|
Onze afspraak om, om 8h15 te ontbijten in het klooster komen we stipt na. Zuster Agnes is al in volle actie en we kunnen onmiddellijk aan tafel. Gelukkig is het lekker warm in de woonkamer van het kloostergebouw. Hoewel de zon al van de partij is, blijft het nog zeer fris. Er blaast een koude noordoosten wind. We boffen dat we zuidwestwaarts moeten. De zuster wil nog van alles weten over ons dagprogramma.
Ze toont ons een struikenlijn ongeveer 300m verder, die we zien uit het livingvenster, dit is de staatsgrens zegt ze.
Binnen enkele ogenblikken zijn jullie in Frankrijk. Om 9h00 is het zover en vertrekken we richting de schreve zoals hier de grens genoemd wordt. Afrekenen, een afscheidsfoto en weg zijn wij
We moeten een eindje terug richting Roesbrugge om op de Noordzeeroute te komen. De LF1 volgt hier enkele kilometers de Frans-Belgische grens, langs licht glooiende boerenbaantjes. De IJzer blijft steeds dicht bij onze route. Na enkele kilometers belanden we in Oost-Cappel. Het is een piepklein vredig dorp met kleine huizen en enkele dorpsboerderijen.
Na Kruysstraete komen we in Bambeque.
De Fransen hebben alle dorpen welke we nu zullen tegenkomen verbasterd. Bambeque is natuurlijk Bambeke een landelijke gemeente in het Houtland aan de IJzer. Deze is nog slechts een beek. Zowel kerk als huizen hebben een typisch Vlaamse stijl.
Nadat we in Wylder over de IJzer gereden zijn komen we in Wormhout. Het lijkt een iets grotere gemeente met een kiosk op het marktplein. Iets buiten het dorp komen we voorbij een oude windmolen.
We rijden Esquelbecque binnen Ekelbeke is een vrij groot dorp met het bezoekerscentrum Huis van de Westhoek op het marktplein. In de etalage zien we dat er hier zelfs een artisanale Blonde dEsquelbeque wordt gebrouwen. Men maakt ook reclame voor Potjes Vleesch. Vlaams is hier toch nog altijd min of meer behouden merken we wel!
Net op het ogenblik dat we het dorp willen verlaten stoppen er twee verkleumde trekkers bij onze fietsen. Het zijn Engelsen die de Noordzeeroute vanuit Calais gestart zijn
De strakke noordoostenwind is hun grootste tegenstander, ze hadden het zich helemaal anders voorgesteld.
Hebben wij geluk zeg!
Eentje heeft zijn muziek opgezet en wilt vlug verder, zijn maat moet hem snel achterna spurten.
Na een lange landbouwzone , moeten we toch op de trappers om in het volgende dorp Bollezele te komen
..We zijn 30km ver en blijven nu op een soort heuvelrug fietsen. In het bijna doodse dorp Merckeghem houden we een stop bij een Point de vue. Dit uitzichtpunt ligt iets rechts van de weg. Via een smal voetweggetje komen we aan een oriëntatietafel.
Er is geen hinder van huizen noch bomen. Hierdoor hebben we een prachtig zicht op een golvende vallei die tot aan de zee reikt. We kunnen zonder moeite de haven van Duinkerke en de Kerncentrales van Gravelines herkennen. Enkel de vele hoogspanningsdraden en pylonen verstoren het fenomenaal uitzicht over de Frans-Vlaamse laagvlakte.
Het blijft zwak op en af gaan tot we voorbij een watertoren komen. We weten uit ondervinding dat men steeds een watertoren plaatst op de hoogste punten van de omgeving. Maar we hebben ons duidelijk vergist. Nadat we de TGV spoorlijn over gefietst zijn moeten we nog hoger. Dit moet de Mont Watten zijn. Inderdaad na enkele bochten zien we de stad Watten in de diepte liggen.
We kunnen hier niet zomaar voorbij. Het weidse uitzicht was de historische grens van Vlaanderen tot Louis XIV ons dit mooie land als een dief afnam.. Het was, zo kunnen we op grote platen lezen, de favoriete woonplaats van de graaf van Vlaanderen Diederik van de Elzas. Hij werd zelfs hier begraven in dit strategisch gelegen verwoeste klooster.
 
De Wattenberg behoort tot de keten van de Vlaamse bergen. Aan de voet van de 72m hoge berg ligt de stad Watten. De rivier de Aa stroomt dwars door de stad. Watten werd slechts in 1678 definitief ingelijfd bij Frankrijk na het verdrag van Nijmegen. We staan hier werkelijk op een plaats met geschiedenis en zeker van vele bloedige gevechten. We worden er stil van.
Voor we afdalen, willen we de mooi gerestaureerde molen bewonderen. We vinden het zonde dat de abdij er zo verwaarloosd bij ligt, schande voor het fiere Frankrijk.
We laten ons met wat bochtenwerk naar beneden glijden tot aan de rivier.
Hier moeten we, een iets verder gelegen brug zoeken om over het bevaarbare kanaalstuk te geraken.
Heel vlug vinden we op een vierkant pleintje een terras in de zon.
Zouden we hier iets kunnen eten? Tot nu toe was het armoede troef
we vonden zelfs geen bakkerij noch beenhouwer om ons te bevoorraden voor een picknick.
