Ik ben denise
Ik ben een vrouw en woon in Geel (België) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 07/04/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, spiritualiteit.
Ik hou van ervaringen uit te wisselen rond spiritualiteit met gelijkgestemden. Wat houdt je bezig en hoe beleef je dit in het dagelijkse leven. Welke boeken lees je en wat heb je er van opgestoken?
Licht en Vrede
ervaringen met cursus in wonderen
05-04-2008
Bruno verovert canvas
Canvas organiseerde een grootschalige wedstrijd voor kunstenaars per provincie. Kandidaten kregen een afspraak om hun werk te verdedigen. Bruno trok begin maart naar Antwerpen met een schilderij dat ontstaan was vanuit frustraties door zijn ontslag. Hij tekent eerst de figuren uit op bierkaartjes en voor het eerst maakte hij hiermee een groot schilderij. De jury vond het schilderij minder geslaagd maar het verhaal van waaruit dit ontstaan was trok wel hun aandacht. Bruno legde uit dat hij zijn figuren wel eerst heel goed op papier uittekent en toonde deze aan de juryleden. Hiervoor hadden ze ook ogen en oren en vonden dit echt wel interessant. Vandaar dat zijn werk toch geselecteerd werd in preslectie van de canvascollectie en te zien zal zijn in het tvprogramma dat hierover zal uitgezonden worden. Als je weet dat er voor de provincie Antwerpen 1500 kandidaten waren en er maar 300 uitverkoren werden, dan vind ik dit een fantastische prestatie. Het verdere verloop was beoordeling door o.a. Jan Fabre en nog andere kunstenaars. Uit de werken van de preselecties van alle provincies werden 250 werken gekozen die een plaats kregen in het Paleis voor schone kunsten te Brussel. Hier is hij afgevallen, maar dat vindt Bruno niet zo erg. Hij wil alleen maar dat zijn naam af en toe opduikt en dat hij mensen kan boeien door zijn werk. Ik ben zeer benieuwd naar de tv uitzending.
Dit jaar heb ik op een speciale manier 2007 afgesloten en 2008 verwelkomd. Al een paar jaar doe ik mee aan sacrale dansen die door de vzw Blya wordt ingericht in mijn buurt. Ik kijk hier telkens weer naar uit omdat het zo intens en liefdevol gebeurt. Heel de groep is dan innig verbonden in de cirkel door de aanbreng van Myriam. We dansen rond thema's die aansluiten bij onze dagdagelijkse bezigheden. Verbondenheid met moeder aarde, met de zon, met de hemel worden door onze dans innerlijk beleefd, maar ook: jij mag stralen, jij mag er zijn zoals je bent met je grote en kleine kantjes. Vorig jaar hebben Karel en Myriam een oude hoeve helemaal opgeknapt met een speciale ruimte voor dit dansen. Als je deze plaats betreedt ervaar je de krachtige energie die hier aanwezig is door de bezieling van iedereen die meedanst. Er is een grote tuin met een ronde put waar voor deze gelegenheid het vuur was aangestoken. Eerst dansten we binnen enkele thema's om daarna naar buiten te wandelen onder begeleiding van de trom van Myriam en rond het vuur plaats te nemen. Vooraf waren we uitgenodigd om, ieder op zijn eigen manier, zijn teleurstellingen, groeiprocessen en lessen van het afgelopen jaar te visualiseren onder de vorm van schrijven, tekenen of door een symbool: het maakte niet uit. Daarna hebben we dit afgegeven aan het vuur, aan de kosmos vanuit een innerlijke dankbaarheid en gezongen over vrede en geluk. Het was een zeer vreugdevol gebeuren, dat diep nazinderde en ons vredevol stemde. Voor het nieuwe jaar hadden we onze dromen en datgene wat onze ziel echt verlangde ook in symbolen omgezet en nu was het tijd om die uit te dansen. Elke dans had een thema dat hierbij aansluit, waardoor je steeds dichter en dichter bij je eigen wensen kwam. Dankjewel Myriam voor dit zalig ritueel. Ik heb er veel van genoten.
