|
Als ik terugkijk naar de voorbij maand, is dat met een blik van ongeloof en verdriet. Er is zoveel gebeurd en dan bedoel ik niet op landelijk of wereldvlak maar wel in de familie- en vriendenkring. We hebben een vriendenclubje dat op gezette tijden samenkomt en er een heerlijke dag van maakt. We lachen wat af struinen door de stad, Antwerpen bijvoorbeeld, en sluiten zo'n dag af met een heerlijk etentje en een super voldaan gevoel door de warmte van onze vriendschap.
Een van deze vriendinnen kreeg vier jaar en enkele maanden geleden te horen dat "K" haar had ingehaald en dat de ongelijke strijd begonnen was. We waren daar allemaal erg verdrietig om maar hoopten samen met haar dat zij zou winnen en niet de vijand. Het was een strijd die op en af ging, maar ze liet zich niet klein krijgen en vocht voor wat ze waard was, en dat was niet niks. Verleden week kregen we het bericht dat ze de dag na haar verjaardag overleden was. Voor mij was dat niet minder dan een uppercut en door de situatie waarin ikzelf verkeer, heb ik meer dan emotioneel gereageerd. In alle maanden van mijn gevecht tegen "K" heb ik dat nooit eerder zo gedaan. Ik had haar zo graag nog eens ontmoet, maar durfde het niet vragen omdat ik de indruk kreeg dat ze haar vrienden niet wilde confronteren met haar verval. Ik begrijp het en toch doet het me heel veel verdriet. Dit is niet meer in te halen en nu verwijt ik mezelf dat ik het niet toch gevraagd heb.
Twee dagen later had ik een telefoongesprek met een koormaatje, die ook aan de chemo moet en die huilend vertelde dat ze zo bang was en niet wist wat aan te vangen. Ik heb geprobeerd om haar angst weg te nemen en haar te troosten, terwijl ik zelf troost nodig had. En nog twee dagen later, in diezelfde week krijg ik te horen dat bij mijn beste vriendin een erfelijke ziekte is vastgesteld met allerlei onaangename gevolgen. Haar partner is al jaren overleden en in principe staat ze er dan alleen voor. Als ze doodmoe van haar werk komt is er niemand om als klankbord te dienen, en de stoelen zeg niets terug.
Het was alsof een centergewicht op me rustte en ik kreeg de emoties niet weggeslikt of verwerkt. En toch moet een mens door en mag je niet bij de pakken gaan zitten. Daarmee is niemand gediend en ikzelf ook niet. Gelukkig kan ik alles van me afschrijven en dat verlicht een beetje. Het neemt het verdriet niet weg en de oorzaken van dat verdriet al helemaal niet maar het blad papier is mijn maatje dat alles verstaat en begrijpt en zelfs nooit kritiek op me heeft. Die heb ik genoeg op mezelf.
05-04-2016 om 00:00 geschreven door Michelly
|
