Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
24-12-2008
Mijn wensen voor jullie.
Hierbij wil ik iedereen, die regelmatig of ook toevallig mijn blog bezoekt van harte héérlijke warme kerstdagen wensen en een schitterend, gezond en liefdevol 2009! Eveneens mijn dank aan allen, die mij regelmatig bezoeken en mijn inspiratie aanwakkeren!
De spanning en de inspanningen zijn voorbij, het kerstconcert is gedaan! En het was heerlijk. We hadden zaterdagnamiddag nog een repetitie in de zaal samen met de pianist, een student muziek aan het conservatorium in Maastricht en onze trouwe begeleider elke keer als we optreden.Het ging prima dus maakten we ons niet teveel zorgen voor zondag. Zondagvoormiddag werden we om 10u00 à 10u30 in de kerk verwacht. Die moest namelijk helemaal opgesmukt en aangekleed worden. Eén van onze koorleden maakte alle versieringen zelf en barst van de ideeën om alles in een kerstkleedje te steken. Er werd gewerkt met kaarsjes en mos, met wilgentakken en dennegroen, met witte lakens en tulle, met kandelaars en kleine smeedijzeren tafeltjes, met glazen vazen en kerstballen, wit en zwart. De versieringen gingen tot in het portaal van de kerk en zelfs buiten op de trappen werden er kaarsjes gezet om iedereen de weg te wijzen. Het podium werd door de echtgenoten van de koorleden opgezet en de geluisdmensen waren druk in de weer om alles te installeren en op de juiste stand en hoogte in te stellen. Er werd met banken en stoelen gesleept en gezorgd dat er zoveel plaatsen waren, als er kaarten verkocht waren en nog zouden worden. Eindelijk konden we beginnen te oefenen. Algemene repetitie met de geweldige akoestiek van de kerk. We repeteerden tot 12u30 en dan terug naar huis om wat te eten en te verfrissen en ons in onze outfit van zwart en mauve tot lila te steken. Om 14u30 waren we terug in de kerk en de mensen stroomden toe. Er was in de directe buurt nauwelijks nog een parkeerplaats te vinden, wat moest dat straks worden?? Er zaten duizend vlinders in mijn buik te fladderen omdat ze geen weg naar buiten vonden. Jongens, jongens, wat heb ik toch altijd plankenkoorts! En dat niet alleen voor het zingen maar net zo goed voor een match tennis. Eens wij bezig zijn gaat dat wel weer over, maar tot dan.....Het is niemand te gunnen. Wij stonden met z'n allen in het portaal van de kerk om familie, vrienden en bekenden op te vangen. Ondertussen liep de kerk vol en de mensen bleven maar toestromen. Vrienden van seniorennet zouden met 9 personen komen, zelfs van de provincie Antwerpen kwamen er met de trein!! Niet te geloven. En inderdaad, daar waren ze. Héérlijk is dat, als je hen terugziet na een heel tijd en dat ze die trip er voor over hebben om ons te horen zingen. Ze noemen zich "mijn fanclub" en het ontroert me tot diep in mijn ziel. Er waren nog veel vrienden uit de buurt en een broer met zijn vrouw. En ik, ik kon mijn geluk niet op. Ons koor trok zich terug op het oksaal en dan begon het optreden van het doedelzakkenkorps van Beverst, onze eerste genodigde. Zo mooi en kleurrijk uitgedost en zulke prachtige muziek, die men niet op elke straathoek hoort of tegenkomt. De mensen genoten en lieten hun waardering dan ook blijken door hun applaus. Daarna volgden het kinderkoor "De Zonhovense Leeuweriken" met kinderen van 8 tot 17 jaar. Zij brachten een keur aan kerstliederen en ook hierin gingen de mensen mee. Als laatsten traden wij op. De mensen uit de streek kennen ons koor natuurlijk en verwachten heel wat van ons. Wij zingen ook steeds alle liederen zonder partituur of tekstblad. Alles wordt vanbuiten gezongen. We begonnen met "Down to the river to pray" en dan in volgorde, I say a little prayer, Ain't no mountain high enough, Wat is vrede, door onze dirigente geschreven en op muziek gezet, Holy is the lamb, To my father's house, Amen, en tot slot Havah Nagilah. De fotocamera's flitsten, de camera's zoemden, mensen wiegden mee met ons en na elk lied volgde een daverend applaus. Ik stond ofwel op de eerste rij ofwel op de tweede en keek recht op een koppel vrienden, die voor de eerste maal naar een optreden gekomen waren. Ze zaten er zo ernstig bij met gesloten gezichten en ik kon mijn ogen niet van hen afhouden. Genoten ze niet? Vonden ze het niet mooi? Verveelden ze zich. Ik hoopte toch zo, dat dat niet het geval zou zijn. Toen het concert gedaan was, verschillende mensen in de bloemtjes gezet waren en de mensen zich verhieven van hun plaatsen om naar de nabij gelegen zaal te gaan om iets te drinken en gezellig te kletsen, verlieten wij ook het podium en liep ik naar hen toe. Ze vielen me om de hals en gaven me een dikke kus gevolgd door een proficiat en de woorden: "Wat was dat mooi! Wat hebben wij genoten!" En toen kon mijn dag helemaal niet meer stuk. Wij moesten nog de hele kerk opruimen en alles in zijn oorspronkelijke staat terugzetten en -leggen en eerst daarna konden we onze vrienden en kennissen vervoegen in de parochiezaal voor een glaasje en een praatje. Ze zaten allemaal samen aan enkele tafels en toen ik binnenkwam begonnen ze allemaal te applaudiseren. Ik kreeg er helemaal rillingen van en een krop in mijn keel. Waaraan heb ik zulke vrienden verdiend? En wat voelde ik me bevoorrecht. Later zijn we allemaal samen ergens iets gaan eten en hebben heerlijk gekeuveld en gelachen. En als ik hen zo bezig hoor, dan komen ze volgend jaar met nog meer mensen! Ik zal mijn beste beentje moeten voorzetten, maar er is niets wat ik liever doe!
