|
Eén der grootste geheimen der mensheid draagt de benaming
De Heilige Graal
Officieel heb je de keuze om te geloven dat de Graal de beker is waar het bloed van de gekruisigde Jezus na een door een romeins soldaat ( Longinus ? ) in zijn ribbenkas toegediende lanssteek in opgevangen werd. Alsof een dode nog kan beginnen bloeden.
Het staat je ook vrij om te geloven dat het de lans in kwestie is, waar er tot op heden nog vier ( 4 ! ) exemplaren van bestaan ….
Of het is de schotel of beker die tijdens het Laatste Avondmaal gebruikt werd.
Of de schoot van Maria Magdalena, de rijke uit Galilea afkomstige egyptische weduwe en moeder van twee zonen en een dochtertje, én vriendin ( mag ik zeggen : de minnares ? ) van het hoofdpersonage, die diens vrucht in haar schoot mee naar het zuiden van Frankrijk zou gedragen hebben om het aldaar ter wereld te brengen ?
Je mag van de rooms-katholieke Kerk ervan geloven wat je wil, als het maar één der bovenstaande dingen is.
Maar – vermits je dit leest – ben je een verstandig mens, en je zal zeker al lucht geroken hebben nog voor je halfweg dezer zal gekomen zijn.
Maar dat mag.
Ook maar enig vermoeden hebben van wat de Graal werkelijk is was tot voor enkele decennia dodelijk. Maar omdat het aantal mensen die kennis verwerven héél dicht in de buurt komen, heeft het vatikaan begin 1960 besloten om geen huurmoordenaars meer te gelasten maar elke verwijzing naar het geheim van de Heilige Graal eenvoudigweg te negeren.
Vandaar dit schrijven.
Nu wat geschiedenis. Maar de échte dan.
In het zevende jaar voor het begin van onze jaartelling raakte een jonge ongehuwde vrouw in verwachting.
De pil bestond toen nog niet – het kondoom evenmin – en een romeins centurion had zijn geslacht er te lang in laten hangen.
Haar ouders – rijke joodse handelaren – besloten haar weg te zenden en kwamen met een rondreizend schrijnwerker overeen dat hij de zwangere Maria – want zij was het – op zijn tocht zou meenemen. Naar waar had niet veel belang. Als ze maar uit hun nederzetting weg was, zodat hen de schande van een in verwachting zijnde ongehuwde dochter bespaard bleef.
Daar die man – Jozef – van ’s morgens tot ’s avonds moest arbeiden ging haar jongere zus Mirjem hen vergezellen en voor hen zorgen.
Alzo geschiedde.
Toen op 6 januari van het daaropvolgende jaar min zes de bevalling plaats vond bleek het dat er niet één maar twee baby’s tevoorschijn kwamen : de tweeling Jezus en Tomas.
Je zal best kunnen begrijpen dat Jozef het niet echt zag zitten om twee vrouwen en twee kleuters mee op sleeptouw te nemen en kort na de geboorte keerde Mirjem samen met de kleine Tomas naar het huis hunner ouders terug. Thuis zou ze iedereen vertellen dat ze tijdens haar wegblijven getrouwd was, zwanger werd van de kleine Tomas en dat haar echtgenoot overleden was.
Tot daar de gewone dingen des levens.
Maar nu begint het verhaal.
Tussen haakjes, ze verbleven nooit in Nazareth, want die nederzetting bestond toen nog niet. Maar dat is een te verwaarlozen detail.
Even nog aanmerken dat tot de 4de eeuw de geboortedatum 6 januari officieel erkend werd. Het verhaal van het kerstkindje werd uit latere duimen gezogen, toen de romeinse keizer Konstantinus ( 280 – 337 ) de kristenen als één der voorwaarden oplegde dat ze – evenals de germanen en de kelten – 25 december als heilige dag erkenden.
25 december was voor de romeinen, die toendertijd de zon als voornaamste god aanbaden ( Sol Invictus ) de dag dat de zon telkenmale de duisternis overwon ( de zonnewende ).
Jezus groeide op als enig kind – zonder vader – en begrijpelijkerwijze door haar ouders rijkelijk gesteunde moeder Maria rotverwend.
Zonder heer noch meester groeide hij op “voor galg en rad”.
Hij was onhandelbaar en gewelddadig, had last van psychopatische woede-uitbarstingen en ging voor het plezier op de vuist.
Zo sloeg hij op jeugdige leeftijd een kind dat hem beledigde dood en een hem te autoritaire leerkracht onderging hetzelfde lot ( Bron : het evangelie van de jeugd van Jezus Kristus – 2de eeuw ).
Hij ontpopte zich als een leider en kreeg al snel een klein groepje mannelijke volgelingen. Zijn apostelen.
Zijn opleiding bij de in witte gewaden gehulde essenen – een mystieke sekte die toen op geneeskundig gebied reeds ver gevorderd was – bracht hem de kennis van vele kruiden die vaak genezende kracht hadden, maar al even vaak uit verdovende middelen bestonden of - in beperkte hoeveelheid toegediend - eenvoudigweg ‘pijnstillers’ waren.
