Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
30-03-2007
OVERGAVE.....
Jij opent je armen ik ren naar je toe ik loop door het zand jij staat in de vloed
en de zon en de zee verwarmen mijn hart mijn lijf en mijn leden ik word helemaal zacht
mijn ziel wordt zelfs week ik geef me nu over. Ik weet dat ik droom en toch ...het wordt zomer,
met vonken van kleur in rood , geel en blauw ik droom in die droom, dat ik van je hou.
Als ik er zo over nadenk, ben ik niet erg gefascineerd of gesteld op kevers in allerlei soorten en maten,want je weet maar nooit waartoe die beestjes in staat zijn of waar ze het eerstvolgende moment gaan landen. Toch hebben mijn man en ik er twee gehad, maar dan van het metalen soort! Een betere naam hadden ze voor die grappige auto's niet kunnen vinden en hun vorm was dan ook onmiskenbaar.
Het was een paar maanden voor ons huwelijk. Mijn vriend, die ik op de Bank had leren kennen, had zijn job daar vaarwel gezegd en speelde nu met het geld van een grote multionational. Indien hij niet vertrokken was, was hij overgeplaatst geworden door de Bank zelf, want in één agentschap mocht er geen relatie zijn tussen de bedienden, en dit om veiligheidsredenen. Ik weet niet of dat heden ten dage nog steeds zo is, maar begrijpelijk was dat wel. Ikzelf werkte nog steeds op de Bank. Op zekere dag ging de telefoon en kreeg ik mijn vriend aan de lijn: Of het me wat leek om een kever te kopen! Ik was behoorlijk overdonderd moet ik zeggen, want half de jaren 60 reden er nog niet zoveel auto's en wij hadden het er ook nooit over gehad, om er een aan te schaffen. Eén van zijn collega's had zo'n ding en wilde het kwijt omdat hij samen met zijn verloofde, de dochter van een Amerikaan op het bedrijf, naar Amerika wilde vertrekken. De auto moest dus van de hand gedaan en liefst zo snel mogelijk. Mijn vriend had een gek bod gedaan om zijn collega een beetje te jennen en toen puntje bij paaltje kwam, ging hij erop in en was de koop beklonken! Een grijs-blauwe schoonheid met een zilveren glans erover. Dat was nogal wat anders dan een Lambretta. Geen kou meer lijden in de winter en niet meer nat worden bij regenweer. Voor mijn gevoel een wereld van verschil. Toen we enkele maanden later trouwden waren wij dus ook in het bezit van een autootje. Tijdens de huwelijksplechtigheid stond het geparkeerd in de oprit van mijn oudershuis. 's Avonds ('s nachts!) zouden wij ermee naar ons eigen stekje rijden. Het was 22 Mei en prachtig warm weer. Op maandag 25 Mei zouden wij op huwelijksreis vertrekken naar Italië, met de trein heen en veertien dagen later met het vliegtuig terug. Wij hadden afgesproken, dat een vriend van mijn schoonouders, een beroepsmilitair onze karretje eens heel goed zou nakijken en picobello in orde brengen tijdens onze afwezigheid. Na onze terugkomst zouden wij het beestje bij hem ophalen. Het huwelijksfeest was in mijn oudershuis en een traiteur, die alles zelf meebracht, maakte het feestmaal klaar zodat wij aan tafel konden schuiven, nadat de receptie op een andere locatie afgelopen was. Op een zeker ogenblik in de namiddag kwam een van mijn broers de sleutel vragen van de auto: want die stond toch in de weg en hinderde de traiteur en zijn mensen bij het in en uitladen in hun eigen busje. Wij gaven zonder verpinken de sleutel, en mijn broer zou de