Als jongen van 16 jaar, werkende als treksteenbewerker[1] (diamantindustrie) te Borgerhout, ( Antwerpen) tussen een 60-tal medewerkers begon ik te dromen om mijn verplichte legerdienst te vervullen als "Para - Commando".
Deze droom werd nog versterkt door het feit dat een toenmalige sergeant Gilbert, neef van een buurman en tevens dorpsgenoot, bij de “Para's” gekazerneerd te Flawinne, (Namen) mij het leven in deze eenheid toelichtte met geuren en kleuren en mij zelfs aanzette om de Onderofficierenschool te Zedelgem binnen te gaan om alzo mijn loopbaan in het leger aan te vatten.
Dit laatste werd mij afgeraden en ik kreeg de toelating niet van mijn ouders dit te verwezenlijken.
De uitspraak van moeder was: "Doe eerst uw "term" en dan kunt ge nog zien of ge erbij blijft."
Er werd dan ook gretig uit gekeken naar de eerste oproepingsbrief om mijn "Drie dagen" te gaan beleven in het "Klein Kasteeltje" te Brussel.
Uiteindelijk zou het hier maar twee leuke dagen betreffen 07 en 08 december 1962 welke werden ingevuld met medische en schriftelijke proeven en het voorlezen van de militaire reglementen waarbij het bewuste artikel " De dood met de kogel" is blijven na zinderen.
Het militair reglement werd in een bomvolle zaal jongelingen voorgelezen, zeg maar bulderen, door een fel besnorde sergeant-majoor terwijl de jongens met open mond van verbazing zaten te luisteren, wie zou iets durven zeggen?
Op het einde van de tweede dag werd er een interview afgenomen door een officier waarbij ge uw keuze tot "het wapen" kon maken.
Het voornaamste was dat u als toekomstig "para - commando" gezond van lijf en ziel moest zijn om tot deze eenheid te worden toegelaten.
Gezien er voor mij op dit gebied geen enkel beletsel was heb ik met volle overtuiging gekozen om toch para - commando te worden.
Het was dan ook mijn eerste soldij, men schrijve "twintig frank (20 Fr)" welke ik ontving voor twee gepresteerde dagen voor het Vaderland.
"Hier naamtekenen, daar twintig frank!"
"Dank U wel, mijnheer."
"Mijnheer, mijnheer, ik ben korporaal."
Bij deze was ik MILITAIR en werd ik voor de eerste maal met onbepaald verlof naar huis gezonden.
Gelukkig, het vervoer was gratis gezien men bij de oproepingsbrief een coupon - retour (treinticket) was gevoegd.
Eens terug thuis en aan het werk, intussentijd was het Kerstmis en Nieuwjaar 1963, ben ik beginnen trainen voor de lichamelijke proeven welke zouden plaatsvinden in de kazerne TERRA NOVA (Terra Neuve) te Namen op de citadel. De datum van deze tests werd ook bepaald door een oproepingsbrief.
Deze proeven bestonden uit een dertig (30) set-ups; 4 X optrekken aan de balk en een loopcross van 3 km op de citadel.
De winter 1962-1963 was zeer hard, het vroor dat het kraakte maar toch diende er gelopen te worden.
Ik oefende in de bossen gelegen op de grens België - Nederland meer bepaald te Nederlands Putte terwijl ik mijn verlofdagen doorbracht bij familie te Putte - Kapellen.
Ik wilde slagen in de proeven en zou slagen.
In de loop van de maand januari 1963 meer bepaald op 09 januari 1963 diende ik mij aan te bieden te Namen op de citadel, in de kazerne TERRA NEUVE voor de proeven.
Aankomende in het station Namen werden wij met een vrachtauto 3-tonner afgehaald en gebracht naar de kazerne op de dicht beboste citadel, op dat ogenblik nog met een laagje sneeuw bedekt.
Aldaar aangekomen dienden wij ons om te kleden in een sportieve kledij, korte broek a.u.b, al was het maar om het sportiever te doen lijken.
De set-ups en het optrekken aan de balk werden in een ijltempo afwerkt op het commando van: "Eén en twee."
Iedereen slaagde in deze proeven.
Nu het zware werk, aan de start van de cross over een afstand van 3 km in de straten op de citadel. "Volg de jeep en go!"
Gelukkig met eerdere kilometers in de benen werden deze afstand afgemaald tegen en relatieve korte tijd, uiteindelijk kwam ik als derde over de eindstreep waarbij de tijd werd opgenomen doch angstvallig werd verzwegen al was het maar voor er de spanning in te houden.
Na de opfrissing onder de douche herhaalde zich het scenario van uitbetaling van soldij, nu maar tien frank (10 Fr) en het terugbrengen naar het station Namen.
Voor de tweede maal werd ik met onbepaald verlof naar huis gestuurd.
Zij die dachten dat wij met de eerste trein terug naar huis zouden sporen hadden zich vergist.
De dorst had zich intussentijd van ons meester gemaakt en diende gelest te worden en met enkele "eendaags" vrienden werd er besloten een glaasje te gaan drinken in een der herbergen omgeving station.
Zo gezegd zo gedaan waarbij wij in een cafeetje terechtkwamen waar het vrouwelijk schoon genoeg voorhanden was.
Voor dit laatste was er op dat ogenblik geen oog, de vuile sportpantoffels dienden degelijk ingepakt te worden om het meegebrachte valies niet te bevuilen.
Na enkele oude kranten te hebben gevraagd in ons schoolfrans werd er in het midden van deze herberg overgegaan tot het inpakken van de sportpantoffels.
Uiteindelijk zaten een viertal jongens op hun knieën op de vloer ijverig bezig met inpakken.
"Pinten uitdrinken en wegwezen jongens!" Hop, op weg naar de trein.
Wat waren wij fier, wij voelden ons zo volwassen want wij zouden para - commando worden en wij waren reeds bij de h…… geweest.