Wij vergeten niet dat de kristenen die in de romeinse arena’s op kruisen genageld nog luidop zongen terwijl ze reeds levend aan het branden waren. Zware drugs zijn geen uitvinding van de twintigste eeuw !
Het is begrijpelijk dat zijn ‘wonderbaarlijke’ genezingen als een lopend vuurtje de ronde deden en hem al snel een hele hoop supporters bezorgden. En, slim als hij was, maakte hij daar natuurlijk dankbaar gebruik van.
Hij zou trouwens ooit gezegd hebben : “Gaat heen en vermenigvuldig u !” Hij wist dus in die tijd al dat vermenigvuldigen plezanter is dan aftrekken. ( Grapje ! Maar Hij zal het mij wel vergeven ? ).
Wie zou zo’n man niet aanbidden ?
Maar zoals altijd wekt succes jaloezie. En Jezus kreeg vijanden. Niet bij de romeinen, want hij overtrad nooit romeinse wetten. Maar wel bij de joden.
Elk volk dat door een vijand bezet wordt heeft in mindere of meerdere mate kollaborateurs. Zo ook de joden in Palestina.
Daar de romeinse bezetters uiteraard ginds niet zelf een landbouw en veeteelt deden konden veel joden met hen goede zaken doen.En Jezus was in de ogen van deze laatsten een ordeverstoorder. Om zich bij de makkelijk te beïnvloeden kleine man als hun leider en verlosser te manifesteren zocht hij regelmatig ruzie met de rijke farizeeërs. Dat die dat al snel beu waren lag voor de hand. En alras gingen die zich bij de romeinen beklagen en beschuldigden Jezus van anti-romeinse daden en van lidmaatschap van de zeloten, een politieke groepering, agressief, gewelddadig en niet wars van moord en terrorisme.
Pontius Pilatus, de 5de praefectus van Judea, was wel wreed en korrupt, maar niet achterlijk. Het was in zijn voordeel de rijke en invloedrijke farizeeërs te vriend te houden en zodoende liet hij Jezus aanhouden en zeg maar, wegens ‘terrorisme’ veroordelen.
Het eigentijdse vonnis luidde uiteraard : Kruisiging tot de dood erop volgt.
En nu, beste lezer, nu komt het. Het geheim dat de funderingen van het kristendom wegneemt en hun eeuwenlange demagogie en leugens neerhaalt.
Lees nu goed !
De kruisiging was bedrog ! Jezus stierf niét aan het kruis, maar werd door ene gedrogeerde Simon van Cyrene vervangen.
Dat staat onder andere te lezen in tussen de jaren 120 en 130 door Basilides – een geleerde uit Alexandrië – neergepende geschriften.
Verbaasd ?
In een niet-gedateerd manuscript uit de NagHammadi rollen staan Jezus’ eigen woorden letterlijk opgetekend ( nederlandse vertaling ) :
“ Ik bezweek niet zoals zij hadden gepland (…) En ik stierf niet echt, maar in schijn, opdat ik door hen niet ten schande werd gemaakt (…) Want mijn dood, waarvan zij denken dat die plaats vond, gebeurde voor hen in hun dwaling en blindheid, want zij nagelden hun man tot de dood (…) Een ander, hun vader, dronk de gal en de azijn, ik was het niet. Zij sloegen mij met de roede ; een ander, Simon, droeg het kruis op zijn schouders. Het was een ander die zij de doornenkroon opzetten (…) En ik lachte om hun onwetendheid. “
Jozef van Arimathea was een rijke jood en leefde, zoals het een verstandig man betaamt, in goede verstandhouding met de zeloten, de farizeeërs, de sadduceeën en met de romeinen. Benevens zijn belangstelling in de mogelijkheden van Jezus was hij er ook een volgeling van.
Zijn goede relatie met de romeinen en met hun bevelhebber Pontius Pilatus kreeg hij – begrijpelijk in ruil voor bepaalde voordelen – het gedaan om Jezus door een ietwat op hem lijkend man te laten vervangen. Die werd – stevig gedrogeerd – in de plaats van Jezus gekruisigd. En die kruisiging vond plaats …. jawel …. in Jozefs eigen tuin. Helemaal achteraan. Ver van nieuwsgierige blikken ( Lucas 23:49 + de synoptische evangeliën ).
Tegen het romeins gebruik om de knieën of de benen van het slachtoffer te breken in werd de gekruisigde ongemoeid gelaten.
Toen hij tegen de romeinen mompelde dat hij dorst had had hij recht op een met azijn of met zure wijn gedrenkte spons om het vocht uit te zuigen. Maar hier gaf Jozef van Arimathea de romeinse soldaat een spons met een in water toegevoegd zwaar verdovend middel.
De gekruisigde kreunde nog iets en “gaf de geest”.
