Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
29-09-2011
Jubileum!!!
Ja hoor het is bijna zo ver: het vijftienjarig jubileum van ons koor. Dat dit zomaar niet voorbijgaat, is dus meer dan evident. En wat bij zo'n viering allemaal komt kijken, daar staat een mens bij voorbaat dus echt niet bij stil. Maar we zullen het geweten hebben hoor. Met hart en ziel repeteren we al maanden tweemaal per week twee uren aan een stuk door en alles moet tot in de puntjes kloppen en goed klinken. En toch steeds dat tikkeltje onzekerheid: is het nu wel goed genoeg? Kan het niet nog beter? Klinkt alles zoals het moet. Zijn alle bewegingen en passen synchroon en één vloeiend geheel. Dan komen de vragen over de aankleding van de zaal, het samenspel van de muzikanten: piano, djembé, dwarsfluit en misschien ook nog elektrische gitaar. Die liederen die we zullen brengen zijn gesprokkeld uit 15 jaar koorgebeuren en het programma heeft de titel "Muziekparels" meegkregen. Tussen al die liedjes, worden er sketchen opgevoerd, door leden van het koor en het moet gezegd: er zijn echte natuurtalenten bij. Tekst en opvoering is van eigen makelij en het lachgehalte is niet te onderschatten en zorgt tussendoor voor een hilarische noot. Een greep uit de titels, die wij ten gehore brengen: Stay with me, I will follow him, Bright eyes, Bohemian Rhapsody, I know him so well, Laat me nu toch niet alleen, Music was my first Love etc, etc. Zelf vind ik het programma geweldig en dan zing je natuurlijk die liederen met nog meer gevoel en overgave dan dat normaal het geval is. Vanavond, 30 april is er generale repetitie en zijn de mannen, die instaan voor de belichting en het geluid ook aanwezig om alles voor te bereiden, want op 1 oktober 's avonds is het eerste optreden, gevolgd door een receptie met cava en hapjes en zondagnamiddag 2 oktober is er een optreden, gevolgd door koffie en taart en dat voor alle aanwezigen. En dan is daar Lieve, onze dirigente. Zij is voor mij de stuwende kracht van het koor. Wij zijn de mozaïekstukjes en zij de lijm, die al die stukjes in elkaar doet passen in een sluitend en prachtig geheel. Ze kalmeert en vuurt aan, waar nodig en is daarbij nooit boos of geïrriteerd, maar steeds gelijkmoedig en vriendelijk, nooit kwetsend in opmerkingen maar steeds positief en aanmoedigend. Ze is een gedreven muzikante, die haar gedrevenheid op ons kan overbrengen, maar er steeds de nadruk op legt, dat vooral het plezier in wat we doen, héél belangrijk is en moet primeren. Ze herkent en erkent de talenten van ieder apart en weet die naar de oppervlakte te halen. Ze heeft meer vertrouwen in ons kunnen dan wij zelf, en aan de eindmeet bewijst ze, en wij ook, dat ze gelijk had. Zij leert ons, dat we veel meer kunnen dan we zelf voor mogelijk houden. Ze geeft ons dat zelfvertrouwen en geloof in onszelf, dat resulteert in een harmonie van klanken en een samenhorigheid, die een weldaad is voor de hele groep en voor ieder van ons afzonderlijk. Ik vind haar een uniek persoontje en koester enorm veel bewondering voor haar niet aflatende inzet en aanpak, die naar steeds mooiere resultaten leidt. Ik kijk er enorm naar uit en terzelfder tijd heb ik wat angst voor het hele gebeuren. Nogal tegenstrijdig hé, maar zal wel de aard van het beestje zijn, want die zenuwen voor een optreden, zal ik wel nooit kwijt geraken. Hoop alleen maar dat die mij ertoe brengen, om het beste en mooiste van mezelf te geven.
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. En als ik dan weer eens meegesleept word door het verhaal, kan ik uren later, nadat ik het boek heb weggelegd, nog steeds in dat verhaal toeven. Ik brei er dan als het ware zelf een vervolg aan, waarvan nadien dan blijkt, dat het zo helemaal niet loopt!! Ik dacht daarnet nog, dat niet het schrijven en beschrijven het moeilijkste moet zijn maar wel een plot bedenken, waarrond een verhaal moet opgebouwd worden. Het fascineert me mateloos en vraag me dan af of ik in staat zou zijn, om zoiets tot stand te brengen. Maar het ligt dan allemaal zo moeilijk. Als je volop in "the mood" bent en alles loopt als vanzelf, en woorden vloeien als water over het papier, is daar opeens die wijzer van de klok, die vertelt dat je hoognodig aardappelen moet gaan schillen voor het middagmaal. Oh ja, groenten moeten ook nog zuiver gemaakt worden en vanmiddag moet hoogdringend naar het grootwarenhuis gegaan, want er staan te veel rekken leeg in de voorraadkamer!! En eens, je die vloeiende stroom onderbroken hebt, kun je die niet zomaar gans eenvoudig weer oppikken in de loop van de namiddag of avond. Tenminste,ik kan dat zomaar niet. Hetzelfde geldt voor het schrijven van gedichten. Ze komen in hun eigen tijd en op hun eigen ritme en ik kan me echt niet zomaar aan mijn bureau zetten met de intentie: en nu ga ik een gedicht schrijven. Die komen op de meeste absurde momenten naar boven en blijven maar de tijd van een lichtflits. Als ik alleen maar de voornaamste woorden kan opschrijven, kan ik het later terughalen, maar anders ben ik het kwijt. Midden in de nacht wakker worden met een strofe in je hoofd, of niet kunnen inslapen en dan opeens "out of the blue" een half gedicht door je hoofd laten gaan. Ik heb ooit gedacht dat ik het 's morgens nog wel zou weten. Vergeet het!! Totaal niets meer. Ik was het volledig kwijt en wist zelfs geen zinnetje meer op te vissen uit die grijze massa, die ons geheugen herbergt. Ik vind dat zo geheimzinnig en onbegrijpelijk, maar misschien is er wel een uitleg voor, die ik niet ken. Er ligt nu een boekje en pen naast mijn bed op het nachtkastje en als ik echt opeens het licht meen te zien dan probeer ik het even op te schrijven, vooropgesteld dat ik niet te moe en te slaperig ben. En heel deze uitleg komt dan gewoon in me op, omdat ik erover nadenk, waarom ik zolang niets geschreven heb. Zal ik het mezelf maar vergeven?