Als herinneringen de basis zijn van ons denken heeft dit verregaande consequenties.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Want wij kunnen er niet over oordelen of een herinnering een feit is OF een samenvatting van meerdere gelijkaardige feiten.   En vermits dit “denken” werkellijk ‘ vliegensvlug  gaan menen we vermoedelijk  ONTERECHT dat we nagedacht hebben … terwijl wat in ons opkomt slechts de conclusie is van VROEGER denken : herinneringen daaraan !

Vandaar dat wetenschappers zich de vraag stelden : is ons leven dan gedetermineerd ?  Staat alles al vast ?     Tijdens onderzoeken bleek namelijk dat ons hart al reacties toont vooraleer iets gebeurt.   Maar, voor mij is dat nu duidelijk : onze visuele waarnemingen + daarna de verwerking door hersenen + daarna evaluatie + dan eerst de eerste signalen naar zenuwen, enz …   Dit zijn verschrikkelijk lange tijdspannes in vergelijking met het oproepen van gelijkaardige herinneringen en bijhorende conclusies.  Dus : het  fysische lichaam heeft diezelfde informatie reeds verwerkt en dient frakties sneller reeds de nodige adrenaline, spuit als het ware zuurstof in de spieren die benodigd zullen zijn … warmt als het ware alle mogelijke lichaamsvochten op, stimuleert reeds alle zenuwcellen die vermoedelijk in aktie moeten treden.  Vandaar dus NIKS voorbestemdheid … gewoon dubbele check-up  …

Als we ons hiervan bewust zijn … dan stellen we ons steeds de vraag, nadat we een oplossing “bedachten”  : is dit de enige oplossing?   Zijn er andere alternatieven.   Opnieuw zullen zich gedachten opdringen die “op nadenken gebaseerde conclusies” lijken.  Maar weerom, en alweer weerom MOETEN wij onze rede raadplegen in het NU.    Vandaar dat trager spreken …  niet direct reageren … en goed luisteren naar wat gezegd wordt primordiaal is.

Al de nieuwe voornemens die we ons maken …. NU wil ik dit of dat anders doen  :  om af te vallen, stoppen met roken, allerlei andere verslavingen ... het zijn vermoedelijk voorheen gemaakte voornemens … het is de HERiNNERiNG daaraa.  niks nieuw.  En die voornemens hebben ons niet gebaat !  want we zitten nog steeds met allerlei oude gewoonten waar we niet vanaf raken !

Nu wordt het, voor mij althans,  duidelijk dat “mensen “ in vele gevallen DENKEN dat ze nadachten.   …. maar onbewust : alleen maar allerlei ZEER OUDE  herinneringen oprakelen … en dus steeds met dezelfde voornemens aan de slag willen gaan : en die hielden geen stand … waarom doet er niet toe.

Nu weten we waarom nadenken soms niet helpt : we denken dat we nadenken!  We herinneren ons oplossingen van voorheen  … En het is noodzakelijk om NIEUWE oplossingen te bedenken.

Ook onze taal  is een grote hindernis, omdat onze formuleringen lange zinnen zijn.  En wij spreken die in onzelf, of uiten die rechtstreeks.   En dat vergt veel tijd omdat dat maar tegen de snelheid van het geluid gaat ( 300 meter per sekonde) .   En chemische processen gaan tientallen keren sneller ( lTER VERGELIJKING : lichtsnelheid is  300.000 km = 300.000.000 meter per sekonde (X 1miljoen   keer sneller ) .

Vandaar dat we ter vergelijking ook naar reaktiesnelheden kunnen kijken;  die gebeuren impulsief, onbewust en zonder taal  : bijvoorbeeld iets dat op je hoofd dreigt te vallen !  dan nemen lichamelijke processen even over … en dan loopt een vrouw met kind los door een zware deur uit een brandend huis …

Als we het  “trage denken”   buiten beschouwing laten.  Dan reageert het lichaam gewoon als een computer of apparaat met een programma draaiend : op/af ... STOP OR GOTO ...  ja/neen ...STOP OR GOTO  ... goed/slecht ... STOP OR GOTO  ... juist/onjuist 

-          Reactie gewenst=alles gereedmaken : alle circuits op AAN.   Indien geen chemische reactie vereist : alles blijft = geen circuits = AF

Indien circuits op aan :

-          Zo ja : dan aanmaak en preparatie lichaam op JA

Zolang vereist op ja en indien niet meer nodig  … op NEEN

Vanaf dan kan het verstand tegen lagere snelheid uiteraard overnemen ( indien we WiLLEN )

-          Als dus onze rede zich moeit kan JA of NEEN veranderd worden

De rede baseert zich daarop met de overweging  GOED (voor ons) of SLECHT (voor ons)

En we kunnen steeds ingrijpen met ons verstand en terug veranderen van mening

-          We kunnen zelfs ook hogere doelen mee dienen … AlLEEN indien we onze INTEGRITEIT ook nog in vraag stellen : filosofisch RECHTVAARDIG of ONRECHTVAARDIG kunnen we ons ook daarop baseren en dan is het niet alleen onze rede die beslist, maar een hoger inlevings-vermogen

-          En alleen dan zullen we JUIST of NIET JUIST voor het algemeen belang kunnen onderscheiden wat dus in feite is wat all mensen beweren na te streven … en dat vereist ECHT nadenken, namelijk je herinneringen  OBJECTIEF steeds in vraag stellend.

De voorgaande laatste paragraaf is de overname van de fysieke situatie aan de hand van alternatieven door de rede aangereikt.   Maar tijdens de meeste emotionele situaties geraken we van de regen in de drop.  Want we kunnen dan niet objectief denken tenzij :

door paniek, angst, verbijstering enz….  gaan onze circuits op “automatische-piloot”  dat wil zeggen :  vluchten, vechten, verstijven 

U las reeds in het voorgaande dat we dan een overmatige dosis herinneringen binnenkrijgen, tegen een onzettende snelheid … want er is uiteraard gevaar … en een fysieke directe onmiddelijke actie is vereist  …  egt ons brein  ( moet zijn : ZEGGEN onze  herinneringen ) … en op dat ogenblik BESLIS JE om geen tijd te verliezen met NADENKEN : want je denkt dat het je verwart en je voelt je fysiek bedreigd.   En je wil fysiek reageren ( al is het maar door te roepen, te gillen, trillen, beven, stampen op de vloer ... of erger ).   Maar het is NIET het nadenken dat je verwart  : de konklusies verlammen je met denkbeelden aan vroeger toen je het niet aankon en dus denk je ik kan dit niet aan, ik kan hier niks aan doen …

En dus kom je niet toe aan NADENKEN of gebruik van je verstand.   Je denk alleen in termen van eerdere konklusies :  ik ben te dom, dit is terug hetzelfde, ik kan niks … natuurlijk kan je dan niks.   Je konklusies van TOEN vertellen je dat je NIKS kon doen …. maar je KAN wel handelen ... je kon niet handelen toen ... maar NU wel

Zoals je ziet spelen je herinneringen je parten.  

Ga nu niet terug naar dat verleden maar praat over je emoties, wat je jezelf herinnert NU over het laatste voorval … en hervertel  het verschillende malen … NIKS over nog voorgaanden, niet uitweiden over de personen, zeker niet om iets te verduidelijken.  Want dan vertel je NIET over jezelf.   Het moet over jezelf gaan … en dan zal er iets met je gebeuren.  Nieuwe, ECHT nieuwe voornemens zullen zich aandienen :  om je niet meer te laten verlammen, beledigen, slaan, onderdrukken enz… 

Hopelijk heeft iemand iets hieraan !