Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-04-2006
Valpartij!
Ja die weg naar school, dat was een fenomeen op zich.
Van dorpen ver kwamen de jongens en meisjes naar school in Maaseik en in die tijd werd die afstand door de meesten afgelegd met de fiets. Enkelen gingen met de bus, maar dat was aan ons niet besteed. Van uit Rekem kwamen ze en bij het vertrek waren er natuurlijk maar een paar fietsers. Dorp na dorp werd er doorkruist en telkens werd de kolonne langer. Meisjes en jongens voegden mooi bij achteraan de rij. Als ze dan bij mijn instaphalte aangekomen waren, voegden mijn broer en ik netjes mee in de rij . Het tempo werd zelfs niet onderbroken en de trappers werden in vloeiende bewegingen rondgedraaid. We reden allemaal twee aan twee en er werd goed doorgefietst. Na een tijdje lieten zich de twee eersten afzakken naar achter en trokken de twee volgenden de kolonne aan. Het was een automatisme en iedereen deed zijn deel van het "koprijden". Ondertussen werd er gekeuveld, gelachen, geplaagd, en geflirt. Er waren natuurlijk een massa jongens en maar enkele meisjes. Het was in die tijd niet zo vanzelfsprekend, dat meisjes verder studeerden, zeker niet op de buiten. En als dat dan toch gebeurde, werden die dametjes meestal op internaat geplaatst. Als het mooi weer was, was het natuurlijk héérlijk om met de fiets naar school rijden, maar wij wonen in België en dat is nu eenmaal een kikkerlandje! Wij reden door regen en wind, hagel en sneeuw en soms duurde het een halve dag vooraleer de kleren aan ons lichaam of mijn lange haar opgedroogd was. Er werden natuurlijk ook gekke toeren uitgehaald op de fiets. Zo kon een van de jongens uitstekend achterstevoren fietsen. Hij legde zijn rug in de buiging van het stuur zodat de uiteinden hiervan onder zijn armen doorkwamen. Hij trapte naar achter en niet naar voor! Om zich enigzins recht op de baan te houden, richtte hij zich op de fietsers, die volgden en op de rand van de weg. De weg konden wij natuurlijk met onze ogen dicht rijden. Elke hobbel en bocht wist hij dan ook liggen en dat was dus helemaal geen probleem. Op een goede dag was hij weer zijn fratsen aan het uithalen en daardoor merkte hij de rijkswacht niet op, die ons tegemoet kwam. In die tijd kreeg je als fietser zelfs een procesverbaal als je zonder handen aan het stuur reed en zéker als je achterstevoren reed! En ik kon dat nog begrijpen ook. Plots kreeg hij de rijkswachters in de gaten, stopte, liet zijn fiets vallen en rende zo hard als hij kon de eerste beste tuin in van een huis dat wij net voorbijreden. De rijkswachters namen niet eens de moeite om achter hem aan te gaan. Hij kwam toch wel terug, om zijn fiets op te halen. Dus het enige wat er nodig was, was een beetje geduld, en daar ontbrak het hen niet aan. Hoeveel hij heeft moeten betalen voor zijn fratsen, weet ik niet, maar zonder kleerscheuren is hij er niet vanaf gekomen.
Op een winterdag waren mijn broer en ik alleen onderweg. Waarschijnlijk hadden wij ons verlaat en was de groep studenten reeds voorbij, toen wij op ons trefpunt aankwamen. Wij peddelden rustig de lange weg naar school. We waren goed ingepakt, wat er was een snijdende wind en er moest behoorlijk getrapt worden om vooruit te komen. Warm kreeg je het dan vanzelf wel. Op een bocht in de weg, bleven wij met onze remmen in elkaar hangen en gingen wij met een ferme vaart onderuit. Wij stonden op en bekeken de schade. Van mijn lederen handschoeen, waren de knokkels volledig kapotgeschaafd. Gelukkig had ik die gedragen! Ik raapte mijn fiets op en keek naar mijn broer, hoe het met hem gesteld was. Ik kreeg de schrik van mijn leven! Heel zijn gezicht en de oogholte van zijn linkeroog zat onder het bloed! Ik raakte totaal in paniek, omdat ik dacht dat mijn broer zijn oog verloren had bij de valpartij! Zijn handen, jas , alles zat onder het bloed en het stopte maar niet. Ik huilde van ellende. Hijzelf was versuft van de klap en reageerde maar flauwtjes. Later bleek, dat zijn wenkbrauw gescheurd was. Uit die gapende wonde gutste het bloed in zijn oog en zo over zijn gezicht naar beneden, hetgeen een zéér bloederige indruk maakte! Wij zijn door een autobestuurder meegenomen naar de dokter. De fietsen hadden wij achtergelaten in een van de huizen in de buurt en hebben die 's avonds terug opgehaald. De dokter heeft mijn broer verzorgd en de wenkbrauw genaaid. Mijn angstbeeld van een verloren oog, was gelukkig niet meer dan dat.
