Manitoe

EEN RUK AAN JE ARM, EEN SCHOP IN JE K….NT EN TWEE MAANDEN IN DE PETOET

De wereld op zijn kop; een waar gebeurd verhaal van een onschuldige speelbal van politie, justitie en een gemeentebestuur

Neen dit is niet een of ander abracadabra uit een sprookje van duizend en een nacht maar de bittere wereklijkheid. Mensen, lees het en wees gewaarschuwd. Een gewaarschuwd man is er twee waard;

Ik schreef deze brief naar de minister van Binnenlandse zaken Annemie Turtelboom; Ziehier de gedepersonaliseerde versie. Veel leesgenot.

Aan Mevrouw Turtelboom, Minister van Binnenlandse zaken,

Zeer Geachte Mevrouw de Minister,

Hierbij wou ik de wantoestanden in de gemeente N. aanklagen. Het gaat vooral om de pesterijen van de politie aan de K. te N. (centrum) samen met de vroegere burgemeester, die op 7 september ll. zijn ambt heeft neergelegd en zijn bediende ,H., die zich vooral bezighoudt met burgerzaken en zeer goede vriendjes is met de politie.

Reeds jarenlang wordt onze familie gepest door leden van de politie en een paar handlangers van het gemeentebestuur getreiterd en gepest door die bende. Het ging zelfs zo ver dat agent B. mij, een paar jaar geleden heeft geschopt en in een judogreep mijn arm hard heeft omgerukt, omdat ik eiste dat hij noteerde dat de personen in kwestie (huurders) zich bezighielden met drugshandel en mensenhandel, autozwendel enz.. Hij schreeuwde samen met zijn collega M., dat ze dat niet wilden doen, “Hebt gij daar hinder van? Kant ’u schelen?” brulden zij; B. bonsde hard met zijn vuist op zijn bureautafel. De politie van de K. heeft zeker een slechte naam op gebied van drugs. Ook de recherche van die zone ) met G.D., die zelf zei “och, ja een drugdealerke. Ge moet ons zelf de bewijzen komen brengen”. Ze kunnen niet verdragen dat ge iets zegt over drugdealers, nummerplaten van verdachte auto’s noteert enz…Een klacht noteren doen ze nooit. ”Wat een klacht? Weer mijn voormiddag verbrod”, riep agent D. een paar jaar geleden. Ze vinden altijd iets uit om het niet te moeten doen. Ze staan hele dagen koffie te drinken. Zeker als het drugs aangaat doen ze NIETS. Maar om verder te gaan met mijn verhaal: agent B stelde zich recht en riep “Buiten gij”. Toen de eerste deur automatisch ontgrendeld was, kwam hij achter me zonder ik dat wist, trok plots mijn rechterarm met een harde ruk naar achter en gaf me met zijn knie een schop in mijn zitvlak. Ik vloog op de stoep en begon te wenen van de pijn en van zodanig te verschieten, zoals ze dat hier zeggen; de agenten stonden me luid uit te lachen achter de glazen buitendeur; vooral de luide bulderende lach van M was duidelijk te horen. Ik was zodanig uit het lood geslagen, dat ik in de eerste de beste telefooncel die ik tegenkwam de dienst 101 opbelde. ’s Anderendaags diende ik ook klacht in bij de politie te Deinze. Ik schreef ook een kort briefje naar het Nieuwsblad ttz naar lezersbrieven met de titel “Schoppende agenten te N.”

Nu hebbenagenten B. en M. mij gedagvaard voor de strafrechtbank op beschuldiging van smaad omdat ik hen heb beschuldigd van feiten (ttz de schop en de ruk aan mijn arm) die ik niet kan bewijzen; er was niemand in het politiebureau op dat moment; enkel de agenten B., M., en hun twee collega’s, waarvan de ene de chef is.; zij beweren allen op een lafhartige manier,dat ik de feiten heb verzonnen!!!

Om de zaak zeker te winnen hebben de agenten een loense gerechtsdeurwaarder uit G. onder de arm genomen, die de dagvaarding voor de strafrechtbank van G. dus, niet bracht aan mijn adres, geen aangetekende brief schreef en geen nota achterliet; hij droeg de dagvaarding naar de politie in de K. en die hielden alles achter. De zaak kwam voor zonder mijn medeweten en ik werd bij verstek veroordeeld tot twee maanden gevangenisstraf en een geldboete van ongeveer 1000 euro in totaal. Plus nog eens 2.500 euro morele schadevergoeding voor B; en M. Pas maanden later bracht een agent van de hoofdpost in Z. behoort) hier een pak gerechtsbrieven; ook de betekening van het strafvonnis hadden ze met diezelfde gerechtsdeurwaarder, achtergehouden. Heb dan onmiddellijk verzet aangetekend tegen die uitspraak van de strafrechter. De rechter wachtte tijdens de zitting tot iedereen, behalve een paar journalisten achteraan, de zaal had verlaten; het was al één uur, voor hij mijn zaak behandelde. Ik kreeg nauwelijks de kans een woord te uiten. Noch de advocaat van de tegenpartij noch iemand van hen (B. of M.) waren aanwezig. Een paar weken later volgde de uitspraak. De straf bleef dezelfde. Ik tekende kort daarna beroep aan tegen het vonnis in verzet. Desalniettemin kwam aan de D. in N. waar mijn ouders woonden, nu nog alleen mijn moeder (ondertussen is mijn vader overleden) gerechtsdeurwaarder H. diezelfde dus, beslag leggen op bijna alle meubels,siervoorwerpen enz die ze bezaten. Het leek net een razzia. Hij stoof het huis binnen samen met twee agenten, noteerde alles wat hij onder ogen zag, rende de trap op naar boven en deed daar hetzelfde, zonder te zeggen wie hij was, met welk voor recht hij dit deed enz!!!!!Hij smeet een bundel documenten op tafel en reed er vliegensvlug vandoor. Mijn vader, die toen al ziek was, was zodanig geschrokken dat ik meende de dienst 101 te moeten verwittigen. Ook mijn moeder was hartverscheurend aan het huilen. Ik kon het niet meer aanzien.

