Je leeft maar zo kort en je bent zo lang dood…

In Memoriam  Jean-Pierre Dierckx, oud-leraar Frans.

De familie van onze oud-leraar Frans , leden van cursus ’66, die steeds aan zijn zijde waren met Bondsdag en met Kleine Bondsdag en ook talloze andere oud-studenten rouwen om het overlijden van Jean-Pierre Dierckx. Hij werd 75 jaar en overleed op 14 december 2010. Voor iedereen kwam zijn dood onverwacht alhoewel hij het laatste jaar wel met zijn gezondheid sukkelde. Hij woonde in Grobbendonk maar bleef Lierenaar in hart en nieren. In 1959 volgde hij als geaggregeerd licentiaat Romaanse Filologie (U.L.B.-V.U.B.) Jean Xhoffer op als leraar Frans aan onze Lierse Rijksnormaalschool. Vanaf 1 november 1989 werd hij aangesteld in het regentaat.

Sinds 1993 was Jean-Pierre erelid van cursus ’66. Met de hulp van een schare enthousiastelingen van die cursus stichtte Jean-Pierre op 1 september 1965 de bloeiende Lierse Kunstkring ' Raymond de la Haye' die 400 leden telt. Hij was tevens medestichter van het kroniektijdschrift van de kring “De Netelaar”. Op donderdag 13 januari j.l. werd tijdens de jaarlijkse nieuwjaarsbijeenkomst in de kunstgalerij een ingetogen en piëteitsvolle hulde gebracht aan de overledene.   

Tijdens de opening van het Lentesalon van 2001 in het "Vleeshuis" beklemtoonde ondergetekende als toenmalig coördinator van de letterkundige afdeling van de kunstkring dat deze niet alleen tegemoet komt aan de plastische en creatieve verzuchtingen van de vele leden-kunstenaars  maar ook in de loop der jaren hechte vriendensbanden heeft gesmeed . De vriendschap bleek immers het cement te zijn tussen de leden van de kring met de h. Dierckx op kop.

Jean-Pierre kreeg zijn artistieke opleiding aan de Lierse Academie bij de bekende Lierse kunstschilders Frans Ros, Felix De Winter en Nick Van Loock. In 1960 behaalde hij de Koninklijke medaille 1^ste prijs “Stilleven-schilderen”.Op 24 september j.l. was hij met de mannen van cursus ’66 en met ons ander erelid en voorzitter Marcel De Jonghe aanwezig op mini Bondsdag en de hiermee gepaard gaande festiviteiten in het “Sas van Emblem”.Daarna werd het stil rond Jean-Pierre.

De h. Dierckx was naast leraar Frans aan onze Rijksnormaalschool te Lier ook Ridder in de Leopoldsorde, lid van de Lierse Rotary, wijnliefhebber met een uitgesproken voorkeur voor Bourgogne, levensgenieter, kunstenaar, vanaf oktober 1970 galerijhouder aan de Florent Van Cauwenbergstraat te Lier , in 1967 medestichter van de Lierse wijnconfrérie “Hellebrug (waarvan hij coördinator was), visser, poëet en tijdens zijn lerarenperiode groot promotor van “Concordia” (internationaal jongerenkamp in Frankrijk voor zijn Lierse studenten). Voor menig oud-student bleef Jean-Pierre Dierckx altijd een vriend en leraar. Het viel tijdens diverse blind-wijnproeverijen met oud-studenten op hoeveel kennis hij bezat en welk diep historisch inzicht hij had in die zaken. Hij kende zijn geliefde Bourgognestreek als zijn broekzak. Hij was er thuis. Menig vooraanstaand wijnboer uit de Bourgognestreek behoorde tot zijn vriendenkring. Met heerlijk didactisch materiaal vooral bestaande uit Chardonnay en pinot noir, liet hij menig oud-student kennis maken met en genieten van zijn heerlijke wijnen. Hij vergeleek hun bouquet met het gezang in een gothische kathedraal. Minutieus tekende hij dan op een klein velletje papier de Côte d’ Or-streek met z’n wijngaarden als parels aan een halssnoer.

Van onze andere oud-leraar geschiedenis aan de Normaalschool , de ons ook  veel te vroeg ontvallen kunstcriticus René Turkry, zocht ik een getuigenis op over het werk van Jean-Pierre Dierckx. “Hij heeft een voorkeur voor het landschap, dat hij in lichtende en zachte kleurschakeringen houdt. Het liefst schildert hij in open lucht en wel direct op het doek, wat een verwantschap met het impressionisme verraadt. Zoekt inspiratie in en om Lier maar werkt ook in Spanje en in zijn geliefd Frankrijk, langs de Loire en in Bretagne. Zijn stillevens getuigen van zijn technische bagage. Waagt zich ook aan het portret, waarbij hij vooral het innerlijke wil benaderen. Het abstracte en het experimentele trekken hem geenszins aan. Als ‘venster op de natuur’ heeft het landschap een bijzondere functie in zijn werk en in onze artificiële wereld”.

Met de woorden “Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat, maar het spoor dat je nalaat” bieden wij in naam van velen, zijn echtgenote Madeleine en zijn kinderen Jean-Philippe en Marie-Isabelle onze bijzondere gevoelens van medeleven aan.

                                                                              René Van Goubergen

                                                                              Cursus ’66.