'Take it Easy' is niet enkel een pop klassieker van de voormalige Amerikaanse groep The Eagles, maar ook een manier om aan te geven, hoe ik mij vandaag voel, na de eerste voorzichtige confrontatie dit seizoen met de Vlaamse Ardennen.
'Rustig aan' is vandaag mijn motto. Take it Easy. Gisteren ging het met de auto naar Zele; het startpunt van onze rit naar de Leberg (Elst) waar we de renners in de Omloop Het Nieuwsblad wilden spotten. Dreigende wolken, lichte regen en een snuifje hagel gingen snel over in droog weer en de wind gaf ons een duw in de rug. De lucht leek wel van de hand van een Franse landschapsschilder uit de twintigste eeuw. Renners in de glooiingen tussen de heuvels zo weggeplukt uit een Vlaams tafereel van Bruegel.
'Het wordt een Flandrien-ritje', dacht ik bij mezelf en helemaal gerust was ik er toch niet in. Gewoon geen zin om met een natte broek aan te schuiven voor een platte Geuteling in Brasserie 't Hoeksken in Elst, maar zover kwam het niet. De hamburgers lagen binnen handbereik en waren in promotie. Wachttijden voor Geutelingen liepen uit de hand en zoveel tijd hadden we niet, temeer omdat het peloton doorkwam op het snelste tijdschema.
In een flits stoven ze voorbij. We zagen ze allemaal en toch herkende ik enkel de man uit Zogge die al een tijd in Dendermonde woont. Zijn gezicht sprak boekdelen. Hij had geleden, maar op de Berendries, zijn berg, zou hij toch nog eens uitpakken, maar na de Vesten zagen we hem niet meer. Ook vandaag in Kuurne kwamen hij en zijn ploeg niet uit de verf.
Na het leed op de Leberg wilden we naar Melle om daar op de buis de finale te zien. Ons oog viel op Marleen en op de royale stukken broodpudding bij de koffie. Dylan Van Baarle won op meesterlijke wijze, maar wij hadden, chauvinistisch als we zijn, liever iemand van ons zien winnen.
Tussen Melle en Zele lagen dertig winderige kilometer. Vijftien kopbeurten die we een voor een namen. Stilzwijgend. Hijgend langs het riet dat buigt maar niet breekt.
'Ben toch blij dat we terug thuis zijn', zei Geert. Er is nog wat werk voor de boeg in de Vlaamse Ardennen. We hebben nog tijd.
Uitvallende mist en miezer plakken tegen Polderwegen en op het brede luxe fietspad naar Axel. Het hindert mij niet en voor straks wordt droger weer beloofd.
‘Rij je naar Belsele’?! hoor ik roepen. Het silhouet van een man op de koersfiets komt mijn richting uit. Natuurlijk mag hij meerijden.
’Welke weg ik neem’? wil hij weten. Geen idee; hangt ervan af wat mijn buikgevoel zegt. Heb pal op de middag afspraak met onze oudste dochter voor sandwiches en koffie. Het is half elf en twee en half uur later vertrekken de Klavers. Die trein wil ik zeker niet missen!
Hij heet Peter en woont in Sinaai. ‘Zet je maar in mijn wiel’ zegt hij en rijdt op slag vijf kilometer rapper dan ik gewoon ben. De dadel die ik net voordien in mijn mond stak blijft hangen in mijn keel.
In Zuiddorpe valt de man een beetje stil. Mannen met een groot buitenblad hebben dat wel vaker voor. Tijd voor een babbel. De gewezen politieman baalt om te fietsen in de regen. Met de miserie die ons de laatste weken en voorbije maanden overkwam is een beetje miezer maar klein bier.
‘Supporter van Greg Van Avermaet’? Mijn BMC windstopper verraadt mij. Als je van wielrennen houdt kan je bezwaarlijk geen fan zijn van de man, denk ik.
Vijf minuten na twaalf en zestig km later zit ik aan tafel bij Anouk. Bijna halfweg. De broodjes smaken naar nog.
Het is zondag! Vandaag ga ik rusten, denk ik om tien voor zeven. Tijd om op te staan al staat de wekker pas een uurtje later geprogrammeerd. Zolang hou ik het niet vol in bed en bovendien drijft de honger mij naar beneden. Reuzenhonger! Altijd 's morgens. Boterkoeken!
Drie dagen op rij gefietst en eigenlijk deze week enkel op woensdag gerust. Goed voor iets meer dan zeshonderd kilometer. Dat is behoorlijk wat en bij momenten was het ook vrij pittig. Dat woordje kom ik wel vaker tegen op Strava. Het lijkt wel of het is pas goed als het 'pittig' was. Voor minder gaan we niet. Enfin, ieder zijn ding. Mijn benen doen pijn. Scheurtjes in de spieren, maar dat is normaal zeggen de kenners van 'Iedereen Flandriën'.