auto wel even langs de weg parkeren. Na een lange dag en nog een stuk van de nacht erbij, konden wij eindelijk naar ons huis vertrekken in een dorp ca 15km. verder. Er werden nog wat bloempotten en geschenken op de achterbank van de auto geladen en weg waren wij. Toen we in ons huis aankwamen, rolden onze ogen bijna uit ons hoofd. Alles wat los was in huis stond op de vloer in de living uitgestald. Alle glazen, kopjes, borden, bestek , alles, letterlijk alles stond daar. De emmers waren gevuld met water en waren vergezeld van bezems, schrobbers, dweilen, zemen etc, etc..... Later hoorden wij dat ze de bezems eerst op de deuren gehangen hadden maar dat een van de broertjes of neefjes er zelf een op zijn hoofd had gekregen, en vond dat het toch écht pijn deed!! Daardoor hadden ze van dat plan afgezien. Opruimen??? Geen spraken van, zeker niet op dit uur van de nacht! Dus dan maar rechtsreeks naar boven en de slaapkamer inspecteren. Alle lakens waren uit de kast gehaald en aan elkaar gebonden en zo door het venster naar buiten gehangen. De strijkplank met attributen stond naast het bed en boven op de langharige sprei lag een zak van 50 kg. meststof. Later bleek, dat ze die in de buurt bij een boer weggehaald hadden en daar gelegd hadden om de vruchtbaarheid te bevorderen! Ik bukte mij voorover en leunde op de sprei. Daar kraakte iets onder mijn handen en wat bleek? Ze hadden de pot vermicelli uitgestrooid op de sprei. Dat viel niets eens op want de sprei was licht-geel. Het bleef echter niet bij die vermicelli, want ook het potje peper had eraan moeten geloven en daar kreeg ik prompt het bewijs van, toen ik vreselijk begon te niesten! Later bleek, dat de onverlaten, die dat alles bekokstoofd hadden, toch wel met een ei gezeten hadden. M. mijn man, had een erge neusbloeding gehad in de namiddag en nu waren ze bang, dat de bloeding wel eens opnieuw kon beginnen door die kwistig gestrooide peper. Gelukkig was dat niet het geval. Wij hebben die zak van het bed gesleurd, de lakens, dekens en sprei midden in de nacht door het venster uitgeklopt en zijn midden tussen al de rommel gaan slapen.... 's Anderendaags was het verkiezing en moesten wij elk in ons eigen dorp nog, gaan stemmen. Opruimen was voor later. Toen we veertien dagen later van onze huwelijksreis terugkwamen en de auto gingen ophalen, bleek dat de vriend de afspraak niet had kunnen nakomen en er niets gebeurd was met de wagen. Geen probleem, het karretje bolde goed, dus niet getreurd. Wij gingen even langs bij mijn ouders en wilden dan gelijktijdig nog wat geschenken en materiaal, dat daar was blijven liggen, meenemen. Zo gezegd zo gedaan. Dat hadden we gedacht ja! Wij openden de kofferruimte en een ongelooflijke stank sloeg ons tegen! Die geweldige broertjes en neefjes hadden niet alleen ons huis op stelten gezet maar ook de hele beenderafval van het vlees, dat door de traiteur was klaargemaakt, in de kofferruimte gekieperd en dat had daar bij die lekkere warme temperaturen mooi twee weken liggen te..... Er is heel wat zeep en water aan te pas moeten komen om die kofferruimte zuiver te krijgen en de stank te elimineren! Uiteindelijk nog maar erg gelukkig dat de vriend de wagen niet heeft opgehaald voor nazicht, want die zou dat cadeautje naar alle waarschijnlijkheid niet echt hebben kunnen waarderen!!!
