Ik heb weer een bloedonderzoek en een scan achter de rug twee dagen geleden en overmorgen weer mijn drieweekse ontmoeting met de oncoloog en bespreking van de resultaten van de scan, bloedonderzoek en urineonderzoek.

Het is weer bang afwachten, elke keer opnieuw en hopen dat de scan oké is en ik weer niet voor verrassingen kom te staan. Ik pieker deze keer veel meer dan de vorige keren en weet niet waaraan dat ligt. Verkeer al dagen op het randje van een tsunami aan tranen zonder een directe reden en slik dat dan allemaal maar weer af. OP een keer verdrink ik in dat moeras.

Ondertussen geef ik mezelf dan een flinke reprimande dat ik me niet moet aanstellen en blij moet zijn dat ik hier nog steeds rondloop en geen pijn heb. Tenminste niet door K, die mijn hele leven beheerst en regelt. Alle drie weken aan de naald , bloedonderzoek en gesprek met de oncoloog geeft me echt niet de kans om even te vergeten hoe het  met me gesteld is, en drie weken zijn zo snel voorbij dat ik het gevoel krijg dat ik voortdurend in het ziekenhuis zit. Je kunt het mijn tweede thuis noemen. En ja hoor, ik weet dat het allemaal nog veel erger zou kunnen zijn maar in die gedachte vind ik totaal geen troost op het ogenblik. Wat is er toch met me loos? Ik klaag niet en slik alles maar af, maar daardoor verdwijnt het allemaal niet hé.  Dus moet ik het maar van me af proberen te schrijven en het papier of de PC tikt me niet op de vingers om me tot de orde te roepen. 

Als zoonlief met vrouw en kinderen hier is geweest en weer naar huis vertrekken heb ik het gevoel dat ik met hen mee moet om in hun buurt te blijven. En toch is het laatste wat ik wil, hen tot last zijn en voor de voeten te lopen. Nog weer zo'n raar gevoel dat ik eerder niet had. Alles vertelt me dus dat ik niet goed in mijn vel zit en ik weet niet hoe ik het kan veranderen of verbeteren, want dat zal ik toch zelf moeten doen want niemand anders kan dat voor mij. 

En dan vraag ik mezelf af of dit nu altijd zo zal zijn en er nooit een einde komt aan die dipjes en dat verdriet. Ik zou minder moeten nadenken maar hoe doe je dat?  Ik ben nooit goed geweest in het uitschakelen van mijn brein en nu dus ook niet Ik zal dus maar proberen om morgen de dag te vullen met lezen of een spannende film bekijken zodat ik verder niet kan denken en maandagmorgen maar weer op naar het ziekenhuis en de behandeling ondergaan die ondertussen als het ware routine geworden is. 

Je zou al voor minder dat gevoel hebben Elly door die 3 wekelijkse bezoeken kan je eigenlijk nooit echt ontspannen en als je dan nog niet goed in je vel zit dan begrijp ik dat de traantjes dicht zitten. Ik wou dat ik je een remedie kon geven om die bovenkamer eens uit te schakelen om onbezorgd de dagen  door te brengen, maar ik heb die niet. Wanneer die grote K je leven beheerst dan klopt er niets meer qua plannen en levensritme.... Ik hoop dat ze ooit  -en dan liefst zo snel mogelijk -een juiste medicatie vinden om de mensen sneller van die K te verlossen maar dan ook definitief. Intussen heb je dat gesprek waarschijnlijk al gehad en ik hoop en duim dat het een positief gesprek was zodat je weer wat geruster de dagen aankan...Gelukkig kan je langs deze weg je gevoelens van je afschrijven.. dat is ook een gave, want opkroppen is nooit een goede houding geweest! Misschien denk je nu dat ik goed praten heb, maar ik weet echt niet hoe het anders te verwoorden... Wat jij meemaakt nu al een paar jaar, daar wil niemand voor tekenen. Daarom bewonder ik jou dan ook heel erg Elly ! Ik duim voor jou en je krijgt een virtueel meiklokje .. een geluksbrengertje zegt men toch?

Heel hartelijk

02-05-2018 om 03:37 geschreven door natoken

Ik wens u de kracht en troost toe met uw behandelingen. Goede dag medeblog(ster)ger. Dat de bovennatuurlijke zegen op al onze kinderen, jeugd en jongeren mag rusten. Alle dank voor de Schepper dat er verschillen zijn tussen mensen. Kinderen, tieners, volwassenen, ouderen en bejaarden. De Woorden op mijn blogje geeft kracht, licht, troost, leven en bemoediging.  CITAAT:Het leven begint op het moment waarop je je niets meer aantrekt van wat andere mensen over je denken. Reageer op tegen bezoekjes voor meer lezers. Tenminste als u opzoek bent naar blog vrienden. Een ieder is welkom op mijn blogje ongeacht wie u ook bent. Dankje voor uw tegenreactie. Gezegende week. Lieve groeten. Patricia

29-04-2018 om 15:35 geschreven door informatietips

Met vele onder ons die reeds de perikelen van K hebben meegemaakt begrijpen maar voor 60% wat jij voelt. En het is waar mensen met een intellectuelen achtergrond kunnen moeilijk begrijpen dat er geen alternatief is, wij lezen zoveel meer dan andere over A tot Zen daar sta ik dan. Tegen vechten zonder kennis geen oplossing, zo het ondergaan en het lot overlaten aan experten de uitweg waar we met zijn allen voor betalen, en niet willen meemaken. Jaren terug in Colombia heb ik een beetje rondgetoerd heb een man ontmoet met been wonde, voor eerst weinig geld dokter en hospitaal echter geen optie, de verzorging was en alcoholische drank voor ontsmetting en kauwde coca bladeren tegen de pijn en honger. Dat was voor mij onbegrijpelijk toen, voor hem zou alles spoedig in orde komen. Wij weten ook niet wat ons te wachten staat, leven met de aanvaarding wat komt moet dan maar en het beste er van maken. Hoop dat er een goede zege toekomt. naar jou

29-04-2018 om 12:14 geschreven door Julien