Poëzie herfst ...

De bosbessens rijpen, de dagen zijn kouder geworden, en 
door de schreeuw van een vogel in het hart werd het droeviger.

Zwermen vogels vliegenweg, voorbij de blauwe zee.
Alle bomen schijnen, in een kleurrijke jurk.

De zon lacht minder vaak, er zit geen wierook in de bloemen.
Binnenkort wordt de herfst wakkeren huilt wakker.

Droge maïsstengels in de velden. Sporen van wielen 
 envervaagde toppen. In de koude zee - bleke kwallen
en rood onderwatergras.

Velden en herfst. Zee en naaktrotsen van rotsen.
 Hier is de nacht en we gaan naar de donkere kust.
  In de zee, lethargie. In al zijn grote sacrament.

"Zie je het water?" "Ik zie alleen de kwiknevel
 schijnen." Noch hemel noch aarde. Alleen ster glitter
 hangt onder ons, in het modderigeeindeloze fosforstof.

Hoe goed waren soms de lentezaligheid.
En de zachte frisheid van groene kruiden.
En de bladeren van jonge geurende scheuten
Op de trillende takken van ontwaakte eikenbossen.
En de dag een luxueuze en warme gloed,
en felle kleuren zachte fusie!
Maar je hart is dichter bij je, de herfst eb
Wanneer een vermoeid bos in de bodem van een
geoogst veld valt Fluisterende vellen fluisteren.
En de zon later vanaf een verlaten hoogte, wordt een
moedeloosheid gevuld, ziet eruit.
Dus een vredige herinnering verlicht stil
en geluk is verleden en verleden dromen.