Wanneer de cafébaas ons bedient, is het onmiddellijk duidelijk dat we hier niets te eten kunnen bekomen. Op onze vraag waar dan wel krijgen we een antwoord met opgetrokken schouders!
Een Nederlandse koppel naast ons, verwijst ons naar St Omer, maar dat is wel 12km verder
..een omweg van 24km kunnen we ons helemaal niet permitteren. Een andere terrasganger meent dat er iets verder een frietkiosk is. Inderdaad wanneer we terugkeren, zien we het frietkot. Ons pak friet met brochette mogen we zonder probleem opeten in een naastliggend café.
Na wat zoeken vinden we gelukkig een van de zeldzame LF1 plaatjes aan de rand van het bos van Eperlecques. De naam Eperlecques doet bij Pol een lichtje branden, hij meent dat er hier een openluchtmuseum is. En jawel hij heeft gelijk, we komen op een open plaats met de ingang van het Blockhaus
Hier mogen en kunnen we niet voorbij, dit moeten we absoluut bezoeken.
Le Blockhaus is één van de grootste bunkers die de Duitsers bouwden in Frankrijk. Hij zou dienen als lanceerinstallatie voor V2 raketten en als productiefaciliteit voor raketbrandstof. De eerste V2 lanceerbasis moest hier tijdens W.O.II ondergebracht worden om Londen en Antwerpen te vernietigen. Uiteindelijk werd hij nooit in gebruik genomen door aanhoudende bombardementen.
Maar Hitler steunde een ontwikkelingsprogramma voor geheime wapens in Peenemünde. Werner von Braun ontwikkelde daar de vergeldingswapens V1 en V2 om de geallieerden stil te leggen.
De bouw werd gestart in maart 1943 in de bossen van Eperlecques. Het zuidelijke deel van de installatie werd gebouwd door een 5m dikke betonplaat van 35000 ton te maken en deze dan langzaam op te krikken tot een hoogte van 22m terwijl men de muren bouwde.
Uiteindelijk werd dit dus het dak van de bunker. Dit principe werd gebruikt om de bouwwerken tegen bombardementen te beschermen. Een fenomenale constructiemethode. Wat heeft die oorlog ons toch allemaal aangedaan. Hoeveel mensenlevens zijn niet door die waanzin vernietigd, ook gedeporteerden van bij ons zijn hier gestorven. Het wordt een uiterst interessant bezoek met bij elk onderdeel zowel in het bos, als in de bunker een duidelijke Nederlandstalige uitleg. Echt de moeite om dit eens te bezoeken! Hier zouden schoolreizen zeker thuishoren
..
Na dit te lang bezoek moeten wij ons reppen. In sneltempo koersen we verder richting Tournehem-sur-Hem door een glooiend, wat Engels aandoend landschap. Gelukkig blijven we in de vallei van het traag kabbelend riviertje La Hem fietsen en vorderen snel op de uitstekende en bijna vlakke asfaltbaantjes. In Tournehem zien we links van ons op het zonnige kerkplein een terrasje. Ook al zijn we wat achter op ons schema.
We vleien ons toch neer. Grote dorst doet ons verlangen naar een lekkere frisse trappist. Naast ons zitten er, maar het is meer liggen, jonge mountainbikers. Na een tijdje horen we zelfs dat het Vlaamstaligen zijn
..Tijd dringt en we moeten nog ongeveer 10km verder. We fietsen een ommuurd kasteel voorbij. We hebben ergens gelezen dat dit bewoond is door grote historische figuren zoals Philips de Stoute en Philips de Goede in de 14° en 15° eeuw.
Op naar Clerques , met 66 km in de kuiten bereiken we Auberge du Moulin dAudenfort . We geraken zonder moeite aan het afgelegen gehucht Audenfort waar de weg doodloopt, komen we aan de Aubergue met watermolen. Het is een eerder koel onthaal, we krijgen onmiddellijk de kamersleutels en kunnen onze fietsen in de rommelige garage bergen.
Verwonderlijk wanneer we onze kamers betreden, we hebben een groot met zonovergoten terras en een weids uitzicht over de glooiende streek misschien wel tot aan de zee. Na onze was en plaspauze nemen we een aperitiefje in de zaal boven de watermolen. De kletterende geluiden doen ons meer dan eentje nemen tot grote honger ons naar het hiernaast gelegen restaurant drijft. We hebben hier half- pension besteld en worden door Catherine en Philippe uitstekend bediend. Samen met een groep Nederlanders en Engelsen genieten we van de Franse keuken en een gezellige babbel. We willen nadat we ons buikje rond gegeten hebben nog een avondwandeling maken. Het wordt echter heel vlug fris en vochtig wanneer we langs La Hem wandelen, hoog tijd om onze bedjes op te zoeken menen we. Na een dag vol waardevolle en zeer leerrijke geschiedenis zullen we heel zeker dromen van bommen en granaten!
Start : Haringe 9h00
Aankomst: Clerques 18h00
Afstand : 66km
Weer: Zonnig, matige wind achter +/- 16°C
Verblijf
Auberge du Moulin dAudenfort
Impasse du gué Audenfort
62890 Clerques
+ 33 3 21 00 13 16
Catherine.cadet3@wanadoo.fr
http://www.lemoulindaudenfort.com/
|
