Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
26-08-2008
Vaarwel!
Ik voel me weeral ontredderd en mijn hoofd zit vol van waarom's en ik weet dat ik daar geen antwoord op krijg, dus waarom schrap ik het er allemaal niet uit. Maar dat is niet zo eenvoudig en al zeker niet, nu ik me sowieso niet in optima forma voel. Teveel dingen die niet lopen zoals het moet en teveel pijntjes. En dan sterft de zoveelste vriend voor zijn 65ste verjaardag. We zijn druk bezig om het feest in te richten voor de 65-jarigen en hij was de voorzitter. Maar het ging niet zo goed met hem en de chemo en bestralingen volgden elkaar op. Ik zag zijn bril en gebit te groot worden en en zijn gezicht steeds maar smaller. Toch klaagde hij niet en als je vroeg hoe het ging, antwoordde hij steeds: vandaag gaat het goed. De vergaderingen hadden steeds plaats bij hem thuis, want dan hoefde hij zich niet te verplaatsen, wat hij niet meer kon. Zijn gezicht klaarde op als we binnen kwamen en zijn vrouw zegde: Alleen als jullie allemaal hier zijn, dan voelt hij zich goed. Onze plagerijen om hem op te kikkeren, hadden dan ook dat effect, maar toch werd het getater hem soms teveel en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Als acht mensen, waaronder 6 vrouwen aan het kwebbelen zijn, dan kan dat voor een erg zieke man wel eens wat teveel worden. Toch wilde hij niet dat we na een uurtje naar huis gingen. We zagen dat hij dan wat moe werd en maakten aanstalten om te vertrekken. Daar kon geen sprake van zijn. Hij nestelde zich in zijn relax naast ons op het terras en luisterde naar ons geginnegap en verhalen. Hij bleef de voorzitter en wij verplaatsten het feest naar een eerder tijdstip in het jaar om hem er zeker nog bij te hebben. Dat was echter buiten de waard gerekend. Die riep hem al eerder naar de overkant. Hij wilde niet gaan, hij wilde bij ons blijven, maar zijn smeekbeden werden niet verhoord. Zaterdagnacht om iets voor middernacht doofde zijn levenslicht en liet zijn vrouw en gehandicapte zoon ontredderd achter. Hij ligt thuis opgebaard, smalletjes en sereen, want hij had gevraagd: doe me niet weg. Maar zijn geest is weg en alleen zijn omhulsel ligt daar nog tot donderdag. En wij, zijn vrienden en vriendinnen, jaargenoten, gaan noodgedwongen verder met het organiseren van "het feest" in september.
Als we daar zo luilekker zaten te niksen kon ik me heel goed voorstellen dat dit leventje eeuwig zou duren! Om aan die fantasieën paal en perk te stellen, deden we af en toe een uitstapje en reden we een eindje weg om te genieten van de uitgestrekte bossen met hun majestatische bomen of om een of ander klein dorp of stadje te bezoeken. We slenterden dan door de smalle straatjes, ontweken lome poezen en honden, die lagen te luieren in de zon en knikten naar de mensen die in hun venster lagen of aan de deur stonden om te kletsen met de buren. De kokkin woonde ergens in de buurt. Als ze tegen me taterde verstond ik hier en daar een woord en kon daaruit de strekking opmaken van hetgeen ze vertelde. Toen ik echter spontaan in het Spaans antwoord gaf, hetgeen ze blijkbaar ook wel verstond, volgde er zo'n waterval van zinnen, dat ik helemaal het noorden kwijt was. Ik heb haar dan diets moeken maken dat ik echt geen Portugees praatte of goed verstond en zeker niet als zij het zo snel ratelde! Dat vond ze erg grappig en ze nodigde ons uit om eens bij haar een drupje te komen drinken. J. stelde voor om eens met ons bij haar op bezoek te gaan. Dat vond ze heerlijk! De meeste mensen in het dorp waren erg arm maar deelden nog van hun armoede. Daar konden wij "rijke