Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
23-06-2008
Tennissen - opvoeden??
Jong ben ik niet meer en bewijzen moet ik nog minder, maar als ik op een tennisplein sta, loop ik het vuur uit mijn sloffen en een beetje gas terugnemen is er voor mij echt niet bij, want dat komt gewoon niet bij me op! M. zegt regelmatig: Kun je nu niet wat rustigeraan doen en niet als een gek achter elke bal aanrennen. Je denkt echt dat je nog 20 bent! Neen dat kan ik dus niet. Aard van het beestje natuurlijk, maar het doet zo ontzettend deugd, als je je zo kan laten gaan in een spel. Als ik vroeger enkele weken niet kon spelen, om welke reden dan ook, werd ik behoorlijk ongedurig en voelde ik me niet goed in mijn vel. Deed mijn baas dan ook nog vervelend, dan werd het natuurlijk helemaal erg. Een van mijn collega's zegde dan steeds: Ga jij maar eens goed tegen een bal meppen en stel je maar voor dat het zijn hoofd is! En als ik dan afgepeigerd thuis kwam en later weeral een match moest gaan spelen, omdat ik dat afgesproken had, kon ik me soms voor mijn hoofd slaan. Wat deed ik mezelf toch aan! En afzeggen deed ik niet. Afspraak is afspraak, dus op naar het plein en spelen! En als we dan gespeeld hadden, lekker gedoucht en nadien samen iets dronken, voelde mijn hoofd vrij van alle muizenissen. Moe? Ja maar op een heel prettige, soezerige manier, die totaal stressvrij was. Ik was ook bij het bestuur van de club en van alle leden, maar vooral van de bestuursleden, werd verwacht dat men een oogje in het zeil hield, zodat alles volgens de regels van de club verliep. Samen met een vriendin speelde ik elke week vast op bepaalde dagen. We waren natuurlijk niet alleen op de velden en het gebeurde regelmatig en twee jonge gastjes, leden van de club, op het veld naast ons speelden. Ze waren zo'n jaar of 14-15 en elke verkeerde bal of slag buiten het veld, ging gepaard met uitgebreid commentaar, dat niet van die aard was, dat ouders het graag horen. Ik had hen al een paar maal teken gedaan, dat het een beetje rustiger moest, zeker wat hun vocabulair betrof, maar stoer als ze waren, trokken ze zich van die "oude", niets aan. Voor hen is iedereen die de dertig gepasserd is, oeroud natuurlijk. Ondertussen had zo ongeveer elk geslachtsdeel de revue gepasseerd. Het liep zodanig de spuitgaten uit, dat ik stopte met spelen en naar hen toeging. Ik vertelde hen, dat ze het plein mochten verlaten en een sanctie zou volgen, als ik nog één smerig woord hoorde. Ze schenen plots te begrijpen dat het menens was en de rest van het spel verliep op een fatsoenlijke manier en de stoerdoenerij, want dat was het, bleef achterwege. Toen we nadien op het terras zaten om iets te drinken, zag ik de jonge heren in een hoekje zitten en van daaruit wierpen ze ons duistere blikken toe. Ze hadden helemaal niets met me op, dat was meer dan duidelijk. Toen ik binnen iets ging bestellen, zegde ik tegen de baruitbater: Piet breng die twee jongens ook wat van mij. Ik wist dat ze niet veel geld kregen om iets te drinken en dus trakteerde ik hen. Hun ogen rolden bijna uit hun kassen, toen de man hen vroeg wat ze wilden drinken van mij. Ik kan jullie vertellen, dat ik nooit meer iets verkeerd heb kunnen doen in hun ogen. Jaren later, toen ze een jaar of twintig waren en al wat meer zakgeld ter beschikking hadden, werd ik steeds opnieuw als eerste door hen getrakteerd. Dat was niet nodig maar ze stonden er wel op. En vieze woorden, heb ik niet meer gehoord, als ze op het plein naast me speelden!
