Het is een mooie dag in Turkije, vanuit mijn hotel heb ik een schitterend uitzicht over de baai van Içmeler en Marmaris.

Tientallen kleine zeilbootjes met witte zeilen verlevendigen de baai.

Het hotel ligt hoog, tegen een berg, zodat ik een mooie uitzicht op de baai heb. 
Dit is genieten; er staat een zacht briesje; de zon schijnt uitbundig; ik zit onder een parasol, met een drankje onder handbereik.

Gisteravond was een toffe avond, er was dansmuziek en ik genoot van de Russische mannen en vrouwen, die urenlang prachtig dansten, op alle soorten van muziek.

Er zat een heel leuke vrouw tussen, die enthousiast en vol vuur danste.

Ze nodigde me uit om samen met haar te dansen, maar ik zei nee, want ik durfde niet. 
Ik kan maar een weinig danspassen  en was  bang om voor gek te staan. Ik wou dat ik kon dansen, echt goed dansen, zoals de vrouw van gisteravond.

Kijk, daar komt ze juist aan.......ze zwaait naar me en ik zwaai terug.

Dan komt ze naar me toe en ze vraagt me,in het Engels, waarom ik niet wilde dansen, gisteren.

Ik leg zo goed als ik kan uit, dat ik niet goed, niet mooi, kan dansen. 
Ze antwoordt, dat het niet gaat om de mooie passen, maar om het plezier.

Daar heeft ze volkomen gelijk in.

"Deze avond samen dansen?" vraagt ze en ik zeg: "Ja!"

"Ik kom je halen", zegt ze nog en dan neemt ze een duik in het water van het zwembad. 
Dat is ook iets wat ik niet durf, duiken. 
Ik ga altijd heel voorzichtig van het trapje af, het zwembad in, eigenlijk ben ik een beetje bang voor water.

Ik richt mijn blik weer op de prachtige zee en droom weg.....

ik hoor muziek en zwem op de maat van de muziek.........., zonder angst voor water, zonder angst voor mensen.....

dit is dus duidelijk een droom, want even later schrik ik wakker.

Het was een heerlijke droom........zon, water, muziek, zwemmen, vrijheid, geen angst om beoordeeld en te licht bevonden te worden, gewoon gelukkig zijn en leven.
Durfde ik dat maar..........

Ik besluit een wandeling te gaan maken en alle zorgen en angst van me af te schudden.

Later die dag, als de schemering is gevallen en mensen nog nagenieten van hun maaltijd, begint de muziek te spelen.

Hier en daar staat al iemand op om te gaan dansen.

Na een poosje zie ik de Russische vrouw, Swetlana heet ze, op de dansvloer staan.

Ik zie dat ze zoekend rondkijkt en wil me klein maken en verstoppen........ik durf immers niet te dansen........
Als ze me ziet, komt ze naar me toe.

Ik ga met haar mee, de dansvloer op ook al durf ik eigenlijk niet. Ze ziet mijn angst en stelt me gerust met haar lieve lach. 
"Ik leer het je", zegt ze.
We staan tegenover elkaar en ze doet me een paar eenvoudige passen bewegingen voor, en ik doe haar na.

Ik vind het heel lief van haar dat ze mij wil leren dansen, echt heel tof.

Na een poosje gaat het dansen vanzelf en let ik niet meer op de mensen die langs de kant zitten; ik denk niet meer daarover na of ik wellicht voor gek sta, omdat ik niet mooi kan dansen.

Ik ben één met de muziek en geniet. Tot diep in de nacht, gedragen op de muziek, niks geen vermoeidheid, niks geen valse schaamte, gewoon opgaan in de muziek, meegaan met de muziek, helemaal loskomen van mijzelf.

Dit is een heerlijke avond en zoals deze zullen er nog veel volgen................ 
het is een tof verlof.
damma