toeristen" een puntje aan zuigen! Wij gingen dus bij haar op bezoek. In een heel smal straatje leidde een trap naar haar voordeur. Haar huis was zo smal dat ik me niet kon voorstellen, dat daar mensen in woonden. Dat deden ze wel degelijk. De vertrekken waren niet breder dan 2 à 2,5 meter en daar stonden dan ook nog tafels, stoelen en zetels in. Ze had een gezin met verschillende kinderen, waarvan er enkele in de "salon" zaten en ons giechelend en fezelend observeerden. De tafel in het eerste vertrek was tegen de muur onder het raam geschoven en daar zette ze flessen zelfgemaakte drank op. Het waren er heel wat en we werden verondersteld om overal van te proeven! En het was verdorie geen thee, die daar geschonken werd. Pffff... mijn hoofd voelde na twee drupjes al niet meer normaal aan! Ze had een allegaartje van glaasjes en ze bleef maar inschenken en ons drank aanbieden. Ik had er geen goed oog in, want de weg naar beneden naar ons onderkomen , was geen avenue en je moest al een geroutineerde chauffeur zijn om geen brokken te maken. Onze terugweg in de jeep van J. was veel luidruchtiger dan onze heenvaart en er werd aardig wat afgelachen en gezongen. Plots zag ik een stukje bos, waar het blijkbaar brandde. Ik maakte de anderen erop attent en we zagen hoe mensen, blijkbaar wandelaars, naar hun auto's renden en in allerhaast vertrokken. Dit was niet pluis. Toen we terug waren op ons vakantieadres en naar de andere kant van de Mondego keken zagen we al dikke rookwolken boven de bossen hangen. J. had al telefonisch kontakt gehad met iemand uit het dorp en daar had men hem al verteld dat de brandweer reeds ter plaatse was en er alles aan deed om het vuur onder controle te krijgen. Uren en uren hebben we naar de overkant gestaard en alleen maar het steeds uitbreidende vuur in de gaten gehad. Helicopters vlogen over om de bluswerken vanuit de lucht te ondersteunen. De lucht was bezwangerd van brandgeur en hars. We zagen hoe het vuur over de grond naar de volgende boom liep, zich een weg zocht langs de stam, steeds hoger, totdat het de potjes met hars bereikte. Dan: vroemmmm!!!! Lijk een ongelooflijk grote toorts stond de boom in lichterlaaie en brandde met een hevigheid, die ik nog nooit gezien had. Ongelooflijk fascinerend en mooi, en totaal beanstigend tegelijk. Ik kon met geen mogelijkheid mijn ogen van het tafereel houden. Ook de opgestapelde tonnetjes aan de rand van de stukken bos vlogen in brand met een hevigheid, die mij de adem benam. De mannen bespraken de toestand en er werd besloten dat er de ganse nacht de wacht zou gehouden worden. Vonken die over de rivier konden waaien, zouden in een mum van tijd onze verblijfplaats in vuur en vlam zetten en wij zouden nooit meer tijdig uit het dalletje komen, als het vuur rond zich zou grijpen. Alles was kurkdroog een één vonk kon voldoende zijn. De mannen waren in twee ploegen ingedeeld en zouden zich aflossen, om het gevaar op indommelen tegen te gaan. Het werd een erg lange nacht, en de meeste vrouwen hadden ook geen zin om te gaan slapen, dus bleven we allemaal aan de lange tafel zitten en terwijl de asse van de verbrande bomen naar onze zijde van de Mondego waaide, probeerden we ons bezig te houden en de lange nacht door te komen. Later hoorden we dat er ongeloolfijk veel hectaren bossen waren afgebrand en er werd geopperd dat het grondspeculanten en makelaars waren, die de opdracht gaven tot die branden. Onze mannen deden voortdurend de ronde om alles te controleren maar zijn gelukkig niet in aktie moeten komen. Een paradijs kan door toedoen van mensen heel snel veranderen in een inferno!
