Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-02-2010
Neutrale journalistiek!!!
Vandaag was het de stormachtigste dag sinds jaren, en het hemelwater kwam met bakken naar beneden. Echt weer dus om een en ander te lezen. Gewoonlijk begin ik met de krant en daarna een of ander maand- of weekblad om vervolgens over te gaan naar een van de vele boeken, die gewoonlijk binnen handbereik liggen. Deze voormiddag, het was nog te vroeg om met de voorbereiding voor het middagmaal te beginnen, had ik mij verdiept in PLUS Magazine, dat ik gewoonlijk grondig doorneem. Opeens stootte ik op het artikel over het bijhouden van een blog. Mijn interesse was meteen gewekt en dat wel om een heel speciale reden. Een maand of zowat geleden, kwam ik thuis van een uitstap en M. vertelde, dat er een journalist voor me getelefoneerd had. De man wilde een afspraak met me maken over mijn blog. Dat interview zou verschijnen in het PLUS Magazine van maart. M. maakt geen afspraken voor mij en dat had hij de goede man dan ook meegedeeld. Die had daar alle bgrip voor en had vriendelijk gevraagd of ik hem diezelfde avond wilde terugbellen op zijn GSM. Dat heb ik dan gedaan en wij spraken af, dat hij me 's anderendaags zou bellen voor een interview. 's Anderendaags op de afgesproken tijd ging de telefoon en had ik de journalist aan de lijn. De arme man voelde zich vreselijk opgelaten, want wat bleek nu! Hij moest mij vriendelijk meedelen van hogerhand, dat hij mij geen interview mocht afnemen omdat ik een blog heb bij een concurrent van Plus en ik daardoor niet in aanmerking kwam. Het was vervelend en vooral voor hem pijnlijk, maar daar viel dus geen mouw aan te passen. Dus namen we met vriendelijke woorden afscheid. De daarop volgende dagen, moest ik nog een paar maal denken aan het gebeurde. Ik vond het allemaal een beetje absurd maar geleidelijk aan verdween het uit mijn gedachten. Tot vandaag, toen ik het artikel onder ogen kreeg. Inderdaad geschreven door de journalist, die mij belde. En wat me nu vooral tegen de borst stoot, en de reden waarom ik het nu op mijn blog zet is: Er staat een speciaal stukje bij, blauw gemarkeerd, waarin men vertelt, hoe men een blog start en bij welke weblogdiensten men dat kan doen en Seniorennet wordt er niet eens vernoemd, terwijl de naam van zes anderen wel wordt genoemd met enige uitleg erbij. Ik was en ben diep verontwaardigd, want seniorennet is op gebied van blogs en bloggers, zeker niet een van de minsten. Dat ze mij zonder meer opzij schoven op, bedenkelijke gronden, kan ik dan nog accepteren. Dat dit een staaltje is van allesbehalve neutrale journalistiek, vind ik minder te pruimen. En eens te meer heeft mijn vertrouwen in de mensen en hun beweegredenen een flinke knauw gekregen.
