Op een ogenblik dat ik overgelukkig zou moeten zijn, lijkt me deze 1ste mei 2007 een overmatig zielige bedoening van Vlaams-Waalse opvrijerijen, waarin politieke partijverschillen niet meer bestaan of we zeilen extreem.
Met legt mekaar niets meer in de weg
omdat men mekaar, voor de voet, uit de weg gaat. 
Zelfs met een andere gang in de afbrokkelende mediapaleizen.



Ondanks gisteren, een nietsnuttige overbrugdag die weer zoveel RSZ opbrengt en kost aan de verkeerden, met hip hip hoera vandaag een bruggelijke feestdag van de arbeid met eenzelfde prijskaartje, een zon die al-weer alle weer-records aan diggelen slaat... maakt het 1-mei-carnavalgebeuren de onbekende soldaat hypertriest. De politieke carnaval die net na de toch nog een beetje eerlijke andere zotternie komt én met de verkiezingen in het vizier een opgefokt slagveld van beloftes oplevert, aangedikt met de allergrootste en massa leugens aller tijden.
Schijn bedriegt maar is soms heilig.
 Jassen draaien en liegen zijn er vandaag niet meer
om rood van te worden. Eerder om fier op te zijn.
De records zijn de wereld nog niet uit.
Terwijl men op de grens van Brabant en Limburg naarstig zoekt naar de speld in de hooiberg: de 18-jarige Annick uit Schaffen, die na een fuifje niet meer thuisfietste en na wat geheimzinnige GSM-signalen bij de speurders het allerergste doet vermoeden in dit rivierrijke broek dat toch niet helemaal op haar thuisweg fuif-huis ligt, maar zorgt voor een intriest familiaal drama, lopen de Belgische toppolitici-vijanden arm in arm, net of ze mekaar helemaal niet meer vertrouwen, dezelfde podia en schermen af om de oproergetinte, op zoek naar de laatste druppel, bevolking nog wat hoger in het zadel te heffen door medeknikjes en losse handjes. Een bevolking die buiten belspelletjes, GSM-polls, BB-toestanden idolen van de éne soap naar de andere inhoudloze schermverslinders, verstandelijk van het éne dal in de andere trappen. Want de politieke kunst is nu eenmaal: het nadenken bij het plebs afschaffen, dom, heel dom houden en de verdeel- en heersstrategie hanteren in de zwalpende verkiezingsvelden die hun duidelijkheid en sla(a)g-kracht van weleer missen. De werkgevers en bedrijfsleiders zijn nu eenmaal de slokkoppen die de economie als bloedzuigers financieel leegpompen. Het wordt eens tijd dat men de 2.500 euro-plussers per maand streng gaat aanpakken. Mijn ouders hebben mij ooit geleerd: bekeer de wereld, begin met jezelf. En toen zag ik af van het witte pater worden. Ik dacht dat ook, en welke politieker spreekt over zijn/haar eigen portemonee eerst: geenenkele ! En toch lopen er zo'n honderden (wat schrijf ik..?) van federaal tot lokaal 2.500 euro-pluspolitiekers rond met de schreeuwerige affiche: graaiers moeten afgeschuimd !
Het koningshuis heeft al in de arena mogen, nee, moeten bloeden, terwijl men in Madrid al een kruis heeft gemaakt over Toria's en andere doren. Wij, Belgen uit roestvrij onverwoestbaar staal, wij als de toppers, de nummero uno ter wereld van de loonkost, durven ons nog opstellen als de redders van de smeulende wereldeconomie die men zelfs niet meer aan de straatstenen kwijt kan. Het geloof in dat kleine morsvlekje, vliegenstrontje, op de aardbol is zo goed als totaal wereldvreemd en na de Ford, Renault, VW en nu Opel-hysterie... begint men in het Antwerpse te beseffen en toe te geven dat daar de Opel-tragedie eens een "allochtone bom" tot ontploffen kan brengen die zich vlug als kettingreactie kan uitspreiden over die schamele 30.500 vierkante kilometers tussen Ardennen tot kust. Op minder dan 3 uren rij je van Noord naar zuid en van Oost naar west. Zelfs als je de overvloedige verkeersreglementen halstarrig in acht houdt. 
Een regering die bluft met 53.000 nieuwe arbeidskrachten creëren door dienstencheques in te voeren is blind voor zichzelf, want uiteindelijk kosten die dienstencheques meer aan een gemeenschap dan de werklozensteun rechtstreeks aan de gevizeerde betrokkenen uit te betalen. Nu krijgen ze via omwegen de kans om via andere handjes en pootjes als losgeld te fungeren. Het was vroeger zo, heel vroeger en ook vandaag... Wie niet wil werken zal er ook geen vinden, krijgen of houden. Gelukkig zijn er nog idealisten die er hier in blijven geloven en voor de voet al hun risico's in gooien om die oh zo dure broeken aan te mogen scheuren. Zot zijn is een deugd en weldaad. Maar vandaag tracht men dat te verbloemen met tegenstrijdige uitspraken en vooral van beloften door hen die boven de normale maatschappelijke ladder risicoloos zonder enige verantwoordelijkheid leven én waarin een grote massa blijft geloven. De paus heeft het vagevuur, dat niemand nog kende en eigenlijk nooit in geloofd heeft, afgeschaft. Maar de Lazerussen die uit de politieke handen blijven en moeten eten zijn broodnodig om kiesvoer binnen te halen.
Met een glim- of grijnslach door iedereen geweten, gevreten en bescheten!
Haal het sponsorgeld van onze overheid weg uit de auto-industrie en andere grote arbeidsintensieve bedrijven (in Wallonië noemt men dat staalhard) en je zult merken dat de belofte van 200.000 werkplaatsen scheppen veel meer geld kost dan het gewoon uit te strooien als het manna.
Een belofte vandaag om al een inspanning te doen van de werkplaatsen te "houden" die we nu hebben zou veel geloofwaardiger kunnen klinken. Wat voor zin heeft het om er 200.000 kunstmatig bij te "maken" terwijl er in werkelijkheid elders 500.000 teloor gaan. Volgens mijn goedkoop telmachientje is dat nog altijd -300.000 of zoveel meer op de dop, ziekenkas of OCMW. Gelukkig zijn er nog privé-initiatieven die dat getal sterk verkleinen en zelfs zorgen voor een evenwicht. Mij om het even. De jongleurs van de arbeid weten hun weg beter dan diegenen die daarvoor (meestal onder druk) de wetten hebben uitgevonden. Een stroper blijft nog altijd een vakbekwame boswachter en een gaaier een dief.
Laten we zeggen: verbeter de wereld, begin met je geëmancipeerde buurman of -vrouw !
We zijn immers gewoon van andermans rekening te maken en macht te veroveren met straffen in de verdeel- en heerspolitiek. Eigen in alle onderdelen van onze/'n samenleving.
Van gezin tot land
Het is de risicovolle verantwoordelijkheid die spant
Nog 'n prettige, zonnige, gelukkige, vreugdevolle, rustige, gezonde ... 1 mei!
Blijf optimist !
Want het zou wel eens je laatste kunnen zijn. (GîG)