Het was alsof de dagen zich langzaam in een soezerige sfeer opvolgden en een mens werd er gewoon lui van. Toch wilden we ook wel eens iets gaan bezoeken, maar na die 2.000 km heenrit hadden we niet echt behoefte aan rondtoeren, waarheen dan ook! Onze gastheer raadde ons aan om Coïmbra te bezoeken en zeker een stop te maken bij het prachtige voormalige klooster daar ergens in de buurt, dat omgevormd was tot hotel en waar men de uitgebreide Engelse thee kon gaan gebruiken. Hij was zo enthousiast over deze gelegenheid, dat we besloten zijn raad op te volgen en onze nieuwsgierigheid te bevredigen. Toen we stopten voor het gebouw, keken we onze ogen uit in sprakeloze bewondering. Dit was kantwerk in zijn mooiste vorm en men kon zich nauwelijks voorstellen, dat dit door mensenhanden gemaakt was. het was gewoon niet meer van onze tijd, maar onuitsprekelijk mooi. Er liep van het gebouw met zijn prachtig aangelegde Franse tuinen een weg naar boven naar de top van de heuvel, waarop een groot kruis stond en waar vandaan men de hele omgeving kon overschouwen, groen zo ver het oog reikte. Wij zijn die weg naar boven gelopen, en het was geen gewoon weggetje, maar een kruisweg met levensgrote beelden, prachtig onderhouden, die me deden denken aan de marmeren beelden, die men overal in de grote steden in Italië aantreft. Nadat we het uitzicht bewonderd hadden en op adem gekomen waren van onze klim, ging de tocht terug naar beneden via trappen aan weerszijden van een héél brede trap, die fungeerde als waterval. Het water klaterde, omzoomd door een weelde van bonte bloemen, naar beneden en eindigde in een soort van meertje beneden aan de zoom van de parkeerplaats. Nu hadden wij onze High Tea wel verdiend, vonden we, en beklommen de trappen van het sprookjesgebouw. We waren met verstomming geslagen, toen de deur voor ons geopend werd door een butler met witte hadnschoenen aan, die ons naar een vertrek leidde, waar we plaats namen in diepe lederen zetels, die rond een grote ronde salontafel stonden. Wij bestelden dan de "High tea" aan een ober, eveneens met witte handschoenen aan en toen de man zich verwijderd had om onze bestelling te bezorgen, fluisterde M. mij toe: Voor die thee gaan we die witte handschoenen duur moeten betalen! Ik had de grootste moeite om niet te giechelen, maar liet het allemaal niet aan mijn hart komen en was vast van plan om er dan ook optimaal van te genieten. Ik ging eerst op zoek naar een toilet om mijn handen te wassen. Weeral een en al verrassing: mooie diepe wasbekkens in prachtig porcelein, die gevat waren in mooie hout en aan weerszijden twee kastjes met prachtige mollige handdoeken. Vooraleer men aan de toiletten kwam was er ook nog een kamertje, waar men zich eventueel wat kon verfrissen en zijn toilet kon bijwerken De deurknoppen waren van porcelein met prachtige bloemetjes. Nadat ik mijverfrist had keerde ik terug naar de salon, waar wij de thee zouden nemen. Het was een weelde, die we voorgeschoteld kregen. Gebakjes in alle vormen, kleuren en smaken en de thee was heerlijk. Natuurlijk werd niet alles opgegeten, en wat schets onze verbazing: toen we de rekening kregen werden alleen die gebakjes aangerekend, die we opgegeten hadden en de prijs was een zéér aangename verrassing! We zagen in een ander vertrek dat er filmopnames gemaakt werden van de prachtige kamer met de mooie antieke meubelen. In een andere zaal, waarvan de dubbele deur af en toe open ging, werd er een groot feest gevierd en op de parking stopte een auto met een witte strik aan de antenne en op de achterruit: Just married! Toen we naar buiten gingen zag ik in de gang een prijslijst hangen en mijn nieuwsgierigheid was meer dan gewekt! Toen ik de prijzen las voor overnachting, ontbijt en maaltijden, begreep ik helemaal, waarom mensen hier naartoe kwamen, maar snapte ik absoluut niet meer, hoe zo'n ongelooflijk mooi oud klooster-hotel zo'n redelijke prijzen kon hanteren. (Wordt vervolgd)