Ik rijd de parkeerplaats op en ga er van uit dat er voldoende plaats is om mijn auto te stallen. Dat was dus zeer overmoedig gedacht en ik kom tot de vaststelling, dat er zelfs geen plaatsje meer is voor een mini-autootje. Zal dus maar weer wegrijden en ergens anders mijn geluk beproeven. Ik geef voorrang aan een moeder met dochtertje, die over de parkeerplaats lopen. Ze draait haar hoofd naar me toe en doet teken naar me, dat ze gaat wegrijden en dat ik daar kan parkeren. Lief, denk ik en wacht geduldig, totdat ze in haar auto gestapt is en vertrekt. Oef, dat was een beetje geluk. Nu maar gauw een kaartje aan de automaat nemen en dan op weg naar de winkelstraat. Er staan enkele mensen voor me aan te schuiven en geduldig wacht ik op mijn beurt. Een man komt aangelopen en vraagt me of ik weet of een bepaald gedeelte van de parking gereserveerd is voor vergunninghouders. Ik moet hem teleurstellen, want ik ken het antwoord niet. Hij gaat dan achter me staan om ook een ticket te nemen en vraagt me of ik voldoende heb aan een ticket voor een half uur. Hij steekt het me toe, maar ik moet zeggen dat ik dat niet kan aannemen, want mijn wandeling door de winkelstraat zal echt wel wat langer duren. Weeral een lief gebaar van een wildvreemde, zomaar op een druilerige namiddag in december. Ik plaats mijn kaartje achter de voorruit, klap mijn regescherm open en begeef me op weg naar de winkelstraat. Het is grijs, en miezert reeds de ganse dag. De fijne druppels slieren als spinraggen onder de paraplu door en hechten zich aan mijn kleren en haren. Met opgetrokken schouders en mijn schoudertas tegen me aangeklemd loop ik kleumend door de straat. De verlichte etalages stralen warmte en vreugde uit en de lichtjes boven de straat gespannen en in de kerstbomen op de stoepen, hebben het totale aanzicht van de winkelstraat veranderd. Een man en vrouw lopen voor me uit met een kleine jongen tussen hen in. Het kind weent niet echt maar grient en zeurt op een irritante manier en zonder ophouden. Beiden doen alsof ze niets horen en negeren zijn gedrag totaal. Hij geeft het echter niet op. We gaan dezelfde winkel binnen. Ik kan eindelijk mijn natte regenscherm in de paraplubak steken en rustig alles bekijken. Ik loop langs de rekken en streel met mijn handpalmen over de zachte stoffen in prachtige kleuren. Door de luidsprekers in de winkel klinkt kerstmuziek op een zachte, niet opdringerige manier. Eigenlijk zou ik nu graag hier in een stoeltje gaan zitten, naar de muziek luisteren en gewoon naar de mensen kijken en genieten van de warmte en het licht, de mooie kleren en ernstige gezichten van mensen, die iets moois uitkiezen. Ze tasten en voelen, gaan naar de pashokjes en passen kleding. Komen dan weer naar buiten en bekijken zichzelf bewonderend in de hoge spiegels, die overal voorhanden zijn. Men draait en keert, bekijkt profiel en voor- en achteraanzicht! Er wordt raad gevraagd aan de partner, vriendin, vriend, zoon of dochter. Twijfelende en dan weer blije gezichten als er eindelijk het juiste pakje, bloesje of pantalon gevonden is. En opnieuw staan er mensen klaar om de pashokjes in te palmen. Ik vind zelf een en ander wat mij bevalt en begeef me naar de kassa. Ergens hoor ik nog steeds het gejengel van het boze jongetje. Zijn gezeur wordt echter overstemd door de kerstmuziek. Hij is behoorlijk hardnekkig. Nadat ik afgerekend heb ga ik terug de straat op, waar de koude druppels nog steeds de lucht bezwangeren en als mistige slierten in het licht van elke lantaarn hangen. Tijd om naar huis te gaan.
