Dit blog is bedoeld voor mensen die ooit iets hebben meegemaakt,zoals iets paranormaals. veel mensen zeker wel,maar sommige durven er echt niet over spreken en of zijn bang te worden uitgelachen of voor gek te worden verklaard. bedoeling van dit blog is dat je hier gerust je ervaringen mag mededelen,zonder dat er met je gelachen zal worden. mail gewoon je ervaringen, deze worden dan via dit blog weergeven,indien gewenst wordt je naam vernoemd,of als je met iemand in contact wil komen om erover te praten,mits goedkeuring van de persoon in kwestie,dan wordt je e-mail doorgegeven. zelf heb ik ook al enige ervaringen gehad,ook dat wordt door sommige weg gelachen,maar wij weten wel beter,is het niet??
als kind vroeg ik mij steeds af waar ik was voor mijn geboorte en of ik al eens geleefd had, een aantal jaren geleden kwam die vraag terug bij mij op, enzo besloot ik een terugkeer te doen naar het verleden , de eerste keer dat ik bij iemand ging die mij zou begeleiden, leerde men mij eerst hoe te relexeren, dat moets ik de eerste week volledig onder de knie zien te krijgen, de tweede week deden we dan mijn relaxoefening en is men dan iets verder met mij gegaan,door mij waarnemingen te laten ondergaan, dan na de derde week was het grote moment aangebroken, ik zou teruggaan, wat het mij zou brengen, ik had er geen benul van. mijn terugkeer was niet onder hypnose, maar wel onder relaxatie, vandaar dat ik dat eerst moest aanleren, hier komt mijn verhaal. ik wil jullie wel zeggen dat ik mij volledig bewust was van wat ik meemaakte.
eens volledig in relaxtoestand bevond ik mij in een gang waar allemaal deuren waren, en de deur waar ik behoefte aan had mocht ik opendoen,en binnengaan.eens door die deur begon ik te vliegen,wat wel aardig was, ik had geen lichaam, de snelheid waarin ik vloog, was heel vlug, tot ik op een moment ergens belande, en daar stond ik ineens mijn begeleidster vroeg mij waar ik mij bevond, ik zei dat ik op een binnenkoer stond zag er allemaal vensters met tralies ervoor, ik dacht aan een soort gevangenis, maar toen vroeg men mij naar mijn handen ,kledij ,schoenen te kijken..... ik had behaarde mannenhanden,een lang bruin kleed met kap en een soort witte koord om mijn midden, toen ik naar mijn voeten zag droeg ik open sandalen zonder kousen, een naam kon ik mij niet herinneren, wist niet wie ik was, wist alleen te zeggen dat ik een monnik was. ook wist ik niet in welk tijdperk ik was. dan begon ik ineens terug te zweven of vliegen en ik zat ineens achter het stuur van een eenmansvliegtuig, ik was piloot en vliegen was een hobby, ik was en woonde in oostenrijk, toen opeens bleek ik ook in een vliegtuig te zitten, maar niet dat waar ik altijd mee vloog, op dat vliegtuig stond aan een van de kanten A3 het was oorlog, op vraag van mijn begeleidster hoe oud ik was, kon ik maar alleen 37 antwoorden, was ik 37 jaar of waren wij in het jaar '37, dat kon ik niet uitmaken, het aardige is dat ik dat allemaal heel bewust meemaakte,ik dacht soms van dat kan niet en probeerde soms eens mijn voeten te bewegen om te zien of ik niet droomde,maar dat was dus niet zo,ik wist wat ik meemaakte, nu om verder te vertellen,ik was in mijn vliegtuig in de lucht toen ik opeens een enorme stofwol zag, een paddestoel, ik had een bom gegooid, ik voelde mij op dat moment wel heel onrustig worden en met een enorm schuldgevoel,mijn begeleidster heeft mij dan gerustgesteld en vroeg mij wat ik verder zag. ik bevond mij dan ineens op straat met een massa volk en werd daar onthaald als een held. op haar vraag of ik gehuwd was kon ik ja antwoorden en wist ik ook dat ik een zoontje van 4 jaar had. toen leek het opeens alsof ik werd achterna gezeten door een hoop mensen die het niet zo goed met mij meenden en sloeg ik op de vlucht. ik was terug in de lucht,en zag heel veel bergen. even een stilte......mijn begeleidster vroeg mij wat er dan gebeurde, ik kon haar zeggen dat ik zweefde en dat ik mij niet kon bewegen en dat ik heel veel pijn had aan mijn schouders en het gevoeld had alsof mijn borstkas was ingedrukt,ze vroeg mij waar ik was en of ik mijn lichaam kon zien en er terug naartoe te gaan, maar dat kon ik niet, ik verwijderde mij steeds verder en verder van mijn lichaam, ( ik dacht bij mijzelf hoe kan dat nu,en het aardige was dat ik die pijn echt voelde,dat heeft zelfs een paar dagen geduurd ) om verder te gaan, op dat moment had ik ook geen lichaam meer, ik zweefde en kwam terecht in wat ik zou noemen grijze wolken, (daar ben ik dan ,weet niet hoelang blijven hangen zou ik zeggen,en denk dat ik daar geslapen heb ) toen er op een moment weer beweging in mij kwam,ik zweefde of