Sommige dagen waren gewoon diep ellendig en toch werd er ook heel wat afgelachen. Dat is het voor- en nadeel van jong zijn. Men kan je onnoemelijk kwetsen en tot in het diepste van je ziel verwonden en toch krabbel je dan weer recht met die ongelooflijke veerkracht van de jeugd en kun je lachen tot tranen toe!
Die lachpartijen werden dan soms ook weer afgestraft! Als we 's avonds in rijen van twee de lange trappen opliepen naar de slaapzaal, werden wij verondersteld dat in alle stilte en zonder één enkel woord te doen. Dat lukte niet altijd. Het gebeurde, dat wij reeds op de speelplaats uitgelaten en lacherig waren en dat houdt zo maar niet op bij een belletje!
We durfden elkaar dan niet eens aan te kijken maar als dat toch gebeurde, kregen wij gewoon de slappe lach! Het feit dat wij niet mochten lachen, was genoeg om niet meer bij te komen! Gewoonlijk werden er dan enkele slachtoffers uitgepikt en die moesten dan aan weerszijden van de slaapzaal, onder het nachtlicht aan de dubbele deuren gaan staan. Daar kon je blijven staan totdat het hele slaapritueel was afgehandeld en iedereen eindelijk in zijn bed lag. Daarna werden we ieder afzonderlijk op het matje geroepen en kregen we een preek van hier tot ginder te slikken, alsof wij een ernstig vergrijp hadden gepleegd. We hadden alleen maar gelachen!!! Er werd dan gedreigd, dat we naar de slaapzaal van de kleintjes moesten, waar zelfs geen deuren in de afzonderlijke slaapplaatsen waren.
Als we bij regenweer in een van de zalen de pauzes doorbrachten, was het gewoonlijk ook lachen geblazen. Alle zalen hadden parketvloeren, die glanzend en spiegelglad gepoetst waren door de soeurs.Er waren banken rondom tegen de houten bekleding van de muren en er stonden tafeltjes en kleine taboeretjes. Een geliefkoosde bezigheid was, zo'n taboeretje wegduwen met een voet, op het ogenblik dat een van de meisjes erop wilde gaan zitten. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Ze denderde weinig flatteus op haar achterste op de grond. De nonnen waren razend, als we dit deden en wij vonden het behoorlijk flauw, want "wij mochten ook nooit eens lachen". Later heb ik ooit gelezen dat door zo'n schok van die val op het staartbeen, datzelfde beentje kon breken, wat behoorlijk pijnlijk is en ook het netvlies van je oog of ogen kon loslaten, wat nogal dramatischer was. Toen begreep ik hun woede. Maar waarom kwam dan niemand van hen op het idee om ons de mogelijke gevolgen te vertellen?? Dan zouden wij begrepen hebben, waarom je zoiets niet doet. Neen, er volgde alleen een strikt verbod zonder uitleg en daarna straffen, als het toch gebeurde.
Ook het verhoog in de klas, waarop de lessenaar van de leerkracht stond, was in parket. Er waren twee opstapjes en tegen het einde van het schooljaar werd die trede, zoals dat ding genoemd werd, door ons geboend. Dat was een groot feest. We smeerden de parketvloer duchtig in met boenwas en legden er een groot stuk stof op. Daarop zette zich een van mijn schoolvriendinnen met opgetrokken knieën en zij werd van de ene kant naar de andere gezwierd en rondgedraaid dat het een lieve lust was. Dat die trede blonk gelijk een spiegel hoeft verder wel geen betoog zeker! En wij lagen soms plat van het lachen omdat de leerling in kwestie regelmatig van die lap stof vloog. Het lijkt allemaal zo naïef en onbelangrijk, maar dat lachen loste een hoop verdriet en zorgen op voor enkele uren, waardoor je er weer beter tegenaan kon.
De eerste termijn dat ik daar moest blijven was van 1 september tot Allerheiligen! Dat is niet niks. Het waren lange weekenden, die soms vredig en rustig verliepen en waarop wij zondags muziek mochten aanvragen, die dan in de klas,waar we lazen of studeerden, gedraaid werd. Als ik mijn hand opstak, wist men reeds wat ik wilde. Ik vroeg steeds dezelfde plaat aan. "Vieux Vienne": Liebesfreude en Liebesleid, waren de twee zijden van de plaat. Het was alleen vioolspel en ik vond de muziek hemels. Ik wilde alleen dat ik ze nog ergens kon vinden, maar dat schijnt een hopeloze opdracht.
Andere weekenden werd ik moederziel alleen verbannen naar een ander klaslokaal. Oorzaak was dan bijvoorbeeld, dat ik niet zo'n goede punten op een ondervraging had, of iets dergelijks. Ik zat dan het ganse weekend moederziel alleen in dat lokaal, waar ik verondersteld werd te leren en zondagnamiddag mocht lezen. Maar geen muziek dan voor mij. Als we naar de refter gingen om te eten moest ik helemaal aan het einde van een héééééél lange tafel gaan zitten en zaten de andere meisjes samen aan het begin van de tafel. We waren steeds met een heel klein aantal, want bijna alle meisjes gingen elke week of minstens om de veertien dagen naar huis. Alleen enkele meisjes uit een van de beide Vlaanderen en nog de andere Limburgse bleven langer daar,omdat de afstand veel te groot was. Zij werden verondersteld mij totaal te negeren en geen woord met mij te wisselen. Daaraan hielden ze zich ook. Tot op heden weet ik absoluut niet, met welk recht ze mij zo behandelden. De opdracht kwam steeds van Toto en de anderen volgden haar bevelen blindelings op.
Na de laatste proclamatie, toen we nog wat stonden na te kaarten en ik voorgoed daar zou verdwijnen, heb ik Toto vlakaf gevraagd, waarom ze mij altijd behandeld had, zoals ze gedaan had gedurende die vier jaren en met een uitgestreken gezicht antwoordde ze: Omdat ik je zo graag had!
Zo'n antwoord tart toch elke verbeelding! Ik heb haar geantwoord, dat het een uitermate vreemde manier was om dat te tonen!
En wat moet je daar dan verder mee?
Ik was al jaren getrouwd, toen ik nog steeds van haar droomde! Ik denk dat dat meer zegt, dan alles, wat ik hier kan schrijven. Als ik dan zegde tegen mijn man: ik heb van Toto gedroomd, kon die daar met zijn gezond verstand niet bij. Dat ligt toch jaren achter je, zegde hij dan. Maar dat bewijst eens temeer, dat een onderbewustzijn alle kwellingen en wonden op zijn eigen manier opslaat en in zijn eigen tijd verwerkt. En daar heeft de rede totaal niets tegen in te brengen!
22-07-2006 om 00:00 geschreven door Michelly
|