Hoe komt het toch dat mensen een onbedaarlijke neiging krijgen om te lachen, als iemand valt of iets anders ongewoon overkomt? De plaats van het gebeuren heeft natuurlijk een niet onbelangrijke impact. Op een Kerstnacht zat ik met enkele broers in de nachtmis. Het was in de tijd dat er nog gepreekt werd van op de preekstoel en de pastoor liet zich meeslepen door het verhaal en wist van geen ophouden. De kerk zat stampvol en we lieten het allemaal maar over ons heen komen. Een van mijn broers was in slaap gesukkeld en we lieten hem maar. Wat de oorzaak is geweest, dat weet ik heden ten dage nog steeds niet, en hij ook niet, maar plots veerde hij recht met zijn 1m90, zegde luid: Amen, keek om zich heen en kreeg toen in de gaten dat iedereen zat en hem met grote ogen aanstaarde. Hij ging nog sneller naar beneden dan hij omhoog was gekomen en zelfs de pastoor was even van zijn apropos. Dat beeld was echter zo potsierlijk, dat wij niet meer bijkwamen van het lachen, en hoe bozer hij keek, hoe erger het werd. De plaats van de hele scene was daar natuurlijk ook niet vreemd aan, want in de kerk werd je verondersteld van devoot te zwijgen en te bidden en niet hillarisch te lachen!
Een ander voorval herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Wij waren een jaar of 30 geleden op vakantie in Roemenië en wandelden rustig door de straten van ons vakantieverblijf. Wij waren op weg naar een nabij gelegen pretpark, waar, naar ons verteld was, een groot reuzenrad stond. Mijn man en zoontje wilden dat wel eens uitproberen. Onderweg zagen wij overal soldaten met mitrailletten over de schouder. Zij werden verondersteld de orde te handhaven, maar brachten een bedrukte stemming mee, die absoluut niet thuishoorde op een vakantiebestemming. In het pretpark, was de voornaamste attractie natuurlijk dat reuzenrad. Mensen stonden aan te schuiven om er in plaats te nemen en anderen, zoals ik, die het niet zagen zitten om hoog boven alle hoofden rond te zwieren, namen plaats op de banken, die overal op het pleintje stonden. Alle banken waren goed bezet, tot op de uiterste hoekjes. Plots kreeg ik een bank tegenover mij in de gaten. Nu en dan stond er iemand op en zette zijn weg verder. Op een bepaald ogenblik zaten er nog twee mensen op de bank, ieder op het uiterste tipje. Op het ogenblik dat een van beide opstond, klapte de bank met een slag tegen de grond, aan de kant waar de enig overgebleven persoon zat. Ik voelde de onbedaarlijke lachkriebels omhoog wellen en omdat ik alle moeite deed om dat te onderdrukken werd het alleen nog maar erger. Ik had tenminste zoveel fatsoen om mijn rug naar de gevallen persoon te wenden en mijn lachtranen zo onopvallend mogelijk weg te vegen. Zo'n dingen gebeuren niet in het normale leven maar wel in films van De Dikke en de Dunne! Ik zag dat hij zich zo snel mogelijk uit te voeten maakte, dus was hij ook niet gekwetst.Tegen de tijd dat mijn man en zoon terug met hun voeten op de aarde kwamen, was ik ongeveer uitgelachen. Het akelige gevoel, dat de soldaten bij me opgeroepen hadden, was in elk geval totaal verdwenen.
