Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
24-01-2010
De behoefte.....
Ja ze is er steeds, de behoefte om te schrijven en dat is zelfs zo, als ik totaal niets te vertellen heb! Waar komt het vandaan? Heb er gewoon geen verklaring voor. Toch gaat de godganse dag de tredmolen in mijn hoofd maar door. Voer ik ganse gesprekken met mezelf en een denkbeeldig iemand. Dat kan je natuurlijk allemaal neerpennen, maar daarover voel ik dan een bepaalde gêne, die ik niet opzij kan zetten. Echt helemaal in mijn ziel laten kijken, doe ik dus niet omdat er gevoelens en gedachten zijn, die ik gewoon met niemand wil delen. Waarom? Heb er verschillende verklaringen voor en het zal wel van allemaal iets zijn. Je wordt ontzettend kwetsbaar zodra je al je zieleroerselen prijs geeft. Schrik om niet begrepen te worden of afgewezen te worden. Dat speelt zeker een grote rol. Ervaringen, die niet erg positief waren, hebben ook een vinger in de pap. Ik herinner mij een avond, een jaar of 28 geleden. Ik volgde in die tijd Spaans in het Hoger Instituut voor Talen in Hasselt. Er werden gesprekken gevoerd in het Spaans over allerlei onderwerpen zoals o.a. het dagelijkse leven van jonge mensen, vrouwen in het bijzonder, in Spanje. Er werden vergelijkingen gemaakt tussen vrouwen in België en in Spanje en kwamen tot de conclusie, dat er, in die tijd wel te verstaan, een groot verschil was tussen hen ons ons. Er werd o.a. als voorbeeld te berde gebracht dat het helemaal normaal was in onze samenleving, om als vrouw alleen naar een café te gaan en daar iets te drinken. Wij mochten er een uitgesproken mening op na houden en die ook laten horen, etc. etc. En dat allemaal in tegenstelling tot de Spaanse vrouwen, die nog heel erg ondergeschikt waren aan hun mannen. Zie liepen dus behoorlijk op ons achter! Dat was tenminste de conclusie, die uit het gesprek voortvloeide. Ik hoorde al die ronkende volzinnen en zelfvoldane conclusies aan en heb dan gezegd, dat ik het niet volledig eens was met alles, wat daar verteld werd. Ja maar, dat moest ik dan toch eens nader verklaren. Dat heb ik dan ook gedaan. Hun mooie stellingen gingen dan misschien wel op voor jonge vrouwen in de grootsteden of universiteitsteden maar in geen geval voor diegenen, die in kleine stadjes of dorpen woonden. Ik wist pertinent zeker, dat ik niet moest proberen om drie maal ergens alleen iets te gaan drinken in een café, of ik ging over de tong, en niet alleen in ons dorp! Een sportclub buiten beschouwing gelaten. Ik ben steeds geïnteresseerd geweest in gesprekken met wat inhoud en die kreeg ik te horen bij een groep van onze mannelijke vrienden. Je in zo'n gesprek mengen en je mening geven over een bepaald onderwerp, werd dan alvast niet in dank afgenomen en dan kreeg je al snel het etiket opgeplakt van haaiebaai. Wij werden namelijk niet verondersteld logisch te kunnen nadenken en er ook nog een uitgesproken mening op na te houden. Zolang je, liefst bewonderend, luisterde en je mond hield, was alles prima in orde. Ik heb zelfs ooit de opmerking gekregen dat ik niet vrouwelijk was. Toen ik vroeg, wat daar dan wel mee bedoeld werd, kreeg ik als antwoord (van een man natuurlijk) dat ik veel te logisch nadacht en problemen benaderde? Moet je dat als een compliment of als een blamage opvatten? Iedereen stond me verstomd aan te staren en deed alsof hij dat fenomeen niet kende en er nooit over gehoord had. Onze leraar vroeg, of dat mijn vrienden waren, die zich zo gedroegen. Ja, zo kon je ze noemen, maar het waren eigenlijk de vrienden en kennissen van M. Ik was maar aangetrouwd in het dorp. De leraar antwoordde: wordt het dan niet tijd dat jij je eigen vrienden zoekt met wie je wel voeling hebt en van wie je wel de waardering krijgt om wie je bent en die je echt wel verdient. En inderdaad, die vrienden heb ik nu al jaren, en soms komen er enkele bij en is daar dan weer iemand bij, die heel speciaal is, en die me begrijpt met een half woord, of helemaal zonder. Waarmee je kunt discuteren en zwijgen, mee kunt lachen en ernstige gesprekken voeren, aan wie je elke dag wel even denkt, ook al zie je elkaar niet zo dikwijls als je zou willen. En als ik daar dan over nadenk, besef ik dat ik tot de gelukkigen behoor, die echte vrienden heeft en dat geeft me een heerlijk warm gevoel. Het maakt mij extra kwetsbaar maar ook extra sterk.
