Het was 13 mei toen mijn leven een triestige wending nam en mij werd meegedeeld dat ik kanker had met uitzaaiïngen. En op 22 mei zouden we onze Gouden Bruiloft vieren omdat we net op die dag 50 jaar getrouwd waren. Het feest was gepland en ik was absoluut niet van plan om daaraan ook maar iets te veranderen. Toen ik thuis kwam heb ik onze familie en goede vrienden, die ook allemaal uitgenodigd waren, via mail verwittigd van mijn toestand en uitgelegd wat er aan de hand was. Zo wist iedereen precies hoe de vork in de steel zat en hoefde er geen wilde verhalen en allerlei sprookjes de ronde te doen. Dat dit hard aankwam was natuurlijk te verwachten en sommigen zullen zich ook wel erg verwonderd hebben over mijn aanpak. Maar achteraf kreeg ik van velen een berichtje om te zeggen hoe blij ze waren dat ik met hen gecommuniceerd had en zij op de hoogte gebracht waren door mijzelf en het niet hadden moeten vernemen van horen zeggen.

Op de dag van het feest waren ze allemaal aanwezig en iedereen had de tijd gehad om het bericht te laten bezinken. Er is nauwelijks of niet gsproken over wat me te wachten stond en wij hebben een heerlijk feest gehad, met fantastische mensen, lekker eten en heerlijke muziek. Ik heb alles van me af gezet en alleen maar genoten. Achteraf hebben wij talloze complimenten gekregen hoe intiem en mooi het hele gebeuren geweest was. Dat kon ons niemand meer afnemen, ook die smerige "K" niet.

Mijn man en ik hebben dan afgesproken dat we verder zouden communiceren met één van zijn zussen en één van mijn broers, die op hun beurt iedereen op de hoogte stelden via mail of telefoon.

Nu kon de lijdensweg beginnen en wat die inhield kon ik bij benadering niet niet inschatten. 

Vier dagen na het feest werd ik verwacht in het ziekenhuis omdat de chirurg een MRI wilde om de toestand gedetailleerd te kunnen beoordelen. Op 01.06 werd ik bij hem verwacht om de MRI en de operatie te bespreken. Wat ik te horen kreeg was niet om vrolijk van te worden. De hoofdtumor zat op de eierstokken en had van daaruit uitgezaaid. Hij zou de baarmoeder en eierstokken verwijderen, en verder een stuk van de darm, de gal, de blinde darm, de klieren, het buikvlies, de schors van de lever die tegen het middenrif lag, en drievierde van het  middenrif, zoals later zou blijken, omdat de uitzaaiïngen er bijeengetrost zaten. De operatie zou tussen 6 en 18 uren gaan duren. Ze hebben uiteindelijk 14 uren geopereerd. Ik heb tijdens de operatie dan nog een halve klaplong gekregen en water tussen het longvlies en de longen, wat dagenlang door een drain afgevoerd moest worden. Ik heb nadien nog tegen de chirurg gezegd: gelukkig zit er vrij veel in die buik, anders was helemaal niets meer overgebleven!

Tijdens de vier dagen op de I.C waaraan ik geen enkele herinnering heb, heb ik vreselijk gehallucineerd. En die beelden herinner ik me wel en waren afschuwelijk. Na die vier dagen werd ik naar mijn kamer gebracht en daar heb ik dan de rest van mijn dagen tot 29/06 doorgebracht. Ik werd er heel goed verzorgd en de verpleegsters en verplegers waren lief en attentvol en dat is oms wel eens anders. Ik zag af van bezoek want dat kon ik niet aan door de algehele verzwakking. Alleen mijn zoon en zijn gezinnetje en mijn man waren er elke dag. En de dag dat ik het ziekenhuis mocht verlaten was dan ook heel welgekomen ondanks het feit dat ik totaal zwak en hulpbehoevend was, maar ik mocht naar huis naar mijn eigen stekje en de rest zou wel goed komen, toch?

24-10-2015 om 00:00 geschreven door Michelly

Waar zijn al die ongeschreven woorden gebleven?

Ik weet het niet. Meegedreven met de wind of met de zorgen, die deel van mijn leven zijn geworden.

