Vandaag zag ik het huis terug.
Ik liep er, bij toeval, langs en ik dacht nog, wat een mooi huis, zo lieflijk tussen de bloemen gelegen.
Pas toen ik er al voorbij was, besefte ik, dat dit het huis was, wat jíj bouwde.
De bouw, waarop ik je twee jaar lang, bijna dagelijks kwam bezoeken, met eten, wijn en tederheid.
Ik herinner me onze gelukkige uren en ook de pijn die ik voelde, toen ik afscheid van je moest nemen,
omdat het huis af was en jij vertrok naar een ander deel van het land, op weg naar een nieuw project.
Ik miste je zo heel erg, maandenlang.
En nu ben ik zomaar aan het huis voorbijgaan, zonder het nog met jou en mij te verbinden.
Het spreekwoord is dus waar!
De tijd heelt alle wonden.
Damma
|