Mijn eigen wondere wereld.
Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
20-03-2008
DROMERIJEN. (Michelly 21.03.2008)
Mijn ogen dromen zich weg van hier
Naar blauwer dan blauw
Naar glooiende heuvels
In groen onder dauw.
Ze dwalen verdroomd
Langs weiden en akkers
En bomen in bloei,
Het is of ik slaap, ben niet wakker.
Ze zoeken naar einders
Ver achter de kim
Verliezen houvast in het heden
Vind ik het daar, wat ik wil?
Los van het hier en het nu
Versluierd, half open, half dicht
Ze voeren mijn geest weg in trance
Naar een wereld badend in licht.
©
20-03-2008 om 00:00 geschreven door Michelly
Profitariaat!!
Morgenavond zet het Paasverlof in en heel veel mensen trekken er weer op uit voor een korte of langere vakantie. In deze hectische wereld van vandaag krijgen we hoe langer hoe meer behoefte aan een break en om alles achter te laten wat aan die hectiek herinnert. Daar is ook totaal niets mis mee. Maar wat ik enkele weken geleden in een weekblad las, vond ik zonder meer een aanfluiting van fatsoenlijk gedrag, of wat we daaronder verstaan. M. is een van de weekbladen, die ik met interesse lees, omdat er elke week opnieuw interessante artikelen over allerlei onderwerpen gepubliceerd staan. Er is ook een rubriek, waarin brieven opgenomen worden van lezers en lezeressen. Soms vertellen ze iets wat hen is overkomen, soms geven ze reactie op artikels , die verschenen zijn of reageren ze op reacties van andere lezers en lezeressen. Enkele weken geleden las ik een brief, ingestuurd door een jonge vrouw. Ze vertelde daarin, dat ze geweldig dankbaar was, dat haar moeder haar als kind een vrije opvoeding gegeven had. Zij had haar kind steeds voorgehouden, dat ze NOOIT iest tegen haar zin moest doen in het leven. Deze houding werd ook in de praktijk doorgetrokken, en als dochterlief geen zin had om naar school te gaan, dan mocht ze zonder meer een dagje thuis blijven en in plaats van op de schoolbanken te zitten, met mama naar de Zoo of de speeltuin gaan. Ik vind dit dus persoonlijk een zeer bedenkelijke manier van met kinderen omgaan. De jonge dame is nu echter de schoolbanken ontgroeid en heeft al ontelbaar veel jobs gehad. Na verloop van tijd of zodra de proefperiode voorbij is, wordt ze vriendelijk bedankt voor bewezen diensten en mag ze verdwijnen. Daar is ze heel erg verontwaardigd over. De reden van die, volgens haar onterechte afdankingen, ligt in het feit dat de jonge dame om de drie weken een vrije dag neemt. Ze heeft dan geen zin om gaan te werken en neemt gewoon een baaldag. Ze vindt dat ze er alle recht op heeft en dat haar collega's, die voor haar werk opdraaien, zeer onverdraagzaam zijn, dat ze haar dit niet gunnen. De arrogantie van die houding, beneemt me de adem! Iedereen draait voor haar op en zij vindt dat ze onterecht behandeld wordt, haar collega's onverdraagzaam zijn, en dat iedereen haar maar moet nemen zoals ze is. Ik heb reeds in een eerder bericht geschreven, dat het funest is, om kinderen alles te geven, wat ze vragen of wensen, omdat ze nooit leren, dat het leven niet altijd geeft wat men wenst of wil, maar heel dikwijls inspanningen en offers vraagt, soms groot soms klein, maar niemand komt daaronder uit. Deze dame is dus volledig verpest voor de samenleving en schrijft dan doodleuk: ze zullen me moeten nemen hoe ik ben, want hieraan zal ik nooit iets veranderen. Ze staat geen ogenblik stil bij het feit dat, als al haar collega's zouden handelen, zoals zij dat doet, er op bepaalde dagen in de week geen mens aanwezig zou zijn om het werk te doen. Er is geen mooier voorbeeld van egoïstisch gedrag op de werkvloer, dan de brief van deze jonge dame. ©
20-03-2008 om 00:00 geschreven door Michelly
04-03-2008
Vliegende mieren....
