Het Oude Huis

De kamers waren donkerder geworden
Maar geen ding van zijn eigen plaats gezet,
en aan de wand, tussen de blauwe borden,
hing in ovalen lijstje het portret.

Zie de avond ernstig door het raam heen kijken
Het oude huis ruist van muziek en zang,
Een stoet van bloemen gaat dalen en stijgen
Rondom waar moeder is, op het behang.

Moeder, ik ken je nog: je zacht gelaat;
de rimpeltjes om je gestorven ogen -
Zing wee van God, die altijd naast ons staat.

Ik heb zo lang naar het portret gekeken
dat de ogen glansden, dat haar mond ging spreken
en 'k hoorde vleugels, die door 't huis heen vlogen

(Martinus Nijhoff  1894 - 1953)