Vandaag zat ik in een tijdschrift te lezen en het viel me op dat we als mens allemaal dezelfde behoeften en dromen hebben. In een artikel " Durven we nog teder te zijn ? " schrijft een vrouw van 37 :
"Zonder tederheid functioneer ik niet, een aanraking geeft me het gevoel dat ik besta.
Een spontane glimlach van iemand op straat, een vluchtige kus op mijn wang, een lief briefje van mijn man op het aanrecht : kleine, vaak onverwachte dingen maken voor mij de wereld teder. Zonder tederheid functioneer ik niet. Hetzelfde voor mijn man. Als we door omstandigheden wat minder aandacht aan elkaar besteden worden we onrustig. Pas op, goedkope tederheid bestaat ook. Om de haverklap roepen dat je je vrouw graag ziet, is voor mij geen tederheid. Het moet gemeend zijn. Dat vraagt moed, maar eenmaal die drempel over zul je versteld staan hoe ontwapenend een teder woord kan zijn. De wereld en de mensen zien er plots veel mooier en vriendelijker uit.
Veel mensen hebben ook moeite om aangeraakt te worden . We zijn, in vergelijking met zuiderse landen, een heel anti-fysieke maatschappij. Terwijl een bemoedigende knijp in je arm of een vluchtige streel over je rug vaak meer zegt dan woorden. Het geeft me het gevoel dat ik besta, dat ik niet onzichtbaar ben "
Mooi he ? je moet het maar kunnen neerschijven.

28-06-2005, 22:54 geschreven door Cybermonique