Uit mijn dagelijks bestaan, met een lach en een traan
03-04-2008
Raar
't Is eigenlijk raar om een mail naar je eigen te sturen, als je 't goed en wel bekijkt.
Ik heb ook niet het gevoel dat ieder die maar wil, mijn schrijfsels kan lezen.
Misschien komt het wel doordat PC gebruik reeds zo'n gewoonte is geworden, dat je daar niet een meer bij stil staat.
Na mijn eerste stap gisteren, namelijk mijn blog aanmaken, heb ik vandaag een tweede gezet.
Zoals waarschijnlijk de meeste mensen, kijk ook ik reikhalzend uit naar de lente die nog altijd maar niet komt.
Om toch een beetje een voorjaarsgevoel te krijgen, heb ik twee foto's geplaatst, genomen van planten uit onze tuin.
De zon is vanmorgen even komen piepen, maar ze zat al snel weer verborgen achter grijze wolken.
Verrassing deze voormiddag toen onze oudste dochter belde : " ma, ben je thuis? we zouden deze middag eens langskomen. " Vanmiddag hebben mijn man en ik dan samen lekker gezellig samen met haar en haar vriend een kleinigheid gegeten.
't Geluk komt telkens weer van achter een klein hoekje kijken.
Om hen te bedanken voor dit onverwachte bezoekje, plaats ik hier hun foto.
Met kusjes en knuffels van moeke.
Windows Live is gul...Download het nu gratis! Windows Live
'k Was daarstraks het avondeten aan het voorbereiden. Groente schoongemaakt en de afval naar buiten gebracht. En opeens overviel het mij, dat gevoel dat de natuur stilaan uit haar winterslaap aan het ontwaken is. Niet te houden was ik, het schuifraam moest open. Hier zit ik nu te bloggen met de geluiden van buiten die tot hier doordringen. Ik weet het wel,'t is bewolkt en hooguit 13°C, maar toch.... al geraakt ze niet door het wolkendek, de zon doet geweldig haar best. En 't ruikt anders. Niet meer die winterlucht, maar de geur van hier en daar een klein beetje eerste lentegroen en van narcissen. De vogels die je hier rondom hoort! Onze jongste dochter wees mij er trouwens vanmorgen al op. " Moet je eens buiten komen ma ", zei ze. " Hoor je het ook? Net of we in het bos zijn !" Alhoewel we hier landelijk wonen en een redelijk grote tuin hebben, er is hier geen bos te bespeuren maar toch hoorde ik het ook, het ochtendgezang van de vogels. Wij lieten samen dat gevoel over ons komen dat je moeilijk kan omschrijven maar er toch is. Het gevoel dat het eerste voorzichtig ontwaken van de natuur je kan geven. Heel even intens met je kind verbonden zijn in dat ene moment voor ze naar haar werk vertrok. Wat mij betreft, mogen er nog meer van zulke momenten komen.
Nooit gedacht dat ik ooit een blog zou hebben! Maar 't is vanaf vandaag wel degelijk zo. Met mijn hartelijke dank overigens aan de makers van het dossier " maak je eigen website of blog " uit het Pasc@l nummer van deze maand, want zonder die hulp had ik het waarschijnlijk nooit aangedurfd.
Zoals altijd was de eerste stap de moeilijkste, maar ik ben ervan overtuigd dat het plezantste nu beetje bij beetje zal komen.