Mijn ouders hebben dan onmiddellijk verzet aangetekend tegen dat beslag. Zij hadden toch met heel die zaak niets te maken. Mijn adres is R. te N., al meer dan 15 jaar, en dat van mijn ouders D.; beide huizen zijn amper een 100 meter van elkaar verwijderd; ik was toen mantelzorger van mijn zieke vader en was veel bij hen op bezoek; wat toch mijn goed recht is; ik mag toch gaan en staan waar ik wil en ben toch niet verplicht van hele dagen op mijn domicilie-adres te zijn; geen enkele wet die dat zegt; wie heeft het recht om te verbieden dat kinderen veel bij hun bejaarde ouders zijn (toen 81 en 80 jaar oud );

Kort tevoren hadden de burgemeester en de agenten een zekere S. van de dienst inspectie van personen en diensten , naar hier gezonden; op een avond om 7 uur ongeveer stond Steyaert aan de deur bij mijn ouders met de woorden: ”woonstcontrole”; Hij zei niet wie hij was, hebben het zelf moeten vragen; Hij liet een tijd later weten aan de gemeente dat ze mij en mijn drie kinderen aan de D. bij de grootouders moesten inschrijven; hij had vastgesteld dat ik daar was; dat mijn woning aan de Rijsseveldstraat 3 (een huis gebouwd in 1981 met dubbel glas, elektrische verwarming, volledig geisoleerd , moderne ingerichte keuken, architect H. uit N ) een krot was, dat de geiten er binnen en buiten liepen enz….Het is niet de eerste keer dat zo’n inspecteur van binnenlandse zaken ons in de luren legt, kortom zich duidelijk laat omkopen en daarbij op een zeer valse en laffe manier tewerk gaat, maar dan in verband met een huurhuis van mijn ouders in D., een te lang verhaal om hier nu uit de doeken te doen;heb het verhaal wel in een blog op het internet geplaatst (op seniorennet, onder de schuilnaam Maugham en met als titel “Spookhuis te Deinze”).

Alles was opgezet spel, dat is zo klaar als een klontje, alles in functie van het proces voor de beslagrechter opdat de agenten gelijk zouden halen, dat de deurwaarder hier wel het recht had om bij mijn ouders beslag te leggen, want de inspecteur van binnenlandse zaken zei ook dat ik bij mijn ouders woonde…

De eerste schepen, die ons goed kent en hier ook in de straat woont, zegt zelf: “waarom zoudt gij daar niet mogen wonen? de politie daar aan de K., da’s één vuile, corrupte bende; B. een wijvenzot; B., de chef, heeft ook een hele tijd bij een vriendin gewoond en is nu waarschijnlijk weer naar zijn vrouw enz..”

Nu hebben ze enkele weken geleden, kort voor B. zijn burgemeesterssjerp aflegde en doorgaf aan C., m.i. een wijs man, ons allemaal ingeschreven bij mijn tachtigjarige moeder aan de D., hoewel we herhaaldelijk hebben laten weten niet akkoord te gaan; zij is verplicht vier personen bij haar in huis te nemen!!! Mannen als Hitler en Pol Pot zijn dus zeker nog niet uitgestorven;de joden moesten op een bepaald uur binnen zijn en een ster dragen, maar wij moeten op een bepaalde plaats wonen en mogen ons huis niet verlaten waar en wanneer wij willen; er is zelfs ’s avonds controle van een inspecteur van het ministerie van binnenlandse zaken. Een echte schande; nog slechter als ten tijde van de Gestapo, zegt mijn moeder; iedereen heeft het recht om zelf zijn woonst te kiezen. Dat zegt de grondwet. Het huis is onze eigendom; zeker geen huurhuis. Het is waarschijnlijk ook de bedoeling om belasting op leegstand te kunnen eisen, want als iedereen aan de D is ingeschreven en niemand meer aan de R., staat het laatstgenoemde huis dus leeg. Terwijl het wel degelijk bewoond is. Een echte schande. Mag dat allemaal zomaar?

Op 27 oktober 2009 komt het beroep voor de beslagrechter voor (dus voor die meubels van mijn moeder); zij heeft een pro-Deo gerechtsdeurwaarder gekregen, die wel zonder haar medeweten, verre van met haar toestemming in zijn dagvaarding vraagt om het arrest uitvoerbaar te verklaren bij voorraad ( dat wil zeggen dat ze de meubels onmiddellijk mogen komen halen ook al wordt er cassatieberoep aangetekend enz…. ). Zelf heb ik vorig jaar ook beroep aangetekend tegen het strafvonnis, wel nog niets van gehoord.

Het beslag bij mijn ouders werd daarbij nog gelegd vooraleer ik echt werd veroordeeld; dat gebeurde pas op 6 november en de gerechtsdeurwaarder legde al beslag begin september; hij baseerde zich op het verstekvonnis, dat zelfs nog niet aan mij was betekend. Dat moet hij als gerechtsdeurwaarder genoeg hebben geweten. Ook de beslagrechter in eerste aanleg speelde het spelletje mee. Allemaal een pot nat. Hopelijk helpt de Goddelijke Voorzienigheid vooraleer mijn bejaarde moeder bijna al haar meubels en siervoorwerpen, waar ze zo aan gehecht is, kwijt is en zij eraan ten onder gaat. Laten we hopen; hoop doet leven.