Wij zijn dus van de winter in de herfst terecht gekomen en het is buiten een grijze natte bedoening, die je alleen maar triest kan stemmen. En toch hoor ik nu en dan een vogel, die zijn uiterste best doet om alles wat vrolijker en lenteachtiger te maken.En warempel het lukt hem nog ook! Tenminste voor mijn gevoel en voor anderen kan ik niet praten. M. hoort dat allemaal niet, want zijn gehoor is niet je dat! Dat komt hem meestal wel goed uit, maar niet altijd natuurlijk. Ik heb net nog een paar dozen met kaarten en foto's uitgeladen en alles zijn plaatsje gegeven. Bleef het maar voor me uitschuiven. Hoe zeggen ze dat: de laatste loodjes...... en dat was hier ook van toepassing. Verder houd ik me maar bezig met vanalles en nog wat en lees weer véél meer dan een tijdje geleden. Toch heb ik veel repetities en vergaderingen op het programma staan, maar die gaan altijd 's avonds door, dus moet de dag volgemaakt worden. Ik las in een weekblad interviews met verschillende zussenparen en ondanks de grote verschillen van het ene zussenpaar met het andere en de verschillen in leeftijd tussen hen, waren het geweldige artikels en ik merkte eens temeer wat ik zelf miste. Heb slechts één zus, die vier jaar jonger is. We hebben totaal geen voeling met elkaar en door schade en schande wijs geworden, houd ik me nu afzijdig, dan kunnen er ook geen nieuwe irritaties en wrijvingen ontstaan. Aan die houding is veel pijn enverdriet vooraf gegaan, maar het is wat het is, en de illusie dat het zou kunnen veranderen, heb ik al lang verloren. Vriendinnen nemen dan een klein beetje van die open plek in en ik heb natuurlijk mijn broers. Met drie van hen heb ik een heel intens contact, maar dat is anders. Met een broer kun je niet zitten giechelen over zottigeheden, of huilen over dingen, die je raken en misschien buiten proportie zijn in jouw gevoelswereld. Je kunt er niet gezellig mee gaan winkelen of gewoon een paar dagen samen naar zee trekken en genieten van het samenzijn en veel samen babbelen en heel véél samen zwijgen. Ik ben dol op mijn broers maar zij kunnen die lege plaats niet opvullen. Maar daar is één iemand die dat kan. Een heel goede vriendin, waarop al het voorgaande van toepassing is. En langzaam maar zeker rijpte in mij het idee om haar te vragen mijn zus te worden. Alle voor en tegen woog ik duizend keren af en ik dacht: je maakt jezelf onsterfelijk en totaal belachelijk. Wie vraagt er nu zoiets??? En toch liet die gedachte me niet meer los. Misschien wilde zij dat ook helemaal niet en vond ze het maar een idiote ingeving, maar als ik het niet probeerde, zou ik het nooit weten. En dus heb ik met een bang hart gevraagd of zij vanaf nu mijn zus wil zijn en ze heeft ja gezegd! En misschien klinkt het belachelijk maar mijn hart buitelde van vreugde en die miezerige regen en het grijze weer, kunnen me even totaal niet meer deren, want dit kleine kind, dat ik eigenlijk toch wel ben, is overgelukkig.
Het sneeuwen is eindelijk gestopt en ik kijk door de glazen deur van de bureau naar buiten. Alles is bedekt met een witte donzen deken en langzaam komt er zoiets als zonnelicht door de wolken. Het verdubbelt de witkracht van de sneeuw en ik knijp mijn ogen een beetje dicht om duidelijk te zien. Wat is het mooi! En toch! Ik hoor een vogeltje fluiten en vanbinnen roert zich iets. Mijn hart begint te buitelen en krijgt lentegevoelens. Een beetje voorbarig, dat weet ik wel, maar ik kan het gewoon niet helpen. Zie alweer zonnige dagen in het verschiet en lange wandelingen aan zee. De zon warmt mijn huid en de zeebries speelt met mijn haren en kleren. De nood aan warmte en licht is zo groot, dat ik zonder problemen in die andere wereld glijd en die witte wereld rond mij vergeet. Af en toe stoppen en neerzitten op de banken van de boulevard. Mijn blik verliezen in de verre einders van het water en een totale rust neemt bezit van mijn lichaam en geest. Ook kan ik uren lang onder een van de grote beukenbomen achter ons huis zitten met een boek. Soms lezend, soms mijmerend en dromend, maar steeds genietend met een gevoel van intens leven. Dat zijn gevoelens, die alleen de lente, zomer en zon kunnen oproepen in mij, waarbij ik het gevoel krijg, dat ik voor meer dan honderd procent leef. Alles in mij zuigt dan die warmte en zon op en brengt een soort van euforie teweeg, die met niets te vergelijken is. Alleen eraan denken, doet me al goed. En dat zal ik nog wel een tijdje nodig hebben, niet?
Het valt me telkens weer op, hoe onze wereld wordt bezoedeld door geluid! Zou er nog ergens een plaatsje zijn, waar het echt stil is en waar je die stilte kan horen? Dat zinderende geluid, alsof de lucht en alles rondom je trilt in totale geluidloosheid.