Waarom net nu, of waarom ooit? Een mens kan het missen als kiespijn, die vervelende winterkwaaltjes. Mijn stem verdwijnt af en toe of een zin begint normaal en schiet dan plots met een uitschuiver de hoogte in en produceert dan een piepgeluid dat op de lachspieren werkt van diegenen, die het horen! Zelf vind ik het helemaal niet om te lachen en zeker niet op dit moment! Ik voel me als het ware een beetje verongelijkt, dat me dat net nu moet overkomen. Wat is er dan zo belangrijk aan nu? Ons kerstconcert! We oefenen ons te pletter, driemaal per week om alles picobello in orde te krijgen en in plaats van een zuiver sopraangeluid produceer ik momenteel hogergenoemde rariteiten en hoog geraak ik al helemaal niet op het ogenblik. Het ergste is dan nog, dat ik samen met drie andere sopranen moet voorzingen in twee liedjes. Als er dan iemand wegvalt in zo'n kleine groep, is dat heel duidelijk te horen en doet het afbreuk aan de bedoeling van het voorzingen. Het begon allemaal met een beetje keelpijn twee weken geleden. Ach dat zou wel overgaan. Sabberde de ganse dag op zuigtabletten, die verondersteld werden keelpijn te doen verdwijnen. Dat was dus een beetje te hoog gegrepen! Sinussen gingen dicht. Daar heb ik sowieso steeds last van. Dan maar Sinutab geslikt. Hielp een beetje maar niet genoeg. Had ook nog een verstuiver op kruidenbasis, die ik in de keel kon spuiten en dat zou de ontsteking voorkomen en/of genezen. Ja, ja, maar toen begon ik te hoesten en dat vooral de ganse nacht. Ik kreeg zowaar medelijden met M.! Want hoe kon die in godsnaam slapen bij zo'n lawaaierige vrouw? Hij kon dat maar ik zelf deed geen oog dicht. Door dat droge hoesten ging mijn luchtpijp en keel pijn doen en had ik het gevoel dat iemand mij tegen mijn ribben gestompt had. Dan maar een fles tegen het hoesten gehaald. Je wordt daar nogal moe van en slapen doe je dan ook uitstekend maar naar het toilet gaan was er echt niet meer bij! Volledig verstopt nadat ik tweemaal van fles genomen had. Dan maar een laxeerpil genomen! Neen zo kon het echt niet verder. Dus verleden week donderdagavond naar de huisarts. Dat is op zich al geen lolletje in deze tijd van het jaar.? Want als je niet ziek bent als je in de wachtkamer arriveert, ben je het gegarandeerd vooraleer je er buiten bent! Verdickt was droog en kort: bronchitis en vernauwde luchtwegen. Dringend antibiotica, dubbele portie en een puffer, die ik tweemaal per dag twee keer moet gebruiken. Langzaam maar zeker komt die bronchitis los maar ik heb de indruk dat door die puffer mijn stembanden aan het begeven zijn. En dat kan ik nu echt niet hebben. Niet nu, niet voor en tijdens ons kerstconcert! Dus als iemand een héél goed en afdoend middel kent om mijn fluwelen stemgeluid in de normale toon te herstellen, zal ik hem/haar eeuwig dankbaar blijven!
Ik rijd de parkeerplaats op en ga er van uit dat er voldoende plaats is om mijn auto te stallen. Dat was dus zeer overmoedig gedacht en ik kom tot de vaststelling, dat er zelfs geen plaatsje meer is voor een mini-autootje. Zal dus maar weer wegrijden en ergens anders mijn geluk beproeven. Ik geef voorrang aan een moeder met dochtertje, die over de parkeerplaats lopen. Ze draait haar hoofd naar me toe en doet teken naar me, dat ze gaat wegrijden en dat ik daar kan parkeren. Lief, denk ik en wacht geduldig, totdat ze in haar auto gestapt is en vertrekt. Oef, dat was een beetje geluk. Nu maar gauw een kaartje aan de automaat nemen en dan op weg naar de winkelstraat. Er staan enkele mensen voor me aan te schuiven en geduldig wacht ik op mijn beurt. Een man komt aangelopen en vraagt me of ik weet of een bepaald gedeelte van de parking gereserveerd is voor vergunninghouders. Ik moet hem teleurstellen, want ik ken het antwoord niet. Hij gaat dan achter me staan om ook een ticket te nemen en vraagt me of ik voldoende heb aan een ticket voor een half uur. Hij steekt het me toe, maar ik moet zeggen dat ik dat niet kan aannemen, want mijn wandeling door de winkelstraat zal echt wel wat langer duren. 
Waarom net nu, of waarom ooit? Een mens kan het missen als kiespijn, die vervelende winterkwaaltjes. Mijn stem verdwijnt af en toe of een zin begint normaal en schiet dan plots met een uitschuiver de hoogte in en produceert dan een piepgeluid dat op de lachspieren werkt van diegenen, die het horen!
