, wel een zeer stille locatie !
De afdaling naar Buffalo was zelfs nog spectaculairder dan het stijgen en met een goede vaart daalden we zo 1500 meter naar beneden tot in het stadje Buffalo met nog geen 5000 inwoners.
De GPS vond het hotel zonder problemen en van ver zagen we de prachtige ingang al staan. Even verwarring aan de balie want ze vonden geen boeking op mijn naam ? Wanneer hebt ge geboekt en bij wie en hebt ge geen mail hiervan gekregen … even werd het warm bij die juffrouw. Misschien op een andere naam, och ja Edy boekt ook hotels … wat een opluchting, het was in orde, oef !
Een mooie kamer en binnen zwembad, dus even gaan verfrissen en dan lekker aperitieven op de kamer.
Vanavond gaan we eten in het beste restaurant van Buffalo, dus dat belooft weer goed te zijn !
Het restaurant was maar “a few blocs away” dus maar met de auto er naar toe. Om 19:00 uur zat het Winchester Steakhouse goed vol en kregen we onze tafel toegewezen en al snel gaven we onze bestelling op, uiteraard steak.
Er is blijkbaar toch een goede verbetering op til bij de Amerikanen, want er wordt steeds salade of soep als voorgerecht bijgegeven, dan hebben ze al zeker groenten binnen ! Aan hun omvang is daar momenteel nog niet veel aan veranderd zo te zien.
Om 20:00 uur was onze salade en een goede 300 gram steak met een Budweiser uit het flesje al binnen en kregen we de rekening gepresenteerd, het moet vooruit gaan …
Binnen was het fris en bij het buiten komen kwam de zwoele warmte ons tegemoet. In de bergen achter ons was een stevig onweer met bliksems en weerlicht de hemel aan het verlichten.
In de prachtige tuin van het hotel hebben we nog wat blijven wandelen en langs de rivier liep nog een jonge Elk van ons weg. In de lounch van het hotel namen we nog een lekkere koffie met koekje voor we naar onze kamer gingen.
Het lichtschouwspel boven de bergen konden we vanuit onze kamer mooi volgen en vastleggen op de film.
Nog wat gerommel in de kamer gingen de lichtjes weeral uit.
Morgen rijden we verder naar Rapid City, waar we vier dagen blijven, en het wat rustiger aan gaan doen.
Vandaag weer vroeg wakker en het ontbijt weer bij ons vertrouwd restaurant Running Bear. Alles was al ingepakt van de avond ervoor, dus om 10 uur waren we al op weg naar onze volgende bestemming Cody, de Buffalo Bill stad.
Vermits we nog geen bizon hadden gezien, vroegen we waar ze wel zouden zijn. Waarschijnlijk werden ze naar de Hayden- of de Lamar Valley verdreven.
Dus besloten we om eerst de Hayden Valley eens af te rijden, dat is niet zover om, om dan terug te komen en de weg naar Cody in te slaan, waar we de Lamar Valley toch moesten passeren.
In de Mayden Valley was niets te bespeuren, dus terug. Langs prachtige wegen door het woeste gebergte kwamen we in de Lamar Valley uit, waar al een eenzame bizon langs de weg liep. Verderop liepen verschillende mannetje in galop, blijkbaar terug naar hun kudde nadat ze dat ene mannetje hadden verdreven. In de vallei graasden hele kuddes bizons of buffalo’s en overal stonden auto’s langs de kant geparkeerd. Iedereen was tevreden omdat de bizons eindelijk terug terecht waren. Het is een prachtig zicht om die imposante beesten zo dicht te zien grazen met hun gebruikelijke lawaaierig gebrul of met hun koppen tegen elkaar aan te botsen !
Het werd steeds drukker op de baan, op de duur konden we niet meer rijden omdat ze over liepen of op de weg bleven stilstaan. Stapvoets reden we langs de meestal koppeltjes in de hoop ze niet te laten schrikken.
Zo … nu hadden we er genoeg gezien en aan volgende weiden reden we gewoon door.
De temperatuur was goed (23°C), we zitten op 2500 meter hoogte, maar er begonnen lelijke wolken op te komen en we konden regen verwachten. Eens de bergpassen over zagen we, dicht bij Cody, de lucht al volledig opklaren. Rond 18:00 uur waren we in ons vooraf geboekte hotel “Comfort Inn Buffalo Bill Resort”.
Het nabij gelegen restaurant leek ons heel geschikt en daar hebben lekker gegeten. De jonge serveuse hebben we zelfs enkele tafeltips bijgebracht voor het schenken van wijn. Ze had nog nooit een fles wijn open gedaan en wilde nu een fles met draaistop met een kurkentrekker open maken ? Ook het inschenken moest nog aangeleerd worden. Ze was heel dankbaar voor hetgeen we hadden gezegd. Moesten we nog wat langer hadden gebleven had ze graag nog meer geleerd, zei ze.