Het geluid van kabbelend water dringt af en toe tot me door. Mijn ogen volgen dromerig de grillige dansende vlucht van tientallen libellen, lichtblauw neigend naar turkoise. Frêle en ongelooflijk sierlijk zweven ze met trillende ranke lijfjes rond de buxusstruiken en hun prachtige tere kleur contrasteert met het diepgroen. De zon speelt verstoppertje met de wolken en schaduw- en lichtspel wisselen elkaar af in grillig tempo. De wind schuifelt door de bladeren van de prachtige hoge beuken. Alleen de grijsgroene gladde stam is roerloos en stil. Alle takken en bruin-rode bladeren spelen een dansend spel van beweging. Ik sluit mijn ogen en herken in het geluid van de wind het aanrollen en wegsterven van de golven aan zee. Op de achtergrond wordt alles begeleid door het concert van talloze vogels, die jubelen en krassen, piepen en ganse toonladders zingen. Een vogel doet zowaar het geluid van de alarminstallatie van de buren na. Zou dat zijn natuurlijk geluid zijn of imiteert hij het? Bosduifjes, verscholen tussen de bladeren worden het niet moe om uren lang hun roekoe te herhalen, op de achtergrond begeleid door de jubelend trillers van merels. Zeker een paar mannetjes, die indruk willen maken op hun vrouwtje. Een van hen zie ik gans hoog en ongenaakbaar op het ranke topje van een boom zitten. En zoals altijd ben ik totaal verwonderd, dat het twijgje zelfs niet buigt onder het gewicht van de vogel. De blaadjes van de klimop, die door de claustramuur slingert,wemelt en trilt onder de warme wind. De nesten, verscholen tussen de bladeren, zijn al lang leeg en verlaten, want alle eitjes zijn uitgebroed en de vogels uitgevlogen. Ik zit roerloos en zonder geluid alles in me op te nemen. Dan schiet er ploseling uit het niets een eekhoorntje te voorschijn. Dat gebeurt hier wel meer. Wat zijn ze mooi met hun roestbruine kleur en die prachtige pluimstaart. Ik durf nauwelijks nog ademhalen. Het beestje heeft zijn "run" onderbroken en zit bewegingsloos naast mijn stoel. Ik durf amper met mijn ogen knipperen. Dan schiet het plots met een sneltreinvaart over het terras naar de grote beukenstruik en verdwijnt in de kroon van bladeren, die nog feller heen en weer wiegen. De diertjes kennen die plek en als de nootjes rijp zijn, ligt de grond steeds bezaaid met schillen. De hele struik is dan in beweging, alsof hij een eigen leven leidt, en dient als speeldomijn voor deze rossige wezentjes.Van uit deze struik schiet het diertje plots door de hulstkroon, langs de naaldbomen de beukenboom in. Prachtig, hoe ze langs die gladde stammen in de kruinen verdwijnen. Met een zucht van bewondering laat ik mijn adem ontsnappen en keer terug naar de aarde.