Ik denk dikwijls terug aan de drie eerste jaren van de humaniora. Ondanks het feit, dat ze zo ver in het verleden liggen, lijkt alles zich afgespeeld te hebben in het nabije verleden en zijn alle kleuren en geuren behouden gebleven en helderder dan ooit. Zoals ik reeds vertelde, waren wij maar met zeven latinisten en vier modernen en dat was natuurlijk een erg kleine groep, waardoor je dan ook erg veel voeling en kontakt had met alle medeleerlingen. Eén van mijn vriendinnetjes was M.. Ze was de dochter van een arts en ik heb haar reeds vernoemd in een vroeger verhaal, namelijk het meisje van het "gieëtje"! Ze was in die tijd een rank meisje met twee blonde vlechten en met het soort huid, die in de reclamefolders beschreven wordt als blank en rozig. Zij was een echt lachebekje, ongelooflijk open en spontaan en durfde nogal wat uitsteken. Het opmerkelijke was, dat ze dan steeds vuurrood werd en zich zo natuurlijk verraadde! Zij had een eigen paard en dat dier moest natuurlijk afgereden worden. Er was een man, die dat deed maar van haar werd natuurlijk ook verwacht, dat zij regelmatig dat dier bereed. 's Avonds was daar niet erg veel tijd voor, want op de humaniora word je verondersteld elke avond behoorlijk wat te studeren. Dus werden de ritten gepland in de vroege morgen. Zo gebeurde het dan regelmatig, dat zij te paard tot bij mij thuis reed, daar op mij wachtte en daarna reed ik met de fiets langs haar op terug naar haar vertrekpunt, de stal, waar het dier afgezadeld en drooggewreven werd en eten en drinken kreeg. Daarna gingen wij naar haar thuis, waar zij zich verfriste en omkleedde. Voor wij dan naar school, die gevestigd was in haar straat, vertrokken, stond haar mama in de hal gereed met een glas drinkyoghourt. Dat was gewoon vast ritueel en ik dacht in die tijd, dat ze daaraan haar mooie huid te danken had! Die rit heen en terug te paard was toch zo'n 22 à 23 kilometer en zij, zowel als het dier hadden hun dagelijkse portie frisse lucht reeds vroeg gehad. Ik vond het geweldig omdat ik haar heerlijk gezelschap vond en we tijdens die ritten heel wat afkletsten. Op een zekere morgen was zij mij weer komen afhalen en wij waren bijna terug bij haar vertrekpunt aangekomen. Ze sneed de grote weg af en ging via een binnenwegje en ik volgde braaf met de fiets, terwijl wij er lustig op los babbelden. Plots, ik weet nog steeds niet hoe het gebeurde, schoof het paard uit en viel en zij, goed vast in het zadel, viel mee. Het dier lag op zijn zijde en haar been was onder het paard geklemd. Ik was totaal van de kaart en waarschijnlijk in een soort van shock en ik weet tot op de dag van vandaag niet, hoe zij van dat paard afgekomen is, of dat het dier zelf opgestaan is. Ik weet echter wel, dat ze een van haar benen niet meer kon bewegen. Ik ben als de weerlicht naar haar thuis gereden en heb haar papa opgetrommeld. Hij was natuurlijk de beste persoon om haar te behandelen in dit geval. Achteraf bleek, dat haar been gebroken was. Het paardrijden heeft toen heel lang op een laag pitje gestaan. Ik denk regelmatig aan haar en vraag me af hoe het haar vergaan is. Wij hebben elkaar uit het oog verloren en voor zover ik weet, is zij met iemand uit een ander land getrouwd en woont ze ook in het buitenland. Haar vader is verongelukt met de auto, heel veel jaren geleden en van haar mama en zus heb ik ook nooit meer iets vernomen, omdat ze naar elders verhuisd zijn. Het is eigenlijk onwaarschijnlijk en triestig, dat iemand zo totaal uit je leven kan verdwijnen.
