Toen we onlangs in de manege waren kreeg mijn dochter van de eigenaar een oud hoefijzer dat aan de kant van piste lag.
"Hier, dat is voor u. Hang dat maar boven je bed, het brengt geluk" zei hij.
Mijn dochter bekeek het oud stuk ijzer met weerzin.
"Het is vuil" zei  ze, "We zullen het eerst moeten afwassen... Ma ? Brengt dat echt geluk als ik dat boven mijn bed hang? Gaat er dan iets gebeuren?" 
Ze bekeek het vuile verroeste ijzer en je kon duidelijk zien dat ze er niets van geloofde.
Ik probeer altijd om voor mijn pleegkinderen geloofwaardig te blijven; ze geloven mij op mijn woord en dat wil ik zo houden. Ik antwoordde dan maar: "Nu ja, echt geluk brengt dat niet en er zal niet echt iets gebeuren omdat dat hoefijzer boven je bed hangt ... Het is een manier om iemand geluk te wensen. Ik vind dus wel dat je geluk hebt dat je zoiets krijgt". Zij dan weer: "Je hebt dus gewoon geluk omdat je dat krijgt?". Ik antwoorde verveeld: "Juist, zoiets ongeveer, ja..."    
"Hier zie!" zegt ze tegen haar broer, "hou jij het maar. Nu heb jij geluk ..."
Ze kuiste heel demonstratief haar handen af.
Een echte paardefreack zal dat ook nooit worden