Het is zover, alles is afgewerkt en terug op zijn plaats, opgeruimd of ingetast. De louvre-drapes zijn geplaatst en alles lijkt lichter en aangenamer door de zachte kleuren. Het heeft draad gekost en behoorlijk wat geld, maar je kan het beter uitgeven dan op een boekje zetten en er dan ook nog op verliezen. en mijn verjaardag heb ik in een vernieuwd huis mogen vieren. Hier hebben we allebei heel veel plezier van en moesten we, om welke reden dan ook, morgen beslissen het huis te verkopen, dan heeft het een meerwaarde, die de meeste mensen wel zal aanspreken. Helemaal tevreden dus allebei. Vandaag werd die periode afgesloten door een etentje met de schoonfamilie, dat elk jaar in de maand januari plaats vindt, maar nu op het juiste moment van pas kwam. Nu kan ik de regen en het slechte weer helemaal buitensluiten, als ik het allemaal niet meer wil zien. Ik kan de lamellen ook helemaal opentrekken en over de tuin en de weiden uitkijken en me laten inspireren door het paard van de buurman, dat ginder achter loopt en iets doet, wat op grazen gelijkt, maar waar ik mijn twijfels over heb in die besneeuwde vlakte. Want die ligt er inderdaad nog steeds, hopen sneeuw. Vanmiddag is het echter beginnen te regenen en als dat even duurt, zal die witte deken wel verdwijnen zonder ook maar een spoor na te laten. Toch zal het nog niet voorbij zijn volgens onze weerman. Sneeuw?? Weinig waarschijnlijk, maar koude dus wel. Maar nu weten we tenminste weer, wat het woord "winter" betekent. En voor veel jongere kinderen is dat waarschijnlijk de eerste maal. En toch betrap ik er mij op dat ik begin te dromen over zonniger oorden. De eerste vakantiebrochure zat in de bus, en hopla, biebieke's hart slaat op hol. De kriebels beginnen hun werk te doen en ik dompel me onder in zonnige bestemmingen en laat mijn dromen de vrije loop.
Ja die hebben we vast hé, en nog niet zo voor even. Ik vind het prachtig en voor mijn gevoelen hoort er sneeuw bij de wintertijd. Ik ben nochtans een zonnekind en leef op als het lente wordt, maar een winter, zoals wij die de laatste jaren gekend hebben, met windvlagen en regen, alsmaar regen, daar word ik dus echt ziek en mistroostig van. Bij dit weer kan een mens tenminste goed ingeduffeld naar buiten. Ikzelf voel daar niet direkt de aandrang toe, maar er zijn genoeg mensen, zoals ook M., die elke dag eropuit trekken en een wandeling maken in de sneeuw. Het bos vlakbij leent zich daar natuurlijk uitstekend toe, en als M. terug binnen gestampt komt, brengt hij de geur van buiten en sneeuw mee, rode wangen, dampende adem en schitterende ogen. Echt waar, ik ruik de sneeuw. Nu ja, als ik naar sommige programma's kijk op de TV, heb ik ook de indruk dat ik ruik, wat daar wordt klaar gestoomd en zo'n modern toestel hebben wij toch echt niet, als die al überhaupt zouden bestaan! Als ik via het grote raam naar buiten kijk, zie ik nog wat stofsneeuw vallen, maar het geweld van de ganse voormiddag heeft afgenomen. Er staat een ferme noord-oostenwind en die joeg de sneeuwbuien met wervelend geweld door de bomen en struiken en heeft het sneeuwdek, dat er al dagen lag, weer ferm aangedikt en alles in een wollig witte deken gepakt. En wat vind ik dat mooi. Zelfs de vogeltjes, die normaal af- en aanvliegen naar het voederbakje, houden zich gedeisd en hebben elders een onderkomen gezocht. Ik heb het idee, dat als je nu naar buiten loopt in de koude wind, je terugkomt met een craquelé huid. En daar zit ik nu echt niet op te wachten! Ik doe dus maar mijn dagelijkse werkjes, en ook de wasmachine draait op volle toeren. Voor de rest wordt het een "oeieldag", lekker warm binnen, wat tuttelen, tokkelen en lezen en misschien naar dat kastje kijken en muziek beluisteren. Normaal gesproken zou ik naar een receptie van de tennisclub willen vanavond, maar ik ga mijn lieve leven en auto echt niet riskeren voor een drankje en hapje, waarvan ik het meeste toch aan me voorbij laat gaan. Weet me bevoorrecht, dat ik in een lekker warm huis woon met alle comfort en tel dan ook mijn zegeningen, zeker in deze koude wintertijd.
Ja ze is er steeds, de behoefte om te schrijven en dat is zelfs zo, als ik totaal niets te vertellen heb!
Het is zover, alles is afgewerkt en terug op zijn plaats, opgeruimd of ingetast. De louvre-drapes zijn geplaatst en alles lijkt lichter en aangenamer door de zachte kleuren. Het heeft draad gekost en behoorlijk wat geld, maar je kan het beter uitgeven dan op een boekje zetten en er dan ook nog op verliezen. en mijn verjaardag heb ik in een vernieuwd huis mogen vieren. 
Ja die hebben we vast hé, en nog niet zo voor even. Ik vind het prachtig en voor mijn gevoelen hoort er sneeuw bij de wintertijd. Ik ben nochtans een zonnekind en leef op als het lente wordt, maar een winter, zoals wij die de laatste jaren gekend hebben, met windvlagen en regen, alsmaar regen, daar word ik dus echt ziek en mistroostig van.