Als je een woning in de stad hebt of op een apartement woont, zul je er misschien niet veel, of helemaal geen last van hebben: mieren. En oh wee als je ze eenmaal binnen hebt! De diertjes kennen de weg en je zult het geweten hebben, ieder jaar opnieuw. Er worden allerlei huis- en tuinmiddeltjes genoemd om ze weg te houden. Daar zijn de mierendoosjes, waar een substantie inzit, die ze heel lekker vinden, maar wel dodelijk heet te zijn. Ze kruipen erin , zitten onder de smurrie en nemen het op die manier mee naar het nest. Dat zou de nesten uitroeien! Vergeet het maar. Koperen halve frankskes over de hele lengte van het terras leggen, heette een probaat middel te zijn tegen de mieren.Nu ja, als je die beestjes elk jaar binnen krijgt in de zomer, dan probeer je alles uit, hoe gek het ook klinkt. Wij waren op vakantie geweest en deuren en ramen waren hermetisch gesloten gebleven gedurende 2 weken. Ik zat 's avonds lekker in een boek te lezen en de wereld rondom bestond op dat ogenblik niet meer. Ik zat op mijn vertrouwde plaatsje in de tweezit net onder de verlichting. Plots viel er iets op mijn boek: een mier. Ik drukte het beestje dood met een papieren zakdoekje en verwijderde het uit mijn zicht. Even later opnieuw een mier. Een tijdje later weer een. Verdorie waar kwamen die nu weer vandaan, uit de lucht. Ik keek omhoog naar de verlichting, die bestond uit drie ovalen bollen. Inderdaad, in de bollen, die langs boven open waren, zaten heel wat mieren! Mieren in de de glazen bollen van mijn lamp! Dat bestond toch zeker niet. Ik veerde uit mijn zetel en ging op inspectietocht door het huis. Wat ik toen vond, deed mij griezelen van kop tot teen. De hele oppervlakte van de grote venster van meer dan vijf meter breed zag zwart van de mieren. Door de glasgordijnen had ik dat niet eerder opgemerkt. Als de weerlicht heb ik de stofzuiger erbij gehaald en die krioelende massa opgezogen. Ik bleef echter het gevoel hebben, dat ze over mijn rug wriemelden! Wat moet een mens hiertegen beginnen? Er is gewoon geen ontkomen aan en als je gif strooit, bestaat de mogelijkheid dat vogels of katten en honden hiervan eten en eveneens sterven. Dus dat was geen optie. Ik begreep echter absoluut niet waar zoveel mieren vandaan kwamen. Totdat ik een namidag op het terras zat te soezelen. Het had die ochtend een paar flinke buien geregend en nu scheen de zon op een stekerige manier, die niet echt aangenaam te noemen was. De temperatuur was laf-warm. Ik zat wat voor me uit te dromen en keek eigenlijk naar niets. Plots werd mijn aandacht gevangen door een fenomeen, dat ik nog niet eerder gezien had. Uit het gras zwermde hopen mieren omhoog, een vliegende zwarte wolk. En het hield niet op en bleef maar doorgaan. Daar waren ze de vliegende mieren. Ik was zo verdwenen van het terras en bleef het gebeuren volgen van achter het venster, veilig voor die invasie van ongedierte, want dat zijn ze, ondanks alles, voor mij. Met argusogen hield ik vensters en het hele interieur in de gaten, om gelijk aan het moorden te slaan, als ik iets zag, dat in de verste verte maar op een mier geleek! Gegarandeerd dat zo fobieën ontstaan. Naar het schijnt vliegen de gevleugelde mannetjes samen met een koningin uit de grond , paren in de lucht en gaan dan opnieuw een kolonie stichten ergens onder de grond en een jaar nadien begint het allemaal weer van voorafaan. Als echter een weg naar binnen gevonden hebben, is dat erg gemakkelijk en kiezen ze die. Toen we echter het jaar nadien het hele huis voorzien hebben van nieuwe ramen en deuren, waren de problemen van de baan. Ik loop nu in de zomer niet meer voortdurend te speuren naar kleine wriemelende zwarte beestjes! ©
04-03-2008 om 00:00 geschreven door Michelly
Welkom op mijn blog!