Deze avond hadden we, zoals elke maandagavond, repetitie van ons koor. Met zo'n dertig vrouwen samen, wil dat al heel wat zeggen. Lieve deugd, wat kunnen die lawaai maken. Dat kwekt en ratelt non-stop en ik vraag me dan af, wat die allemaal zo dringend te vertellen hebben en waarom dat met zoveel decibel moet gepaard gaan.. De meesten zijn familie van elkaar en zien elkaar meerdere malen per week, omdat ze ook nog in hetzelfde of aanpalend dorp wonen. Zussen, nichten, schoonzussen, bijna één grote familie, op enkele uitzonderingen na, waar ik dan bij hoor. Onze dirigente moet telkens opnieuw vragen om stilte en ik vraag me serieus af, waar ze haar stem blijft halen, want ze moet dat verzoek telkens opnieuw herhalen, omdat ze door hun eigen lawaai, haar niet eens horen praten. Ik zit dan op mijn stoel en voel hoe golven geluid mij overspoelen. Ik kan er behoorlijk geïrriteerd door geraken, omdat ik problemen heb met mensen, die geen zelfdiscipline hebben. Ik vind het trouwens getuigen van heel weinig respect voor anderen, en vooral de dirigente, door maar verder te gaan met tateren zodat wij niet aan ons programma kunnen beginnen. Het valt me dan ook nog op dat er enkel personen uitspringen, die het wel heel bont maken en gewoon geen minuut zwijgen en moet ik er dan bij vertellen, dat het leerkrachten zijn?? Juist van hen zou men begrip mogen verwachten voor iemand, die voor een groep mensen staat en probeert om hen rustig te krijgen om met het programma te beginnen. Als we dan eindelijk met onze repetitie begonnen zijn, gebeurt het dat de verschillende stemgroepen even apart moeten zingen of herhalen om een of andere moeilijkheid de baas te kunnen. En dan gaat het weeral verder, dat geklets. Het irriteert me mateloos omdat je dan niet eens fatsoenlijk kunt volgen wat er gezegd wordt. Als ik dat tegen M. zeg, repliceert hij, dat L, de dirigente, strenger zou moeten optreden, maar het zijn allemaal vrijwilligers en zij gaan ervan uit, dat zij zingen om zich te amuseren en blijkbaar hoort daar geen discipline bij. Ik zie dat anders, en met mij nog wel andere ook, maar wij zijn duidelijk in de minderheid en moeten ons maar aanpassen aan dat ongelooflijk gekwek. Heb voordien nooit geweten, dat een relatief kleine groep vrouwen zoveel kabaal kunnen maken. Als ik dan naar huis rij, alleen in de auto, geniet ik van de stilte en de algehele rust, die een weldaad is voor mijn gepijnigde oren. Ik hoor erg goed en dat is duidelijk niet altijd een zegen.
Schrijven over vriendschap en je er goed bij voelen, en dan plots uit heldere hemel een bericht via de PC. Ik lees, en herlees, en kan mijn ogen niet geloven. Ontgoocheling en verdriet zijn de eerste gevoelens, die ik ervaar en dan word ik ook nog boos. Ik correspondeer reeds sinds mijn vijftiende met een Braziliaanse jongen/man. Het is een fijne correspondentie, zonder flauwe kul met interesse van beide zijde voor elkaars familie, interesses en dergelijke meer. T. is een humoristische en grappige man, die ik steeds erg gewaardeerd heb, en die duidelijk liet blijken in zijn schrijven dat dat gevoel wederzijds was. Wij wisselden foto's uit van onze gezinnen en stuurden verjaardagswensen voor alle leden van de familie. Kortom, het was een fijne, ongecompliceerde relatie, die eerst via brieven werd opgevouwd en later via de PC verdergezet werd. Ik had reeds het gevoel dat er iets scheelde, want ik had al een tijdje, ttz. na Kerstmis niets meer gehoord en er kwam ook geen antwoord op vragen, die ik stelde. Soms was hij gewoon te lui om te schijven of had andere dingen aan zijn hoofd, en dat moet kunnen. Nadien verontschuldigde hij zich dan uitgebreid voor zijn stilzwijgen en we gingen op dezelfde voet weer verder met onze correspondentie. Op een bepaald ogenblik dacht ik bij mezelf: hij kan wel ziek zijn, of iets ernstigs gekregen hebben en ik zit aan het andere einde van de wereld en weet van toeten of blazen. Dus dan maar een mail gestuurd, dat hij een seintje moest geven