De auto bleef dus staan waar hij was stilgevallen. Dat waren zorgen voor later. Nu eerst de koffers uitpakken en beetje verfrissen en dan iets eten en op verhaal komen. Wij werden naar onze kamer gebracht en die rook naar vers hout waarmee ze helemaal bekleed was en dat gaf een knusse en aangename indruk. De douches waren buiten in aparte kamertjes. Dus eerst kloppen of ze niet bezet waren. J. maakte zijn eigen electriciteit met een generator en er was slechts licht tot middernacht. Daarna was het kwestie van met de zaklantaarn naar de WC en de douche te gaan. Het had iets van kamperen maar met meer luxe en lekkerder slapen. De ongelooflijk dikke muren zorgden voor een heerlijk koele temperatuur binnen, zolang de vensters en luiken mooi gesloten bleven. De eetmalen werden samen door alle gasten genomen onder een groot dak waaronder lange tafels en banken stonden. Er was slechts één wand en daartegen stond de open haard, waarin ook gekookt werd door de portugese kokkin. We keken van op de zitplaats aan tafel uit over de olijfbomen en de Mondego. Je kon gewoon tot aan het water lopen en eventueel met een bootje roeien of zwemmen of alleen maar pootje baden en luieren. Ander de overkant van de stroom verhieven zich de dichte bossen met hun specifieke bomen. Tegen de stam van de bomen hingen een soort van potjes waarin de hars uit de boomstam opgevangen werd. De potjes werden regelmatig leeggemaakt in tonnetjes, die aan de rand van het bos lagen. Ik heb me laten vertellen, dat van die hars rubber gemaakt werd. We konden zien hoe de kokkin het eten toebereidde en water ging halen aan de eigen bron enkele meters verderop. Het water stond in grote kruiken, was lekker en bleef ongelooflijk koel. Hier en daar stond een Rhododendron in bloei en M. had zijn doos met mesjes voor houtsnijwerk meegebracht en zat uren onder een boom zijn beeldje te snijden en te bewerken. Het was er zonder meer idyllisch en je waande je aan het einde van de wereld, waar geen stress of moeilijkheden bestaan. Wij hadden echter een moeilijkheid, n.l. dat de auto het niet meer deed. De batterij werd dus gedemonteerd en J. trok met M. naar het dorp om "even" een nieuwe te halen. Dat "even" heeft een ganse dag geduurd, want de werkplaats stelde niets voor en overal moest er gepraat en een drupje gedronken worden. Daarbij kwam ook het feit dat de mensen erg steld waren op Belgen. De eigenaar van de werkplaats nam J. en M. weer mee naar een andere werkplaats enkel dorpen verder, en zo ging dat de hele dag door. Het eindresultaat was toch dat hij met een nieuwe batterij terug kwam en dat aan een heel redelijke prijs. De dagen regen zich aaneen in de soezerige warmte van Portugal. We zaten met z'n allen aan de lange tafel en vertelden, kaartten of speelden gezelschapsspelletjes,lazen een boek of deden een dutje. Niets moest, alles kon. Uitgaan was er totaal niet bij want in het dorp was daar geen gelegenheid voor. Daarom waren we ook allemaal heel erg verwonderd, toen J. met de mededeling kwam, dat we naar het bal in het dorp gingen. Op de bewuste avond vertrokken we met een paar auto's richting dorp, of liever schoolgebouw. Daar had namelijk het bal plaats. Het waren twee naast elkaar gelegen grote ruimtes met rondom banken tegen de wand. In één ruimte werd er gedanst en de ruimte ernaast diende als bar, en daar diende men telkens een glas drank te gaan kopen. Ik zie het beeld nog steeds op mijn netvlies. Het was een scène uit een zwart-wit film geplukt. Op de banken tegen de wand zaten oudere vrouwen in donkere kleren, de chaperones. Aan een zijde stonden de jonge mannen en aan de ander zijde de jonge vrouwen. Als de muziek inzette floot een jongen op een meisje, deed teken met zijn vingers van "kom mee" en beiden begaven zich naar de dansvloer en dansten. Het gekke was, dat het bewuste meisje steeds wist dat zij gemeend was en niet haar buurmeisje. Voor mij waren het taferelen als uit een droom, irreëel en niet van die tijd. Nadat wij het schouwspel een tijdje bekeken hadden, ging het ganse gezelschap naar een café in de buurt en dronken de meesten onder ons de heerlijke plaatselijke amandellikeur, waarvan de naam me nu ontschiet en die qua smaak te vergelijken was met de Italiaanse Amaretto. De caféruimte diende ook als huiskamer voor de eigenaar en zijn gezin en de TV stond omhoog tegen de muur en iedereen van de bezoekers volgde de uitzendingen, omdat de meesten onder hen thuis geen toestel hadden. Toen we na ons festijn de rekening vroegen en die betaalden, kregen we een fles van de lekker drank cadeau. Blijkbaar hadden we goed verteerd in de ogen van de waardin, en zelf vonden we dat we voor een prikje de hele avond gedronken hadden! Dus iedereen tevreden en gelukkig terug naar ons onderkomen. Die nacht hebben we allemaal vreselijk goed geslapen! (Wordt vervolgd)
