Ze was twaalf,
en erg gehaast

om oud te zijn als nu.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En nu het zover is

herinnert ze zich niet

wat haar zo

naar de toekomst liet verlangen.

Ze weet alleen nog

dat ze in een opstel

over “later” schreef:

Ik word mijn eigen baas,

en na een jaar

ben ik zo binnen als een huis.

Het valt tegen wat ze ziet,

nu ze naar binnen kijkt

vanaf de bank

op het De Coninckplein,

en naast de glasbak wacht

tot er een fles blijft staan… waar nog geluk in zit.

Maar voorts is ze haar eigen baas,

als ze de mensen

 met haar eigen hand

naar kleingeld vraagt en daarna,

op pantoffels die van haar zijn,

ergens weer een straat inslaat

en niemand nakijkt,

zodat ook niemand

zich hoeft af te vragen…

of ze een thuis heeft waar haar schoenen staan…

 UIT “ Gedichten voor gelukkige mensen “ uitgeverij Querido 2008

met heel veel dank aan de auteur Bart Moeyaert