In de tijd dat mijn man en ik verkering hadden, waren auto's niet zo vanzelfsprekend als dat nu het geval is, en de meeste verplaatsingen werden dan ook te voet, met de fiets of met het openbaar vervoer gedaan. Al naargelang je woonde was dat laatste beter geregeld, frekwenter en gemakkelijker te benutten. Bij ons was dat de lijnbus en om in een treinstation te geraken, moesten wij al kilometers afleggen. Het was wel echt niet de tijd, dat je even een avondje naar Antwerpen of naar zee reed, om daar uit gaan en een etentje mee te pikken. Auostrades waren dun gezaaid en een rit naar een andere provincie via de gewone wegen duurde uren. Daarenboven hadden slechts enkele jongeren van onze ouderdom de beschikking over een auto, die dan nog heel dikwijls eigendom van hun ouders was, en die ze nu en dan mochten gebruiken. Wel zag je in die tijd erg veel Vespa's en Lambretta's en die waren uitstekend om ons een zekere mate van bewegingsvrijdheid te garanderen. Er moesten toen nog niet verplicht helmen gedragen worden, wat onze kapsels ten goede kwam! Het was de tijd van de hoog opgestoken en tegengekamde kapsels, in toom gehouden door kilo's lak en men kan zich al voorstellen, hoe die onder een helm vandaan zouden komen. Mijn lief had ook een Lambretta en ik vond het heerlijk om achterop de duozitting, samen met hem te toeren op zonnige zomerdagen. Ik herinner mij een heerlijke warme zomerzondag. Ik zat achterop en we waren naar het dorp gereden om de mis bij te wonen. Dat was verplicht ritueel in die dagen. Het was prachtig weer en ik droeg een smal wit kleedje, zonder mouwen en wijd uitgesneden hals. Na de mis hadden we wat nagepraat met enkele kennissen en toen ging het terug huiswaarts. Ik zat in amazonezit op de duozitting, hetgeen uiteraard verboden was. Gezien mijn smalle kleedje, bleef mij echter niet veel keus. De afstand van de kerk naar het ouderhuis van mijn vriend is ca 2.5km à 3 km. Ik had mijn armen rond hem heen geslagen en voelde de warme zomerwind langs mijn wangen strijken. Het was heerlijk! Plost kreeg ik in de gaten dat er een politiecombie achter ons reed . Erg op mijn gemak voelde ik mij niet maar hij maakte voorlopig geen aanstalten om ons aan te houden of voorbij te steken. Bleef ons gewoon in gelijk tempo volgen. Toen we echter bijna thuis waren en van de hoofdweg af een zijweg insloegen, zetten ze de sirene op en voerden hun snelheid op, zodat ze ons voorbij staken en ons tot stoppen dwongen. Daar kwam de aap uit de mouw! Of ik wel wist, dat ik niet in amazonezit op de duozitting van de Lambretta of eender welk ander gemotoriseerd voertuig mocht zitten? Ja natuurlijk wist ik dat. Waarom deed ik dat dan toch? Ja euh, euh, mijn rok is te smal om op de voorgeschreven manier te gaan zitten. Daar konden zij geen rekening mee houden. Ofwel terug op de duozitting op de voorgeschreven manier ofwel een procesverbaal! Alhoewel niet van harte,wasdie keuze gauw gemaakt natuurlijk. Grinnikend stonden ze toe te kijken, hoe ik pogingen deed om met gespreide benen te gaan zitten. De enige mogelijkheid was natuurlijk, mijn kleed heel hoog optrekken ! Met de grootste interesse volgden zij mijn pogingen en maakten geen aanstalten om terug in de combi te gaan zitten, totdat wij vertrokken waren, richting thuisbasis. Wat mijn toekomstige schoonouders gedacht hebben, toen ze mij op die manier bij hun zoon achterop zagen zitten, heb ik maar nooit gevraagd. Erg flatterend zal dat wel niet geweest zijn voor mij. Alhoewel, voor mijn benen hoefde ik mij echt niet te schamen!
.jpg/180px-VW_Kever_%22Ovaaltje%22_(foto-Mo).jpg)
Als ik er zo over nadenk, ben ik niet erg gefascineerd of gesteld op kevers in allerlei soorten en maten,want je weet maar nooit waartoe die beestjes in staat zijn of waar ze het eerstvolgende moment gaan landen. Toch hebben mijn man en ik er twee gehad, maar dan van het metalen soort! Een betere naam hadden ze voor die grappige auto's niet kunnen vinden en hun vorm was dan ook onmiskenbaar. 
Hoe komt het toch dat mensen een onbedaarlijke neiging krijgen om te lachen, als iemand valt of iets anders ongewoon overkomt? De plaats van het gebeuren heeft natuurlijk een niet onbelangrijke impact.
