+ Poëzie.



We oordelen vaak op gerucht. laten we slechte geruchten niet circuleren.  

Profeteren rechtvaardige uitkomst. Ze zijn klaar om te genieten van

hun woede, en met een dorst dromen we van wraak. We lachen om

iemands verdriet. En beledigen je met een woord van mishandeling. 

Om anderen zonder spijt te verraden, om te liegen voor toestemming

van zaken, om geestelijke kwellingen te maken, voor degenen die

alleen het goede wilden. We voeden afgunst zo nu en dan, blinde haat

is vruchtbaar, we weten hoe we het met gemeenheid moeten gebruiken, 

maar we willen niet veranderen. 

De gedachten in mijn hoofd zijn opgewonden van moed.
En de rijmpjes zijn licht om hen te ontmoeten die rennen.
En vingers vragen om pen, pen naar papier.
En gedichten zullen vrijelijk stromen.
Dus het schip slaapt roerloos in het onbeweeglijke vocht.
Zeilers haasten zich plotseling, kruipen
omhoog, omlaag en zeilen opgeblazen, de wind is vol.
De zee bewoog en ontleedde de golven.


 

Als dorst leidt naar het water, zal het u leiden tot de hoop van het doel. 

Je volgt haar. En laat de winden scheurt u, geplaagd door regen, orkanen

niet opgeven, gaan. Gewoon geloven. En dan in staat om de bron te

bereiken. Om vooruit te gaan, zelfs als ik moet kruipen. Op het dashboard,

op de grens van beheer om weerstand te bieden, niet om te vallen, te drogen

lippen vastklampen aan levengevende water. En de sterren, weerspiegeld

in de spiegel van de donker water. Je zal het zien, en in staat zijn

om de sterren te raken. 

In de pechvogel is de schuld. 
En de gelukkige beide zijn de schuldige.
Word ook rechterhand en links. 
Het is noodzakelijk om uniek te zijn. 
Om het geluk ondeelbaar te maken. 
Liefde hierin helpt altijd. 
Maak geen verwijten met fouten, maar knijp 
in zijn hand de hand van zijn man. 
En het zal door elke bloem gaan, 
het is zo belangrijk voor hem om gewoon te weten: 
Wat in het leven viel hij: "vlieg"! 
Met de inheemse, geliefde vrouw te zijn.
Waar ik wilde mee leven ... 

Harp ...

Wanneer mijn groene gras het stof verbergt. Wanneer, na een korte

tijd te zeggen, ik alleen in je mond zal drinken. Alleen een schaduw

in je verbeelding.Als vrienden jong zijn op feesten word ik niet 

herinnerd met wijn, neem dan een eenvoudige harp mee, 

zij was mijn vriend een vriend van dromen. 

Hang het in het huis tegen het raam. 

Zodat de wind van de herfst er overheen speelde. Zelfs met de echo

van de liederen van de afgelopen dagen. Haar rinkelende snaar zal

niet wakker worden. Onder je sneeuwwitte hand. Van, degene die je

liefde zong, zal slapen, om niet weer wakker te worden.

Stille geest in de toren.  

Ik ben de zwarte slaaf van het verdoemde bloed. 

Ik houd de halve duisternis in haar ongerepte alkoof.

Ik kijk naar haar sleutels. En ik ben aanwezig, onzichtbaar. 

Wanneer zwaarden elkaar kruisen. Voor schoonheid onbereikbaar.

Mijn stem is doof, mijn haar is grijs. Functies zijn vreselijk onroerend. 

Bij mij mijn hele leven, één verbond. Het verbond van dienstbaarheid van

het ondoorgrondelijke.

Kan ik vrienden zijn zonder
de overtuigingen van mijn vriend te delen?
Is het mogelijk om vrienden te zijn zonder het goed te keuren.
Het is bijna letterlijk niets?