Wat is het lang geleden, onze reis met de wagen naar Portugal. Niet naar de Costa, maar naar het binnenland van dit prachtige, arme land. M. gaf in die tijd het stuur nog niet uit handen en reed dus de ganse rit van 2.000km zelf. Op gezette tijden stopten we, aten of dronken wat, M. deed wat turnoefeningen en dan ging de rit weer verder. Soms reden we ook ergens een landweg in, spreidden een deken uit in een of andere weide en binnen enkele tellen sliep M. Ik liep dan gewoon het wegje af of zette mij neer en las een boek. 's Nachts sliepen wij in de auto op een parkeerplaats of ergens langs de weg. We klapten de zetels naar achter, schoven een hoofdkussen onder ons hoofd, legden een deken over ons heen en we sliepen als in het beste bed. Reizen maakt moe. We waren al een heel eind in Portugal en moesten zo stilaan in de buurt van onze bestemming komen. Het adres hadden we gekregen van een collega van M., die huis en have verkocht had, een gouden handdruk genomen had op het werk en de wijde wereld ingetrokken was om te ontkomen aan een geldhongerige ex-vrouw, die de kip plukte zolang ze kon. Hij was vertrokken met een camper en wilde een wereldreis maken. Gestrand was hij echter in Portugal. Aan de oevers van de Mondego zag hij een ruwbouw liggen, zonder vensters of deuren, met muren van een halve meter dik, waarin schapen een onderkomen gezocht hadden. Hij was langs de weg gestopt om de omgeving te bekijken en het prachtige landschap in zich op te nemen. Hij daalde af naar de oever van de stroom en zag de schapen en de herder en het robuuste gebouw, dat blijkbaar nooit bewoond was geweest. Het lag in een verwaarloosde olijvenplantage. Na een grondige inspectie van de omgeving startte hij zijn wagen en reed naar het dorp en de plaatselijke bank om geld op te halen. Hij raakte aan de praat met een jonge vrouw, die hem, bij navraag, vertelde, wie de eigenaar van de bouw en het grondstuk was. Het eindigde ermee, dat J. grond en gebouw aan de Mondego kocht. Zijn wereldreis had een eind gekregen en hij zette zich aan het werk om van de ruwbouw een bewoonbaar onderkomen te maken. Tijdens een van zijn bezoeken aan België had hij zijn kaartje aan M. gegeven en gevraagd of we geen zin hadden om bij hem op vakantie te komen. Hij verhuurde kamers met volpension alleen aan Belgen. Dat leek ons wel wat en zo reden we dan over de wegen van Portugal opzoek naar die Belg in Portugal. We stopten op een zeker ogenblik aan een stuk land, waarop mannen graan aan het dorsen waren. We wilden hen vragen hoe we op het aangegeven adres konden komen. Wat bleek? Eén van hen had nog in België gewerkt en herkende natuurlijk de belgische nummerplaat. Hij legde niet eens iets uit, maar sprong in zijn eigen auto en reed gewoon voor ons uit naar de weg waar we moesten zijn, want iedereen kende die Belg in Portugal! En ja hoor, na nog enkele kilometers rijden, zagen we beneden langs de weg, aan de oever van de Mondego het genoemde gebouw liggen. Lieve deugd, hoe moesten we daar in godsnaam geraken? Een fatsoenlijke weg ernaar toe was niet te bekennen en onze auto had geen jeep-allures. We vonden dan toch een smalle zand- en steenweg die naar beneden liep tussen de hoge struiken. Héél voorzichtig werd de daling ingezet en we slaakten beiden een zucht van opluchting, toen we de motor konden afzetten en uit de wagen stapten. Gastheer en aanwezige gasten hadden onze aankomst al opgemerkt en kwamen ons welkom heten. J. gaf ons instructies, waar de wagen konden parkeren nadat wij de koffers uitgeladen hadden. M. wilde de auto starten, maar die gaf geen kik meer! Zo dood als een pier. Blijkbaar was de batterij volledig af, en gelukkig gebeurde dat hier en niet ergens op die lange, lange weg tussen de bossen van Portugal. (wordt vervolgd)
Ik voel me weeral ontredderd en mijn hoofd zit vol van waarom's en ik weet dat ik daar geen antwoord op krijg, dus waarom schrap ik het er allemaal niet uit. Maar dat is niet zo eenvoudig en al zeker niet, nu ik me sowieso niet in optima forma voel. Teveel dingen die niet lopen zoals het moet en teveel pijntjes. En dan sterft de zoveelste vriend voor zijn 65ste verjaardag. We zijn druk bezig om het feest in te richten voor de 65-jarigen en hij was de voorzitter. Maar het ging niet zo goed met hem en de chemo en bestralingen volgden elkaar op. Ik zag zijn bril en gebit te groot worden en en zijn gezicht steeds maar smaller. Toch klaagde hij niet en als je vroeg hoe het ging, antwoordde hij steeds: vandaag gaat het goed. 