of er iets ersntigs aan de hand was of dat hij alleen maar de luierik uithing. Enkele dagen geleden, opende ik mijn mailbox en zag een mail van een M.C., die ik niet zo direct kon thuiswijzen. Zulke dingen open ik niet en ik had ze reeds in de vuilnisbak gedropt. Maar de naam bleef hangen en ik heb die mail terug opgevist. Ik wist dat ik die naam ergens van kende. Ik opende het ding en wat ik toen las sloeg me dus met verstomming. De tekst was van T.'s vrouw en ze vertelde mij onverbloemd, dat ze het nooit eens geweest was met onze vriendschap en dat die maar eens en voorgoed gedaan moest zijn. Ik moest haar man met rust laten en uit haar huwelijk blijven. (Alsof ik daar al ooit tussen gezeten had!) Ze wilde geen antwoord, en ging ervan uit, dat ze nooit meer iets van mij zou horen. Ik heb het een paar maal gelezen, M. geroepen en laten lezen en dan een paar keren geslikt. Ik was ontgoocheld, verdrietig , verontwaardigd en boos! Elk van onze mails of brieven mag gelezen worden door de hele wereld en dan hoef ik niet blozen over de inhoud. Wij kennen elkaar langer dan vijftig jaar en dat wordt met een handgebaar van tafel geveegd en afgedaan als niet ter zake doende. Die mate van jaloezie, want wat kan het anders zijn, slaat mij met verstomming en krenkt me, want dan gaat men ervan uit, dat ik onzuivere plannen of bedoelingen heb. En wat me het meest krenkt, is dat hij me dat zelf niet geschreven heeft. Hij is het misschien niet eens met die zienswijze, maar ik begrijp dat hij moet leven met zijn vrouw en zich met haar moet verstaan, eerder dan met mij. Maar om door haar op die manier aangepakt te worden zonder dat hij ook maar een teken van leven geeft, had ik nooit van hem verwacht. Mijn geloof in oprechte vriendschap heeft eens temeer een flinke knauw gekregen.
Vandaag was het de stormachtigste dag sinds jaren, en het hemelwater kwam met bakken naar beneden. Echt weer dus om een en ander te lezen. Gewoonlijk begin ik met de krant en daarna een of ander maand- of weekblad om vervolgens over te gaan naar een van de vele boeken, die gewoonlijk binnen handbereik liggen.
Wij zijn dus van de winter in de herfst terecht gekomen en het is buiten een grijze natte bedoening, die je alleen maar triest kan stemmen. En toch hoor ik nu en dan een vogel, die zijn uiterste best doet om alles wat vrolijker en lenteachtiger te maken.En warempel het lukt hem nog ook! Tenminste voor mijn gevoel en voor anderen kan ik niet praten. M. hoort dat allemaal niet, want zijn gehoor is niet je dat! Dat komt hem meestal wel goed uit, maar niet altijd natuurlijk. 
Het sneeuwen is eindelijk gestopt en ik kijk door de glazen deur van de bureau naar buiten. Alles is bedekt met een witte donzen deken en langzaam komt er zoiets als zonnelicht door de wolken. Het verdubbelt de witkracht van de sneeuw en ik knijp mijn ogen een beetje dicht om duidelijk te zien. Wat is het mooi! En toch! Ik hoor een vogeltje fluiten en vanbinnen roert zich iets. Mijn hart begint te buitelen en krijgt lentegevoelens. Een beetje voorbarig, dat weet ik wel, maar ik kan het gewoon niet helpen. Zie alweer zonnige dagen in het verschiet en lange wandelingen aan zee. De zon warmt mijn huid en de zeebries speelt met mijn haren en kleren. De nood aan warmte en licht is zo groot, dat ik zonder problemen in die andere wereld glijd en die witte wereld rond mij vergeet. Af en toe stoppen en neerzitten op de banken van de boulevard. Mijn blik verliezen in de verre einders van het water en een totale rust neemt bezit van mijn lichaam en geest. Ook kan ik uren lang onder een van de grote beukenbomen achter ons huis zitten met een boek. Soms lezend, soms mijmerend en dromend, maar steeds genietend met een gevoel van intens leven.
Schrijven over vriendschap en je er goed bij voelen, en dan plots uit heldere hemel een bericht via de PC. Ik lees, en herlees, en kan mijn ogen niet geloven. Ontgoocheling en verdriet zijn de eerste gevoelens, die ik ervaar en dan word ik ook nog boos. 