De romeinse soldaten die overtuigd waren dat hij dood was – men stak hem toen immers met een lans tussen de ribbenen ( en hij bloedde ! maar hij bewoog niet meer ), - verlieten de plaats.
Na het vallen van de duisternis en er slechts op verre afstand nog enkele nieuwsgierigen stonden te kijken verschenen ‘twee engelen’ ( 4de evangelie 20:12 ) en haalde ‘de dode’ van het kruis. Het waren uiteraard twee in hun wit gewaad geklede essenen.
Volgens de romeinse wetgeving uit die tijd mochten gekruisigden niet begraven worden. Hun dode lichaam bleef aan het kruis hangen en was ten prooi aan de natuurelementen en aan de aasgieren. Maar Pilatus liet het lichaam door de zorgen van Jozef van Arimathea wegnemen en ‘begraven’.
In middeleeuwse overleveringen wordt deze laatste als bewaker van de Heilige Graal afgeschilderd.
Als me dat geen hint is !
Op zijn minst opmerkelijk te noemen is het feit dat de katholieke kerk in Vlaanderen reeds in 1841 de deur naar ‘een mogelijk misverstand’ op een kier zette. Of ontsnapte het aan hun censuur ?
In zijn met toestemming de dato 16 oktober 1840 van J.B.Pauwels, toenmalig vicarus generaal van het bisdom Mechelen, door de jezuiet P. Cornelius Smet in 1841 uitgegeven boek “Het leven van onzen heer Jezus Christus” lees je op bladzijde 446 :
“ Welhaest bezweek hy onder den last ; en de Joden, wilden zy hem levendig op den Calvarieberg zien klimmen, moesten hem iemand ter hulp geven. Zij grepen zekeren Simon van Cyrenen aen die daer voorby ging, en van den akker kwam, den vader van Alexander en Rufus, en leyden hem het kruys op, en dwongen hem het te dragen achter Jezus. Men weet niet met wat hert of genegenheyd dat Simon het kruys gedragen heeft …. “
Hieruit wordt onomstotelijk bewezen dat niét Jezus maar wél ene Simon van Cyrene het kruis in kwestie naar de plaats van bestemming droeg.
De dag erop – de sabbat – is het kruis leeg. Maar niemand ziet het. De romeinen zijn dan nog niet komen kijken ( één dag erna was véél te vroeg ! ). En het is de joden – nu nog steeds – ten strengste verboden om op zaterdag meer dan een beperkt aantal stappen te zetten. En het kruis staat vér weg …. De daaropvolgende dag is het de dag van Sol Invictus – zondag – en is het voor de romeinen een ‘rustdag’.
En tot slot is Jezus op maandag reeds ‘ten hemel vertrokken’ en zijn Maria Magdalena, haar dochtertje Sara en Jozef van Arimithea – wie de grond onder de voeten warm was geworden – reeds richting Frankrijk ingescheept.
Om welke reden is Jezus zo stiekem ‘ten hemel verrezen’ ? Ware het niet schitterend geweest om van dat heuglijk en wonderbaarlijk feit zoveel mogelijk mensen getuige te laten zijn ?
Hetzelfde boek verklaart :
“ Ten tweeden betaemde het niet dat Christus van de dood opstand in de tegenwoordigheyd der menschen omdat hy wilde en begeerde dat dit mysterie door de Engelen kenbaer gemaekt wierd ; want dit is de algemeyne schikking Gods. “
Nog iets met een reukje :
Bladzijde 474 :
“ Deze vergaderd zijnde met de ouderlingen, en raed gehouden hebbende, gaven overvloedig geld aan de soldaten, zeggende : Vertelt de zaek aldus : Zyne discipelen zyn ’s nachts gekomen , en hebben hem gestolen, terwylen wy sliepen. Doch is ’t dat den Stadhouder dit verneemt , wy zullen hem tevreden stellen, en ulieden vry maken. De soldaten het geld ontvangen hebbende, deden gelyk met hun opgegeven hand : en dit woord is uytgebreyd by de Joden tot den dag van heden. Die soldaten nachtwakers, om te vertellen wat zy gehoord en gezien hadden, moesten beginnen met iet dat zeker en bekend was …. “
Dit ganse opzet ruikt naar ‘trukken van de foor’: niets in de handen, niets in de zakken …. maar wel het licht uit.
En Jezus ? Om het ietwat romantisch uit te drukken, die vertrok met de zuid-oostenwind en “leefde nog lang en gelukkig”.
Dit verhaal is door de toplui van het vatikaan welbekend.
Ten bewijze daarvan is de apostolische brief van Johannes XXIII die hij in juni 1960 liet verschijnen. De inhoud stelt duidelijk dat het geloof in de verrijzenis van Jezus Christus niet meer nodig is. Het is geen noodzakelijk dogma van het rooms-katholiek geloof meer.
En déze gegevens, waarde lezer, zijn het geheim van de Heilige Graal.
Amen.
Ramuntxo
U zal de waarheid kennen en de waarheid zal u bevrijden ( Johannes 8,32 )
|