Verleden jaar kreeg ik opeens het bericht dat een van mijn broers geopereerd was van darmkanker. Dat was een flinke opdoffer want hij had niemand iets verteld en dan hoor je plots dat hij chemo krijgt na eerst door de bestralingen en de operatie gegaan te zijn. Ik zat er voortdurend mee in mijn hoofd. En zo is het allemaal begonnen. Tijdens een bezoek aan de huisarts voor een zware bronchitis, merkte zij dat ik moeilijk mijn hoofd draaide. Ze vroeg me of ik een stijve nek had. Dat niet precies maar ik heb zware artrose aan de nekwervels  wat de beweeglijkheid van mijn hoofd nogal beperkt en bovendien had ik op dat ogenblik veel last van mijn halsspieren. Door de verkoudheid? Teveel gelezen en met gebogen hoofd boven een boek gezeten? De dokter kwam naar me toe en ging met haar handen over de weerspannige spieren en merkte dat die totaal verkrampt waren. Heb je last van stress vroeg ze. Stress? Niet echt sinds ik gepensioneerd ben, maar misschien dat toch de operatie en behandeling van mijn broer een beetje meespeelde. Ik vertelde haar dat en ze vroeg wat mijn broer aan de hand had.Ik deed de uitleg en onmiddellijk reageerde ze heel allert en wilde gelijk een brief gaan schrijven zodat ik een onderzoek kon aanvragen in het ziekenhuis voor een coloscopie. Ze vertelde dat die ziekte heel dikwijls familiaal erfelijk is en dat mijn broers en zus ons best lieten onderzoeken, om alle eventualiteiten uit te sluiten. Ik zag de redelijkheid van die opmerking wel in maar op dat ogenblik had ik daar absoluut geen tijd voor. Ik beloofde haar de maand later terug te komen en dan zou ze me de betreffende brief voor het ziekenhuis opstellen en meegeven. Zo gezegd zo gedaan. Heb mijn broers en zus verwittigd en verdere akties dienden ze zelf te ondernemen. Toen ik mijn brief voor het ziekenhuis gekregen had diende ik zelf een arts te kiezen en via google zocht ik die dan ook op. Ik maakte telefonisch een afspraak en er werd me gevraagd waarom ik die afspraak wilde maken. Ik vertelde de reden en daaruit bleek dan ook dat het niet super dringend was maar om een routinecontrole ging.

En daar ging de rollercoaster van start. Bij die controle werd niets abnormaal gevonden in de darm maar merkte de arts dat er aan de buitenkant iets tegen de darmwand drukte. Dat moest dus nader onderzocht worden door een CT-scan.

Het verdict was klaar: er drukte een tumor tegen de darm en daarvan diende een biopsie genomen om vast te stellen of die al dan niet kwaadaardig was. De chirurg die de operatie zou uitvoeren legde me uit dat ze, indien mogelijk, de tumor gelijktijdig zouden verwijderen tijdens het nemen van de biopsie. Ik zou dan een weekje in de het ziekenhuis moeten blijven. Het hele proces werd in gang gezet en de dag van de biopsie en verwijdering van de tumor naderde snel en ik voelde me niet zenuwachtig of gestrest maar content dat dat ding uit mijn buik gehaald zou worden.De dag na de operatie lag ik in bed en een van de verpleegsters kwam de kamer binnen en vroeg hoe ik me voelde. Vrij goed vond ikzelf en ze antwoordde daarop dat ik me in de loop van de voormiddag mocht aankleden en ik tegen de namiddag naar huis mocht.

Ik hoorde het in Keulen donderen! Naar huis? Ik moest toch enkele dagen in het ziekenhuis blijven. Niet dus want de tumor was niet verwijderd en er werd een afspraak gemaakt om terug te komen nadat de uitslag van de biopsie binnen was. Op de dag van die bespreking werden de poten onder mijn leven weggezaagd van het ene op het andere moment. Nooit zal nog iets hetzelfde zijn en nooit word ik nog de vrouw die ik eerder was. Ik had eierstokkanker, volledig uitgezaaid en de tumor tegen de darm was reeds een uitzaaiing en niet de hoofdtumor zoals in eerste instantie gemeend was.

Mijn zoon, schoondochter en mijn man zaten daar sprakeloos en confuus te luisteren naar de arts, die zijn uitleg deed en die vertelde dat het een heel ingewikkelde operatie zou worden die in een ander ziekenhuis zou uitgevoerd worden door een andere chirurg. En ik, ik zat erbij en luisterde naar zijn uitleg. Alles gebeurde met mijn andere ik, die ziek was en waaraan ik part noch deel had. Zelfbescherming om overeind te blijven? Waarschijnlijk want er stond me nog zoveel te wachten waarvan ik geen flauw vermoeden had en waar men zich geen voorstelling van kan maken.

Maar dat is een ander verhaal.

22-10-2015 om 00:00 geschreven door Michelly