Als de beelden van mijn jeugd door mijn hoofd gaan, zijn die steeds gevuld met zonneschijn! Gek is dat, of waren de lentemaanden en zomers in die tijd, werkelijk zonniger? Wij woonden in een gehucht, kort bij de Maas en het veer en in die tijd was het er echt nog landelijk rustig. De zomernamiddagen waren er dromerig en rustig. Er kwam nauwelijks een auto voorbij en het verkeer bestond voornamelijk uit fietsers en af en toe een motor, overblijfsel van de oorlog. Men kon dan ook rustig over de straat lopen zonder voortdurend opzij te moeten springen voor voorbijrazend verkeer. Op zulk een zomermiddag stuurde mijn ma mij naar het enige winkeltje, dat het gehucht rijk was. Daar was zo ongeveer alles te krijgen, wat elk modaal gezin nodig had. Ik moest er een brood halen. Ik had mij van mijn plicht gekweten en liep neuriënd met het brood onder de arm over straat terug naar huis. Rechts van de weg was er een lange strook zonder huizen. De wegkant was begroeid met hoge struiken en achter die struiken daalde de weide diep naar beneden en zette zich voort voor zover het oog kon reiken. Onder die struiken scharrelden steeds kippen en hanen rond, op zoek naar vanalles en nog wat. Ik had nooit aandacht aan de diertjes besteed en zij niet aan mij. Terwijl ik neuriënd naar huis liep, het brood onder een arm geklemd, gooide ik met de andere hand het muntje wisselgeld, dat ik teruggekregen had, omhoog en ving het telkens op. Dat lukte vrij aardig maar opeens miste ik en rolde het weg onder de struiken. Ja dat was dus zoeken geblazen!! Ik moest thuis echt niet aankomen met de uitleg dat ik de overschot van het geld verloren had! Dus dook ik tussen de struiken op zoek naar mijn verloren muntje. Daar werden de kippen en bijbehorende haan in hun bezigheden gestoord en de meester van de meute nam mij dat behoorlijk kwalijk!! Als een furie vloog hij op me loos en ik wist niet hoe snel ik onder die struiken vandaan moest en zette het op een lopen terwijl mijn brood voor mij uit rolde over de weg! Het was gelukkig een DROGE zomer en mijn brood belandde dus nergens in een poel water. De haan achtervolgde mij en sprong gewoon tegen mij op. Ik heb slechts éénmaal in mijn leven een gevederd dier zo agressief zien reageren op een menselijk wezen. En ik had niet eens iets gedaan! Een man, die iets verder in de tuin aan het werk was en een emmer water in de buurt had, gooide die over het uitzinnige beest, wat gelijk voor een afkoelingsbeurt zorgde! Sinds die dag ben ik steeds met en GROTE boog om hanen heengelopen. Ze zijn gewoon niet te vertrouwen!
Verder naar de Maas toe woonde onze melkboer en elke dag werd daar met een kannetje, verse melk gehaald. Daar ik de oudste van het gezin was, rustte die taak op mijn schouders en zin of geen zin, weer of geen weer, hup op weg naar de melkboer. Het huis lag langs de weg en langs de linker zijgevel liep er een vrij lang paadje naar de achterkant van het huis. Daar lag de mesthoop vast aan het huis. Hier moest ik omheen om aan de achterdeur te komen . Tussen de mesthoop en de achterdeur lag echter een kettinghond, die zijn naam als waakhond alle eer aan deed. Vanaf het ogenblik dat ik door het paadje langs het huis naar de achterzijde liep, sloeg dat beest aan en begon uitzinnig te blaffen. Ik was als de dood voor die vreselijke hond en ofschoon hij echt niet bij me kon en aan een stevige ketting lag, bleef ik elke dag als bevroren staan totdat iemand van de boerderij mij kwam halen en mij naar binnen begeleidde. Ik had waanzinnige voorstellingen van de ketting, die brak en een hond, die mij zou verscheuren. En het dier wist gewoon, hoe bang ik voor hem was en maakte dankbaar gebruik van zijn algehele overmacht! De mensen op de boerderij wisten precies, wanneer IK daar stond, want alleen tegenover mij gedroeg de hond zich zo agressief. Als ik dan mijn kannetje melk had en iemand mij veilig langs die boze hond gebracht had, slaakte ik een zucht van opluchting en was mijn leven zeker tot de volgende dag. Het leven van een klein meisje, kan behoorlijk stresserend en ingewikkeld zijn hoor!
Ja die weg naar school, dat was een fenomeen op zich.