Toen ik nadacht over mijn groeiprocessen van 2007 was de oogst eerder mager. Ik ervaarde een stilstand, die ik dan als tijd van inkeer en bezinning bekijk. Soms is het echt nodig om helemaal stil te staan en dan terug wat stapjes te zetten. Het was geen gemakkelijk jaar: Marc volledig op pensioen, wat voor mij een enorme aanpassing meebracht. Ineens liep daar alle dagen iemand rond in onze ruimte, bezig met onze computer. Het delen was niet altijd gemakkelijk, maar gelukkig hebben wij wel ieder onze eigen ruimte als het té moeilijk zou worden. Na wat schipperen en zoeken hebben we hier een evenwicht in gevonden. Ook de taken zijn wat verdeeld: nl Marc maakt elke dag eten, en probeert de grond haarvrij te houden door af en toe te stofzuigen. Dat is echt nodig want onze duitse scheper loopt Marc overal achterna en laat een spoor van uitgevallen haar en dons achter. Dit altijd aanwezig zijn van Marc heeft wel invloed op mijn bezig zijn met het spirituele: ik kan niet meer zo ongestoord schrijven, of mediteren. Hij zou het zeker begrijpen moest ik hem dit zeggen, maar daar ben ik nog altijd niet toegekomen. Ik heb wel veel nagedacht of ik terug met groepen zou starten en voorlopig heb ik dit losgelaten en beseft dat er in mijn onmiddellijke omgeving zeker goed werk kan gedaan worden. Wat ik echt verlang dit jaar is duidelijkheid: waar ben ik aan toe? Hoe kan ik mezelf echt dienstbaar opstellen? Waartoe ben ik geroepen? Wat heb ik nog nodig om mij helemaal uit te zuiveren? En waar vind ik die groeikansen? Dat wordt mijn thema voor 2008: uit te zoeken wat mijn mogelijkheden en missies zijn en hoe kan ik mij nog meer uitzuiveren voor deze taak? Ondertussen probeer ik in het HIER EN NU te leven met de problemen dit zich vlak onder mijn neus afspelen en daarbij in onvoorwaardelijke liefde te blijven zonder oordelen over anderen. Dit vind ik al een grote opgave. Als iemand zich geroepen voelt om daarover ervaringen uit te wisselen ben je altijd welkom op mijn email adres.
Ik kijk regelmatig naar de dr Phil show omdat ik er dikwijls dingen bijleer. Gisteren werd aangetoond hoe je het brein van kinderen in het bijzonder en van iedereen kunt stimuleren door eenvoudige dingen. Tijdens mijn studietijd had ik graag muziek op de achtergrond en dacht dat dit de achtergrondgeluiden neutraliseerde. Het blijkt echter dat ritmische muziek, vooral trommels en marsmuziek je brein activeren door de golven die worden uitgezonden. Heb je een dip, luister dan naar deze muziek en dans terwijl je lustig kauwgum knabbelt. Kauwen zet je voorhoofdsholten en sinussen open, zodat je hersenen meer zuurstof krijgen en daardoor een betere werking. Voeding speelt ook een grote rol: het is niet goed een "zoet" ontbijt zoals gesuikerde granen met melk te eten, maar spek en eieren en samengestelde koolhydraten. Ik zet dit op mijn blog om jullie ook te informeren, maar vooral voor mezelf om het niet te vergeten. Mijn geheugen gaat steeds meer achteruit en dat is een normaal verouderingsproces. Je kunt er wel wat aan doen, want ik las vandaag in een gezondheidsbrief dat vrouwen die meer dan 3 koppen echte koffie drinken hierdoor hun geheugen stimuleren om beter te werken.
Ik dacht: dit is het nou wel. Ik lig al jaren in oorlog met voeding: wat ik graag eet en als goed aanvoel, wordt als "zeer ongezond" beschouwd, en dus verboden. Nu blijken deze voedingsstoffen verrassende effecten te hebben en daar ben ik wel blij mee. Niet dat het een excuus is om het alle dagen te gaan eten, maar af en toe en met mate mag dit wel eens wegens de gezonde effecten. Zo zijn er toch nog momenten om zalig te genieten zonder schuldgevoel.
