|
Intussen schrijven we 20.01. Vandaag staat de afspraak met chirurg K. Van der Speeten op de agenda. Ik word er om 10.40u verwacht. Dat is een aangenaam verschil met de vorige ontmoetingen in de vroege morgen rond 07.00u.
Als we daar heel mooi op tijd arriveren kan ik mijn ogen niet geloven! De wachtzaal zit afgeladen vol en in de gang hangen de mensen tegen de muur te wachten. Gelukkig staat een jonge vrouw me haar zitplaats af en kan ik een beetje comfortabel op mijn beurt wachten. Ben benieuwd wat de conclusies zullen zijn van de in Maaseik gemaakte foto's.
Ik ben eindelijk aan de beurt en worden zoals altijd vriendelijk ontvangen door de dokter. Hij zegt zelf ook dat het een onmogelijke drukte is en dat hij met vijf zaken tegelijk bezig is. Met een schuine blik naar mij, zegt hij droog: en we weten allemaal dat mannen dat niet kunnen hé!
Als de foto's ter sprake komen, stelt hij vast dat die nog steeds niet zijn aangekomen uit Maaseik. Blijkbaar kunnen ze op 9 dagen tijd die niet doorsturen via de PC. De arts stelt me gerust en zegt dat hij zijn secretaresse opdracht zal geven om naar Maaseik te bellen. Zij zal me dan morgen of overmorgen telefonisch een seintje geven wanneer de operatie kan doorgaan. Hij geeft nog wat uitleg over de komende ingreep en dat is het dan weer. Als we thuis zijn krijg ik reeds dezelfde namiddag een telefoontje van zijn secretaresse. De foto's gaven geen reden om de operatie uit te stellen. Op maandag 08.02 zal die doorgaan en dan word ik nuchter in het ziekenhuis verwacht. Vrijdag 05.02 dien ik in de namiddag te bellen en dan wordt mij het uur meegedeeld dat ik in het ziekenhuis verwacht word. Alles wordt dus weer netjes geregeld en ik kan me beginnen in te stellen op de komende operatie.
Als ik 's avonds in mijn stoel naar de TV zit te lijken, dwalen mijn gedachten af naar de situatie waarin ik me bevind. Nooit maar dan ook nooit kan ik nog gerust zijn en me veilig voelen. Voor aanvang van deze ellendige periode had ik ook geen enkele klacht die erop kon wijzen dat er iets zo grondig mis was en dat ik met een bom in mijn lichaam rondliep. Dus als ik hier rustig in een zetel zit en geen klachten heb, wil dat totaal niets zeggen en kan het daarbinnen gewoon explosief verkeerd gaan. Ik voel het toch niet, hoe kan ik me dan ooit nog gerust en zeker voelen? Ik zal waarschijnlijk om de drie of vier maanden op controle moeten gaan maar tijdens die maanden kan er zoveel fout lopen. En toch mag je niet de moed verliezen en een zwartkijker worden want dat is slecht voor je geest en je lichaam. Krijg het maar voor mekaar. Sta voortdurend verstomd van mezelf dat het me ondanks alles lukt ofschoon ik niet in staat ben mezelf wat wijs te maken en de dingen mooier voor te stellen dan ze zijn. En dat er dan af en toe een dipje op de loer ligt, zal dan ook wel niemand verwonderen. Maar zolang ik de kracht en de moed heb om er weer uit te klauteren, blijf ik verder vechten voor een enigszins "normaal" leven.
|