vloog weer op een moment zweefde ik boven huizen, en op volgende moment bevond ik mij ergens waar ik mij heel veilig voelde, het was er donker maar voelde mij er goed en geborgen, ik kon ook praten en kreeg antwoorden, alhoewel ik daar alleen was. ben daar gebleven tot op een moment dat het daar zo smal werd en mij niet meer kon bewegen, (wat ik ook nog wil vermelden,ik leefde in water ) op een gegeven moment werd ik gewaar dat ik mij bevond in een zeer nouwe plaats en ik er met krachten werd uitgeperst ik werd opgevangen en men heeft mij kledij of zoiets aangedaan,en mij ergens neergelegd. Toen heeft mijn begeleidster mij terug naar mijn huidig leven gebracht,duurde wel even, want dat was erg vermoeiend,we hebben er dan samen over gesproken en wat bleek nu, ik had in een van mijn vorige levens een monnik geweest, in een ander leven een oostenrijkse piloot en heb het leven in de baarmoeder en mijn geboorte meegemaakt. dit alles heb ik heel bewust meegemaakt onder een diepe relaxatie. de pijn heb ik zeker een week gevoeld,aardig maar waar, en weet nu ook waarom ik zo tegen geweld en wapens ben. die schuld gevoelens heb ik nadien toch nog een paar maanden last van gehad,men heeft mij gezegt die van mij af te zetten,dat die uit een vorig leven zijn en dat ik die niet hoef mee te dragen in dit leven, maar soms denk ik er nog eens aan. ben blij dit te hebben mogen meemaken, dit is echt een bewijs dat men meer dan een leven heeft, een mens heeft vele levens en er is werkelijk leven na de dood
contact met een overledene, daar had ik al veel over horen spreken, maar of het kon...... wist niet wat er over te denken. tot op een dag ik ergens in de stad een taverne zag waar ze geregeld seance's deden, maar er heen gaan, wou dat wel eens, maar dacht zo bij mijzelf, dat zal wel allemaal doorstoken kaart zijn. maanden later......op een avond, kreeg ik ineens het gevoel dat ik er heen moest, heb dan maar alle moed bijeen genomen en heb aan mijn gevoel toegegeven. De seance werd gehouden in een zaaltje achteraan de taverne, toen ik dat zaaltje betrad, kreeg ik op telepatiche wijze de stem van mijn overleden broer,die mij bij mijn naam noemde en zei dat hij er was, ik antwoorde hem, ja hoor ik ook, en kreeg een heel blij en gelukkig gevoel. we namen allen plaats aan tafeltjes die men zo had geplaatst,dat iedereen , iedereen kon zien, men branden wierook stokjes alsook een bijpassend muziekje erbij. na een 5 tal minuten goed te hebben gerelaxst en onze geest vrij te maken, zei het medium een enditeit te hebben en hij noemde mijn broer zijn naam, en zei dat die er voor mij was. Op dat zelfde moment voelde ik een aanraking , mijn handen lagen op de tafel,en ik voelde echt dat er iemand armen op mijn armen legde en handen op mijn handen, ik voelde zelfs lichaamswarmte, maar er was niks te zien, het voelde in het begin vreemd aan, maar schrik nee dat had ik niet, nadien begon het mijzelfs een goed gevoel te geven, het medium zei dat ik energie kreeg van mijn broer, en geloof het of niet, ik voelde die energie echt toenemen, mijn broer had ook een boodschap voor mij, ik was net aan de helft van mijn leven. ik wou weten waar hij was en of ik hem zou kunnen zien, maar kreeg het antwoord dat hij heel goed was, na een tijdje hebben we een pauze gehouden, en van zodra wij terug op onze plaatsen zaten legde ik mijn handen terug op de tafel, en voelde dat mijn handen in zijn handen lagen, ook voelde ik terug die lichaamswarmte, het medium zei dat er ook een enditeit naast mij stond, en vroeg mij of ik een man kende met een been, waarop ik het antwoord schuldig bleef, kon mij niemand herinneren die ik kende met 1 been. toen de seance gedaan was ben ik nog wat blijven napraten en ben toen met een heel goed gevoel naar huis gegaan. de dag nadien thuis heb ik terug de aanwezigheid en aanraking van mijn broer gevoeld, dat heeft zo ongeveer 1 uur geduurd, en dan is het verdwenen en heb het nadien nooit meer meegemaakt, alhoewel ik er steeds naar verlang het terug te mogen beleven. een paar dagen later herinnerde ik mij plots wel iemand gekend te hebben met 1 been, namelijk mijn pleegvader. Mijn ervaringen heb ik aan een paar mensen verteld, maar kreeg te horen dat het allemaal fantasie was, maar ik weet wel beter,laat hen maar denken wat ze willen. was het niet dat ik hetzelf niet zou hebben meegemaakt, ja dan zou ik misschien ook het mijne er van denken,maar kan mijn ervaring niet ontkennen, dus mensen er is werkelijk leven na dit leven. ook wil ik nog even zeggen, dat het niet mogelijk was om trucage toe te passen, het was de eerste keer dat ik op die plaats kwam en kende er niemand.