Gisteren vertelde Marc Eyskens op tv dat hij altijd kale bomen schilderde. Toen men hem vroeg waarom, antwoordde hij: omdat bladeren zo moeilijk te schilderen zijn en hij lachte breeduit. Natuurlijk: waarom altijd de lat zo hoog leggen, als het ook simpel kan. Ik dacht: dat moet ik onthouden, want dit is een levensles gewoon van tv geplukt.
Enkel dagen voordien hoorde ik nog een geruststellende gedachte in een film op tv. in verband met dankbaarheid. Dat is voor mij een zo allesomvattend gevoel dat er nauwelijks woorden voor zijn. Het ademt uit al je poriën en bruist in je aderen. Je wil de andere iets teruggeven, maar alles schiet naar jouw gevoel tekort voor dit grote wonder. En je blijft maar zoeken naar een inlossing van die "schuld".
In die film had iemand iets fundamenteels gedaan voor een ander persoon, die haar hiervoor oneindig dankbaar was. Hoe kan ik jou ooit genoeg teruggeven om je te bedanken? En de andere vrouw antwoordde: ooit heeft iemand voor mij hetzelfde gedaan en nu wil ik op mijn beurt iets doen voor een ander uit dankbaarheid voor wat ze voor mij deed. Als je echt dankbaar wil zijn, dan help je een ander die in nood verkeert en zo gaat dat altijd verder. dat is onvoorwaardelijke liefde. Dat vond ik zo mooi en zo bevrijdend voor alle mensen die denken dat ze hun gevoelens van dankbaarheid nooit kunnen inlossen en dit soms als een last ervaren. Ik kan me voorstellen dat wanneer je een orgaan van een donor gekregen hebt je dit als een "eeuwige schuld" kunt aanvoelen. Door dienstbaar te zijn aan een medemens in nood, door onvoorwaardelijke liefde te geven, kun je dit gevoel ook oplossen. En dan is alles wat je geschonken werd, dubbel en dik van waarde geweest. Ook dankbaarheid is onschuldig. Je hoeft die andere niet eeuwig dankbaar te blijven.
Vandaag is een zeer mooie dag omdat ik een helder inzicht heb gekregen in verband met mijn dienstbaarheid in de omgang met mensen. In de meeste families gaat men niet echt zorgvuldig met elkaar om en spelen dingen uit de kindertijd een rol. Bij ons is dit niet anders. Lange tijd kwamen wij bijeen rond de zorg om ons moeder: dat was een gemeenschappelijke taak waarvoor iedereen zich verantwoordelijk voelde. Toen zij overleed beloofden wij contact te houden door om de twee maanden bijeen te komen op een feestje bij elkaar thuis. Dit heeft meer dan 15 jaar gewerkt. Er waren veel ontspannende momenten, maar ook evenveel spanningen die nooit uitgesproken werden. De familie werd steeds groter en een jaar geleden besloten we om het wat kleiner aan te pakken. Alleen de 4 zussen zouden nu viermaal per jaar iets organiseren, in de hoop elkaar wat beter te leren kennen. Daarnaast nog een groot feest met kerstmis en pasen met nichten en neven, om beurt bij een andere. De kleine groepjes vulden niet in wat ik ervan verwachtte, in de zin dat daar de onderlinge verschillen mij nog meer vervreemdden van de anderen. Laatste keer was eind augustus.Toen kreeg ik het verwijt dat ik niet kon luisteren, dat ik mij vermaakte op de rug van de andere en dat ik de verteller zijn verhaal niet laat doen. Daar was voor mij de maat vol. Boem, nog maar eens mijn mond dicht, de zoveelste keer al. Ik kreeg het gevoel dat ik een tolk nodig had om met mijn zussen te praten. Hetgeen ik inbracht kwam ofwel op een slecht moment, of het was niet terzake, of het kwam te hard