Naast onze tafel zaten Indiërs te eten en waren zeer benieuwd waar we vandaan kwamen omdat ze ons hoorden praten. België kenden ze en zelfs van Vlaanderen wisten ze dat het rijker was Wallonië ! Vreemd toch …
Na nog een dessertje gingen we terug naar het hotel want de oogjes vielen weer stilletjes dicht en ik moest de blog nog schrijven.
Morgen rijden we verder naar Buffalo door de Rocky Mountains.
7:00 iedere uitgerust en gelukkig geen nieuwe (valse) alarmen meer op de iPhone. We waren redelijk vroeg op ons ontbijtadres, de “Running Bear” waar we als ontbijt al iets bescheidener werden, behalve ik met mijn drie pancakes met banaan en zwartebessen en de nodige zoete sausjes. Met de koffie was onze vriendelijke serveuse zeer gul en om de haverklap kwam ze onze tassen bijvullen. Hiervoor verdiende ze een goede tip.
Nog even naar de kamer, tandenpoetsen en toiletteren en we konden vertrekken aan onze twee dag Yellowstone, deze keer de zuidkant en oostkant. Onze verwachtingen waren groot om langs deze kant veel wild te zien, zelfs de waarschuwing voor Bizons langs de weg knipperde !
Deze kant van het park is normaal veel drukker omdat hier veel meer geisers te zien zijn.
Waarschijnlijk door een droog voorseizoen en de hete zomer was er veel minder activiteit van de geisers en stonden vele poelen praktisch droog, we hebben het al veel mooier gezien.
Langs de weg van het Yellowstone meer, waar ook veel minder actieve bronnen waren, stonden een aantal auto’s geparkeerd, dus hier was iets te zien. Een kleine kudde van Elken, een vijftal, zat in het bos te grazen. Veel belangstelling natuurlijk en iedereen met zijn camera in de aanslag. Verder door, naar het oosten, prepareerde men een nieuwe weg en met een safetycar vooraan mochten we doorrijden.
Hier was het landschap veranderd in een dood bos, met enkel houten pilaren, volledig verbrand zover men kon zien.
Edy had langs de kant gelukkig een oude, magere bizon zien staan helemaal alleen, is die verstoten door de groep, we weten het niet ?? Hopelijk herstelt de natuur zich snel.
Op de terugweg moesten we de Prismatic Spring nog eens gaan bezoeken want vorige keer hadden Diane en Jeannine, met de zere voetjes, dit niet mee gedaan.
Dit is de mooiste hete bron van het park, 75 bij 90 meter en heeft een diepte van 49 meter. Het opgeborrelde water is het ganse jaar door constant op 85°C. De verschillende kleuren worden gevormd door de aanwezigheid van de algen, die naargelang de temperatuur daalt een andere kleur hebben. Dit vormt zo een kleurenpatroon van een prisma. Het diep blauwe komt door het extreem helder water van de bron.
Gelukkig hebben we dit op de terugweg gedaan, want deze morgen was het er veel drukker en zeker om een parkeerplaats te bekomen.
Maar waar zijn die bizons ? Op de weiden waar we in 2012 honderden bizons zagen, was er nu geen enkele meer te bespeuren, waar zijn die allemaal naar toe ? Men heeft de kudden wel uitgedund maar toch niet allemaal zeker ?
Dus vandaag weinig wild en terug aan het hotel maakten we ons klaar voor de aperitief en dan naar het restaurant … waarschijnlijk de “Tree Bear”.
Alarm … na een rustige nacht werden we om 6:00 u plots opgeschrikt met een hels lawaai door een alarmmelding op Diane haar telefoon. Iedereen springt recht in zijn bed en “Amber was geboren in Pocatello” ?? Ook Edy en Jeannine kregen dit bericht op de iPhone, ik niet !?
Wat het betekende is voor ons nog steeds onbekend, maar we waren wel met kloppend hart allemaal goed wakker. We zijn dan om 6:30 maar opgestaan en hebben we ons klaar gemaakt om te gaan ontbijten in de “Tree Bear”.
Zoals altijd daar werden we weer zeer vriendelijk door madam ontvangen en was de service zoals vorige keer prima, ik werd zelfs aan gesproken met “Sweetheart” als ik een tweede pancake bestelde !
Nog even wat fruit gekocht in de supermarkt en we konden vertrekken op weg naar de noordkant van het Nationaal Park richting Mammoet Springs. Bizons gingen we in die richting waarschijnlijk niet tegenkomen, maar beren hadden we wel graag gezien.
