|
Overmoed en frustratie (Deze tekst schreef ik in 1991 )
------------------------------
Welke vrouw van tegen de veertig, (en wellicht ook welke man) wenst niet dat zij het lichaam behoudt (of terugkrijgt) van een 20-jarige. Met soepele, gespierde dijen, stevige borstspieren, buik-en armspieren onder controle, een stevig poepeke, en slanke hals?
Enfin, door al dat kindjes kopen, mezelf wat vergetend, wat werk en wat zorgen erbij, is dat bij mij flink uit de hand gelopen en begin ik er zo stilaan uit te zien als een doorgezakte bloemzak, met spieren die die naam niet meer waard zijn.
Vroeger, rond mijn 15 de, was ik bij de keurturners. Er werd veel gevraagd van dat lichaam, maar het was nog jong, bezat de kracht en de lenigheid van het-jong-zijn en ik zwierde gezwind mijn beentjes de hoogte in. Geen enkele oefening was te zwaar of te moeilijk. Ik had toen ook een tiental kilo's minder te torsen en van vet of buik was nog geen sprake.
In de zomer doe ik nog wel eens een poging om wat springwerk te doen, overslag, radslag, handstand, nekkip, zelfs de spagaat. Het gazon, de lente in 't lijf, de zon....het nodigt me uit en ik voel me weer 15!
Maar al gauw voel ik ook dat ik dat niet meer bén!
Opwarming vergetend levert me dat al gauw op z'n minst een stijve nek of pijnlijke spieren op. Een dag later merk ik dat wel en is mijn goesting weer voor 3 weken over.
Toch verlang ik dikwijls terug naar die lenigheid en ik weet nog hoe dat voelt.
Eigenlijk is het zonde om je lichaam zo te laten verslappen en ik besloot er wat aan te gaan doen.
Dan kom je ineens tot de constatatie dat je daar wat tijd in moet steken. Moeite, dat gaat nog, maar tijd mensen...wat hebben we die toch altijd veel te kort, of gebruiken we dat altijd als excuus?
Alé dan maar, alles laten liggen zoals 't ligt, de kinderen in bed, naar school of onder de hoede van Marcel. En ik moet zeggen, dat ging veel moeilijker dan ik dacht.
Mijn buurvrouw met dezelfde verlangens en noden op dit vlak, zei me dat haar schoonmoeder van rond de 50 er flink gespierd en jong uitzag.
Ik heb ze wel eens ontmoet en moest toegeven dat het inderdaad zo was.
Ze deed elke dag oefening uit een boek zei ze. Wat later kwam mijn buurvrouw dat boek laten zien want zij besloot om het ook eens te proberen. Ik bekeek de foto's, las de uitleg en de oefeningen en dacht:" Da's de oplossing dàt kan ik ook!"
Ik schafte me zo'n boek aan en begon eraan op een zaterdagavond rond 9 uur.
Marcel zei nog bezorgd: "Kalm aan hé meiske, forceer u niet." Misschien was hij al bang dat hij morgenvroeg alleen voor de kinderen zou moeten zorgen, denk ik...
Ik trok me terug op de slaapkamer. Mijn boek onder de arm. 't Was er koud...
Overmoedig haalde ik mijn maillot van de turnkring destijds uit de onderste schuif. Ik kon er nog in...dat ding rekt enorm zie je.
Ik las de instructies van de eerste rekoefening. Normaal gezien wordt die uitgevoerd aan een wandrek. Maar wie heeft dat nu in zijn slaapkamer hangen? Alé een stevige deur, waarvan de bovenkant bedekt met een handdoek, ging ook, volgens de instructies. En...omdat ik het percé achter een gesloten deur wilde doen, ging ik maar aan de kleerkast hangen. Met mijn gezicht naar de kast toe, aanwijzing boek, dus de neus tegen de spiegel,dampte die natuurlijk direkt aan. Ook moest ik mijn knieën buigen, want de kast was niet hoog genoeg. Dat deerde niet volgens het boek. Zie je me daar al hangen??
Alé, 't was nog maar de eerste oefening zeker. De volgende, en er waren er nog genoeg, deed ik beslist beter!
Warming-up 2... Ik las de instructies en ging in de houding staan. De volgorde van de oefeningen kon ik maar niet onthouden en 't was een stom gezicht als ik elke keer moest onderbreken in een onmogelijke houding, om te zien hoe 't verder ging.
Ik kreeg het al ferm koud...
Bij 't strekken van de kniepees stond ik met mijn rug naar de spiegel...gebogen knieën, voeten ongeveer 35cm. van elkaar. Ik hield met mijn rechterhand de linker kuit vast en met mijn rechterhand de linker enkel. Het boek lag op de grond, voor mijn voeten, zodat ik kon lezen terwijl ik de oefening verder opbouwde. ..." Duw uw hoofd tussen uw linkerbeen en rechterarm, alsof u naar achteren wilt kijken..." Ik keek vlak in de spiegel. Starend naar mijn achterwerk, mijn vormloos gezicht en mijn gespannen (?) beenspieren. 't Was geen gezicht. Amay, hier was nog veel werk eer dàt er "estetisch verantwoord" uit zou zien.
Ik kreeg het steeds kouder...
De buikoefeningen....dat werd moeilijker, ik kon het boek immers niet aan 't plafond hangen. Ik kon de tekst nauwelijks vanop een afstand van 1 meter lezen.
De oefening in 5 delen kreeg ik maar niet uit het hoofd geleerd. Telkens terug rechtzittend met het boek op mijn schoot, begreep ik dat deze oefening geen zin had. Volgende oefening proberen....'t kan niet erg zijn, er komen er nog zoveel. Maar ik kreeg het steeds kouder in mijn mailloke en ik kreeg stillekesaan een hekel aan dat boek.
Oefeningen voor de benen....Achter een stoel staande bewoog ik me als een ballerina aan de barre. Maar als ik opzij keek in de spiegel zag ik iets heel anders.
De oefeningen werden alsmaar ingewikkelder.
Ik stootte mijn knieën aan het bed, mijn achterwerk tegen de kast, ik kreeg geen beweging in de voet die volgens de schrijfster vanzelf omhoog moest komen. Ik begon de schrijfster ook al te haten...
In een oefening voor het rekken van de taille hing mijn hand bijna 2 meter van de grond, terwijl het boek zei:" Blijf over uw hoofd heen uitrekken alsof u iets dat aan uw linkerzij op een tafel ligt ,wilt pakken. Al gauw kunt u zo ver doorstrekken dat u iets van de VLOER op zult kunnen rapen."
Dàt zag ik echt niet zitten. Ook niet als ik een ervaren strekker zou zijn!
Toen ik bij de oefening voor de heupen en het achterwerk onmogelijk plaats genoeg kon vinden om me nog maar in de beginhouding te leggen, gaf ik het op.
Verkleumd van kou kleedde ik me warmer aan en ging weer terug naar beneden waar Marcel in de garage een klusje deed.
Ik vertelde hem eerlijk mijn ervaringen en bezorgde hem zo een lachbui waarbij hij moeite had om zijn sigaretje tussen de lippen geklemd te houden.
Ik slofte naar de zetel, bij de T.V., opende een grote zak chips en probeerde zo mijn frustratie weg te knabbelen.
In gedachten begon ik toch dapper een nieuwe strategie te ontwikkelen om de oefeningen in de toekomst nog eens te proberen. Zo gauw gaf ik het niet op.
Nu zijn we ongeveer een maand later.
En het boek?
Ik lees het alle dagen!
|