Rusten! Maar wat doe je dan op zo'n fietsloze voormiddag? Mijn vrouw heeft meteen een suggestie. 'Wanneer ga je de auto eens afwassen? vraagt ze. Goed idee! Eerst de fiets, dan de vierwieler. Er bestaat zoiets als hiërarchie in alles wat rijdt.
Tijdens de klus kijkt ze goedkeurend toe. 'De velgen zijn ook makkelijk te poetsen', zeg ik. Ze treedt me bij. Dat is waar. 'Hoe weet je dat? Jij hebt die toch nog nooit gekuist?! Ze voelt het zo aan, zo blijkt.
Nu Hercules, onze kater, terug is proberen we zijn vrijheid wat in te perken. De stalen roosters, in ons ommuurd tuintje, waarlangs de klimplantjes groeien, hebben we een stuk ingekort, zodat hij zich niet meer omhoog kan hijsen. Hij vindt het niet leuk en komt snel terug naar binnen.
Nu nog naar de glascontainer. Voornamelijk lege bokalen joghurt en confituur, slechts één fles wijn. Heeft verder niks met 'Tourneé Génerale' te maken.
Er is koffie en tijdens dit schrijfsel sluit ik vriendschap met de vijf 'Jonge Wolven' waaraan mijn krant deze week een artikel wijdde. Veel succes gewenst aan de neo-profs in hun eerste seizoen.
Rusten op zondagochtend. Heerlijk; maar langer moet dat niet duren!
Gisteren spoorden we een dagje naar Mechelen. De auto lieten we in Beveren, tussenstop in Berchem en twee haltes verder waren we in het station van de stad waar de Dijle haar weg vindt. We houden van Mechelen en zijn sfeer. De groteske gevels op het Ijzeren Leen, de gerestaureerde Sint Rombouts kerk, zijn pittoreske plaatsjes in het park en langs het water, zijn vele gezellige koffiehuisjes en restaurantjes. Mijn vrouw koopt een warme jas voor mij omdat ik mij moeilijk kan verwarmen en mijn zomer koersschoenen zijn versleten. In Decathlon vinden we wat we zoeken.
Hercules bleef thuis, heer en meester in ons huis. Hij doet wat vreemd sinds hij terug is van weggeweest. Onze kater kent het huis nog wel, maar ons precies minder. Hij lijkt een beetje afwezig, niet meer de grote flodderaar van weleer. We houden hem voorlopig enkele dagen in quarantaine al vraagt hij om naar buiten te mogen.
Na onze geslaagde uitstap komen we met een bang hartje thuis. Heeft hij zich goed gedragen? Toch wel! Na een grondige inspectie krijgt hij een tien op tien.
Vandaag ga ik fietsen. Het wordt een beetje vreemd na het ongelukkig voorval van vorige dinsdag met (nog) meer zorg voor elkaar. Zo zou het altijd moeten zijn.
Geen haar op mijn kalend hoofd dat er nog aan dacht dat hij ooit terug zou komen, maar toch is het gebeurd! Toen ik gisterenavond onze auto in de garage parkeerde, kon hij niet snel genoeg binnen zijn. Consternatie alom, Hercules, onze kater stond daar in levende lijve. In eerste instantie hadden we een uitgemergelde, hongerige en totaal verwaarloosde kat verwacht, maar niets daarvan. Voor ons stond een stevig op z'n poten, goed gevoed prachtig exemplaar na dik drie weken afwezigheid. Een wonder. Donderslag bij heldere hemel al was de avond reeds gevallen. Vreugde en verbijstering. Waar kwam hij na al die tijd vandaan? Van een lange vakantie in een luxe resort, zo leek het wel. Iemand opperde dat hij, in navolging van Remco of Wout, op hoogtestage was geweest.
Ons huis kent hij duidelijk nog wel, mij niet daarentegen. Dat is vreemd en doet een beetje pijn. Iemand anders heeft zich al die tijd over hem ontfermd, hem binnen genomen en verzorgd. Al of niet tegen zijn zin. Tot hij ook daar weer gaan lopen is.
Na een onzekere tijd zijn we superblij dat hij terug bij ons is, ook al weten we niet goed wat er zal gebeuren als we hem terug buiten laten. Gaat hij dan opnieuw aan de haal? En voor hoelang? Maar vandaag denken we daar niet aan. Het kattentoilet hebben we weer van zolder gehaald en zijn etensbakje staat gevuld.