aan. De sfeer was zo gespannen, dat ik door en door triestig werd. Voor mij was de avond gebroken en ik heb nog wat oppervlakkig deelgenomen aan het gesprek terwijl ik alleen nog kon denken, wat zit ik hier nu te doen? Ik had mijn vrije tijd wel anders kunnen gebruiken. Ik was vooral geraakt omdat dit tot op mijn bot gaat: omgang en praten met mensen is wat ik doé, waaruit ik besta en waaruit ik mijn kracht haal. Mijn roeping, mijn gave wordt hier zo in diskrediet gebracht en van tafel gesmeten. Ik ben lange tijd bezig geweest met het zoeken wat er eigenlijk aan de hand was en het viel mij op hoe weinig wij elkaar kennen. Stuk voor stuk goede, sociale mensen die het goed menen met de wereld en met elkaar en toch lukken wij er niet in een zinnig gesprek op gang te krijgen. De dag nadien stond mijn besluit vast: ik zou naar iedereen een email sturen waarin ik uitlegde waarom ik niet meer zou deelnemen aan deze bijeenkomsten. Of ik dan met ieder afzonderlijk nog contact zou hebben, liet ik in het midden. Ik kreeg het echter niet goed op papier en toen ontbrak de tijd, en toen...en toen.... het kwam er niet meer van en zo liet ik het maar betijen. Tot vanmorgen, tijdens mijn soestijd, tussen wakker worden en opstaan, werd mij ineens duidelijk dat ik iets met mijn frustraties van de vorige keer moest doen. In gedachten begon ik mijn email te visualiseren en zo kreeg ik helder en bevrijdend voorgeschoteld hoe ik omga met mensen en hoe ik echt dienstbaar kan zijn. Ik ben iemand die vrij goed aanvoelt wat er in de andere omgaat, omdat ik zelf zoveel heb meegemaakt en verwerkt in al die jaren. Daarom zie ik het nut niet in van langdradige uiteenzettingen en richt mij op de dingen die rechtstreeks met de verteller te maken hebben. Wat de andere partij doet moet je aanvaarden, want daar heb je gewoon geen vat op. Ik dan vragen als: wat doet deze situtatie met jou, wat is hier jouw aandeel, en dan probeer ik samen met de verteller te zoeken en te kijken wat hij ermee kan doen en hoe hij ervan kan leren. In een gesprek met iemand, probeer ik te ontdekken wat zijn krachten zijn en spreek hem daarop aan, door hem aan te moedigen en te steunen in hetgeen hijzelf al weet, maar vergeten was. De meeste mensen slagen er in zichzelf te helpen, maar hebben af en toe een vonkje nodig om hun vlammetje terug aan te steken als het wat gedoofd is.
Soms is het heel moeilijk de andere niet de schuld te geven wanneer jou onrecht is aangedaan én bij jezelf te zoeken hoe jij ermee omgaat. En toch is dit naar mijn gevoel de enige weg om eruit te komen. Dààrvoor wil ik mij dienstbaar opstellen. Beroepsmatig kan ik dit beter dan in familie. Omdat dit mijn manier van doen is, trek ik dit ook door als ik bij familie of vrienden ben.
Nu begrijp ik ook waarom er zoveel kwaadheid was, want zij verwachten dat ik loyaal ben aan hen en hen te volgen in de schuld van de andere partij. Wanneer ik dit terzijde laat, is het net of ik hen verraad. Daar faal ik soms op: ik moet leren dit wat subtieler aan te brengen zodat ze zich kunnen optrekken aan hun eigen kracht, in plaats van woede te verzamelen en bij te houden.
Voor mij is dit een wonder, omdat ik nu een andere kijk krijg op de dingen die ikzelf doe. Ik zie vanwaar deze kwaadheid komt en kan ze plaatsen. Heerlijk, die wonderen die je opeens iets bijbrengen waar je ook mee vooruit kan.