Het viel ons op dat er na al die jaren veel veranderd is. Het is veel drukker geworden en de toen kleine steden waren uitgegroeid tot toeristencentra met enorm veel Chinezen als bezoekers. Van de Mammoet Springs hebben we nu een gedeelte gedaan van boven af dat we nog niet hadden gezien, heel mooi al was er weinig water op de witte formaties.
De ganse weg geen wild gespot, enkel twee kleine Elken (soort hert). Op een hoogte van 2700 meter was de temperatuur nog altijd 29°C, een prachtige dag.
Op de terugweg was er even oponthoud en jawel … een zwarte beer kroop langs de berm in de bossen. Natuurlijk weer te laat met de camera om dit unieke moment vast te leggen, zelfs geen foto, spijtig ! Verder door, aan de prachtige waterval van de Great Canyon van Yellowstone, hebben we met zijn allen de zware afdaling gedaan waar de snel kabbelende Yellowstone rivier zich omtovert tot een waterval, waar de tonnen water tientallen meters naar beneden stort met een overdonderend lawaai en verder door de canyon vormt.
Een knappe prestatie van alle vier, vooral het terug naar boven komen is bij deze hitte bijzonder zwaar.
Een eind verder op een smal gedeelte van de weg, remde onze voorganger plots om een zwarte beer te laten passeren die rustig de baan over kwam en de bossen in wandelde.
Weer de camera te laat op scherp maar Edy heeft met zijn fototoestel toch enkel foto’s kunnen nemen, de adrenaline stroomde door ons lijf, zo vlak bij ons dat doet toch wel iets !
Voor vandaag genoeg gereden, de noordzijde hebben we volledig verkend en we reden terug naar ons hotel. Ondertussen was het al bijna 18:30, tijd om te gaan eten, dan maar terug naar de Running Bear, deze keer geen steak maar vers gebakken roze zalm.
Het was weer een gevulde dag en iedereen zal weer snel slapen, hopelijk geen nieuw alarm deze nacht !
De Jetlag werkt ook positief want om 6:30 u waren we alle vier al wakker en “volledig” uitgerust. Na een lekker en redelijk uitgebreid ontbijt konden we ons klaar maken om onze auto te gaan halen. De zelfgemaakte wafels waren ook deze keer met de nodige sausjes heel lekker.
Even een telefoontje naar de shuttledienst en tien minuten later konden we ons aanmelden bij Alamo de autoverhuur. We hebben het al anders meegemaakt, maar deze keer verliep alles heel vlotjes en reden we met onze Dodge Mini Van goed geladen buiten op weg naar West-Yellowstone.
Het weer ziet er zeer belovend uit, de ganse week al zeker een hittegolf met temperaturen tot boven 30°C !
Onderweg was het een aangename rit van een 500 km door de vruchtbare vallei van Utah, met soms twee slapende meisjes achterin. De alternatieve route, via Jackson en Teton Park, die veel mooier is,hadden we de vorige keer al gedaan. Na een stop in Pocatello reden we verder richting Idaho-Falls. Ik herinnerde de watervallen nog van in 2011 en zelfs nog ons Best Western hotel.
Na een wandeling langs het water en we de lang uitgestrekte waterval genoeg hadden gefotografeerd, reden we verder naar ons einddoel. Het hotel was thuis ook al geboekt dus daar hoefden we ons geen zorgen over te maken.
Rond 17:30 pakten we uit en maakten ons klaar voor het restaurant, “The Tree Bears”, ook gekend door ons.
De vermoeidheid begon zich te manifesteren dus trokken we maar na het eten naar de kamer, waar we nog een koffietje dronken en gingen slapen.
Morgen start onze rondrit door Yellowstone Park om de nog onbekende gebieden te gaan verkennen.
De voorbereidingen zijn gedaan voor onze zoveelste USA reis. De periode loopt van 17 augustus tot en met 9 september 2019 en de reis gaat naar de volgende bestemmingen :
- Aankomst SALT LAKE CITYAirport voor vertrek per huurauto langs :
---> Idaho Falls, West Yellowstone, Cody, Buffalo, Red Lodge, Buffolo, Rapid City, Cheyenne, Estes Park naar Denver Airport
- van daaruit met een vlucht naar International Airport Buffalo Niagara en andere huurauto.
---> Cleveland Hill, Niagara Falls (Amerikaanse kant, misschien Toronto Canada ?)
- naar Albany en verder naar BOSTON
---> Buffalo, Syracuse, Albany, Springfield, Sturbridge Massachusetts, Westborough, Framingham, Boston
- bezoek Boston, Cape Cod, Salem (Whalewatching), ...
- Terugvlucht vanuit BOSTON Airport naar Brussel.
De staten die we deze keer passeren zijn : Utah, Montana, Wyoming, South Dakota, Nebraska, Colorado, New York en Massachusetts.
