|
De dagen slepen zich voort en ik onderga het allemaal maar. Afwisseling is er nauwelijks of niet en dus duik ik maar in mijn boeken en lees de ene dikke pil na de andere. Boeken van 600 blz en meer zijn geen uitzondering.
Gelukkig bestaat er zoiets, waarin je alle zorgen kunt vergeten en onderduiken in een andere wereld, spannend of romantisch of allebei.
Ondertussen is het 13 december en vanmiddag heeft het kerstconcert plaats van "mijn" koor. Ik heb kaarten besteld voor de opvoering van 14u30 want die van 19u30 valt wat laat voor mij en dan red ik het weer niet. Mijn koormaatjes hebben plaatsen voorbehouden voor Michel en mij, want anders moet je zeker een uur bij voorbaat in de kerk zijn en dan wordt het weer te lang om vol te houden. We zorgen toch dat we tijdig ter plaatse zijn, want anders kun je tevergeefs naar een parkeerplaats zoeken.
We zitten mooi op de voorste rij en ik kan het van heel dichtbij volgen en genieten. Er treedt een mannenkoor op en nadien een harpiste met prachtige muziek. Als mijn maatjes van het vrouwenpopkoor hun plaatsen innemen op het podium en de muzikanten zich klaar zetten om te starten voel ik het roeren op de plaats waar mijn hart schijnt te zitten. De verschillende optredens worden aan elkaar gepraat door een dame, die dat prachtig doet. Ons koor wordt ingeleid door een gedicht door mij geschreven.
Koor.
Gezichten opgeheven
ogen waarin lichtjes leven
een kerk vol warme mensen
meer kunnen wij niet wensen
dicht bij elkaar
in warm vertrouwen
ons koor, je kunt er
een huis op bouwen
zingt vol emotie
met hart en ziel
volgt in gezang
zoals Lieve dat wil
ze voert ons langs paden
van vreugde, ontroering
en zorgt steeds opnieuw
voor intense beroering
van elke bezoeker
elke man
elke vrouw
we zingen met elk lied
ik hou van jou.
Als dan het eerste lied wordt ingezet, overspoelt de emotie mij zo erg, dat ik de grootste moeite heb om mezelf onder controle te houden en niet als een hoopje ellende in snikken uit te barsten. Ik wil daarbij staan en mee de sterren van de hemel zingen! En dan vraag ik me af of dat ooit nog het geval zal zijn en of ik er ooit nog bij zal horen. Ik heb het gevoel alsof mijn lijf in stukken gereten wordt. En toch wil ik hier geen minuut van missen en word ik meegevoerd op al die tonen en klanken, woorden en gedachten en verlies me totaal in de muziek.
Als het concert afgelopen is en het publiek zijn waardering luidruchtig te kennen heeft gegeven, word ik geknuffeld door mijn koormaatjes en vertrekken we allemaal naar het CC voor een drankje en eventueel een hapje. Dat laat ik ook niet aan me voorbijgaan en de vermoeidheid schuif ik maar opzij . Tijd om uit te rusten krijg ik nog genoeg in die lange eenzame dagen. De helft van mijn fanclub is trouw aanwezig en de andere helft heeft andere verplichtingen. Ik word omspoeld met warmte en genegenheid en heb het gevoel dat ik er, tenminste nu nog, bij hoor.
|