Gisteren was ik apentrots op de eerste tentoonstelling van Bruno in een groter kader, samen met andere kunstenaars van Geel. Het is zo echt een bekroning voor zijn jarenlang werk. Bruno tekent al sinds zijn jeugd met stift op bierviltjes of op kastiketten als hij in een café zit. Deze zijn altijd zeer fijne en gedetailleerd uitgewerkte figuren waarmee hij dingen, die algemeen als waardig bekend staan, hekelt, zoals een bisschop, een koning, koopmannen, een rechter. Hij toont de heel kleine kantjes van de mensen onder hun schijnbaar groot gezag. Hij heeft deze nu onder impuls van mensen in zijn omgeving in 5 kaders samengebracht, die in het wijkontmoetingscentrum te kijk hingen. Zo werden zijn werken opgemerkt en geselecteerd voor een grotere tentoonstelling in de schrijnwerkerij, een ruimte van de gemeente waar heel veel te doen is rond kunst. Er was gisteren een plechtige opening met receptie waarop wij ook aanwezig mochten zijn. Bruno kwam pas later, omdat hij nog op zijn werk moest zijn. Toen wij binnenkwamen werd er al veel over hem en zijn werk gesproken in zeer lovende termen. Men was benieuwd om hem te ontmoeten, vooral mensen van schepencollege en van het kunsthuis van het OPZ te Geel. De commentaren gingen van buitengewoon prachtig, heel speciaal, een beetje vreemd maar van een zeer grote kunst. Ik zwol bijna van moederlijke trots toen ik bekend maakte dat dit onze zoon was. Toen kreeg ik de echte bewondering te horen: het was echt klasse en de andere medekunstenaars, staken hun bewondering niet onder stoelen en banken. Een mevrouw ging speciaal haar zoon, die ook tekent halen om dit te laten zien. Men vroeg zich af waar hij zijn onderwerpen haalde: was dit ergens afgetekend? De pittige, humorische details maakten hen duidelijk dat dit wel uit eigen fantasie moest geboren zijn. Bevoorbeeld: een bisschop uit de 15e eeuw wordt afgebeeld met een medaillon met een gms, als teken van zijn lidmaatschap bij de gsm-gilde.
Toen hij dan binnenkwam, zeer rustig zoals altijd werd hij bijna bestormd door de mensen die speciaal op hem gewacht hadden en mocht hij zijn uitleg doen. Hij werd er direcht overdonderd door de vele lofbetuigingen, maar bleef er toch nog bescheiden bij. Ja, dit hoort gewoon bij zijn leven, een dagelijks ritueel. Ik hoorde iemand zeggen: daar is dé kunstenaar, precies of de anderen hoorden er niet meer bij. Hij was echt de ster van de avond en hij voelde zich ongelooflijk goed. Men stelde vragen over de figuren waarvoor hij altijd een antwoord had.
Ik was heel blij voor hem, dat hij eindelijk eens echte erkenning krijgt. Vandaag komt de TV opnamen maken. Ik ben eens benieuwd wat hier uit de bus komt. Ook Marc was heel trots voor wat Bruno gepresteerd had. Hij heeft alles gefotografeerd en als het lukt zal ik deze foto's hierbij plakken.
Hallo lieve mensen met wie ik mijn gedachten kan delen. Ik wil dit al heel lang graag doen, en toen ik "toevallig" op het seniorenNet terechtkwam en zag dat ik een blog kon aanmaken ben ik mee op deze trein gesprongen. Bedankt seniorenNet dat ik deze gelegenheid krijg.
Wat wil ik vertellen. Ik wil Licht en Vrede in het leven van iedere mens brengen uitgaande van de cursus in wonderen. Ik ben sinds 7 jaar bezig met dit lijvig boek uit te diepen en mijn voornaamste doel is het gedicht van het boek:
" Ik ben hier om werkelijk behulpzaam te zijn. Ik ben hier om Hem te vertegenwoordigen die mij gezonden heeft. Ik hoef me geen zorgen te maken over wat ik zal zeggen of wat ik moet doen, want Hij die mij gezonden heeft zal mij leiden. Ik ben tevreden daar te zijn waar Hij me wenst, wetend dat Hij me vergezelt. Ik zal genezen zijn, wanneer ik me door Hem laat leren hoe ik anderen genees." Dagdagelijks betekent dit dat ik mij in mijn dagdagelijkse beslommeringen laat inspireren door de energie van Licht en Liefde en dit ook wil overbrengen bij hen, die mij hulp vragen. Dit werkt heel bevrijdend, wetend dat ik er niet alleen voorsta en dat ik altijd hulp mag vragen voor mezelf en vooral ook voor anderen.
Mijn doel is om mensen te laten inzien dat zij hun geluk zelf in de weg staan door vast te houden aan oude patronen. Ik wil helpen om deze overboord te gooien en hen Liefde en Licht te laten ervaren. Ik wil ook dingen vertellen die ik zelf meemaakte. tot dan.