Ik ben druk in de weer met poetsen, want eens te meer is mijn poetshulp ziek. Dat wordt dus behoorlijk de handen uit de mouwen steken, want vandaag wil ik alles geklaard hebben. Morgennamiddag heb ik een afspraak met een schoolvriendin van de lagere klas en die wil ik niet meer verplaatsen naar een andere dag. Dus volle goede moed loop ik me in zweet te werken. M. is buiten al dagen bezig om de buxusstruiken te fatsoeneren en te kortwieken. Zal daar nog wel een tijdje mee zoet zijn, want het is een werk van dagen, gezien de oppervlakte! Ik ben nogal in mezelf gekeerd als ik druk aan het werk ben en blijkbaar had hij al verschillende keren geroepen, toen het eindelijk tot me doordrong. "Kom eens naar buiten, ik heb wat voor je!" Ik liep met een vragend gezicht naar hem toe. Daar stond hij op het terras met in de ene hand een zwarte vogel en met de andere streelde hij voorzichtig het kopje en de bek van het diertje. Of ik wist wat dat was? Kon niet veel zien van het beestje maar dacht dat ik juist zat met het antwoord: een merel. "Neen" antwoorde hij, "een kauwke" En of ik dat kende? Ja natuurlijk kende ik die vogel.Hij stelde voor hem tam te maken maar wat dan? Dan zat het beestje hier en zou waarschijnlijk door een of andere kat of kater te pakken genomen worden. Dus toch maar niet en hij heeft hem gewoon terug in het kleine hofje, waar een serrebak staat, neergezet. Daar zat hij een uur later nog. De ouders hoorden we ondertussen boven ons in de bomen roepen en die zorgden wel dat hij op tijd naar huis terugkeerde! Maar bij het zien van het beestje kwam de herinnering terug van het kauwke, dat wij hadden in onze kindertijd. Ik moet een jaar of veertien geweest zijn en hoe wij eraan geraakt zijn, weet ik niet meer, maar wij haden het beestje in elk geval totaal handtam gemaakt. Het kwam op onze schouder zitten en week niet van onze zijde. Als ik oorbellen droeg, pikte het in mijn oorlellen, want ze zijn gek op alles wat blinkt. Hij zat eens op de schouder van mijn pa en die stond het diertje te plagen door zijn tong voortdurend uit te steken, telkens aan de andere hoek van zijn mond. Met vinnige kraaloogjes volgde het elke beweging van die tong en opeens, hap, en hij pikte in de lip van pa, want die tong was ondertussen alweer verdwenen. Het bloedde ferm, maar dat had hij zichzelf gezocht! Dikwijls ging hij ook boven op je hoofd zitten en stond daar dan voortdurend rond te draaien. Het resultaat was dan natuurlijk dat zijn poten totaal verstrikt raakten in je haren en het echt geen sinecure was om die hele warboel te ontwarren. Dat ging gewoonlijk gepaard met heel veel au- en ah-geroep! Als we allemaal binnen waren, zat de vogel op de vensterbank naar binnen te kijken. Hij hield nauwlettend alle bewegingen in de gaten.Zoals gewoonlijk had ik mijn fiets onder het raam gezet met achterop de boekentas onder de snelbinder. Daar zat het beestje driftig te pikken. Ik was me van geen kwaad bewust, totdat ik mijn tas naar binnen haalde om aan mijn huiswerk te beginnen. De rakker had een van de lederen vakjes aan de voorzijde van de tas gewoon kapot gepikt! Eerst begreep ik er niets van, maar toen ik er goed over nadacht viel de frank: de vogel had gepikt naar het blinkende slotje op het zakje en zo mijn tas behoorlijk toegetakeld! Langs de grote moestuin lag een hoop zand, die overgebleven was van een of ander werkje. Toen die héél veel later werd opgeruimd, kwamen er heel wat blinkende voorwerpen te voorschijn, die op onverklaarbare manier verdwenen waren, zoals o.a. kleine thee- en koffielepeltjes. Hoe Kauwtje uit ons leven verdwenen is, kan ik me niet meer herinneren. Misschien ook wel opgepeuzeld door een of andere buurtkat. Want anders leefde het beestje nu misschien nog. Ze kunnen namelijk tot 60 jaar oud worden en zeg nu zelf, dat is toch echt wel een respectabele ouderdom voor een vogel. Vraag me alleen maar af, of hij dan ook helemaal grijs wordt?
Jong ben ik niet meer en bewijzen moet ik nog minder, maar als ik op een tennisplein sta, loop ik het vuur uit mijn sloffen en een beetje gas terugnemen is er voor mij echt niet bij, want dat komt gewoon niet bij me op!
Het geluid van kabbelend water dringt af en toe tot me door.
Ik ben druk in de weer met poetsen, want eens te meer is mijn poetshulp ziek. Dat wordt dus behoorlijk de handen uit de mouwen steken, want vandaag wil ik alles geklaard hebben. Morgennamiddag heb ik een afspraak met een schoolvriendin van de lagere klas en die wil ik niet meer verplaatsen naar een andere dag.