Vandaag ga ik fietsen. Wedden dat ik harder rij dan ooit tevoren?
Gisteren stonden we, een beetje onverwacht, samen aan het graf van onze overleden ouders. Na het aperitief, de hapjes en de overheerlijke cannelloni trotseerden we de gure noordoostenwind voor een wandeling in de nabije omgeving van het huis van mijn zus en haar man, mijn schoonbroer. Dan sta je daar, een beetje ongemakkelijk. Tranen zijn er allang niet meer. Die zijn lang geleden opgedroogd. Tranen hebben plaatsgemaakt voor een diep, warm gevoel vanbinnen. Hoe oud je zelf ook mag worden; je blijft het kind van je vader en je moeder.
Waarom zou je blijven zitten wenen op een grafsteen? Ze zijn immers niet dood. Bij het zien van hun foto komt de herinnering, die nooit ver weg is, onmiddellijk weer tot leven. Als de rode draad van de Basiliek van Dadizele lopen ze door onze gesprekken, aan tafel of gewoon tijdens een moment met jezelf.
Mijn vader zie ik in mijn jongste broer. Hij stapt op dezelfde manier. Houterig met de armen een beetje naar buiten. Of hoe hij zijn handen vouwt aan tafel. De vastberadenheid, het weke en de stille aanwezigheid van mijn moeder vind ik bij mezelf en bij mijn zus. Moeilijk te peilen.
Vandaag, maandag. Mijn vader kijkt toe hoe ik mij kwijt van mijn taak met emmer en dweilstok. Een veilig dak boven je hoofd, een eigen huis, een thuis stonden hoog in zijn vaandel. Hij ziet ons samen bezig en sluit met een gerust gemoed de ogen.
Straks, ga ik met mijn oudste broer fietsen. Weliswaar elk apart, de afstand speelt ons parten, maar door de herinnering aan onze grootste supporter blijven we verbonden. Moeder roept vanuit de garage: 'Opletten, hé!'
Dankzij de onberispelijke service van de NMBS sporen we in een handomdraai van Beveren Waas naar het station Gent Dampoort. De gelijknamige Dampoortstraat biedt een troosteloze aanblik. Handelspanden hebben voor Corona het hoofd moeten buigen. Hun economie slabakt. Gezelliger is het langs het water lopen naar het Gentse centrum. Maison Paul leerden we dertig jaar geleden kennen in het noordfranse Rijsel. De bakkerij bestaat sinds 1889 en op de Vrijdagsmarkt vind je een mooi filiaal met zicht op Jacob van Artevelde. Er klinkt klassiek en de kleine boterkoekjes smaken heerlijk bij een kopje koffie. Onze eerste halte is meteen een schot in de roos. Het is een eeuwigheid geleden dat we nog eens samen in Gent waren. De binnenstad is zo goed als volledig autovrij en dat werkt bevrijdend. Il Fornello, cucina Italiana tradizionale, in de Drabstraat is wat mij betreft nog altijd de meest originele Italiaanse keuken. Het verschil zit hem in de pasta. Spijtig genoeg sluit het restaurant na dit jaar. Kok gaat met pensioen en zijn broer verhuist terug naar zijn roots in Puglia. Het wordt niet makkelijk om een evenwaardig alternatief te vinden.
Vanop de Sint-Michiels brug vergapen we ons nog maar eens aan de fiere torens gebouwd op een zakdoek groot. De Koornmarkt, het Justitiepaleis, de Kouter, de Hotsy Totsy, Klein Turkije. Hier kende ik enkele woelige, moeilijke jaren.
Eindigen doen we bij Alice. Koffiehuis bij uitstek. De foto's spreken voor zich!
Daniël
foto's
Bakkerij PAUL - Vrijdagsmarkt / Italiaans restaurant IL FORNELLO - Drabstraat / koffiehuis ALICE - Onderbergen
Zijn etensbakje is al die tijd onaangeroerd blijven staan, maar vandaag hebben we het weggenomen.
‘Hij zal niet meer terugkomen’ zegt mijn vrouw. Het klinkt niet echt meer als een vraag, eerder als een vaststelling.
Mijn maag krimpt ineen.
‘Neen. Hij zal ook vandaag niet thuiskomen’. Het lijkt wel of er aan deze maandag geen einde meer komt. Brugge speelt gelijk, aan de koers zit een reukje en Cant pakt haar veertiende titel in een wedstrijd zonder tegenstand. Het kan mij geen ene moer schelen.
Hercules komt nooit meer terug.
Iemand zegt: ‘Het is toch maar een kat, geen mens’.
Voor sommige mensen wordt de waarde van een beest enkel bepaald door wat je er voor betaalt bij de beenhouwer om het op te eten.