Als we daar zo luilekker zaten te niksen kon ik me heel goed voorstellen dat dit leventje eeuwig zou duren! Om aan die fantasieën paal en perk te stellen, deden we af en toe een uitstapje en reden we een eindje weg om te genieten van de uitgestrekte bossen met hun majestatische bomen of om een of ander klein dorp of stadje te bezoeken.
Het was alsof de dagen zich langzaam in een soezerige sfeer opvolgden en een mens werd er gewoon lui van. Toch wilden we ook wel eens iets gaan bezoeken, maar na die 2.000 km heenrit hadden we niet echt behoefte aan rondtoeren, waarheen dan ook! Onze gastheer raadde ons aan om Coïmbra te bezoeken en zeker een stop te maken bij het prachtige voormalige klooster daar ergens in de buurt, dat omgevormd was tot hotel en waar men de uitgebreide Engelse thee kon gaan gebruiken. Hij was zo enthousiast over deze gelegenheid, dat we besloten zijn raad op te volgen en onze nieuwsgierigheid te bevredigen. Toen we stopten voor het gebouw, keken we onze ogen uit in sprakeloze bewondering. Dit was kantwerk in zijn mooiste vorm en men kon zich nauwelijks voorstellen, dat dit door mensenhanden gemaakt was. het was gewoon niet meer van onze tijd, maar onuitsprekelijk mooi. Er liep van het gebouw met zijn prachtig aangelegde Franse tuinen een weg naar boven naar de top van de heuvel, waarop een groot kruis stond en waar vandaan men de hele omgeving kon overschouwen, groen zo ver het oog reikte. Wij zijn die weg naar boven gelopen, en het was geen gewoon weggetje, maar een kruisweg met levensgrote beelden, prachtig onderhouden, die me deden denken aan de marmeren beelden, die men overal in de grote steden in Italië aantreft. Nadat we het uitzicht bewonderd hadden en op adem gekomen waren van onze klim, ging de tocht terug naar beneden via trappen aan weerszijden van een héél brede trap, die fungeerde als waterval. Het water klaterde, omzoomd door een weelde van bonte bloemen, naar beneden en eindigde in een soort van meertje beneden aan de zoom van de parkeerplaats. 
De auto bleef dus staan waar hij was stilgevallen. Dat waren zorgen voor later. Nu eerst de koffers uitpakken en beetje verfrissen en dan iets eten en op verhaal komen. 
Wat is het lang geleden, onze reis met de wagen naar Portugal. Niet naar de Costa, maar naar het binnenland van dit prachtige, arme land. M. gaf in die tijd het stuur nog niet uit handen en reed dus de ganse rit van 2.000km zelf. Op gezette tijden stopten we, aten of dronken wat, M. deed wat turnoefeningen en dan ging de rit weer verder. Soms reden we ook ergens een landweg in, spreidden een deken uit in een of andere weide en binnen enkele tellen sliep M. Ik liep dan gewoon het wegje af of zette mij neer en las een boek. 
