http://www.goedverstaanbaar.nl KLIK HIER MAAR EENS VOOR EEN LEKKER STUKJE MUZIEK! Uit de honderden radiozenders die er inmiddels zijn op het Internet is dit station speciaal opgericht voor de zogenaamde vergeten doelgroep van mensen van 30, 40 jaar en ouder. De zender biedt U 70% Nederlandstalig (Vlaamstalig) maar ook Duitstalige Schlagers, heel veel instrumentale muziek en NATUURLIJK: GOLDEN EVERGREENS uit de jaren '50 '60 '70 en 80. Hebt U ook genoeg van alle herrie die op de meeste radiozenders voorhanden is, klik dan maar eens op de BANNER hierboven.
DIT LEUKE HONDJE KREEG IK VAN TARALI, DANK JE WEL!!!
Vandaag 15 augustus 2008 heb ik dit blog aangemaakt. Dit is mijn eerste berichtje.
Het huis waar ik nu al vele jaren woon, stond in het begin gewoon
op een lege kale vlakte alsof het er zo was neergegooid. Geen schutting noch enige aanplant te vinden. Alle mensen woonden er net omdat de huizen er ook nog maar net stonden. Veel uit- en overzicht dus en dat is nu wel anders geworden. Maar goed, tòèn dus, stond ik op een zaterdagmiddag het eten voor te bereiden en vanwege het warme weer stond mijn keukendeur open. Ik hoorde ergens verderop het gemauw van een katje en dacht in mezelf: Goh leuk, er wonen hier kattenmensen. Dat Goh leuk, zou heel snel echter veranderen in niet-leuk, want door het aanhoudende gehuil van het katje kreeg ik argwaan. Een meter of 20 buiten de achtertuin was een stukje veld met hoog onkruid waar nog de resten van een oude schuur en wat andere rotzooi stond. Mijn man besloot om eens te gaan kijken of daar het gejammer vandaan kwam. Het duurde wel 20 minuten voordat hij terug kwam met een katje van een week of 6 oud in zijn handen. Het katje liep tussende rommel en het hoge gras moederziel alleen. Godver Toen ik hem vroeg waarom het zo lang had geduurd zei hij dat er nog een katje was maar dat hij tevergeefs had gezocht.
Ik pakte het kleine ding aan en mijn man ging terug om nog eens te kijken, bleef nog eens een half uur weg maar vond niets meer.
----------------------------------------
De dagen erna ook nog gezocht maar helaas niets. Het kleine ding groeide als kool, kon het prima vinden met het hondje dat we kort voor haar komst hadden aangeschaft en we noemden haar Katja, wat later overging in Kaatje. Daarna Katemie en uiteindelijk Mientje, dat ging al pratend tegen haar, vanzelf. Mientje dus, had evenals alle katten een geheel eigen manier
om haar aanhankelijkheid te tonen. Als we ieder op de bank zaten, we hadden een 3-2 zits, en onze benen dan op de kloostertafel legden, liep ze eerst naar mijn man, vervolgens van zijn buik over zijn gestrekte benen naar de tafel en dan van de tafel over mijn benen naar mij toe. Dit ritueel herhaalde zich zo zes à zeven keer tot mevrouwtje haar knuffel-voorraad weer op peil had.
Het was een snoepje, dit als een koe getekende diertje maar dan in zakformaat. Kort nadat ze was gesteriliseerd, begon ze op haar kopje te krabben. Eerst kleine wondjes maar al ijverig doorkrabbende werden ze steeds groter. De dierenarts gaf pilletjes en het advies haar een aantal weken een plastic kapje om te doen totdat de wondjes weg waren maar ze gingen niet over. Na veel geheisa met dat kapje besloot de dierenarts om haar hormonen te geven in de vorm van een wekelijks pilletje.
Inderdaad was het probleem toen over alleen Mientje had nu de hele dag honger, werd dikker, dikker en nog eens dikker. Ze werd een tank met het camouflagepak van een kat, lag de hele dag kamerbreed te zijn en daarbij alles en iedereen in de gaten houdend. Met haar ogen dwong ze ons butler te spelen want zelf nog naar de etensbak lopen, was mevrouw teveel. Dus minder hormonen, minder eten en gedwongen spelen met een touwtje, bij haar gingen er wat onsjes af en bij ons kiloos.
Toen haar gewicht weer enigszins acceptabel was kon ze gelukkig weer spelen met het hondje, haar grote vriend, waar ze mee opgroeide. Zo heeft ze ondanks haar weelderig rondgevormde lijfje een paar leuke jaren gehad. Toen ze 12 jaar was kreeg ze opeens problemen. Haar eetlust was nog steeds prima maar ze kreeg het niet naar binnen. Dus naar dierendok en hij ontdekte een zweer onder haar tong waar niets meer aan te doen viel. Het arme dikkertje wilde wel eten maar kon het niet meer, de grootste straf die haar kon verkomen.
Ik heb haar nog een aantal weken kunstmatig gevoerd met gemalen Whiscas die ik dan aan de zijkant in het bekje spoot, achter in het keeltje, ver voorbij die zweer, zodat ze toch geen hongergevoel hoefde te hebben. Om niet helemaal van de honger te sterven, want de zweer werd steeds groter, hebben we haar in laten slapen. Althans mijn man dan want ik was van verdriet te laf om zelf mee te gaan, waar ik nog jaren spijt van heb gehad. Verdriet mag nooit de reden zijn om je dier bij het laatste afscheid alleen te laten, ik zal het dan ook nooit meer doen. EN HOOP DAT ZE HET ME KAN VERGEVEN, DAARBOVEN IN DE KATTENHEMEL